Συνολικές προβολές σελίδας

Παπάρ ... Yes !!!!!

Παπάρ ... Yes !!!!!

Πέμπτη 26 Απριλίου 2007

Εvery day is like Sunday ή αλλιώς πως πέρνανε τις Κυριακές τους τα tres chic άτομα

Κυριακή βράδυ κι η Αθήνα έχει φορέσει τα καλοκαιρινά της. Το αεράκι τόσο δροσιστικό όσο πρέπει για να μην ιδρώνεις, αλλά και τόσο ζεστό όσο να το καλωσορίζεις καθώς μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο.
Γαλάζιο πουκάμισο με άσπρες και ελαφρά κίτρινες ρίγες, φθαρμένο diesel jean, μοκασίνια... Παρκάρω στο τέρμα του τραμ. Τα αυτιά μου «ερεθίζονται» από τον απόηχο της μουσικής που πλανάτε στον αέρα. «Summertime and the living is easy» Το καλοκαίρι μου χαμογελάει στον νυχτερινό ουρανό και τα βήματα μου με οδηγούν στην παραλιακή. Τι κι αν είναι ακόμα Απρίλιος ? Τα μαγαζιά της παραλιακής έχουν αρχίσει να ανοίγουν και η ζωή στην Αθήνα, για άλλη μια φορά, μεταμορφώνεται από το ψευδό Νεουορκέζικο στιλ του χειμερινού κέντρου, στο ψεδό ΛοςΑτζελικό στιλ των θερινών νοτίων προαστίων.


Περιμένω αρκετή ώρα μέχρι ο Γρηγόρης αποφασίσει να πάρει τη θέση του Σταμάτη στο φανάρι έτσι ώστε να διασχίσω την παραλιακή. Ακολουθεί η διαδρομή προς το Balux Café. Τα γενέθλια του αγαπητού φίλου-παύλα-λόγιου-παύλα-επιχειρηματία Θείου είναι ο λόγος της βραδινής μου αυτής εξόδου. Μπαίνω στο Café. Δεν έχει πολύ κόσμο αλλά αυτό δεν μπορεί να πτοήσει την καλή μου διάθεση. Βρίσκω τα παιδιά. Όλοι ευδιάθετοι. Τι κι αν είναι Κυριακή βράδυ κι αύριο σχεδόν όλοι δουλεύουμε ? Τι κι αν είναι αρκετά νωρίς για clubbing ? Τίποτα δεν μπορεί να μας πτοήσει ... «Nothing’s gonna stop us now». Η αέρινη φιγούρα του Θείου πηγαίνει δεξιά κι αριστερά καλωσορίζοντας του καλεσμένους του, σαν άλλος Κόμης Μοντεχρήστος στις δεξιώσεις που έδινε στα περίχωρα του Παρισιού. Κι ήταν όλοι τους εκεί.... όχι όμως η Σοφία κι ο Σταμάτης... αλλά α Α, ο Κου, η Γρια, ο Τ, ο Δ. , o Αστυνόμος Σαχίνης με τις διάσημες Ουρσουλίνες και άλλοι πολλοί. Όλο το παρεάκι μαζεμένο έτοιμο να ξεφαντώσει για ακόμα μία βραδιά. Μόνο ο Ζούγας λείπει, έχοντας αποσυρθεί για διαλογισμό σε έναν καταυλισμό Εσκιμόων στο Ρέκιαβικ. Ποτήρια γεμάτα σαμπάνια (Moet του 81, ειδική παραγγελία από ένα μοναστήρι στο Mont Blanc) σε αρκετά χέρια. Μα καλά τι chic παρεάκι είμαστε όλοι τελικά ??? Μεγαλωμένοι ανάμεσα σε τζάκια και χαλάκια από δέρματα λεοπάρδαλης, απαλλαγμένοι από κάθε διάθεση για επίδειξη ή ψωνισμό, ξέρουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή με τον ίδιο τρόπο που στην Καλαμάτα ξέρουν από καλό λάδι. 
Το Happy Birthday ακούγεται στην παραλία της Γλυφάδας ενώ η Ει φέρνει την τούρτα του Θείου. Βέβαια ο Α ήταν έτοιμος να του την ΦΕΡΕΙ στην μούρη, αλλά για άλλη μια φορά ένα τολμηρό και πρωτοποριακό σχέδιο έμεινε στα χαρτιά. 
Χορός, αλκοόλ, κέφι, διασκέδαση. Αυτοί είμαστε λοιπόν. Ένας κι ένας. Λες και μια μάγισσα μοίρα επέλεξε προσεκτικά πως θα πλέξει τα νήματα των ζώων μας έτσι ώστε όλοι εμείς να αποτελούμε μία παρέα. Είμαστε η παρέα της Σοφίας, του Σταμάτη, του Πάνου, του Στάθη, της Καιτούλας σε μια μοναδική νέα βελτιωμένη έκδοση. 
Όσο περνάει η ώρα το Balux café γεμίζει αλλά οι μοναδικοί που το απολαμβάνουν είμαστε εμείς. Άξιοι συνεχιστές του Διονύσου και του Πάνα. Τι κι αν από ένα σημείο και μετά ο DJ παίζει σχεδόν αποκλειστικά ελληνικά και κυρίως Χατζηγιάννη ??? Εμείς θέλουμε Όλα ή Τίποτα και με τα Χέρια Ψηλά χορεύουμε. Θετικά feelings και vibes σε κατακλύζουν και σε παρασέρνουν. Υπάρχει αγάπη εδώ... Η δικαίωση του ΣαΡου... Η ίδια γενιά που τον χλεύαζε και τον χαρακτήριζε gay όταν τραγουδούσε για μακαρόνια με κιμά το 1992, τώρα τον αποθεώνει και αναγνωρίζει το μεγάλο της λάθος. Όλα γύρω σου γυρίζουν....
Η ώρα περνάει ... 00:30. Για ένα Σάββατο ή Παρασκευή βράδυ αυτό θα σήμαινε την αρχή... τώρα για μένα σημαίνει το τέλος. Τους χαιρετάω όλους και τελευταίο τον άψογο οικοδεσπότη – εορτάζοντα. Το κεφάλι μου γυρίζει καθώς περπατάω προς το αμάξι... το αλκοόλ έκανε καλά την δουλεία του κι απόψε, σκέφτομαι σε high mood. Γυρίζω το κλειδί στη μίζα και κατεβάζω τα παράθυρα... απόλυτη ησυχία, τρία μόλις στενά πάνω από την πολύβουη Ποσειδώνος. Αφουγκράζομαι .... το δροσερό αεράκι φέρνει μαζί του τους ήχους της μουσικής... «Όλα γύρω σου γυρίζουν, σκέψεις, λέξεις, σχέσεις, όλα.....»

