Συνολικές προβολές σελίδας

Παπάρ ... Yes !!!!!

Παπάρ ... Yes !!!!!

Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2006

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ “TIΠOTA” - Vol.1 -

Πριν κάνω εισαγωγή στις σκέψεις που θα ακολουθήσουν, πρέπει να ομολογήσω ότι προχθές (υπάρχει κάποιο χοροχρονικό κενό ανάμεσα στην ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο και στην ώρα που θα το δειίτε για πρώτη φορά ανεβασμένο στο blog), Πέμπτη γαρ, γύρω στις 18:33 χτύπησε το τηλέφωνο μου. Ο ήχος όμως δεν ήταν ο συνηθισμένος μονότονος ήχος της συσκευής (ντρίιιν, ντρίιιν), αλλά κάπως διαφορετικός, με μια πιο φιλοσοφική διάθεση, μπορώ να πω. Το ένστικτο μου με προϊδέασε για το τι μέλει γενέσθαι, και δεν με πρόδωσε, καθώς στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Σωκράτης.

Αν και δεν το συνηθίζω, αυτή τη φορά αποφάσισα να κοινοποιήσω τα λεχθέντα. Το πνεύμα της ζύμωσης αυτή τη φορά κινήθηκε γύρω απο την θεωρία του “τίποτα”. Την εποχή που νέος ακόμα περιπλανιόμουν στις αμερικάνικες οροσειρές, από τα Απαλάχια ως τις Άνδεις, ξεκίνησε και η μύηση μου στην γενικότερη φιλοσοφία του “τίποτα”. Τότε τα επίπεδα της διαλογικής μου επεξεργασίας ήταν ακόμα χαμηλά (μόλις 2.645) και όπως γίνεται κατανοητό ήμουν ακόμη ένας ασήμαντος νέος που τριγυρνούσε έχοντας τυχοδιωκτικές τάσεις και όρεξη να κατακτήσω το άγνωστο και την γνώση.

Η συμπαντική όμως συνωμοσία με έριξε στο διάβα ένος γέροντα (δεν θα αναφέρω περισσότερα για το άτομο αυτό), ο οποίος με πήρε από το χέρι και με εισήγαγε σε έναν άλλο φιλοσοφικό κόσμο. Από τότε μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν η εξέλιξη μου υπήρξε μεγαλιώδης. Συναναστράφικα με πολλούς guru του είδους και συμμετείχα σε αναλύσεις και ζημώσεις της γενικότερης αυτής φιλοσοφίας, φτάνοντας σε υψηλό πλέον επίπεδο διαλογικής ανάλυσης, το οποίο συνεχώς - πρέπει να ομολογήσω - αναπτύσσεται και εξελίσεται.

Καθώς λοιπόν και η προηγούμενη Πέμπτη ήταν επετειακή ημέρα (έχουν περάσει ακριβώς χ2 χρόνια από την πρώτη μου επαφή με την θεωρία), ο συνομιλητής μου ανέφερε το γνωστό ζήτημα διαφωνίας μας. Εξάλλου εκείνος πάντα υποστηρίζει πως οι συζητήσεις θα πρέπει να εμπεριέχουν πάντοτε το στοιχείο της φιλοσοφίας και, ως κοινωνός της μαιευτικής μεθόδου, πιστεύει πως μέσα από τον λόγο και τον διάλογο καλό θα ήταν να ξυπνάμε τα νωχελικά και τεμπέλικα μυαλά των γύρω μας.

Από την άλλη εγώ (γνωστό και αναγνωρισμένο κουρέλι) διαφωνώ με την θέση αυτή, πάντα με μια σκεπτικιστική αφαιρετικότητα, πιστεύωντας ακράδαντα ότι μόνο η θεωρία του “τίποτα” αποτελεί αντίδοτο σε αυτό το κοινωνικό φαινόμενο διαλογικής στειρότητας. Μια θεωρόα που ως βάση της εχει την εξαγωγή μηδενικού συμπεράσματος μέσα από την συζήτηση ή τη δήλωση, καθώς και την ικανότητα του να αναλύεις χωρίς να λες κατι με νόημα και ουσία.

Η ειδοποιώς διαφορά ανάμεσα στις δυο αυτές προσεγγίσεις είναι οι διαφορετικές εποχές και κουλτούρες. Ο Σωκράτης υπήρξε ενεργός σε μια εποχή όπου το πνεύμα και η φιλοσοφία άνθιζαν και τα μυαλά ήταν ανοιχτά σε προβληματισμούς. Σήμερα αντιθέτως η υποκουλτούρα και η μηδενική φιλοσοφική διάθεση υποβαθμίζουν σε άντι-mainstream κάθε τέτοια προσπάθεια. Συνεπώς, το κάθε κουρέλι - και ιδιαίτερα εγώ - οφείλει να δίνει μια εναλλακτική πρόταση σε όλο αυτό το κοινωνικό φαινόμενο σκεπτικιστικής ανυπαρξίας. Σε αυτό το σημείο είναι χρέος μου να αναφέρω πως ο Σωκράτης εμένει στην άποψη του και θεωρεί ότι ο τρόπος του θα μπορούσε να έχει εφαρμογή και αποτέλεσμα και στις σημερινές κοινωνίες. Για κακή του τύχη όμως, ο μοναδικός συνδετικός του κρίκος με την σύγχρονη εποχή - πέρα από τα γραπτά που αναφέρονται σε αυτόν - είμαι εγώ (και αυτό αποτελεί τιμή μου). Μη έχοντας καμιά διάθεση να προσπαθήσω να δημιουργήσω κάτι καλύτερο για αυτόν τον κόσμο, ούτε καν να προσπαθήσω να αφυπνίσω μερικούς – μερικούς, παραμένω πιστός κοινωνός της θεωρίας του “τίποτα”, χωρίς να έχω να πω κάτι με ουσία, και προτιμώντας συνειδητά να εκφράζω μονάχα κάποια αμπελοφιλοσοφία της στιγμής.

Ο Σωκράτης, βέβαια, συνεχίζει να επικοινωνεί μαζί μου και αρέσκεται ιδιαίτερα στους πνευματικούς διαξιφισμούς μας, προσπαθώντας να αλλάξει τις θεωρήσεις μου ή τουλάχιστον να με αφυπνίσει......


Κοινώς ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου....

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2006

Relax, take it easy ! Blame it on me, or blame it on you (MIKA - RELAX)

Χτύπημα τηλεφώνου … σιωπή… όνειρα… Ξανά χτύπημα τηλεφώνου. Αντιστέκομαι... σιωπή… Το τηλέφωνο συνεχίζει το δαιμονισμένο κουδούνισμά του. Μα καλά επιτέλους, κανείς δεν μπορεί να κοιμηθεί σε αυτό το σπίτι. Ξαφνικά το τηλέφωνο σταματάει. Αγαλλίαση, τώρα θα με αφήσουν ήσυχο σκέφτομαι αλλά να χτυπάει το τηλέφωνο στο δωμάτιο μου. Κοιτάω το ρολόι : 13:00. Πάει μεσημέριασε. Αποφασίζω να σηκωθώ γιατί ο κόσμος έχει συνομωτήσει εναντίον μου να μην κοιμηθώ πολύ σήμερα. Το στομάχι χάλια, σαν χτυπημένο shaker ενώ η γλώσσα έχει γίνει σόλα. Πάλι καλά που το κεφάλι μου είναι στη θέση του. Ντύνομαι στα γρήγορα, πρέπει να προλάβω την λαϊκή, να πάρω ψωμί και εφημερίδα.

