The Lady Who Left Earlier

Στο χαλάκι έξω από την πόρτα κοιμόταν μια γάτα. Δεν ήθελα να την ξυπνήσω. Την απέφυγα με μια περίτεχνη πιρουέτα, κατάλοιπο του μπαλέτου που έκανα μικρός, και μπήκα. Το μαγαζί άδειο, όπως πάντα. Και ο Λευτέρης πίσω από τη μπάρα, όπως πάντα.

Νεύμα με το κεφάλι. Πρώτη γουλιά ουίσκι. Από πάνω το πορτραίτο του Τζάγγερ, σε στυλ Χριστός σε τάξη δημοτικού, να σε κοιτάει επίμονα. Παντού αφίσες των Jefferson Airplane. H μουσική σταματημένη το εβδομήντα πέντε. Η ζωή λίγα χρόνια αργότερα. O Λευτέρης. Πάντα εκεί. Να σε σερβίρει αμίλητος. Χρόνια ατελείωτα. Μετέωρος. Μόνο με τις αναμνήσεις του. Δηλαδή την Όλγα. Την Ολγάρα. Όποιος την είχε γνωρίσει την θυμόταν για πάντα. Γυναίκα, όχι μαλακίες. Περπάταγε και τη χάζευες. Μαγκιά και σεξουαλικότητα σε ένα απίστευτο κράμα.

Ο Λευτέρης περηφανεύοταν που τον είχε επιλέξει. Έτσι το έβλεπε. Ότι τον επέλεξε ανάμεσα στους άντρες. Τα μόνα ευτυχισμένα χρόνια. Από τότε που πέθανε, ο Λευτέρης τέλειωσε. Πηγαινοερχόταν ανάμεσα στο μπαράκι που του ξέμεινε, ίδιο από τότε, και στο σπίτι του στην Ερεσσού, ένα δρόμο πιο κάτω, ίδιο από τότε. Δεν είχε πειράξει τίποτα. Όπως τ’ άφησε αυτή, έλεγε. Καινούριο πικ-απ για να μην βγάλει τον τελευταίο δίσκο που άκουσε, τα καλλύντικά της στο μπάνιο με το μισοτελειωμένο ρουζ ανοιχτό, τα εσώρουχα της στο συρτάρι. Τα εσώρουχά της. Το πιο πολύτιμο κειμήλιο του.

Αν πέρναγε κανείς απ’ το μαγαζί, καλώς. Διαφορετικά μόνος του. Να ακούει τους τραγικούς του ήρωες. Χέντριξ, Τζάνις, Μόρισον, Μπάρρετ, Τζόουνς, που έφυγαν νωρίς. Όπως και η Όλγα. Στα μάτια του δεν έβλεπες ούτε πόνο ούτε απελπισία. Μόνο έναν πάγο που δεν έλεγε να λιώσει εικοσιπέντε χρόνια τώρα.

Κοιτούσα τον Τζάγγερ. Τα βινύλια έπαιζαν Κinks. Μετά το πέμπτο ουίσκι, ο Λευτέρης πήρε το μπουκάλι και έκατσε δίπλα μου. Δεν το θυμάμαι ποτέ πάλι να εγκαταλείπει το πόστο του. Είχα την εντύπωση πως του ήταν αδύνατο να κάτσει από την έξω πλευρά της μπάρας. Πήρε ποτήρι, σέρβιρε πρώτα εμένα και μετά τον εαυτό του.
- Τέτοια μέρα πέθανε. Το ογδονταπέντε. Τη θυμάμαι σαν σήμερα αυτή τη μέρα. Λίγο πριν ξεψυχήσει μου ψιθύρισε στο αυτί ότι δεν ήθελε να πεθάνει. Μου έσφιξε το χέρι. Και έμεινε εκεί. Με ανοιχτά τα μάτια να με κοιτάει και ένα χαμόγελο χαμένης ελπίδας. Ανήμερα στα γενέθλιά της. Έκλεινε τα τριανταέξι. Τα τριανταέξι. Την πήρε μικρή ο καριόλης, γαμώ το μουνί της μάνας του.

Όλα αυτά χωρίς ίχνος συγκίνησης. Σαν να ήταν η ιστορία κάποιου άλλου. Στα ήχεια έπαιζαν κάτι ψαλμωδίες των Floyd.

- Μετά τέλος. Σε άλλη διάσταση. Εικοσιπέντε χρόνια σε άλλη διάσταση. Χάος και σκοτάδι. Παντού. Εικοσιπέντε χρόνια χωρίς ούτε ένα χαμόγελο. Ξέρεις τι είναι να έχεις να γελάσεις εικοσιπέντε χρόνια;

Ήπιε μια γερή γουλιά. Άναψε τσιγάρο, ακόμα Camel, και ξαναγέμισε το ποτήρι.

- Κάθε βράδυ την περιμένω να μπει. Αλλά τίποτα. Αυτή δεν έρχεται. Την έχω αφήσει καιρό μόνη της και μου ‘χει νευριάσει.

Δεν ξαναμίλησε όλο το βράδυ. Απλώς πίναμε κοιτώντας τον καθρέφτη. Καποια στιγμή μετά το τρίτο μπουκάλι ουίσκι έπεσε στη μπάρα, κομμάτια από το αλκοόλ. Μάλλον θα ήθελε να συναντήσει την Όλγα στα όνειρα του. Σηκώθηκα να τους αφήσω μόνους. Έφτασα στην πόρτα τρεκλίζοντας. Έξω πίσσα σκοτάδι. Το απόλυτο μαύρο πριν το ξημέρωμα. Η γάτα κοιμόταν ακόμα στο χαλάκι.

Το πρωί με βρήκε να κοιμάμαι σε ένα παγκάκι στη Βαλτετσίου. Και τον Λευτέρη, ακόμα πάνω στη μπάρα. Αυτή τη φορά με μια σφαίρα στον κρόταφο. Το πικ-απ συνέχιζε να παίζει κάτι ψαλμωδίες των Floyd.