A Walk On The Wild Side

Παρασκευή βράδυ, μπαίνω κατά τις εννιά σπίτι μετά από ένα δωδεκαωράκι δουλειάς. Καλά πήγε και σήμερα, μας ρούφηξαν το αίμα πάλι. Τι είναι αυτά που λέω; Σαν κνίτης το 78 ακούγομαι. Υπόσχομαι στον εαυτό μου πως αν ξαναπώ πρόταση ανάλογου ύφους θα βάλω τον εαυτό μου τιμωρία να ξαναδιαβάσει τους λόγους που οδήγησαν στη διάσπαση του ΚΚΕ. Έτοιμο γεύμα «τορτελίνια αλά κρεμ», φούρνος μικροκυμάτων, σε δέκα λεπτά τρώω φαγητό που η κακούργα η μάνα μου θα έκανε μισή ώρα να ετοιμάσει. Μιλάμε για χάσμα γενεών. Αυτοί οι baby boomers δεν έχουν πια καμία εξικίωση με την τεχνολογία. Ζαπάρω τρώγοντας, έρχεται κι όρεξη. Πέφτω πάνω στον Σάκη. ΣαΜπου και όχι ΣαΡου, προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Παίζει σε ένα σίριαλ που λέγονται κάτι κρυάδες, μα τι κρυάδες. Μιλάμε πρώτου επιπέδου. Πώς κατάντησε έτσι ο Σάκης, λέω στην όρεξη δίπλα μου. Εσύ που έχεις πρωταγωνιστήσει σε Σαίξπηρ ως Ρωμαίος, που έχεις ενσαρκώσει έναν θάμνο τελείως πρωτοποριακά, που έχεις κάνει ρεμπέτικη διασκευή του Εθνικού Ύμνου, πώς κατέληξες να παίζεις σε τέτοιες mainstream αηδίες;

Παίρνω την απόφαση σήμερα να αποδώσω φόρο τιμής στην άλλη πλευρά της πόλης, μακριά από γκαζοψυρρήδες και λυκαβητοκολονάκια. Ξέρετε, εκεί χαμηλά, κάτω από την Πατησίων: Βικτώρια, Αχαρνών, Λιοσίων, Αριστοτέλους. Δρόμοι που η πλειοψηφία των ανθρώπων που συναστρέφομαι καθημερινά, δεν ξέρει ούτε που πέφτουν. Άλλος κόσμος. Εκεί που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε άλλη πόλη. Εκεί που το μπετό μοιάζει πιο γκρι και τα σπίτια βλέπουν ήλιο μια δυο ώρες την ημέρα. Κάποτε ερχόμουν πιο συχνά εδώ. Είχα κάτι φίλους. Έχω χρόνια να τους μιλήσω. Ο ένας ταξιτζής, ο άλλος γκαρσόνι, ο τρίτος αλκοόλας, τον πέτυχα σε ένα καφενείο της Αγίου Μελετίου μέρα μεσημέρι σουρωμένο με κάτι γερόντια. Τον είδα και απλώς συνέχισα. Τι να του πω εγώ ο μηχανικός, ο consultant, o μαρκετίστας, ο broker; Α ρε Λιάκο, πέθανες στα εικοσιοχτώ.

Κατηφορίζουμε με τον Κ τη Χέυδεν μέσα στο ψιλόβροχο. Βλέπουμε κόσμο έξω από ένα μπαράκι. Μπάχαλοι, χασίκλες, οικογενειάρχες, εξηντάρηδες ροκεντρολλάδες. Γυναίκες πιο γήινες, δεν ξέρω πιο αληθινές ή όχι, αυτά τα κλισέ μου ακούγονται κάπως. Αλλά σίγουρα όχι οι space γκόμενες που ήταν δίπλα μου το βράδυ της Πέμπτης σε ένα hype bar της ανατολικής πλευράς.

Κατεβαίνουμε τα σκαλιά του υπογείου. Ντουμάνια ο καπνός. Στην σκηνή ένα γνωστό δίδυμο διαλογίζεται:
- Μήτσο, έχω δυο καλά κομμάτια
- Να τα πιούμε;
- Όχι ρε μαλάκα, να τα πούμε

Χειροκρότημα. Hey Joe, where you goin’ with that gun in your hand? Καμμένοι (;) στα εξήντα από επιλογή. Το ροκ σαν επανάσταση και όχι σαν δυο ακόρντα. Μιλάμε για αρχίδια, όχι μαλακίες. Σε άλλους προκαλούν θλίψη, σε άλλους ένοχη ζήλεια για κάτι που δεν θα μπορούσαν να γίνουν ποτέ. Κάτι άλλο. Μακριά από αστικές συνήθειες. Αντισυμβατικότητα αληθινή. Καλύτεροι ή χειρότεροι, δεν έχει σημασία.

Μετά από κανά δύωρο βγαίνουμε έξω.
- Είμαστε για τίποτα; Σάββατο αύριο.
- Μπα, γάμα το. Έχω να πάω στο γραφείο κατά τις δέκα.

Θάνατος!!! που λέει και ένας παλιόφιλος.