Μπαίνω στο αμάξι και από τα ηχεία ξεχύνεται η φωνή της Deborah Harry «She moves like she don't care, Smooth as silk, cool as air». Η ψυχική μου διάθεσή μου φτιάχνει λίγο αλλά η σωματική παραμένει στα ίδια επίπεδα. Οδηγώ προς την λαϊκή και τραγουδάω «Maria, you've gotta see her, Go insane and out of your mind». Μαρία ! Γνώρισα χτες μια Μαρία, πανέμορφη φοιτήτρια Χημικού. Στη λαϊκή όλα με ενοχλούν, τι ήθελα και ήρθα ? Φωνές, κακό, γριές και γέροι με καροτσάκια λαϊκής να κάνουνε κόντρες ποιος θα φτάσει πρώτος τον πάγκο με την καλύτερη προσφορά. Πολλοί πάγκοι άδειοι. Ε βέβαια τέτοια ώρα που φτάνω κι εγώ τι έπρεπε να περιμένω. Ο ήλιος ενοχλεί τα αγουροξυπνημένα μάτια μου. Αρχίζω να αφουγκράζομαι τους ήχους γύρω μου καθώς είμαι μποτιλιαρισμένος στων αγγουριών και πορτοκαλιών γωνία. Άνθρωποι περνάνε και κοιτάνε μόνο τους πάγκους. Που και που γνωστοί συναντιούνται. Οι λέξεις που ανταλλάσσονται εντελώς κλισέ και ψεύτικες «Σούλα μου τι κάνεις ?» «Καλά Τούλα μου» «Τα παιδιά καλά, ο σύζυγος?» «Καλά, Εσείς?» «Καλά» «Πάντα Καλά». Καλάμια ρε. Αποφασίζω να επιστρέψω στο αμάξι χωρίς να πάρω τίποτα, αρκετό κακό μου έκανε είδη η βόλτα στην λαϊκή. Πέφτω πάνω σε ένα παλιό συμφοιτητή μου. Τον χαιρετάω. Μου λέει ότι δεν προλαβαίνει κι ότι θα με πάρει τηλέφωνο να βγούμε να τα πούμε. Θέλω να του πω ότι όσο με πήρε τα 3 χρόνια που έχουν περάσει από την ορκομωσία μας άλλο τόσο θα με πάρει και τώρα αλλά δεν το λέω. Δήθεν συμπεριφορές και προσποιητή καλοσύνη. Γιατί άραγε ? Για να μην πάμε στην κόλαση ? Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα μας σώσει.

Επιστρέφω στο αμάξι εντελώς κακοδιάθετος. Ξαφνικά φωτίζεται το πρόσωπό μου. «There’ll be times, When my crimes, Will seem almost unforgivable» κι η φωνή του David Gahan μου θυμίζει το χτεσινό βράδυ. «Strange love, Will you give it to me, Will you take the pain, I will give to you…» Τραγουδάω μαζί του και το πρόσωπό μου φωτίζεται περισσότερο καθώς σκέφτομαι το Vinilio. Οδηγώ προς το κλασσικό περίπτερο που παίρνω εφημερίδες και απ το μυαλό μου περνούν σαν highlights οι καλύτερες στιγμές της βραδιάς που πέρασε. Η ultimate disco team, η θετική ενέργεια που εκπέμπουμε σε απίστευτες ποσότητες όταν είμαστε όλοι μαζί, η αγάπη ανάμεσα σε τόσα πολλά άτομα. Διασκέδαση, χορός, flirt. Οι ιδρυτές του Studio 54 θα ήταν περήφανοι για μας. Στο μυαλό μου έρχεται πάλι αυτή… ξανθιά… όμορφη… Strange love καταδίκη κι ευλογία μαζί. Κου, Αντώνης, Χαρούλα, Ζούγας, Θείος, Τάσος, Δημήτρης, Μάνος, Μαρία, Χριστίνα, Ελένη, Κωνσταντίνος, Δημήτρης, Αλέξης, Άννα, Εβίτα, Φένια, Χρήστος, Γιώργος, Γιάννης, Χριστίνα, Ειρήνη, Βασίλης, Αποστόλης…

Πλησιάζω το περίπτερο. Ένας τυπάς γύρω στα 30 είναι πριν από μένα. Την ώρα που φτάνω αυτός πληρώνει για να φύγει και τον ακούω να λέει στην περιπτερού «Αύριο να μου κρατήσεις μια καθημερινή ε ? Την έκδοση με τα DVD θέλω για να μην τα χάσω». Η διάθεσή μου ξαναχαλάει. Αηδιάζω μόνο και με την σκέψη ότι πλέον οι άνθρωποι παίρνουν εφημερίδες ΜΟΝΟ με κριτήριο το τι DVD προσφέρεται μαζί με την εφημερίδα. Αμέσως μετά αηδιάζω ακόμα περισσότερο όταν συνειδητοποιώ ότι για να αγοράσει κάποιος κυριακάτικη εφημερίδα πρέπει να κάνει κράτηση στον περιπτερά της γειτονιάς του. Έλεος, τι άλλο θα ακούσω. Παίρνω ένα πακετάκι τσίχλες και ξεχνάω την εφημερίδα, δεν πειράζει άλλωστε δεν νομίζω ότι αξίζει τίποτα, ένα έντυπο είναι που δίνεται δωρεάν με την αγορά DVDς.

Επιτέλους ο δρόμος με οδηγεί στο σπίτι. «…And then the night becomes the day, And there`s nothing left to say». Τι να πει κανείς μετά από μια νύχτα σαν την χτεσινή ? Όλα μου φαίνονται άχρωμα, ξενέρωτα, πεζά στο φως της μέρας. Το ραδιόφωνο συνεχίζει... «Oh tonight, you killed me with your smile. So beautiful and wild, so beautiful…». Την σκέφτομαι ακόμα πιο έντονα. Θα την ξαναδώ άραγε ? Και την ώρα που σαν υπνωτισμένος από την εικόνα της στο μυαλό μου ανοίγω την πόρτα, κάτι με ενοχλεί στο βάθος του μυαλού μου και σαν αποκάλυψη μου έρχεται η φλασιά ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ …. ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΨΩΜΙ !

Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2006

Κουλτούρα ή trash; Τίποτα, ευχαριστώ!

