Συνολικές προβολές σελίδας

Παπάρ ... Yes !!!!!

Παπάρ ... Yes !!!!!

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Undisclosed Desires

Το μάτι δεν ανοίγει με τίποτα. Πρέπει να σηκωθώ. Καταβάλω προσπάθεια. Δεξί χέρι με παλάμη στο στρώμα., αριστερό χέρι με παλάμη στο στρώμα... με το ένα, με το δύο, με το τρία ωωπππππ. Δίνω ώθηση σηκώνομαι αλλά το πάπλωμα αποδεικνύεται βαρύτερο απ ότι είχα υπολογίσει και πέφτω με ένα γδούπο πάλι στο μαξιλάρι. 5 λεπτά ακόμα μαμά σκέφτομαι. Κλείνω τα μάτια. Σιωπή. Ανοίγω τα μάτια. Το ρολόι πλέον δείχνει 10.30. Δίνω πάλι ώθηση και αυτή τη φορά πετάω το πάπλωμα από πάνω μου... 


Πρώτη κίνηση να ανοίξω το παντζούρι. Μια ζεστή αγκαλιά με τυλίγει, με σφίγγει, με κάνει και νιώθω οικεία. Τα μάτια μου μισάνοιχτα. Ανάμεσα στις πολυκατοικίες οι ακτίνες τους ήλιου με αγκαλιάζουν ζεστά. Ανταποδίδω με ένα χαμόγελο. Σαν δύο εραστές που βρίσκονται πάλι μετά από καιρό. Ο ήλιος είναι εδώ για να μείνει... 21 Μαρτίου είναι επίσημα η πρώτη μέρα της άνοιξης. Μένω λίγο να κοιτάω κατάματα τον ήλιο καθώς βγάζω την μπλούζα του ύπνου. Οι ηλιαχτίδες χαϊδεύουν το γυμνό μου στήθος και προχωράνε προς τους γραμμωμένους μου κοιλιακούς και.... εμμμ γκουχου γκουχου γκουχου ναι ναι οκ ας μείνουμε καλύτερα στο ότι βγάζω την μπλούζα του ύπνου. Στα πόδια μου οι παντόφλες με τον Κέρμιτ να με κοιτάνε με ανοιχτό στόμα (είναι τέτοια η ομορφιά μου που μέχρι και οι παντόφλες έχουν μείνει άφωνες) και βουρ για το μπάνιο. Μα πριν μπούμε στο μπάνιο... πρώτα σαλόνι, κάνοντας ένα σλάλομ για να μην χτυπήσουμε στην τσάντα της δουλειάς ούτε σε κάποια πεταμένα βιβλία στο πάτωμα, για να ανοίξουμε κι εκεί τα παντζούρια. Φουλ του ήλιου και επόμενη στάση ο υπολογιστής. Καιρός να ξυπνήσει κι αυτός από το Sleep mode. Μα καλά πόσο καμένος μπορεί να είμαι που πριν καλά καλά ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου ανοίγω το PC. Ναι είμαι κάρβουνο. Youtube και επιλογή τραγουδιού για να ξυπνήσουμε. Θέλουμε κάτι δυνατό, κάτι που να αντικατοπτρίζει την διάθεση, η οποία είναι ανεβασμένη. Να το βρήκα ΜΙΚΡΟ - ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Electro διάθεση για τον ήλιο, για τη ζέστη, για την άνοιξη που μας κλείνει το μάτι. 

