Έχει πάει 00:33. Πρέπει να κοιμηθώ. Αύριο έχω ξύπνημα στις 07:38. Βγάζω κάλτσες και φόρμα. Είμαι με το από πάνω της πυτζάμας. Μια μπλε πιτζάμα με κάτι εξαθλιωμένους γκριζωπούς ρόμβους. Είναι ξεθωριασμένη στους αγκώνες. Βασικά, είναι γενικά ξεθωριασμένη. Κι όμως μου αρέσει. Την έχω συνηθίσει. Από μέσα, μια φαγωμένη μπλούζα προσπαθεί να με αγκαλιάσει. Γράφει κάτι ξεπερασμένα, τύπου «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». Την είχα αγοράσει στη πενταήμερη στα Χανιά. Είχα περάσει καλά στα Χανιά.
Κατευθύνομαι στην τουαλέτα να βουρτσίσω τα δόντια μου. Πάντα μου την έσπαγε αυτή η κατάσταση. Αλλά έτσι έμαθα. Ικανοποιημένος, σηκώνω το πρόσωπό μου μπροστά στον καθρέφτη. Στάζουν νερά από το σαγόνι μου. Κοιτάω. Ξανακοιτάω. Συγκεντρώνομαι στις κόρες των ματιών μου. Συστολή. Διαστολή. Επεξεργάζομαι τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου. Μου φαίνονται ξένα. Κι όμως είναι δικά μου. Παίρνω μηχανικά την πετσέτα και την ακουμπώ στο πρόσωπό μου. Δεν σκουπίζομαι. Απλώς την ακουμπώ. Ταμποναριστά, όπως λέει και η μάνα μου. Αφού εναποθέσω στον θρόνο τα τελευταία υγρά της ημέρας, κατευθύνομαι στον αρχικό μου στόχο. Το κρεβάτι.
Μπαίνω στο δωμάτιό μου. Κοντοστέκομαι. Βλέπω το κρεβάτι στρωμένο με το παιδικό μου πάπλωμα. Έχει πιγκουΐνους το πάπλωμά μου. Νιώθω να με καλούν οι πιγκουΐνοι. «Ναι, αλλά κάνει κρύο εκεί που είναι οι πιγκουΐνοι», σκέφτομαι. Έχω πολύ καλή σχέση με αυτά τα πλάσματα. Κάνω τα πάντα μαζί με τους. Τρώω, πίνω καφέ, διαβάζω, ακούω μουσική, κάνω έρωτα και… ενίοτε σκέφτομαι. Σήμερα έχω όρεξη για το τελευταίο. Ίσως και να μην έχω άλλη εναλλακτική. Σήμερα θα συζητήσω.
Μπαίνω κάτω από τα σκεπάσματα. Είναι ζεστά. Είναι καλοί οι πιγκουΐνοι μαζί μου. Κλείνω τα μάτια. Συνήθως, δεν αργώ να κοιμηθώ. Σήμερα όμως, είπαμε, θα συζητήσω. Κλείνω τα βλέφαρα και προσπαθώ να είμαι ειλικρινής. Αρχίζω και με γδύνω. Με έχω απέναντι γυμνό και με μαστιγώνω. Προσπαθώ να βγω από μένα και να με δω. Αγωνιώ να καταλάβω γιατί και πως. Προσπαθώ να βρω την αλήθεια. Νομίζω ότι φτάνω στα όρια του μαζοχισμού. Πονάει αλλά μου αρέσει. Πιστεύω ότι αυτή τη φορά είμαι πιο κοντά στην αλήθεια. Τι κάνω και γιατί το κάνω; πόσο ειλικρινής είμαι;
Με έχω απέναντι και με κοιτώ. Τον έχω απέναντι μου πλέον. Είναι φορές που απορώ με αυτόν. Δεν τον καταλαβαίνω. Γιατί δεν τον καταλαβαίνω; Τώρα θα δει τι έχει να πάθει. Βλέπω πράγματα και τρομάζω. Άλλα πάλι, μου αρέσουν. Περίεργα συναισθήματα. Επικεντρώνομαι σε αυτά που τον τρομάζουν και σιγά - σιγά μπαίνω σε επικίνδυνα μονοπάτια. Λαβύρινθος. Χάνομαι. Ξαφνικά βλέπω τους πιγκουΐνους. Είναι όλο το παρεάκι μαζεμένο. Χοροπηδούν. Προτιμώ να αράξω. Σήμερα φοβάμαι πιο πολύ από άλλες φορές. «Την επόμενη φορά», λέω. Δεν μου μένει τίποτα άλλο πια να κάνω εδώ. Βασικά, δεν θέλω τίποτα άλλο να κάνω εδώ. Έχω αράξει σε ένα παγόβουνο. Αισθάνομαι τον Μορφέα να έρχεται. Ευτυχώς. Δεν φέρνω αντίσταση και αφήνομαι στην αγκαλιά του…
Κατευθύνομαι στην τουαλέτα να βουρτσίσω τα δόντια μου. Πάντα μου την έσπαγε αυτή η κατάσταση. Αλλά έτσι έμαθα. Ικανοποιημένος, σηκώνω το πρόσωπό μου μπροστά στον καθρέφτη. Στάζουν νερά από το σαγόνι μου. Κοιτάω. Ξανακοιτάω. Συγκεντρώνομαι στις κόρες των ματιών μου. Συστολή. Διαστολή. Επεξεργάζομαι τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου. Μου φαίνονται ξένα. Κι όμως είναι δικά μου. Παίρνω μηχανικά την πετσέτα και την ακουμπώ στο πρόσωπό μου. Δεν σκουπίζομαι. Απλώς την ακουμπώ. Ταμποναριστά, όπως λέει και η μάνα μου. Αφού εναποθέσω στον θρόνο τα τελευταία υγρά της ημέρας, κατευθύνομαι στον αρχικό μου στόχο. Το κρεβάτι.
