Συνολικές προβολές σελίδας

Παπάρ ... Yes !!!!!

Παπάρ ... Yes !!!!!

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2008

O' Glendora . . . I wanna see more of you!



Ανέκαθεν συχαινόμουν αυτήν την κακομοιριά που έχουν πια τα Πατήσια κι η Κυψέλη...άλλωστε τί δουλειά έχω εγώ τώρα Δευτέρα βράδυ σε μια γειτονιά με μπουρδέλα...Από το πρωί που το άκουσα στο ραδιόφωνο, είχα φτιαχτεί για τη βραδυνή μου περιπέτεια και είμουν σίγουρος ότι ο Αντώνης κι ο Κωστάκης το είχαν ήδη βάλει στα πλάνα τους..

Πάντα μια βιβλιοπαρουσίαση είναι ιδιαίτερα ελκυστική, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα βιβλίο αλλιώτικο από τα συνιθισμένα, γραμμένο μέσα από τη ζωή, από τα βιώματα ενός αληθινού ανθρώπου, ενός δασκάλου, που δεν είχε την τύχη να παρίσταται τούτη τη βραδιά. Δεν πειράζει όμως, γιατί όσοι ξέρουν να εκτιμούν, ακόμη και μια χούφτα αρρωστάκια, μπορούν να μετατρέψουν ένα συναυλιακό χώρο, σε χώρο γλυκών αναμνήσεων που να ψυχορραγεί όταν ο ψιλός ο κοντός και ο άλκης ανεβαίνουν ξανά στο σανίδι για ένα τελευταίο tribute στον μεγάλο ΝΝ.
Με ουίσκι στο χέρι, δύο φίλους καλούς, κόσμο πολυσυλλεκτικό και διάθεση στο θεό βλέπω μπροστά μου να ξετυλίγεται ένα κουβάρι συγκίνησης, με βαριές λέξεις, γλυκά σχόλια, ωραίες μουσικές και αισθαντικές απαγγελίες. Δέσιμο μουσικής και αφήγησης που δεν έχω ξαναδεί τόσο μεστό και ακέραιο. Στα highlight μου ήταν και το πιάνο του κυρ-Γιώργου, το τζαμάρισμα του αλκη, και τα κρουστά του Τουλιάτου. Μέσα σε ένα πανηγύρι εορτασμού για όλα όσα μας άφησε κληρονομιά ο ΝΝ, η Ρίτα που με έκανε να αισθανθώ κουρέλι, ακόμα κι όταν αυτή τραγούδαγε δίχως σταματημό.
Τρομερή τελικά η Λιοσίων, έκρυβε για μένα την πιο γλυκιά συμμορία του φετινού χειμώνια.
Κι όσο κι αν νταλαβερίζομαι με κουρέλια, αξίζει τον κόπο. Μαγκιά μου.

Ξέρεις πότε χάλασε το πράγμα;

Καθώς ανέβαινα τη Λιοσίων μου το στομάχι ξεκίνησε να σφίγγει. Χρόνια είχα να το νιώσω. Αραχτός στην προαστιακή μου αφθονία αυτός ο δρόμος με πονάει. Δίπλα ο Ντίνος περπατούσε με σκυμμένο το κεφάλι. «Ούτε θυμάμαι από πότε έχω να ‘ρθω εδώ κάτω». Το rewind στο μυαλό μου σταμάτησε πέντε χρόνια πίσω. Και τότε έβρεχε. Και τότε δεν ήμουν σε φάση. Χωθήκαμε μέσα προσπερνώντας γρήγορα το φουαγιέ των τσιτάτων, να τη η σκοτεινή πλατεία, έτσι όπως έπρεπε. Τα βήματα μοιραία οδήγησαν προς το μπαρ, η γλώσσα αυτόματα ξέρασε τη λέξη ουίσκι και το κεφάλι ξεκίνησε να σκανάρει για να οριοθετήσει την περιοχή. Στην άκρη της μπάρας στεκόταν ο Στελάρας, πίνοντας, όπως προβλέπεται, ουίσκι και καπνίζοντας με ένα αμφισβητούμενο στυλ Μπόγκαρτ με λίγο από Ρίτσαρντ Γκιρ.

«Όλοι εδώ είναι. Κάθονται μπροστά». Εκεί ήταν όλοι οι ήρωες μου, γερασμένοι, ήρθαν για να μιλήσουν. Και μίλησαν. Άψογοι. Έτσι όπως έπρεπε. Στο τοίχο ο κοντός και ο ψιλός χορεύανε τον επικό τους χορό και χειροκροτούσα παθιασμένα. Πάνω από όλα το στυλ φίλε μου, και η αξιοπρέπεια. Και η Ρίτα φευγάτη, έτοιμη να κατέβει στο Σύνταγμα και ν’ αρχίσει να μασάει κανέναν. Και μετά βγήκε ο Τάκης και μίλησε για το Νίκο και για τους βλάκες της αριστεράς. Ναι, γι’ αυτούς τους ηλίθιους. Και κόλλησαν κάτω γιατί φίλε μου τα κλισέ είναι πάντα κλισέ και θα είναι. Και ο Άλκης ανέβηκε στα τύμπανα και ο Πολύτιμος στα πλήκτρα, αφού πρώτα μαζέψανε τη Ρίτα. Κουρέλια. Αυτή τη φορά δεν αυτοκτόνησε. Αρκεί η μία φορά.

Και βρέθηκα μετά από κανά τρίωρο και βάλε, κλασμένος, να χορεύω με το Στελάρα και τον Κωστάκη σε στυλ one for the money, και ο Αφροντίτεν έτριζε το μπάσο σε τσίτα ρυθμούς.

