Μία από τα ίδια…

Η επόμενη μέρα των εκλογών με βρίσκει στο γραφείο να τεμπελιάζω και να γράφω ένα από τα εκατοντάδες post σχετικά με τη ‘γιορτή της δημοκρατίας’ που όλοι μαζί απολαύσαμε τις τελευταίες εβδομάδες, με αποκορύφωμα τη χτεσινή βραδιά. Βλέπετε ο ‘γάτος’ έχει βγει για ‘εξωτερικές εργασίες’ και είπα ως ‘ποντίκι’ να χορέψω λίγο κι εγώ. Ντροπή μου. Έτσι θα πάει μπροστά αυτός ο τόπος; Any way…

Λοιπόοοον…δεν έχω καμία διάθεση να αρχίσω να γράφω βαρετές μαλακίες για εκλογικά αποτελέσματα, το μέλλον της χώρας, δελφινισμούς και άλλες τέτοιες ανοησίες. Θα προτιμήσω να χρησιμοποιήσω την υπόλοιπη σελίδα με έναν τρόπο που να μην κουράσει τον αναγνώστη (ναι καλά…), να του ερεθίσει τη σκέψη (χαχαχα) και αν γίνεται να τον κάνει να προβληματιστεί λίγο (…). Θα σας παραθέσω λοιπόν μερικά γεγονότα που με έβαλαν σε σκέψη χτες κατά τη διάρκεια του μετεκλογικού καφέ-σουβλακίου-μπύρας, και δεν κρύβω ότι με απογοήτευσαν ελαφρός. Πριν ξεκινήσω όμως πρέπει να παραθέσω δύο πληροφορίες:

1. Στις χτεσινές εκλογές ψήφισα αυτό που μου έλεγε η καρδιά και το μυαλό μου και ομολογώ ειλικρινά ότι δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν ήταν η ‘σωστή’ επιλογή. Ψήφος στο qu-qu-e (άκυρο για όσους δεν κατάλαβαν) με τη χρήση ενός ηλίθιου ευφυολογήματος που μου’ρθε στο λιγοστό μυαλό μου εκείνη τη στιγμή.

2. Παρόλο που είμαι λίγο πολιτικά απογοητευμένος από μερικούς φίλους, που πιθανό να διαβάσουν αυτό το post, δε νομίζω ότι (από μεριά μου) κάτι τόσο ‘ανόητο’ όπως η ψήφος του καθενός μπορεί να αποτελέσει σοβαρή αιτία για να χαλάνε οι καρδιές μας. Τέλος πάντων…ακόμα δεν ξεκίνησα και πάει η σελίδα που λέγαμε.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως άνθρωπο που λίγο-πολύ αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του, βλέπω καρεκλολάγνους λαοπλάνους πολιτικούς, αραχτούς μικροαπατεωνίσκους δημόσιους υπαλλήλους, οργισμένους αγρότες μέσα σε Mercedes, αυθαίρετα μέσα σε καμένα δάση και πάνω σε παραλίες κλπ κλπ. Από την άλλη βλέπω συνταξιούχους, συνδικαλιστές, φοιτητές και πολίτες γενικότερα να κατεβαίνουν στους δρόμους, να διαδηλώνουν (δικαίως ή αδίκως), να δυσανασχετούν και να μιλούν για καλύτερες συνθήκες σε ότι είναι αυτό που τους καίει τέλος πάντων. Και πες…άντε και τη δώσαμε την ευκαιρία και μια και δυο και τρεις φορές και στα δύο μεγάλα κόμματα. Και πάλι άντε και η δεξιά και η αριστερά είχαν έντονα συναισθηματικά προφίλ στις συνειδήσεις του κόσμου μέχρι πριν μερικά χρόνια. Από εδώ και πέρα τι γίνεται όμως;;;

Κάθομαι και συλλογίζομαι λοιπόν ότι αν εξαιρέσεις τα παιδιά εκείνα που έχουν κάποιο άμεσο συμφέρον, και εκείνα που δεν έμαθαν να ξεχωρίζουν το γήπεδο από την πολιτική, οι υπόλοιποι μορφωμένοι κατά τους τύπους και σκεπτόμενοι νέοι, θα κάνουν έστω και την απόπειρα για τη διαφορά. Και θα με ρωτήσετε τώρα ποια είναι αυτή η διαφορά. Δεν μπορώ να το ξέρω, αλλά όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, με το να ψηφίζεις τα κόμματα που συντηρούν την κακοδιαχείριση και την απάτη όντας κυβέρνηση, ή με το να στηρίζεις, ανούσια, με την ψήφο σου, ‘μικρά’ κόμματα που προβάλουν θέσεις ακραίες, απαιτήσεις εξωπραγματικές ή έστω ‘ωραίες ιδέες’ χωρίς κανένα ουσιαστικό πλάνο πραγματοποίησής τους μόνο και μόνο για αντίδραση, δε νομίζω ότι αλλάζει τίποτα.

Και περνάω στα προσωπικά μου χτεσινά βιώματα για να ολοκληρώσω επιτέλους αυτή τη βαρετή μπούρδα που γράφω. Χθες υπήρξα μέλλος μιας αρκετά μεγάλης παρέας από νέα παιδιά σαν κι εμένα, και έφτασαν στα αυτιά μου συζητήσεις (από ψηφοφόρους των δύο μεγάλων κομμάτων) για το αν το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ έχουν βλάψει πιο πολύ την Ελλάδα ως επιχειρήματα για το ποιος είναι καλύτερος για να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο (???). Έμαθα ότι κάποιοι φίλοι προτίμησαν το ξεχασμένο στην εποχή του Στάλιν, ΚΚΕ για τη ‘μαχητικότητά’ του υπέρ των καταπιεσμένων εργαζόμενων, όταν οι αντιπροτάσεις του συγκεκριμένου κόμματος δε γίνεται να εκφράζουν λογικούς ανθρώπους (?????). Υπήρξαν και εκείνοι που επέλεξαν το ‘εναλλακτικό’ ΣΥ.ΡΙΖ.Α, του οποίου το πρόγραμμα διάβασα σε μία απέλπιδα προσπάθεια να βρω κάτι να ψηφίσω. Απογοήτευση και εκεί μιας και ήταν ο χώρος που μου ήταν ανέκαθεν πιο συμπαθής και δε βρήκα πουθενά τη ρεαλιστική ριζοσπαστικότητα που αρμόζει στην ελληνική πραγματικότητα.

Αποφασίσαμε λοιπόν όχι μόνο να δεχτούμε το ‘παιχνίδι’ αλλά να του δώσουμε και ένα μεγαλοπρεπές ΟΚ για να συνεχίσει να κάνει την καθημερινότητά μας όλο και πιο μίζερη. Γιατί ρε παιδιά;;;