Μπαίνω στο δωμάτιό μου. Κοντοστέκομαι. Βλέπω το κρεβάτι στρωμένο με το παιδικό μου πάπλωμα. Έχει πιγκουΐνους το πάπλωμά μου. Νιώθω να με καλούν οι πιγκουΐνοι. «Ναι, αλλά κάνει κρύο εκεί που είναι οι πιγκουΐνοι», σκέφτομαι. Έχω πολύ καλή σχέση με αυτά τα πλάσματα. Κάνω τα πάντα μαζί με τους. Τρώω, πίνω καφέ, διαβάζω, ακούω μουσική, κάνω έρωτα και… ενίοτε σκέφτομαι. Σήμερα έχω όρεξη για το τελευταίο. Ίσως και να μην έχω άλλη εναλλακτική. Σήμερα θα συζητήσω.
Μπαίνω κάτω από τα σκεπάσματα. Είναι ζεστά. Είναι καλοί οι πιγκουΐνοι μαζί μου. Κλείνω τα μάτια. Συνήθως, δεν αργώ να κοιμηθώ. Σήμερα όμως, είπαμε, θα συζητήσω. Κλείνω τα βλέφαρα και προσπαθώ να είμαι ειλικρινής. Αρχίζω και με γδύνω. Με έχω απέναντι γυμνό και με μαστιγώνω. Προσπαθώ να βγω από μένα και να με δω. Αγωνιώ να καταλάβω γιατί και πως. Προσπαθώ να βρω την αλήθεια. Νομίζω ότι φτάνω στα όρια του μαζοχισμού. Πονάει αλλά μου αρέσει. Πιστεύω ότι αυτή τη φορά είμαι πιο κοντά στην αλήθεια. Τι κάνω και γιατί το κάνω; πόσο ειλικρινής είμαι;
Με έχω απέναντι και με κοιτώ. Τον έχω απέναντι μου πλέον. Είναι φορές που απορώ με αυτόν. Δεν τον καταλαβαίνω. Γιατί δεν τον καταλαβαίνω; Τώρα θα δει τι έχει να πάθει. Βλέπω πράγματα και τρομάζω. Άλλα πάλι, μου αρέσουν. Περίεργα συναισθήματα. Επικεντρώνομαι σε αυτά που τον τρομάζουν και σιγά - σιγά μπαίνω σε επικίνδυνα μονοπάτια. Λαβύρινθος. Χάνομαι. Ξαφνικά βλέπω τους πιγκουΐνους. Είναι όλο το παρεάκι μαζεμένο. Χοροπηδούν. Προτιμώ να αράξω. Σήμερα φοβάμαι πιο πολύ από άλλες φορές. «Την επόμενη φορά», λέω. Δεν μου μένει τίποτα άλλο πια να κάνω εδώ. Βασικά, δεν θέλω τίποτα άλλο να κάνω εδώ. Έχω αράξει σε ένα παγόβουνο. Αισθάνομαι τον Μορφέα να έρχεται. Ευτυχώς. Δεν φέρνω αντίσταση και αφήνομαι στην αγκαλιά του…
2 σχόλια:
Πιγκουίνοι, φαντασία, ύπνος, αυτοικανοποίηση, αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμός. Ίσως και αυτοκριτική. Μπορεί και αυτογνωσία. Όμως είμαι σίγουρος ότι έχω καταλάβει τις αλληγορικές προεκτάσεις του ποστ του φίλτατου Κωνσταντίνου. Οι πιγκουϊνοι στο παλιό πάπλωμα συμβολίζουν το γνωστό, καλό, παλιό παρεάκι το οποίο υπάρχει από τα εβηβικά χρόνια του Κωνσταντίνου μέρχι σήμερα, ανανεωμένο κ με νέα πρόσωπα. Το άραγμα στο παγόβουνο σίγουρα συμβολίζει την διάθεση μας να αράζουμε και να αμπελοφιλοσοφούμε σε γνωστά, οικεία μέρη (moon, ρετρό, μπαλκόνι).
Συνοψίζοντας η επιστροφή του Κωνσταντίνου στο postάρισμα είναι συγκινητική μπορώ να πω. Έπαιξε με τις ευαίσθητές μου χορδές (ντο, ρε, μι) και μου έδωσε κουράγιο στη δουλειά. Ζήτω οι πυτζαμούλες και οι πιγκουϊνοι, ζήτω τα ζεστά παγόβουνα. Κωνσταντίνε WE lovr You :D
Την επόμενη φορά που θα δω ανάλυση πρώτου επιπέδου (αναφέρομαι στο comment του Dmitri, όχι στο post) θα τα πάρω πολύ άσχημα λέμε. Και κάτι ακόμα. Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι είναι αυτό το νέο trend με τους πιγκουΐνους; Έλεος πια. Στο κάτω κάτω ο Νίκολσον σαν Τζόκερ ήταν μίλια πιο μπροστά.
Δημοσίευση σχολίου