Εμπρός με βήμα ταχύ στο μπάνιο, ανοίγω τη βρύση... την αφήνω να τρέξει (συγχώρεσε με Δημήτρη Σκαρμούτσο που σπαταλάω το νερό), ακούγεται ο γνωστός ήχος υγρού που πέφτει από ψηλά στο νερό. Ανακούφιση... "Δεν είμαστε αριθμοί" και το μπιτ από τους ΜΙΚΡΟ έχει ήδη ξεκινήσει να επιδρά πάνω μου. Καζανάκι και βουρ για χέρια - πρόσωπο - δόντια, κι εκεί που τα βουρτσίζω "Μια φωτιά, μια μεγάλη φωτιά, κι ένα παιδί τραγουδά, με βλέπει χαμογελά..." χορεύω, χαμογελάω με αφρούς στο στόμα. Κοιτάω τον καθρέφτη. Βλέπω το είδωλό μου, μα σιγά σιγά εξαφανίζεται. Εικόνες. Στιγμές της ζωής μου. Πάρτυ στη Βούρβαχη, πάρτυ στη Βούλα, βράδια στο decadence, στο Circus, στο Pere ubu, στο Moonshine. "Τους φίλους μου να κρατώ, ν αγγίζω τον ουρανό"... London, Barcelona, Σέριφος, Χανιά, Πάρος, Σπέτσες, Δάρα. Διακοπές. Πρόσωπα εναλλάσσονται στον καθρέπτη ενώ εγώ χορεύω. "Είμαστε όλοι μαζί, σ ένα ταξίδι χωρίς... να πρέπει κάτι να πεις". Θυμάμαι κάποτε κάποιος μου είπε πως η πραγματική φιλία ξεχωρίζει από την σιωπή μεταξύ των φίλων. Δεν χρειάζεται να μιλήσουν αν δεν έχουν κάτι να πουν... #priceless & #big_truth. Χοροπηδώντας ξεπλένω το στόμα μου και βγαίνω στο διάδρομο "Κι είμαστε όλοι μαζί σε μια καινούργια αρχή... " Είμαι πλέον 30. Τα χρόνια περάσανε, κύκλοι κλείσανε, φίλοι χαθήκανε στην πορεία αλλά τη θέση τους πήραν άλλοι, γυναίκες ήρθανε, φύγανε, κάποιες μείνανε, κάποιες δεν ακούμπησαν καν, άλλες αφήσανε το στίγμα τους. Πηγαίνω σαν υπνωτισμένος προς το σαλόνι, πάντα χορεύοντας. 

Ανοίγω την μπαλκονόπορτα ο ήλιος πέφτει πάνω μου παράλληλα με ένα δροσερό αεράκι που με παγώνει. Ζέστη - κρύο. Εναλλαγή όπως και στη ζωή. Από το δωμάτιο ακούγεται το μπιτ... δεν ξέρω ποιο κομμάτι μπαίνει μετά... "Ένα φιλί σου αναζητώ... για ένα φιλί σου ξενυχτώ". Στρέφω τα μάτια μου προς το βουνό απέναντί μου. Χέρια διπλωμένα στο στήθος. Σαν να ακούω τη φωνή της μάνας "Δημήτρη θα πουντιάσεις έλα μέσα..." Χαμογελάω. Κουνιέμαι στο ρυθμό. Το μυαλό μου ταξιδεύει σε όλα αυτά που πέρασα μέχρι σήμερα. Χαρές, λύπες. Ανεκπλήρωτοι έρωτες. Επιθυμίες. Όνειρα... Τελικά τι είμαι ? Άνδρας ή παιδί ? Μάλλον παιδί που παράλληλα με την εσωτερική αναζήτηση του τι θα γίνω όταν θα μεγαλώσω, χορεύω, γελάω, ονειρεύομαι, ε... ενώ ο ήλιος έχει για τα καλά απλώσει τις ακτίνες του πάνω μου. Δεν καταλαβαίνω κρύο. Κοιτάω προς το μέρος του και τον βλέπω. Ξανθός, λαμπερός, χαμογελαστός. Ξαφνικά στο μυαλό μου έρχεται το πρόσωπο, τα ξανθά μαλλιά, το χαμόγελο. Χαμογελάω ενώ στο βάθος ακούγεται synthesizer, "Είσαι ότι έψαχνα να βρώ..." μα δεν μπορώ να βγάλω το χαμόγελο αυτό από το μυαλό μου, ζεστό, όμορφο, οικείο. "Καθέ ελπίδα που χα να ερωτευτώ... " μα τι με έπιασε πάλι, γιατί τώρα? Νιώθω να έχω βραχυκυκλώσει. Γιατί αυτή? Στο μυαλό μου εικόνες της μπερδεμένες με τη μουσική και τους στίχους "κάνε με ν ανέβω πιο ψηλά". Νιώθω ξαφνικά δυνατός, νιώθω δημιουργικός, νιώθω ε... έλα τώρα Δημήτρη σύνελθε. Ώρα να ντυθώ. Προχωράω προς το δωμάτιο μα ακόμα χορεύω. Μπροστά μου την βλέπω να μου χαμογελάει "πλησίασε με κράτησέ με πιο σφιχτά..." - πρέπει να σταματήσω να ονειροπολώ "Φίλα με, να ξεκλειδώσεις τη καρδιά...". Φτάνοντας στο δωμάτιο μου κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Βλέπω πόσο έχω αλλάξει. Αμείλικτος ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του πάνω μου. Χαμογελάω ακόμα-αυτό ελπίζω να μην μου το πάρει ποτέ. Ένα νέο τραγούδι έχει αρχίσει να παίζει από το PC... Κοιτάζω το ρολόι που δείχνει "10:40 MON 19"... Δευτέρα 19 Μαρτίου ...Δευτέρα ?? ΔΕΥΤΕΡΑ ??? Η καρδιά μου χτυπάει έντονα. Θεέ μου έπρεπε να είμαι στο γραφείο!! Είναι Δευτέρα. 