Και ξανακατέβηκα τη Λιοσίων αλλά αυτή τη φορά έβρεχε φουλ. Λύτρωση ε; Γενναιόδωρη νύχτα. Και όπως είπε και ο ποιητής, άμα η νύχτα ολόκληρη σου δίνεται, δεν τη ρωτάς ποτέ τι ώρα είναι. Και αυτό ακριβώς έκανα. Κοίταζα τον ουρανό και ένιωθα το νερό να τρέχει στο πρόσωπό μου.

Το άλλο πρωί σηκώθηκα με τον ίδιο κόμπο στο στομάχι. Βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι. Ο Υμηττός ήταν κάτασπρος. Και ο κόμπος έσφιξε περισσότερο. Και εγώ ξεκίνησα για ακόμα ένα δεκάωρο …

Υ.Γ. Αν ένα πράγμα έμαθα από το Νίκο είναι πως πάνω απ’ όλα είναι η αξιοπρέπεια. Και προσπαθώ συνέχεια να είμαι καλός μαθητής. Αλλά κάνω κοπάνες πολύ συχνά.


Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008

Βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ

Και ύστερα τι; Μμμμ, θα το χαρακτήριζα τουλάχιστον ενδιαφέρον. Και λοιπόν; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων ή κάπως έτσι. Έχει καμία σημασία; Λες τελικά να έχει; Ο λα λα, τι περνάω σαββατιάτικα. Κι όλα αυτά για έναν πούστη Λευκορώσο, που πήγε να με πείσει πως ήταν ο δίδυμος αδερφός του Έλβις (πάντα μιλώντας κατά Τζάρμους). Γιατί αν είναι να ξεκινούμε να αγνοούμε και τον Τζάρμους, τότε δεν είναι καλά τα πράγματα. Αλλά καθόλου καλά.

Και ύστερα πλάκωσαν οι βλάχοι. Με τα Καγιέν μεσημεριάτικα στο Κολωνάκι. Τι λούμπεν θέε μου. Ανυπαρξία αισθητικής. Αλλά τι σας λέω και σας. Στη ζωούλα σας τη μικροαστική εσείς και μην ενοχλείστε. Κανά παρτάκι, κανά μπαφάκι και μια επαναστασούλα στα πλαίσια. Κουφάλες, που μου το παίζετε και κάποιοι. Πολυεθνικές, τράπεζες, γραφειάκια. Συγγνώμη λίγο, πάω μέχρι τη λεκάνη μου να ξεράσω.

Κι ύστερα ο Μπούτς πυροβολεί τον Τραβόλτα. Και πότε ε; Την ώρα που χέζει. Α ρε Q, τι θα κάναμε και χωρίς εσένα; Και χωρίς το σινεμά. Το δικό μας όμως, όχι το άλλο. Και είναι και Σάββατο ρε πούστη. Όλη η ελληναρία πρέπει να βγει. Τι νομίζετε ότι δεν ανήκετε εκεί; Καγχα, έκανε ο καγχαστής από το Λ.Α και μετά μπήκε στη ροζ του ανοιχτή Κάντιλακ και ξεχύθηκε στον αυτοκινητόδρομο προς την έρημο της Νεβάδα.

Και εκεί παρακάτω πέτυχε τον Κέρουακ να του κάνει οτοστόπ. Και ο τολμητίας ο Καγχαστής δεν τον πήρε. Τον θεωρούσε λίγο γραφικό, και μεταξύ μας δεν είχε άδικο.

Και χιουμοράκι και καλά πνευματώδες και ψαγμένο ε; Ε ρε ξεφτίλες. Μου προκαλείτε αλλεργία...

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2008

να το πούμε?

5.10.15.16.17.19.22.24.25.27
5 , 4 , 3 , 2, 1 .......... χΑπι νιοΥ γιαρ
27.28.29.30.31.33.34.36.42.44.47.51.53.59.6..

Πρωτοχρονιές σε χρόνους άλλους
Πρωτοχρονιές με τους μεγάλους
μικρός εσύ μικρός κι ο χρόνος
αλλάζατε
κι οι δυο συγχρόνως

Λίγο μετά στα δεκαεφτά
με τους γονιούς σου ήσουν πάλι
μα αισθανόσουν ήδη απών
σε συντροφιά συμμαθητών
το σπίτι σου έχανε εξουσία
κι ο χρόνος την κρυφή του ουσία

Ύστερα γιόρταζες με φίλους
σ’ ένα δωμάτιο καπνού
το θαύμα πάλι ήταν αλλού

στις παιδικές Πρωτοχρονιές σου
στο χρόνο που άλλαζε μαζί σου
πριν μεγαλώσει η αντί-στασή σου

-------------------------------------
Τώρα τι κλαις και τι γκρινιάζεις
Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις

την λίγη πίστη του ενηλίκου
στην παιδική ανατολή του

Πρωτοχρονιές γιορτές του χρόνου
Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου

πως θα τις γιόρταζες
εσύ τώρα που έχεις το κλειδί ;


Μ ι κ ρ ό κ λ ε ι δ ί
και σ’ οδηγάει
σ’ ένα παράσπιτο στο πλάι
σ’ ένα μικρό - μικρό πλανήτη
πλάι στο μεγάλο ά δ ε ι ο σπίτι

Πάει ο καιρός που οι δικοί σας
σκηνοθετούσαν την γιορτή σας
και είσ’ εσύ που πρέπει τώρα
να υψώσεις της γιορτής τα δώρα


Ποιος (???????????????)
θα νοιαστεί………………………………..
και ποιος (???????????????) θα παίξει
Χρονοποιός ας είναι η λέξη
γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα
κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα

http://www.youtube.com/watch?v=DRwXMLjgs4s