Η Αξία των Συμβόλων

Την Κυριακή ένας φίλος, με αφορμή τα μπάχαλα της Πέμπτης (όποιος τυχερός βρέθηκε Πέμπτη απόγευμα στο μετρό στο Σύνταγμα έγινε μάρτυρας ενός φανταστικού θεάματος. Βολεμένοι μικροαστοί ανέπνεαν για πρώτη φορά στη ζωή τους δακρυγόνα που είχαν μπει από τους αεραγωγούς. Τρέλα!), μου έλεγε κάτι περίεργα για τον Άγνωστο Στρατιώτη, τις μολότωφ και τα λοιπά. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρουν λέξεις του στυλ σύμβολο, συμβολισμός, συλλογικές μνήμες, παρελάσεις, έθνη και οι λοιπές επινοήσεις διάφορων κομπλεξικών ντεκαβλέ τύπων. Άλλωστε τα δύο πράγματα που έχουν ανάγει τα σύμβολα σε ουσία, είναι και εκείνα που απεχθάνομαι περισσότερο, όπως κάθε λογικός μαλάκας σαν και μένα. Σε εκκλησία πήγα μετά από χρόνια πριν κανά μήνα, όταν παντρεύτηκε ένας φίλος. Όσο για το στρατό, τον ξέχασα τη μέρα που απολύθηκα. Anyway, επειδή έχω κάτι φίλους που τώρα τελευταία μου την έχουν δει και πολύ πατριδολάγνοι, είπα να γράψω τίποτα απευθυνόμενους όχι σ’ αυτούς αλλά σε όλους του εραστές των συνόρων (λίγο προβοκατόρικο ύφος για να μην ξεχνιόμαστε).

Ποιά είναι λοιπόν η σημασία των συμβόλων; Η απάντηση είναι δυστυχώς για σας φίλοι μου, μονολεκτική. ΚΑΜΙΑ. Όσοι σκοτώθηκαν για την πατρίδα τους το έκαναν μόνο γιατί την αγαπούσαν. Για τίποτα άλλο. Δεν τους ένοιαζε αν σε πενήντα χρόνια θα γιόρταζε ο Χριστόδουλος και οι γλοιώδεις πολιτικοί το «έπος του σαράντα». Αν είχαν επιλογή, σίγουρα θα προτιμούσαν πλήρη έλλειψη δοξασιών, βλέπε υποκρισίας. Ο άγνωστος στρατιώτης, ήταν άγνωστος, σκοτώθηκε άγνωστος και θα ήθελε να παραμείνει άγνωστος. Αν ήθελε να τον τιμούν θα γινόταν στρατηγός, πολιτικός, αρχιεπίσκοπος. Το γεγονός ότι αν σήμερα γινόταν πόλεμος, εγώ θα έτρεχα να πάω στην Ελβετία και εσύ θα «έπεφτες υπέρ πατρίδος», εξαρτάται από εσένα, εμένα και μόνο από μας. Δε πα να μάθαινα επί δώδεκα χρόνια για τα έπη των Ελλήνων, εγώ θα προτιμούσα να πίνω κόκτειλς σε κανά σαλέ στις Άλπεις. Εσύ πάλι θα προτιμούσες να είσαι με το τουφέκι και να υπερασπίζεσαι τα σύνορα. Οκ, δεκτό. Ο Ρώσος ογδόντα χρόνια δεν μπορούσε να πάει στην εκκλησία, του απαγόρευαν να πιστεύει στο Θεό, στο Βούδα, στο Θρύλο, αλλά αυτός εκεί, με τα καντήλια και τα κομποσκοίνια στα κρυφά. Τι θέλω να πω; Θέλω να πω ότι δεν υπάρχει συλλογική ιστορία, συλλογικός πατριωτισμός, εθνικισμός και τα ισμός γενικά. Ή τουλάχιστον δεν επιβάλλεται.

Άρα τι θα πει έκαψαν το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη ή τη σημαία. Να κι αν το καψαν να κι αν δεν το καψαν. Όσοι τιμούν τον άγνωστο (είτε τον γνωστό είτε τον στρατιώτη), τον τιμούν με μνημείο και χωρίς. Όσοι αγαπούν την πατρίδα τους, την αγαπούν έτσι. Τελεία. Χωρίς σύμβολα, χωρίς νοήματα, χωρίς συμπληρώματα. Σκέτα. Ποιός από αυτούς που τιμούσαν την ιστορία θα πάψει μετά από τα μπάχαλα να την τιμά, ή ποιός που την γράφει στ’ αρχίδια του, θα σταματήσει να τη γράφει;

Αν και το χάωσα, αυτό που καταλήγοντας θέλω να πω είναι ότι τα σύμβολα είναι μια επιβολή σεβασμού. Δηλαδή, μια προσπάθεια περιορισμού της ελευθερίας. Δηλαδή τραμπουκισμός. Δηλαδή άντε γαμηθείτε. Μαλάκες πολιτικοί που γλείφουν τους πάντες για μία ψήφο, πατριδοκάπηλοι που τα παίρνουν από παντού και κοιτάνε μπας και βγάλουν κανά μαύρο χρήμα, διεθνιστές που δεν έχουν πάει όυτε μέχρι το Κιάτο, αναρχικοί της πούτσας που μετά τις πορείες και τις μολότωφ γυρνάνε σπίτι να φάνε μακαρόνια με κυμά και σουτζουκάκια από τη μαμά τους, παπάδες που γαμάνε αγοράκια και γαμιούνται μεταξύ τους, οπαδοί που η ζωή τους είναι ο γαύρος και ο βάζελος και το ντέρμπι της Κυριακής, ιδεολογίες του χρήματος και του φαιοκόκκινου φασισμού.

Φεύγω. Πάω να αγκαλιάσω την Χ., να πιω κανά ουισκάκι με τους φίλους μου, να ακούσω το Mezzanine των Massive Attack, να διαβάσω τον Καθένα του Philip Roth, να δω τις «Ζωές των Άλλων». Κάντε ρε πιο κει. Μου χαλάτε την αισθητική.