Η Θεωρια του τιποτα - volume 3 - Η ολοκληρωση

Μετα την μεγαλη εισαγωγη (βλεπε προηγουμενο post "Η Θεωρια του τιποτα - volume 2&1/2") θα περασω στο κυριος πιατο (παπαρδελες με σαλτσα γκραν γκινιολ), για να προσφερω επιτελους στους αναγνωστες μου την καθαρση(σιγα μεγαλε συγγραφεα).

Τοσα χρονια παραμενω σιωπιλος παρατηρητης της κοινωνιας και των εξελιξεων της, αν καποιος μπορει να θεωρησει οτι η κοινωνια μας εξελισεται...αλλα τωρα πια αποφασισα να μιλησω. Προσωπικα, παντα ειχα στο πισω μερος της δεξιας μου κεραιας την εννοια εξελιξη ως κατι το θετικο. Και ετσι θα επρεπε να ειναι. Τελικα, εφτασα στο λυπηρο συμπερασμα, οτι η εξελιξη δεν ειναι απαραιτητα θετικη, αλλα σημαινει απλως την διαφοροποιηση, την αλλαγη...

Με αφορμη το προ ημερων θλιβερο γεγονος της απωλειας ζωης ενος φιλαθλου - οπαδου, θα ηθελα να παρουσιασω το τελικο μου συμπερασμα οσον αφορα την θεωρια που εχω παρουσιασει.

Αν και προσπαθησα να αποδειξω την μηδενικη υπαρξη του κοσμου, και κατα προεκταση της πραγματικοτητας που ο καθενας μας αντιλαμβανεται, κατεληξα οτι και μαθηματικα, ο κοσμος μας υπαρχει. Εστω και αν η πιθανοτητα μοιαζει να ειναι μηδενικη, ειναι τελικα υπαρκτη. Εξαλλου, μαθηματικα αυτο που ειναι μηδεν ειναι το οριο αυτης της πιθανοτητας και οχι η πιθανοτητα η ιδια. Και ως γνωστον, ενα οριο μπορει να τινει στο μηδεν αλλα ποτε δεν το αγγιζει.

Συνεπως φιλοι μου υπαρχουμε... και μαλιστα ειμαστε και πολυ τυχεροι που υπαρχουμε(ή μαλλον ετσι θα επρεπε να ειναι). Ειναι ομως η υπαρξη μας τυχαια? Φιλοσοφικα ερωτηματα του τυπου, πως δημιουργηθηκαμε? αν υπαρχει κατι ανωτερο απο μας? και αλλα τετοια, ποτε δεν με απασχολησαν σε βαθος. Εξαλλου τι νοημα εχουν ολα αυτα οταν καλα καλα οι ανθρωποι δεν μπορουν να βρουν τον χαμενο τους εαυτο... απο τοτε που καποιος μαλακας αντρας δαγκωσε ενα μηλο. Τι και αν υπαρχει κατι ανωτερο απο μας... Εστω και ετσι να ειναι τα πραγματα.. εμεις ζουμε σε αυτον τον κοσμο και οχι αυτο. Εμεις ειμαστε οι τελικοι αποδεκτες των πραξεων μας και κανεις αλλος.

Και ομως σαν ανθρωποι δεν εχουμε συνηδειτοποιησει τη τεραστια τυχη μας. Αντιθετως, θεωρουμε την υπαρξη μας βεβαιη πιθανοτητα και την κοινωνια μας αμελητεα. Αλλιως δεν εξηγειται η καθημερινη συμπεριφορα μας. Εγω προσωπικα δεν μπορω να δεχθω (αν και μπορω να καταλαβω) την συμπεριφορα - νοοτροπια αυτων των ανθρωπων που καβαλησαν απο εναν Donald Duck ο καθενας, αρματοθηκαν και τραβηξαν να πολεμησουν υπο τα πρασινα, τα κοκκινα και αλλα χρωματιστα λαβαρα. Το μονο που εχω να δηλωσω περα απο το οτι με παιρνουν τα κλαμματα, ειναι ΣΚΟΤΑΔΙΑ.

ΝΑΙ ΡΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΚΟΤΑΔΙΑ...

Θεωρω ματαιο να αναφερθω σε αλλα παραδειγματα και γεγονοτα που εχουν λαβει μερος στην καθημερινοτητα μας, καθως ειναι απειρα. Η ιστορια εξαλλου ειναι γεματη απο τετοια. Το μονο ομως που θελω να πω ειναι πως σαν ειδος κατασπαταλαμε αυτο το δωρο που εχουμε στα χερια μας σε πραξεις απολυτα κενες. Και οσο και αν εθελοτυφλουμαι ή το παιζουμαι χαλαροι και ανετοι, αυτη ειναι η πραγματικοτητα. Ευτυχως ομως υπαρχουν ακομη τα λεγομενα τελευταια οχηρα.

Πριν ομως ο καθενας μας βγει προς αναζητηση τους, καλο θα ηταν να ξεκινησουμε απο κατι απλο. Και δεν υπαρχει τιποτε πιο απλο απο το σεβασμο προς την ιδια μας τη προσωπικοτητα, τον ιδιο μας τον εαυτο, γιατι εμεις ειμαστε οι τελικοι αποδεκτες των πεπραγμενων μας.

Ο στοχος σιγουρα ειναι η μεταμορφωση του καθενος απο εμας σε gestallarbeiter, αλλα ο δρομος προς την ολοκληρωση ειναι σιγουρα μακρυς, και σιγουρα περναει απο το αρχικο σταδιο του αυτοσεβασμου...

Αντε λοιπον, τι περιμενετε... ξεκινηστε... γιατι ο Chack Norris καραδοκει.