Δεν ξέρω πώς την είδα αλλά αποφάσισα να γράψω κάτι με συνοχή, παρόλο που, δεν σας το κρύβω, είμαι λάτρης του χάους. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που έκανα το διδακτορικό μου πάνω στη θεωρία του χάους και πώς αυτή εφαρμόζεται στην έλξη ανάμεσα στα σουπερνόβα και τις μαύρες τρύπες. Επίσης, ελπίζω ότι αυτό το post θα αποτελέσει επιτέλους το έναυσμα για κοινωνικό στοχασμό των κουρελιών, τα οποία έχουν κάψει τόσο πολύ που είναι πλέον ανίκανα να αρθρώσουν έστω και μία φράση. Αν και κινδυνεύω να κάνω αφορισμούς που ίσως είναι άστοχοι και πολλοί μπορούν να παρεξηγηθούν, θα τους αποτολμήσω γιατί στα αρχίδια μου κι αν παρεξηγηθούν. Άσε που έτσι και αλλιώς μόνοι μας αλληλοδιαβαζόμαστε.
Καταρχήν δεν πρόκειται να ασχοληθώ καθόλου με ότι έχει να κάνει με το mainstream, που σήμερα εκφράζεται κυρίως με δυο μορφές: Τα μπουζούκια – ελαφρολαϊκά – τσιφτελοπόπ κλπ και τα κλαμπάκια – trendy – baraonda – rock’ n’ rol και τα ρέστα. Τα πρώτα δεν μου είπαν ποτέ τίποτα. Όσες φορές και να πήγα ποτέ δεν πέρασα πραγματικά καλά. Και δεν μιλάω για ψυχαγωγίες, προβληματισμούς και τέτοιες μαλακίες, που υποτίθεται ότι δεν σου προσφέρουν. Απλώς δεν περνάω καλά. Γυφτιά, βλαχουριά, οι τύποι που καπνίζουν πούρα ψάχνοντας να επιβεβαιώσουν τον αντρισμό τους, οι γκόμενες που χορεύουν τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια εκλιπαρώντας για λίγα πρόσκαιρα βλέμματα των λιγούρηδων των γύρω τραπεζιών. Δεν μου κάνει. Μπαναλιτέ που θα ‘λεγε και ένας παλιός φίλος. Θα γράψω κάποια άλλη στιγμή για την ξεφτίλα των μπουζουκιών.
Το δεύτερο, trendy clubs με θαμώνες από Β.Π., Ν.Π. και Κολωνάκι, μπορεί να έχουν καλύτερες μουσικές, καλύτερη αισθητική, αλλά ως εκεί. Πολύ show-off ρε παιδί μου. Το κύριο μέλημα των θαμώνων είναι να κάνουν την πόζα τους, δεν τους νοιάζει να διασκεδάσουν. Η μάλλον διασκεδάζουν κάνοντας show –off. Άρρωστο, δε βρίσκεται; Anyway και αυτό άλλη συζήτηση με πολύ πολύ κράξιμο.
Σκοπός μου εδώ είναι να εκφράσω κάποιες σκέψεις για έναν κόσμο που υποτίθεται ότι ξεφεύγει από τη μάζα, και καλά πιο σκεπτόμενο, ο οποίος έχει πέσει στην παγίδα που ο ίδιος νομίζει ότι αποφεύγει.
Οι μεν είναι αυτοί οι τύποι, οι και καλά ψαγμένοι, οι οποίοι προσπαθούν να διαφοροποιηθούν από την «πλέμπα» σε κάθε τους δραστηριότητα. Εναλλακτικοί – indie που συχνάζουν σε πέντε μαγαζιά γύρω από τα Εξάρχεια (τώρα τελευταία ακούω ότι κάνουν και ένα άνοιγμα προς Γκάζι μεριά, απλώς εγώ τους θυμάμαι στα Εξάρχεια), ακούνε ότι σκουπίδι βγάζει η εναλλακτική βρετανική σκηνή και όσο λιγότεροι είναι αυτοί που ξέρουν κάτι τόσο καλύτερο είναι αυτό το κάτι. Βλέπουν πολύ σινεμά, Τζάρμους, Γκίλλιαμ, southpark και τα λοιπά αντίστοιχου ύφους και γενικώς αυτοχαρακτηρίζονται ως πολύ cool άτομα. Πίνουν και κανά τσιγάρο συχνά πυκνά, έτσι μωρέ για το χαβαλέ. Βασικό. Δεν ασχολούνται με πολιτική και καταναλώνουν κυρίως μπίρα.
Παιδιά εντάξει, το κάνατε το statement. Ναι είστε εναλλακτικοί. Και τώρα που όλος ο κόσμος κατάλαβε ότι είστε διαφορετικοί, πηδήξτε καμιά φυσιολογική γκόμενα μπας και ξεχαρμανιάσετε και σταματήσετε να ασχολείστε με μαλακίες. Καλή η θεωρία και η αμπελοφιλοσοφία, αλλά αν κάποιος δεν έχει ακούσει Sigur Ros είναι για τον πούτσο ε; Επίσης σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε. Αν πάτε για καφέ στο Κολονάκι, δεν πρόκειται να φάτε πόρτα στο Μο Better, ούτε θα σας κράξουν στη συναυλία των Sonic Youth.
Υπάρχουν οι έντεχνοι ελληναρίες. Ξέρεις τώρα. Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Αγγελάκας, κανάς Μάλαμας, κανάς Σαββόπουλος έτσι για ρετροσπεκτίβα, μπόλικη αριστερά, ψιλοαναπόληση της δεκαετίας του 70. Καμιά πορεία που και που, αλλά πάντα χωρίς επεισόδεια. Προσοχή, κίνδυνος – θάνατος! Αυτή είναι η κατηγορία με τους περισσότερους κνίτες! Δημόσια δωρεάν παιδεία, έξω οι επιχειρήσεις απ’ τις σχολές και η λοιπή συνθηματολογία. Ρεμπετάδικο, «μουσικές σκηνές», βασικό αλκοόλ το κρασί, άγνωστη λέξη τα ναρκωτικά. Αγαπημένοι σκηνοθέτες Κεν Λόουτς, Theo Aggelo, ΚΚ (Κριστόφ Κισλόφσκι ντε, μα καλά δεν το καταλάβατε) και όποιος άλλος έχει μπόλικη εσωτερική αναζήτηση, μιλά για την αποξένωση των ανθρώπων, περνά πολιτικά μηνύματα κατά του καπιταλισμού και υπέρ του δίκιου του εργάτη. Α! Να μην ξεχάσω και το θέατρο...
Πω πω νόημα, που έλεγε και ένας άλλος παλιός φίλος. Μάγκες χαλαρώστε λίγο. Παραπήρατε σοβαρά τον εαυτό σας. Λυπάμαι αλλά δεν θα αλλάξετε τον κόσμο (ευτυχώς Παναγίτσα μου). Δεν βλάπτει και κανά χαμόγελο. Σας καταλαβαίνουμε. Πολύ αδικία και πόνος βαρύς αλλά τι θα λέγατε να ανοίξετε και λίγο τα ματάκια σας. Καλημέρα, καλώς ήρθατε στο 2007. Δείτε και λίγο Χόλλυγουντ, δεν κάνει τόσο κακό όσο νομίζετε.
Επίσης υπάρχουν και κάτι άλλοι ξέμπαρκοι κολληματίες, παλιοροκάδες, μεταλλάδες, τζαζίστες, μπλουζίστες, γενικώς άδες και ίστες, οι οποίοι σιγά σιγά όμως είναι είδη προς εξαφάνιση, οπότε πάμε παρακάτω.
Μετά το κράξιμο λοιπόν των μεν, ας ξεκινήσω το κράξιμο των δε. Αυτοί οι δε είναι κάτι τύποι, οι οποίοι αν σταματούσα εδώ αυτό το κείμενο θα μου έβγαζαν το καπέλο. Έχουν συνειδητοποιήσει ότι η πολύ κουλτούρα βλάπτει (καλώς) και κάπου εκεί τους έπιασε η μαλακία. Μέσα στη λογική της αντίδρασης αγιοποιήσαν ότι trash υπάρχει. Γωγουλίνι, Λουκά, Ψηνάκης, Dream Show και πάει λέγοντας. Ο θεός τους είναι ο Θέμος. Το μεγαλύτερο κακό που έχουν κάνει είναι ότι έδωσαν τη δυνατότητα στον κάθε μαλάκα ηλίθιο που δεν έχει διαβάσει ούτε το ανθολόγιο της Β Δημοτικού να κράζει ότι δεν περιέχει χαβαλέ. Ότι πέρασαν την άποψη πως τα μπουζούκια είναι γαμάτα, γιατί έχουν χαβαλέ και είναι «αληθινά». Ότι οι γκόμενες είναι ξανθιές, ηλίθιες παίρνουν πίπες και έχουν ψεύτικα βυζιά. Ότι οι άντρες πρέπει να οδηγούν Cayenne, να βγάζουν πέντε χιλιάρικα το μήνα και να πηδάνε δέκα διαφορετικές γκόμενες το μήνα (Πετράκη ου ου!). Αρχίδια, γαμώ την υποκουλτούρα σας, την τηλεόρασή σας, τη Μενεγάκη, τον Αρναούτογλου, το Χατζηνικολάου, τη γκλαμουριά και τους αστέρες σας. Μαλάκες!
Θα μου πεις και δίκιο θα χεις, ρε καραγκιόζη εσύ το λες αυτό που έχεις να πεις σοβαρή κουβέντα από τότε που ήσουν πρωτοετής; Ναι θα το πως ρε πούστη γιατί καλός ο χαβαλές και γουστάρω αλλά δε λέω ότι ο Σοφοκλής ήταν για πέταμα (άσχετα αν δεν έχω δει ποτέ). Ούτε θεοποιώ τον κάθε μαλάκα και το κάθε ξέκολο, μόνο και μόνο από αντίδραση στους κουλτούρες. Και στο τέλος τέλος δεν αφορίζω (πώς;;;). Αυτά για τώρα, θα επιστρέψω και με άλλες βαθυστόχαστες κοινωνικές αναλύσεις. Μέχρι τότε θα ακούω στο repeat «τον ύμνο των μαύρων σκυλιών» του Λούκι. Τα 'χουμε πει ρε παιδιά. Χαβαλές με στυλ!

Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2006

Questions that need an answer

Ποιός είναι ο Κατσαρίδας και γιατί κατσαρίδας και όχι σκαραβαίος; Ποιός είναι ο Παπαρωδίας και τι έκανε ένα βράδυ γυμνός στα βράχια του Χατζηκυριάκιου; Πού πάμε; Γιατί ξυπνάμε κάθε μερά για να κλειστούμε δέκα ώρες σε τέσσερις τοίχους; Πόσο χρονών είναι πραγματικά ο Ριβάλντο; Τι εφιάλτη είδε χτες το βράδυ ο Κου και ξύπνησε ουρλιάζοντας, αναγκάζοντας τα αρχαία πνεύματα του κακού να μεταμορφώσουν αυτό το σάπιο κουφάρι στον Μάμρα, τον αθάνατο; Γιατί αύριο και όχι τώρα; Γιατί ο Morrissey δεν κάνει sex; Γιατί καπνίζω; Γιατί μελαγχόλησαν τελικά οι καουμπόισες του Ρόμπινς; Τι ήπιε η Γριά και νόμιζε ότι τον πολιορκούσαν γιγάντιοι κροκόδειλοι προκειμένου να της χαϊδέψουν τη γάμπα; Κοινωνικά κλισέ, αμφισβητίες του κόλου, παραδόσεις του σκοταδιού, θρησκείες του φόβου, οικογένειες, μαλακίες, θητείες, καρριέρες, μανάδες, πατεράδες, αδέρφια, δάσκαλοι, αθλητές, αφεντικά, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, σκυλοτραγουδιστές, συνδικάλες, trash ντίβες, μικροαστοί, βολεμένοι επαναστάτες, αγράμματοι διανοούμενοι. Άντε γαμηθείτε τελικά. Γιατί ρε πούστη Παπαράδεκτε έφαγες την τελευταία μου κρέμα καραμελέ; Ποιός είναι τελικά αυτός ο μαλάκας που φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; Ήταν τελικά η μπαντάνα του Χέντριξ ποτισμένη με LSD; Ποιός είναι πιο ωραίος σολωμός, ο ποιητής ή το ψάρι; Θα σταθούμε ποτέ επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων; Γιατί ο Παπαρολόγος την έπεσε την Παρασκευή στη προτομή της Μελίνας στη Διονυσίου Αρεοπαγήτου; Τι έχει στο μυαλό του το γνωστό άγνωστο αδέσποτο της οδού Λουκιανού; Βγαίνεις το Σάββατο, κίνηση, πηγμένα μυαλά σε πηγμένους δρόμους πηγαίνουν σε πηγμένα μαγαζιά, με άκαβλες γκόμενες-κούκλες, φουσκωτούς μαλάκες, κάνεις εμετό, γυρνάς σπίτι, βάζεις ένα ουίσκι και νομίζεις ότι είσαι εναλλακτικός. Σκατά. Για όλα φταίνε τα επικαμπύλια ολοκληρώματα. Γιατί το κανταΐφι δεν το λένε μελομακάρονο; Γιατί μου αρέσει τόσο η ασυνέχεια... (to be continued)

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2006

Φωτογραφία των Κουρελιών Νο1

Η αλήθεια είναι ότι τις τελευταίες μέρες δεν έχω προλάβει να ασχοληθώ με το blog. Αλλά θα επανέλθω από αύριο, με ΦΟΒΕΡΕΣ ιδέες. Χαίρομαι πάντως γιατί το blog αποκτά σιγά σιγά χαρακτήρα αντάξια των δημιουργών του. Προς το παρόν, προσφέρω μια πρώτη χαρακτηριστική εικόνα κάποιων κουρελιών, ξεκινώντας έτσι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Μια καθημερινή δηλαδή φωτογραφία (Ο Κου είναι ο πιο ωραίος Robert Smith που έχει υπάρξει από τη στιγμή που εξαφανίστηκαν οι βροντόσαυροι)

Καστανάδες της γης, ενωθείτε!

Κανοντας την γνωστη και πλεον καθιερωμενη πρωινη μου βολτα στους δρομους της πιο υποψιασμενης περιοχης της Αθηνας, η οποια οριζεται απο το Συνταγμα ως τις απαρχες του Θησειου, επεσαν στο διαβα μου πανω απο 6 πλανοδιοι κασταναδες. Δεν χρειαζεται να αναφερω το συγκρυο που διαπερασε την ραχοκοκαλια μου, αντικριζοντας αυτους τους καθημερινους βιοπαλεστες, με τους οποιους πολλες φορες εχω ταυτιστει (μιλωντας παντα σε 3ο gestall). Επειδη ειμαι και επισημος πλεον υποστηρικτης της θεωριας των συμπτωσεων και εχω την τιμη να βρισκομαι στο 2ο επιπεδο συμπτωσιολογιας δεν θεωρησα τυχαιο αυτο το βιωμα...

Το φαινομενο αυτο περασε αυτοματα απο τα 632000 (και λιγα λες) επιπεδα διαλογικης μου αναλυσης και αποτελεσε βαση εμπνευσης για ενα remake ταινιας η οποια ειμαι σιγουρος οτι θα αποτελεσει σταθμο στο διαγαλαξιακο κινηματογραφο (καθως δεν υπαρχει ακομα το κεφαλαιο δια περαιτερω ανοιγματα).

Για να μην κουραζω, ταινια βαση θα αποτελεσει το ομωνυμο "H εκδικηση του γιγαντιαιου μουσακα", η οποια θα μετεξελιχθει (μπορει να γινει και σε φαση σικουελ) στην "εκδικηση του γιγαντιαιου καστανου". Οι κασταναδες τις περιοχης θα πεσουν θυματα ενος πανουργου προμηθευτη και θα εφοδιαστουν με ραδιενεργα καστανα, τα οποια εχουν ως απωτερο σκοπο να βοηθησουν το συγκεκριμενο ατομο που δεν στοχευει σε τιποτα αλλο παρα να κυριαρχησει στη γη (πολυ πρωτοτυπο, δεν νομιζετε? τι λεει το ατομο? τι κουλτουρα?).