Ακούγεται η φωνή της Γαλάνη "Τίποτα άλλο μην μου πεις, για να ξαναρθείς..." χαλαρώνω, σκέφτομαι, μα γιατί δεν με ξύπνησε το ξυπνητήρι (ή η μάνα μου) ? Ηρεμώ. Τι χαζός που είμαι, έχω άδεια σήμερα !!!! Το χαμόγελο ξεπαγώνει και χορεύω. Χορεύω σαν τρελός στους ρυθμούς του Dimi Phaze μέσα σε ένα δωμάτιο με πεταμένα ρούχα, παπούτσια, φορώντας την φόρμα του ύπνου και τις παντόφλες κέρμιτ. "Τίποτα άλλο μη μου λες. Κλείνει τις πληγές, μόνο ένα απλό σ αγαπώ" Dance me to the end of love από το Leonard Kohen. Όχι, όχι End. Όλα τώρα αρχίζουν. Μια νέα αρχή κι η φωνή της Γαλάνη γεμίζει το σπίτι, τα αυτιά μου, το κεφάλι μου. "Το σ αγαπώ μπορεί, μόνο αυτό μπορεί, μεσ την καρδιά να μπει να τη ζεστάνει". Το τραγούδι τελειώνει. Ιδρωμένος, λαχανιασμένος βρίσκομαι στη μέση του δωματίου. Κάθομαι στο κρεβάτι και κοιτάω έξω τον ήλιο χαμογελώντας. Μέσα στο τζάμι την βλέπω πάλι να μου χαμογελάει όπως εκείνο το βράδυ λίγες μέρες πριν. Γελάω και καλύπτω με τα χέρια μου το πρόσωπό μου. Σύνελθε Δημήτρη , μια φορά την είδες, τι σε έπιασε τώρα. Καθώς κατεβάζω τα χέρια βλέπω κάποια λευκά σύννεφα στον γαλάζιο ουρανό, σχηματίζουν κάτι σαν λιοντάρι ? Ξαπλώνω στο κρεβάτι, κοιτώ το ταβάνι. Κλείνω τα μάτια. Δεν είναι κακό να κάνεις όνειρα. Στο μυαλό μια γυναικεία εικόνα, ένα ξανθό λιοντάρι και η φωνή της Μελίνας "Είσαι ότι έψαχνα να βρω, κάθε ελπίδα που χα να ερωτευτώ, δωσ μου το χέρι σου και νιώσε το χτύπο του σε θέλω σ αγαπώ"








ΥΓ: Για όσους θέλουν να ακούν και τα τραγούδια παράλληλα με την ανάγνωση του άρθρου http://www.youtube.com/watch?v=_NEtT5i4t7g&feature=BFa&list=PLED94B61E35DCE047&lf=BFp

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αστειο αληθινο ευχαριστο, με ολιγη απο μελαγχολικο!!!Οποιος παταει τα 30 βλεπει τον εαυτο του σε πολλα σημεια του!

Ανώνυμος είπε...

I hope there is a PART II also..