7 σχόλια:

antoine είπε...

Ο Ρουβάς το 1992 δεν τραγουδούσε μακαρόνια με κυμά, αλλά μαζί και αυτό το χρόνο, μαζί εμείς οι δύο. Αυτό το ναΐβ γράψιμο ελπίζω να είναι εκούσιο. Σαν σκέφτομαι και γράφω τρίτης δημοτικού μου κάνει.

Ανώνυμος είπε...

giati pisteuw oti an o antoine ekane edit sto site tha eixe mauro fonto me gumnes skotomenes gkomenes trigurw k ena ksudi Top????

fgloucester256 είπε...

PARAKALEITAI O ANEGKEFALLOS NA APOTYPWSEI TIS DIKES TOUS ENTYPWSEIS THS VRADUAS...

PS PANTA TO IKSERA OTI EXW KATI KOINO ME TON KOMH MONTEXRHSTO..

Petran είπε...

Paradoksws tha simfwnisw me ton antoine kai tha zitisw mia noimatiki epeksigisi sto parakatw apospasma " Μα καλά τι chic παρεάκι είμαστε όλοι τελικά ??? Μεγαλωμένοι ανάμεσα σε τζάκια και χαλάκια από δέρματα λεοπάρδαλης, απαλλαγμένοι από κάθε διάθεση για επίδειξη ή ψωνισμό"...H alitheia einai oti berdeutika ligo

qu είπε...

dmitri prosexe otan arazeis pano sto leopardale xalaki sou na min exeis ti sampania sou konta sto tzaki giati ama i thermokrasia tis anevei pano apo tous 18,796 bathmous de tha pigenei katolou me ti belouga kai ta avga ortykion...

paparwdia είπε...

Theie tha prepe na ntrepesai pou to mathainw apo to blog. To diko mou leopardale xalaki ekeini tin wra vrexotan sto vive mar... Na se xairotai oi posh polulatremenoi filoi sou!!!

Dmitri είπε...

Petran μου γιατί μπερδεύτηκες ??? Νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο το νόημα ... είμαστε ΚΑΙ ΓΑΜΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ αλλά ούτε την έχουμε ψωνίσει ... ούτε το επιδεικνύουμε.