Οι εν λογω κασταναδες, στην προσπαθεια τους να αντιμετωπισουν το χτυπημα της μοιρας, θα ενωσουν δυναμεις. Τα καστανα ομως εχουν αλλα σχεδια... Θα δημιουργησουν το απολυτο γιγαντιαιο ραδιενεργο καστανο και θα κινηθουν προς την τιμωρια ολων αυτων που για αιωνες τα εκμεταλλευονται...

χρειαζομαι feedback... εχω και αλλες προτασεις για το συγκεκριμενο... επισης, οσον αφορα το cast, δεν εχω καταληξει ακομα στον κασκαντερ που θα ντουμπλαρει το γιγαντιαιο καστανο στις extreme σκηνες.

ps: τονους βαριεμαι να βαλω.

Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2006

Thank God, It's Friday ....

Παρασκευή βράδυ … Είναι το τελείωμα της πρώτης μέρας του Δεκεμβρίου και τα βήματα μου με οδηγούν στην Πανεπιστημίου. Βγαίνω από το μετρό. Φώτα παντού και κίνηση. Περασμένες δέκα και τα λαμπιόνια στο City Link αναδεικνύουν την ομορφιά του κτιρίου του Μετοχικού Ταμείου Στρατού. Η διακόσμηση του City Link είναι το μόνο που φανερώνει ότι πλησιάζουν Χριστούγεννα. Τα βήματα μου με οδηγούν στην Κλαυθμώνως … Προορισμός μου το Bacaro, ένα BarResto στην Σοφοκλέους. Θα μπορούσα να κατέβω στο Πανεπιστήμιο αντί για το Σύνταγμα, αλλά ήθελα να περπατήσω … να απολαύσω την Αθήνα την νύχτα. Να νιώσω πάλι αυτό που ένιωσα ένα βράδυ του Δεκέμβρη του 2003, όταν περπατούσα στην Leicester Square στο Λονδίνο. Που τέτοια τύχη όμως. Σταματάω έξω από το κτίριο του ΔΔΜΝ … όλα τα παράθυρα σκοτεινά! Όλα ? Όχι όλα. Υπάρχει ένα παράθυρο φωτισμένο στον 3ο όροφο. Κάποιος ναυτάρας κάνει βάρδια, σκέφτηκα. Συνέχισα μέσα από τα στενά προσπερνώντας ζευγάρια και παρέες … Το μάτι μου έπεσε σε μια κοπέλα που περπάταγε μπροστά μου. Απλά πανέμορφη. Φτάνω στην Σοφοκλέους. Εδώ ο κόσμος είναι διαφορετικός. Πιο κυριλέ, λίγο μεγαλύτερης ηλικίας … Δυσκολεύομαι λίγο να βρω το Bacaro, αλλά τελικά το βρίσκω … Σοφοκλέους 1, απέναντι από το κτίριο του Χρηματιστηρίου, το ναό του χρήματος. Μπαίνω μέσα και αμέσως ανεβαίνει η διάθεσή μου. Νεοϋορκέζικη ατμόσφαιρα ανακατεμένη με μια αίσθηση μίνι πολυχώρου. Το μαγαζί μακρόστενο, σκοτεινό με την μπάρα στα αριστερά γεμάτη κόσμο και αριστερά μια μονή σειρά τραπεζιών. Πφφ μικρό μαγαζί, αλλά στάσου, όχι … μάλλον έκανα λάθος … δίπλα στα τραπέζια μια τεράστια τζαμαρία σε αφήνει να χαζεύεις τον δίπλα χώρο … την συνέχεια του μαγαζιού όπου παρέες και καλοντυμένες οικογένειες απολαμβάνουν το φαγητό τους, ενώ άλλοι αραγμένοι στους καναπέδες απολαμβάνουν ένα ήρεμο ποτό. Η μεγάλη αυτή σάλα είναι αισθητά πιο φωτεινή δίνοντας μου να καταλάβω ότι αυτός ο χώρος αποτελεί το Resto κομμάτι του μαγαζιού, ενώ ο πιο σκοτεινός το bar. Ένας projector προβάλει διάφορα video σε μια τεράστια οθόνη ενώ με έκπληξη συνηδιτοποιώ ότι ο χώρος αποτελεί και μια μίνι γκαλερί. Το μαγαζί μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ο ψιλο-industrial, ψιλο-minimal χώρος σε μεταφέρει στο κέντρο του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης και νομίζεις ότι βγαίνοντας θα αντικρίσεις τα φώτα της 5ης Λεοφώρου ή της Oxford street. Η ώρα περασμένες μία. Φεύγω από το Bacaro και στην έξοδο παρατηρώ ένα τεράστιο πλαστικό ποτήρι φραπέ με το καλαμάκι παρακαλώ πολύ. Απίστευτο έργο τέχνης σκέφτομαι και βγαίνω πάλι στην Σοφοκλέους. Περπατάω προς την Πανεπιστημίου. Ο δρόμος γεμάτος παρέες. Thank God it’s Friday, tonight we dance … Στο μυαλό μου περιστρέφονται εγκλωβισμένοι οι στίχοι από το Tonight των Reammonn… «And through the darkest night, comes the brightest light! And the light that shines is deep inside! Its who you are…». Σταματάω έναν ταρίφα και συνεχίζω το βράδυ μου νιώθοντας μια γνώριμη αίσθηση έλλειψης να με τυλίγει…

Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2006

Η επιστροφη ενος παπαραδεκτου

Αν και ο θεος Λοκι (σσ: θεος της αταξιας, γιος δυο γιγαντων και θετος αδερφος του Οντιν)
δεν μου επετρεψε να εχω προσβαση στο νετ το σ/κ, η επεμβαση της Φρεια με την μορφη του προαναφερθεντος απο τον παπαρολογοτεχνη πιγκουινου, επανεφερε τα πραγματα στη θεση τους. Κατ' αρχας να ευχαριστησω τον Αντωνη (αυτη τη φορα) για το συγκινητικο (μεσα στην πολυποθητη γραφικοτητα) κειμενο του που εφερε το χαμογελο στα χειλη μου (και μετα απο το κρυο παγωσε και βγηκα εξω σαν να εχω κανει πλαστικη.)
Επισης να του πω οτι με τα γραπτα του μας κανει περηφανους και μας εμπνεει να εξερευνησουμε τα ορια του σουρρεαλιστικου που ολοι κρυβουμε (τροπος του λεγειν) μεσα μας.
Να του θυμισω επισης οτι η πτωση του ιπταμενου χαλιου δεν παρεσυρε ολους τους επιβατες στο θανατο αλλα η απιστευτη ιστορια των λιγων επιζωντων ηταν αιτια να γυριστει σε σινεμασκοπ και σε παραγωγη του τσεντουρα η μοναδικη ταινια που εσπασε τα ταμεια το 1986 με τιτλο "οι επιζησαντες που επιναν κατουρα και ετρωγαν σκατα''.
Τελος θελω να καταγγειλω την γρια που δεν μας καθεται σε αυτο το βλογ αν και εχει ολα
τα φοντα και την εμφυτη ταση να πρωταγωνιστησει. Αλλα παλι δεν εχω προβλημα να την κραζω και ερημην της αφου το μονο που της αρμοζει ειναι να την κουρελιαζουμε παντοιοτροπως

ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΤΡΕΜΕΤΕ

Καταρχάς πρέπει να εκφράσω το τεράστιο αίσθημα ικανοποίσης και χαράς που μου δημιουργεί αυτή η ''μοναδική'' (και το τονίζω) προσπάθεια κατάκτησης του 13ου GESTALL. Θα ήθελα επιπροσθέτως να χαιρετίσω τα αξιολάτρευτα και άξια ΚΟΥΡΕΛΙΑ, μέρος των οποίων συναναστρέφομαι χρόνια τώρα, (με αφετηρία το πρωϊνό-μεσημέρι που μοιραστήκαμε, εισβάλοντας στο 2ο επίπεδο πνευματικής καλλιέργειας το Σεπτέμβριο του ''1929'').

