Ο Επιτάφιος του Μίκη

Τελικά ο Μίκης είναι πολύ μεγάλος!! Ευτυχώς υπάρχει και έτσι διασώζεται ο θαυμαστός νεοελληνικός πολιτισμός. Αν δεν είχαμε και αυτόν τι θα κάναμε; Θα μας είχαν εξαφανίσει οι Τούρκοι, θα μας είχαν αφομοιώσει οι κουτόφραγκοι. Την επόμενη φορά που θα ξαναπώ κάτι για τον Μίκη, θα πλύνω πρώτα το στόμα μου. Μου το έχει συστήσει άλλωστε και ο οδονταγιατρός μου, που είναι και κορυφαίος επιστήμονας με διδακτορικό στην Καλιφόρνια. Μην πέσετε να τον φάτε όμως. Είναι τίμιος Έλληνας παρά τις σπουδές του. Αντιαμερικάνος.

Τι έκανε λοιπόν πάλι ο Σερ Μίκης; Μας διέταξε να μην ξαναπιάσουμε τον Jesus Slave στο στόμα μας αν δεν το χουμε πλύνει πρώτα. Μάλιστα κύριε Λοχία (γιατί δεν είναι ούτε για σαρδέλα παραπάνω). Δεν ξέρω ποιός του έδωσε το δικαίωμα να μας διατάζει και να μας συμβουλεύει με ύφος καρδινάλιου, στρατηγού και γκουρού μαζί, αλλά για να μην λέει κανείς τίποτα, κάποιος θα του το δωσε. Οπότε τι νας κάνω και γω. Τουμπεκί. Σκέφτομαι. Α ρε συ, το βρήκα. Ο ελληνικός λαός είναι που του δωσε αυτό το δικαίωμα. Ο Ελληνισμός, μιας και αποτελεί την προσωποποίησή του. Οκ, τότε ντάξει. Σόρρυ μεγάλε εθνοπατέρα.

Απ’ την άλλη λέω δεν μπορεί. Εγώ μεγάλωσα από οικογένεια, από σχολείο, από ΜΜΕ, από φίλους με το μύθο ότι ο κ. Θεοδωράκης είναι θρύλος. Όχι ολυμπιακός. Απ΄τον άλλο. Legend, if you know what I mean. Δεν μπορεί να λέει τέτοιες μαλακίες. Ρε μπας και είναι κάτι άλλο; Και ξανασκέφτομαι. Και τώρα το βρήκα. Ο Μίκης είναι τεράστιος. Θαραλλέος, ένας άλλος Λεωνίδας, βελγικές πραλίνες. Δεν διστάζει να αυτοαναιρεθεί. Ότι είπε διακατέχεται από μια λεπτή ειρωνεία, που μόνο λίγοι είναι ικανοί να καταλάβουν. Αλλά αυτοί οι λίγοι είναι οι θεματοφύλακες (μπρρ, τι λέξη όμως ε;), των παραδόσεων μας. Αλτρουιστής ο Μίκης, θυσιάζει τον εαυτό του στο βωμό του έθνους, όπως τότε στον εμφύλιο, και στην αντίσταση και στη χούντα, όπως όλοι ξέρουμε πολύ καλά από τα εκατόν εξηνταδύο αφιερώματα που του έχουν γίνει στο μέγαρο, τα εβδομηνταέξι στο Ηρώδειο και τα χιλιάδες άλλα από το Δήμο Νίκαιας ώς το Δήμο Αι Στράτη, που πρόσφατα μάθαμε ότι ανήκει στην Ελλάδα, λόγω της εποικοδομητικής εξωτερικής πολιτικής της Ντόρας.

Το πρόβλημα είναι ότι τώρα που ξανακοιτάω τι είπε δεν μπορώ να διακρίνω ίχνος ειρωνείας. Το ύφος του είναι αυστηρό, δασκαλίστικο, σε στυλ «θα σας βάλω τιμωρία που δεν ασχολείστε με το λαό, δεν διαφυλάσεται τα ήθη και τα έθιμα του, τη μουσική του παράδοση, τα κλαρίνα, το Νταλάρα, τον Πάριο, τη Φαραντούρη που είναι και so so sexy». Όσο και να προσπάθησα δεν βρήκα αυτή την πολυπόθητη ειρωνεία. Τελικά, η αρχική μου αίσθηση ήταν σωστή. Ο Μίκης ήταν, είναι, και θα είναι ένας μεγάλος συνθέτης μεν, κορυφαίος μαλάκας δε. Για το πρώτο σκέλος της άποψης οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν. Μπορεί να μην είναι Χατζιδάκις αλλά σίγουρα το έργο του είναι σπουδαίο. Από κει και πέρα όμως γάμα τα. Ας είναι ότι θέλει, δεν με νοιάζει, δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί του. Αλλά, σε παρακαλώ ρε καραγκιόζη, μείνε με τις αναμνήσεις σου, τα μαυσωλεία σου, δικαίωμα σου, αλλά μην μας τα πρήζεις, και κυρίως μην βγαίνεις σαν εθνοσωτήρας. Σας έχουμε βαρεθεί, και σένα, και τους υπόλοιπους «πατριώτες». Και όπως έγραψε και ο Τσαγκαρουσιάνος στο Lifo, οκ Μίκη θα το πλύνω το στόμα μου. Μήπως να του φιλήσω και το χέρι; Και αν τρακάρω πάνω στο χρυσό του Rolex;

Προσωπικά, δεν με ενόχλησε η δήλωση του Μίκη, γιατί πολύ απλά δεν περίμενα κάτι καλύτερο απ’ αυτόν. Ίσα ίσα, που χαμόγελασα, γιατί έτσι θα είναι πολύ πιο εύκολο για πολλούς να διαλύσουν τις όποιες ψεύτικες εντυπώσεις είχαν κάποιοι για τον κ. Θεοδωράκη. Επιτέλους, ο επιτάφιος του έντεχνου έφτασε. Περιμένω τα πυρά σας προτάσσοντας τα στήθη μου, στη φτωχογειτόνια μου που βρέχει, αλλά μη, σας παρακαλώ, μη λησμονάτε τη χώρα μου. Φιλάκια, Μιρσίνη, εγώ δοξαστική!