Here comes the rain again, falling on my head like a memory...

Βήματα. Η τηλεόραση είναι το μόνο πράγμα που ακούγεται. *κλικ* ο διακόπτης ανάβει. Το χέρι στο πόμολο, η πόρτα ανοίγει, λίγο άρωμα του Davidoff και Back on the road again. Το μαλλί με περισσότερες άσπρες πινελιές απ' ότι κάποια χρόνια πριν. Ένας άλλος Pepe le Pew στην αναζήτηση για το ιδανικό ταίρι. Το ασανσέρ με οδηγεί στο ισόγειο. Κλειδί, ήχος, αναβόσβημα φώτων, ήχος μηχανής, μουσική, φώτα, κάμερα, ACTION….

Ο δρόμος μου, με οδηγεί στο Θησείο. Θησείο... μου θυμίζει τις εποχές που ως πρωτοετής φοιτητής ερχόμουνα στον πεζόδρομο για καφέ και μετέπειτα που οργιάζαμε τις Παρασκευές στα Old School 80s Reunion Parties του Παπασπυρόπουλου. Τώρα το Camel είναι μόνο μια γλυκιά ανάμνηση, όπως και τα φοιτητικά μου χρόνια. Κοντράρομαι με την τύχη μου ψάχνοντας θέση πάρκινγκ στις κάθετες οδούς κάτω από τον πεζόδρομο. Corsa…κενό....Punto. Η τέλεια θέση στην Καρύδη. Τελικά δεν νιώθω απλά τυχερός απόψε, είμαι κι όλας. Τα βήματά μου με οδηγούν στις Σκάλες. Πάνε χρόνια από τότε που άραξα το κορμί μου στις καρέκλες του Θησείου, απαλλαγμένος από άγχη και έγνοιες. Είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα... μόνο οι άνθρωποι. Βρίσκω τον Παναγιώτη να πίνει κρασί με τους παλιούς συμφοιτητές του από το Πολυτεχνείο. Γαμώ τα παιδιά... Ο Πάνος είναι ο μοναδικός που έχει πάρει πτυχίο, οι άλλοι... ακόμα φοιτητές κι ας είναι παλιοσειρές μου. Κατά βάθος τους ζηλεύω που δεν έχουν πάρει πτυχίο. Δεν θα ‘θελα βέβαια να είμαι στη θέση τους ... απλά θα ήθελα να είμαι πάλι φοιτητής στα 18.

Κάθομαι στην ξύλινη καρέκλα. Το χαμόγελο του Πάνου με πάει χρόνια πίσω... σε κάτι άλλες ξύλινες καρέκλες στη Χόβολη, στην Ηλιούπολη. Δίπλα μου καθόταν και τότε συνήθως. Βλεπόμασταν πιο τακτικά. Τώρα, αυτός κάτοικος υπέρ βορείων προαστίων κι εγώ ένας δούλος του ελεγκτικού συστήματος. Είμαστε τυχεροί που τα λέμε κι από κοντά που και που. Κόκκινο κρασί ευφραίνει τις καρδιές μας και μας βοηθά στην προσπάθειά μας να αποφασίσουμε που θα μας βγάλει η νύχτα. Booze στην Κολοκοτρώνη ή Στάβλο στο Θησείο, στο 90s Party του Σαμουρκάσογλου ? Η ετυμηγορία βγαίνει και τα βήματά μας, μας οδηγούν στον κοντινό Στάβλο.

Καθώς διασχίζουμε το café – restaurant μέρος του Στάβλου, η φωνή του Jarvis μου φέρνει κύματα αναμνήσεων. «She came from Greece, she had a thirst for knowledge, she studied sculpture at St Martins College that’s where I …» Λονδίνο, 3,5 χρόνια πριν. Αμείλικτος ο χρόνος μαζί μας. Μπαίνουμε στο χώρο του club την στιγμή που ακούγεται το OPEN YOUR MIND. Τα bpm χτυπάνε τρελά νούμερα και ο Σαμουρκάσογλου είναι εκστασιασμένος πίσω από τα decks. Κοιτάω αριστερά κ δεξιά. Όχι πολύ κόσμος, αλλά όσοι είναι χορεύουν. Προσπαθώ μέσα στο σκοτάδι να προσδιορίσω ηλικίες. Σχεδόν όλοι από 30 μέχρι 40. Κυρίως ανδροπαρέες. Ακούνε ένα κομμάτι που τους θυμίζει τα νεανικά τους βράδια και τις ασωτίες, ουρλιάζουν. Όλοι τους σχεδόν είναι εκστασιασμένοι. Plastic Dreams, James Brown is dead, Firestarter… Όλοι τους εκτός από μένα. Δεν ξέρω τι με θλίβει πιο πολύ, το ότι δεν έζησα τις βραδιές στον Κούκο και στο Berlin 10-12 χρόνια πριν ή το ότι όλοι στην τελική προσπαθούν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να επιστρέψουν στα νεανικά τους χρόνια, χρόνια που για μένα είναι συνδεδεμένα με τη φοιτητική ζωή. Τραβάω τον Πάνο από το μανίκι, ήρθε η ώρα να την κάνουμε του λέω, βγαίνουμε έξω.

Η βροχή έχει αρχίσει να ποτίζει την νυχτερινή Αθήνα. Αράζουμε λίγο μέχρι να σταματήσει. Να σου περνάνε οι παλιοί του συμφοιτητές, μόλις φύγανε από τις σκάλες. Αράζουμε λίγο έξω από το στάβλο και συζητάμε περιμένοντας να σταματήσει η βροχή. Ξαφνικά είμαι πάλι 18 για λίγο. Σχολιάζουμε περαστικούς, πειράζουμε την κοπέλα του Πάνου. Η βροχή σταματάει και η ώρα για να επιστρέψω στην θαλπωρή του σπιτιού μου, μα και στην πραγματικότητα έχει έρθει. Αποχαιρετώ τον Πάνο και τα παιδιά. Πριν φύγω όμως ανεβαίνω στο καφέ πάνω από τις Σκάλες. Στέκομαι και κοιτάζω το δρόμο προς την Ακρόπολη. Εδώ ακριβώς ήμουν όταν γύρισα το κεφάλι μου και την πρωτοείδα 2 χρόνια πριν.

Κλείνω τα μάτια...κενό...μπούκωμα...όχι... δεν θα δακρύσω. Κάνω μεταβολή και φεύγω γρήγορα προς την κατεύθυνση που έχω το αμάξι. Ο ουρανός αποφασίζει να χύσει τα δικά μου δάκρυα. Η βροχή έχει αρχίσει πάλι...