Εν συνεχεία πρέπει να πω ότι δεν θα προδώσω κανένα, και θα παραμείνω πιστός υπηρέτης των ιδανικών μου, εξελίσσοντας παράλληλα τις έννοιες ''καραγκιοζιλίκι'' και ''ξεφτίλα''.

Ως γνήσιο κουρέλι κρίνω τα προλεγόμενα των υπολοίπων με μια αποστασιοποιημένη αφαιρετικότητα και δηλώνω ότι μόνος λόγος για τον οποίο αποφάσησα να λάβω μέρος σε αυτό το διαλογικό όργιο, στάθηκε ένα τηλεφώνημα που δέχτηκα από τον ΣΩΚΡΑΤΗ, το σούρουπο της περασμένης Πέμπτης (γιατί ως γνωστόν με το προαναφερθέντα επικοινωνούμε μόνο Πέμπτες και μόνο τηλεφωνικώς).

Σε αυτό το σημείο κρίνω περιττό να σας επικοινωνήσω τα θέματα συζήτησης που έλαβαν χώρα, άλλα επιφυλάσσομαι να το πράξω σε μελλόντικα χωροχρονικά spots.

Σε αυτό το σημείο βάζω μια άνω τελεία στην συμμετοχή μου, και κάνω ένα βήμα πίσω έτσι ώστε να ανασυνταχθώ και να αφήσω την καλλιτεχνική μου διάθεση να ανθοφορήσει, με σκοπό την αποθέωση του απότερου σκοπού αυτού του δημιουργήματος.

χαιρετίζω όλα τα κουρέλια και όλους όσους θα ήθελαν να εξελιχθούν σε τέτοια, αλλά ακόμα κρύβονται πίσω από μικρόκοσμους και στεγανά που τους έχουν επιβληθεί.

Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2006

Welcome Winter!

Η αφορμή για να ανεβάσω αυτό το post είναι το γεγονός ότι σήμερα είναι 1η Δεκεμβρίου, μια μέρα άκρως σημαδιακή για την αρμονική λειτουργία του χωρόχρονου. Εκτός από την εισβολή του χειμώνα, η συγκεκριμένη ημερομηνία έχει χαρακτηριστεί από τόσα σημαντικά γεγονότα, που αν γνωρίζατε έστω και λίγα από αυτά, θα καταλήγατε με σιγουριά ότι η σημερινή ημερομηνία αποτελεί μία από τις αγαπημένες του συμπαντικού φαρσέρ, όπως λέει καυστικά και ο PaPaRoLoGos. Θα μπορούσα να απαριθμώ για σελίδες διάφορα γεγονότα, αλλά έχουμε και δουλειές να κάνουμε (σεβαστό μεγάλε), οπότε θα αναφέρω ενδεικτικά τέσσερα γεγονότα κομβικής σημασίας.
Σαν σήμερα λοιπόν:
1. Ο φακίρης Μαχαρίσι Αλ Αχίντ έχασε οριστικά τη μάχη με τον τέτανο, αποτελώντας έτσι τον πρώτο και τελευταίο φακίρη ο οποίος πέθανε από σκουριασμένο καρφί. Λέγεται ότι στο μάθημα «Ξαπλώνω πάνω σε καρφιά» καθόταν στο πάνω μέρος του αμφιθεάτρου και πήρε το πολυπόθητο 5 μετά από κατά γράμμα αντιγραφή εκατοντάδων σκονακίων.
2. Κατέπεσε το πρώτο μαγικό χαλί στις χιονισμένες βουνοκορφές του βορειοδυτικού Περσικού Οροπεδίου εκτελώντας μια πτήση ρουτίνας και βαρεμάρας από το Μπακού στο Ιρκούτσκ και παρασήρωντας στο θάνατο ολόκληρο το πλήρωμα και τους επιβάτες. Η ενδελεχής έρευνα που πραγματοποιήθηκε κατέληξε πως η πτώση οφειλόταν σε βόμβα στον έξω αριστερά κινητήρα και φωτογράφιζε ως υπαίτιους καμποτζιανούς αυτονομιστές, που διμαρτύρονταν για τη διάσπαση του τροτσκιστικού κόμματος της Περσίας.
3. Ο Λέμμυ έχασε σε μια παρτίδα πόκας την αμύθητη περιουσία του, που άγγιζε το αστρονομικό ποσό των εικοσιπέντε λιρών και εξηνταδύο πεννών. Έπαιξε τα ρέστα του όταν άνοιξε στο πιπίνι ο άσος μπαστούνι και σε συνδυσμό με τους υπόλοιπους τρεις που είχε πάνω του, απέκτησε ένα σεβαστό, αν μη τι άλλο, καρέ του άσσου. Ο απέναντι, μετά από ταυτόχρονο κλείσιμο των ματιών του Ρήγα, της Ντάμας και του Βαλέ μπαστούνι που κρατούσε, τα είδε, και τελικά το καρέ του άσσου έχασε από ένα μεγαλοπρεπέστατο φλος. Ο Λέμμυ σηκώθηκε όρθιος, άρχιζε να βρίζει χυδαία και έφυγε φωνάζοντας πως αυτό θα του το πληρώσει (ο Άσσος Μπαστούνι, όχι ο απέναντι). Και είναι να μην πει κάτι ο Λέμμυ...
4. Γεννήθηκε πριν από εικοσιέξι χρόνια ο ένας και μοναδικός Παπαράδεκτος, γνωστός στην πιάτσα και ως Ζούγας. Παλιό κουρέλι, εσωστρεφής, έχει επιλέξει χρόνια τώρα το δύσβατο δρόμο της αυτοεξορίας. Ο εικοστός πρώτος αιώνας τον βρήκε παρέα με μια πολική αρκούδα μέσα στο ιγκλού του, στο οποίο μένει τα οχτώ τελευταία χρόνια. Τα προβλήματα που αντιμετώπισε με την τοπική πολεοδομία, η οποία τον κατηγόρησε ότι το ιγκλού βρίσκεται σε ένα μπαζομένο ρέμα της πεδινής Λαπωνίας, έχουν πλέον ξεπεραστεί και έτσι συνεχίζει, συνεπής στο μοναχικό δρόμο που έχει επιλέξει. Όταν κατάφερε να βάλει DSL (ένας πιγκουίνος κρεμούσε τα ρούχα του στο καλώδιο, το οποίο κοβόταν από το βάρος), αποφάσισε ότι η μόνη του επικοινωνία με τον έξω κόσμο θα είναι αυτό το blog, όπου εκφράζει τους αμέτρητους προβληματισμούς του.
Τα κουρέλια λοιπόν του εύχονται ολόψυχα χρόνια πολλά!!! Να ξέρεις ότι θα αποτελείς πρότυπο φίλου, ανθρώπου, συζύγου, γκόμενου, εραστή, μάγειρα, ποδοσφαιριστή, μεταλλά, εσκιμώου, κτηνοτρόφου, γλύπτη, πυρηνικού φυσικού, οδηγού τραμ, ναυαγοσώστη, επιλοχία, θεατρικού σεναριογράφου και drag queen.

Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2006

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΛΟΙΠΟΝ

αποτελεί μεγάλη πρόκληση στην καρριέρα μου να θεωρούμαι ισάξιο μέλος - κουρέλι μιας κοινότητας που έχει την μοναδική επιτυχία να φιλοξενεί στους κόλπους της το enfant gate της σημερινής κοινωνίας, την αφρόκρεμα θα έλεγε κανείς της διανόησης και της ανοησίας που ανέδειξαν μέχρι σήμερα οι επιστήμες της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας και γενικότερα του πολιτισμού. Τα κουρέλια ακόμα δεν είπαν τον τελευταίο τους στίχο και θα τραγουδήσουν τις μεγάλες τους επιτυχίες όχι μόνο στο στίβο της ζωής με την έννοια που μας επέβαλαν οι προκατ θιασώτες του δυτικού πολιτισμού, αλλά σε μικρά, υγρά και μπαρουτο-καπνισμένα υπόγεια εκεί που κάθε νύχτα προετοιμάζεται η πιο σύγχρονη επανάσταση. Η ανάγκη για ελεύθερη έκφραση, μέσα από καθημερινό ευφυολόγημα, δεν καθιστά μονάχα την παπαρολογία ως ύψιστο προϊόν της πνευματώδους προσωπικότητας του καθενός μας αλλά ανοίγει την όρεξη του μυαλού μας για ψυχαγωγία και περεταίρω εκπαίδευση των απαίδευτων καθωςπρέπει σοβαροφανών συνανθρώπων μας.

'Οσοι πιστοί προσέλθετε σε αυτό το μετα-μοντέρνο σουρρεάλ και συνάμα εντροπικό blog που είναι βέβαιο ότι θα σας στροβιλίσει σε μια αέναη πραγματικότητα του νου και της σκέψης.

ΖΟΥΖΟΥΝΙΣΜΑΤΑ

Γλυκά μου ζουζούνια είμαι βαθύτητα συγκινημένος που ένα blogaκι μπορεί πλέον να στεγάζει τις ανησυχίες, τις σκέψεις και γενικότερα ρε παιδί μου τους προβληματισμούς μας. Ένας πολυχώρος ψυχαγωγίας είναι πλεόν πραγματικότητα όπου προσωπικότητες από τις τέχνες και τα γράμματα φιλοξενούνται και προσφέρουν δίχως αντάλλαγμα έμπνευση για ζωή.....
Τα κουρέλια περήφανα πλέον βαδίζουν προς τη δόξα και τη καταξίωση.
Αν και εμπνευστές είναι όλα τα κουρέλια του πλανήτη, συγχαίρω ιδιαίτερα τους δημιουργούς*.....
Είναι αλήθεια πως ο όρος 'κουρέλια' είναι ιδιάιτερα εύστοχος και ταυτόχρονα τιμημένος. Περιλαμβάνει την διάθεση για αυτοκαταστροφή και ταυτόχρονα την διάθεση για απόλυτη δημιουργία. Εξάλλου οι αντιφάσεις είναι χαρακτηριστικό τους. Εξάλλου ποτέ δεν είχαν κανένα χαρακτηριστικό.
Ξέροντας πώς είναι ο πάτος και ταυτόχρονα γνωρίζοντας οτι η άβυσσος δεν έχει τέλος τα κουρέλια είναι έτοιμα για νέες περιπέτειες..... Δεν φοβούνται να φτάσουν ακόμη πιο χαμηλά, παρόλο που η άβυσσος κρύβει πολλά....
Ένας ύμνος τελικά σε όλους τους επαναστάτες..... τους επαναστάτες του τίποτα..... τους επαναστάτες με αιτία..... αλλά χωρίς απολογία......
Τιμή και δόξα στις φιλήδονες υπάρξεις....


* Θ α οργανωθεί ειδική βραδιά με ταινιούλα Ζερβού..... και όλα τα καθέκαστα.... όπου ο Κούρκου θα τιμηθεί όπως του αξίζει....αρκεί να γυρίζει....!

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2006

Λίγα λόγια για τα κουρέλια

Τα κουρέλια αποτελούν κλασικό παράδειγμα νέων γεννημένων από τα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα ως τις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα. Αποτελέσμα αυτής της ιστορικής φάρσας ήταν
να πάρουν μυρωδιά από τα 80s:
- Το είδες το τελευταίο video clip του Michael Jackson;
- Το είδα μαλάκα αλλά εγώ είμαι του νέου κύματος, Talking Heads και τα ρέστα.
- Άσε ρε μαλάκα, ψευτοκουλτουριάρη, σε λίγο θα μας πεις ότι και οι Smiths θα γίνουν ιστορικό συγκρότημα.
- Αυτό θα το κρίνει μόνο ιστορία. Πάμε προς το παρόν να παίξουμε με τα Play Mobil;
- Φύγαμε
να ανδρωθούν στα 90s:
- Πιστεύω ότι ο Cobain είναι η τελευταία ροκ φιγούρα που υπάρχει. Έχει κάτι από Χέντριξ και Ian Curtis
- Σιγά μην αυτοκτονήσει κιόλας. Μαλάκας είναι μωρέ, ποζεράς, να βγάλει φράγκα θέλει και αυτός!
- (Ντριννννν, το κουδούνι) Τι θα γίνει πια με αυτό το κολοσχολείο; Λέω να κάνουμε καμιά κατάληψη, βαρέθηκα. Οι κατάσταση με τις τυρόπιτες έχει παραγίνει
και να δημιουργούν στα 00s:
- Μαλάκες σήμερα στο γραφείο πάλι κολοβάραγα.
- Ναι γάμησε τα και γω. Έλιωσα στο net.
- Όντως. Πολύ κούραση. Νομίζω ότι πρέπει επιτέλους να χαλαρώσουμε λίγο. Το βράδυ ταινιάκι ρετρό, με όλα τα συνοδευτικά;
- Αυτό μας αξίζει. Κατά τις εννιάμισι. Θα φέρω και καμιά σπλατεριά.
Όπως λοιπόν όλοι καταλαβαίνουμε, τα κουρέλια αποτελούν παραδείγματα λαμπρών επιστημόνων και ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, κάτι που έχει βέβαια σαν αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται από το αντίθετο φύλο ως πρότυπα αντρών και μελλοντικών συζύγων. Έχοντας αρνηθεί ο καθένας πάνω από δέκα προτάσεις γάμου, είκοσι ανήθικες και καμιά τριανταριά δευτερεύουσες, συνεχίζουν μετά μανίας να πίνουν, να καπνίζουν, να βλέπουν ταινίες του Γκοντάρ, του Ζερβού και του Sly Stallone, να πηγαίνουν σε εκθέσεις ζωγραφικής, σε εκθέσεις ιδεών, σε εκθέσεις αξιολογήσεων και σε εκθέσεις στον ήλιο, και να διαβάζουν τα απομνημονεύματα του Κώστα Πετρόχειλου, του Ραμσή του Τέταρτου και του χιονάνθρωπου των Ιμαλαΐων. Τα συνηθισμένα δηλαδή.
Όπως συνηθισμένα είναι και τα ίδια. Παιδιά του Γιάννη, του Νίκου, της Ελένης, του κατώτερου θεού, της Άννας, του Φώτη, των λουλουδιών, της Ειρήνης, του Σταμάτη, της Χελιδόνας, της Σαμαρίνας, της Μαίρης, των ανθρώπων, και γενικώς, δεν προσπάθησαν ποτέ να γευτούν τους καρπούς της γενναιοδωρίας που έδειξε η φύση απέναντί τους. Αφού εκπλήρωσαν κάποια από τα όνειρα τους, ανθρακωρύχοι στο Βέλγιο, ταξίδι με το πλοίο της ερήμου στη Μαδαγασκάρη, κατασκήνωση - διαμαρτυρία έξω από το Big Ben για την προστασία του θαλάσσιου ιπποπόταμου, συλλογή ηφαιστιακών πετρωμάτων από τη Χερσόνησο της Καμτσάτκας, αναρρίχηση στον Πύργο της Πίζας από τη δυτική – νοτιοδυτική πλευρά (δηλαδή την πλευρά που γέρνει για όσους δεν γνωρίζουν τις χωρικές συντεταγμένες του διάσημου πύργου), σούβλισμα αρνιού στα νησιά του Πάσχα, κατάδυση με σκάφανδρο στη Φοντάνα Ντι Τρέβι, αποφάσισαν να αράξουν, γιατί παρακουράστηκαν.
Αλλά όσο και να αράξουν δεν πεθαίνουν. Αλλά και να πεθάνουν, τι να λέει;
Λυπάμαι κορίτσια, αλλά τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα! Στην υγειά της Βέρας λοιπόν, ή σε κάποια Βέρα τελος πάντων...

Οδηγίες προς Κουρέλια

Προτείνω μερικά πράγματα για την καλύτερη λειτουργία του blog:
  1. Σε κάθε post ή comment που γράφεται, καλό θα ήταν να υπάρχει ένας τίτλος, προκειμένου στη λίστα blog archives να μην φαίνονται ολόκληρα κατεβατά.
  2. Θα είχε ενδιαφέρον, τα profiles να εμπλουτιστούν για να δούμε τι παπαριά έχει να γράψει ο καθένας για τον εαυτό του.
  3. Το χρώμα των γραμμάτων των posts - comments νομίζω ότι είναι καλύτερα να είναι μαύρο
  4. Όσοι βρίσκονται εντός συνόρων (Ζούγα μας λείπεις! Σε αγαπάμε!), ας γράφουν σε ελληνικά. Άλλωστε είμαστε φαν των γλωσσικών παιχνιδισμών...
ax paidia me sigineitai...
twra pou vrika epitelous forum gia na
ekfrasw ta vathitera kai eugenestera twn
sinaisthimatwn mou, tha sas flomosw stis
malakies...

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2006

Κάπου, κάπως, κάποτε ...

"... Είμαστε ωραίοι και ιστορικά μοιραίοι ... "
Ο παραπάνω στίχος ανήκει στο τραγούδι που ο Σπύρος, η Δήμητρα, ο Βλάσσης κι ο Γιάννης ήθελαν να διαγωνιστούν το 1991 στο διαγωνισμό της Eurovision και είναι αυτός που πιστεύω ότι πραγματικά μας χαρακτηρίζει … Η συμβολή της παπαριάς και της παπαρολογίας στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους ήταν, είναι και θα είναι καταλυτική. Έτσι λοιπόν κι εμείς εδώ και χρόνια συμβάλουμε στην εξέλιξη αυτή. Καιρός λοιπόν να μοιραστούμε με τον κόσμο την αστείρευτη παπαρολογία μας, η οποία προέρχεται από την ενεργητικότητα, τη δημιουργικότητα καθώς και την απύθμενη φαντασία μας (το βαρέλι δεν έχει πάτο … ).
Μπορεί να μην είμαστε απαράδεκτοι όπως η παρέα του Λυκαβηττού αλλά σίγουρα είμαστε κι εμείς ωραίοι και φυσικότατα ιστορικά μοιραίοι ... μα πάνω απ όλα είμαστε κουρέλια... Κι ως γνωστών τα κουρέλια σταμάτησαν να τραγουδάνε και πλέον εκφράζονται μέσω του διαδικτύου ... :)



Για όσους δεν ξέρουν το καλό παρεάκι στο Λυκαβηττό το 1991 μπορούν να το μάθουν τώρα... γιατί ποτέ δεν είναι αργά...


Regards to Mr A.P.

Τα κουρέλια νιώθουν την υποχρέωση να ευχαριστήσουν (και με όποιον τρόπο επιθυμεί ο ίδιος...) το φίλο, συνάδελφο (ως προς την ιδιότητα του συγγραφέα) και γενικώς πνευματικό ηγέτη Α. Π. ή Χοντρούλη, ο οποίος είναι ο πνευματικός πατέρας του ομολογουμένως ευρυματικότατου τίτλου του Blog. Η σύλληψη του τίτλου έγινε ένα βράδυ αχαλίνωτης μπυροποσίας και παπαρολογίας του νονού με κάποια από τα κουρέλια (βρωμερά και όχι, ε Βρωμιάρη;). Όταν ήρθε η ιδέα του blog, μας έδωσε αμέσως το ok για να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη χοντρούλικη μαλακία για τίτλο και έτσι δόθηκε η δυνατότητα στην κοινωνία να διαβάζει τα σπουδαία πράγματα που γράφονται εδώ. Τα κουρέλια μετά από ώρες συζητήσεων και αναλύσεων αποφάσισαν να του δώσουν τον τιμητικό τίτλο, που ελάχιστοι έχουν την τύχη να φέρουν, του Χρυσού Κουρελιού. Ο κλήρος για το διαδικαστικό αυτής της απονομής έτυχε σε μένα. Ε ναι λοιπόν! Εγώ ο Παπαρολογοτέχνης, ένα απλό και τιποτένιο κουρέλι, απονέμω στον Α. Π. τον τίτλο του Χρυσού Κουρελιού. Σε ευχαριστούμε Α. !! Ο Α. Π. αποτελεί λαμπρό παράδειγμα νέου (ή όχι και τόσο). Όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει βυρσοδέψης και λίγο αργότερα λατερνατζής, αλλά η άτιμη η κοινωνία, που άλλους τους κατεβάζει με το ασανσέρ και άλλους με τις σκάλες, δεν του το επέτρεψε. Η γεωλογία του έκλεψε την καρδιά, στη συνέχεια η γραφιστική, λίγο πιο μετά η Γεωργία, κάπου ενδιάμεσα η Μπελαμάνα, και τέλος η Κοκκινοσκουπίτσα. Κάποιες φήμες μάλιστα λένε πως είχε και έναν άκαρπο έρωτα με το μάγο του Όζοντος. Αλλά ως εδώ. Όσοι ενδιαφέρονται να γνωρίσουν περισσότερα γι' αυτόν το μεγάλο άνθρωπο, ας ψάξουν αλλού.
Υ.Γ. Επίσης, προτείνω ανεπιφύλαχτα την ποιητική του συλλογή "Τα Μετεικάσματα", εκδόσεις "Τρίεδρος". Εδώ τα πρότεινε ο τεράστιος Κωνσταντίνος Τζούμας. Στο μέλλον ίσως γίνουν upload κάποια αποσπάσματα.

Οδηγίες για sign in

Μαλάκες, δεν ξέρω τι γίνεται και πώς λειτουργεί το όλο πράγμα, αλλά αν δεν μπορείται να γράψετε, κάντε αυτό. Αφού κάνεται πρώτα subscribe στην εγγραφή που πρέπει να σας έστειλε ο Κουρκούμπας, πάνω δεξιά που υπάρχει μια επιλογή για new post, πατήστε δεξί κλικ και επιλέξτε open in new window. Λογικά, θα ανοίξει ένα παράθυρο που θα δίνει την επιλογή του posting. Άντε καλημέρα