Πριν κάνω εισαγωγή στις σκέψεις που θα ακολουθήσουν, πρέπει να ομολογήσω ότι προχθές (υπάρχει κάποιο χοροχρονικό κενό ανάμεσα στην ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο και στην ώρα που θα το δειίτε για πρώτη φορά ανεβασμένο στο blog), Πέμπτη γαρ, γύρω στις 18:33 χτύπησε το τηλέφωνο μου. Ο ήχος όμως δεν ήταν ο συνηθισμένος μονότονος ήχος της συσκευής (ντρίιιν, ντρίιιν), αλλά κάπως διαφορετικός, με μια πιο φιλοσοφική διάθεση, μπορώ να πω. Το ένστικτο μου με προϊδέασε για το τι μέλει γενέσθαι, και δεν με πρόδωσε, καθώς στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Σωκράτης.
Αν και δεν το συνηθίζω, αυτή τη φορά αποφάσισα να κοινοποιήσω τα λεχθέντα. Το πνεύμα της ζύμωσης αυτή τη φορά κινήθηκε γύρω απο την θεωρία του “τίποτα”. Την εποχή που νέος ακόμα περιπλανιόμουν στις αμερικάνικες οροσειρές, από τα Απαλάχια ως τις Άνδεις, ξεκίνησε και η μύηση μου στην γενικότερη φιλοσοφία του “τίποτα”. Τότε τα επίπεδα της διαλογικής μου επεξεργασίας ήταν ακόμα χαμηλά (μόλις 2.645) και όπως γίνεται κατανοητό ήμουν ακόμη ένας ασήμαντος νέος που τριγυρνούσε έχοντας τυχοδιωκτικές τάσεις και όρεξη να κατακτήσω το άγνωστο και την γνώση.
Η συμπαντική όμως συνωμοσία με έριξε στο διάβα ένος γέροντα (δεν θα αναφέρω περισσότερα για το άτομο αυτό), ο οποίος με πήρε από το χέρι και με εισήγαγε σε έναν άλλο φιλοσοφικό κόσμο. Από τότε μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν η εξέλιξη μου υπήρξε μεγαλιώδης. Συναναστράφικα με πολλούς guru του είδους και συμμετείχα σε αναλύσεις και ζημώσεις της γενικότερης αυτής φιλοσοφίας, φτάνοντας σε υψηλό πλέον επίπεδο διαλογικής ανάλυσης, το οποίο συνεχώς - πρέπει να ομολογήσω - αναπτύσσεται και εξελίσεται.
Καθώς λοιπόν και η προηγούμενη Πέμπτη ήταν επετειακή ημέρα (έχουν περάσει ακριβώς χ2 χρόνια από την πρώτη μου επαφή με την θεωρία), ο συνομιλητής μου ανέφερε το γνωστό ζήτημα διαφωνίας μας. Εξάλλου εκείνος πάντα υποστηρίζει πως οι συζητήσεις θα πρέπει να εμπεριέχουν πάντοτε το στοιχείο της φιλοσοφίας και, ως κοινωνός της μαιευτικής μεθόδου, πιστεύει πως μέσα από τον λόγο και τον διάλογο καλό θα ήταν να ξυπνάμε τα νωχελικά και τεμπέλικα μυαλά των γύρω μας.
Από την άλλη εγώ (γνωστό και αναγνωρισμένο κουρέλι) διαφωνώ με την θέση αυτή, πάντα με μια σκεπτικιστική αφαιρετικότητα, πιστεύωντας ακράδαντα ότι μόνο η θεωρία του “τίποτα” αποτελεί αντίδοτο σε αυτό το κοινωνικό φαινόμενο διαλογικής στειρότητας. Μια θεωρόα που ως βάση της εχει την εξαγωγή μηδενικού συμπεράσματος μέσα από την συζήτηση ή τη δήλωση, καθώς και την ικανότητα του να αναλύεις χωρίς να λες κατι με νόημα και ουσία.
Η ειδοποιώς διαφορά ανάμεσα στις δυο αυτές προσεγγίσεις είναι οι διαφορετικές εποχές και κουλτούρες. Ο Σωκράτης υπήρξε ενεργός σε μια εποχή όπου το πνεύμα και η φιλοσοφία άνθιζαν και τα μυαλά ήταν ανοιχτά σε προβληματισμούς. Σήμερα αντιθέτως η υποκουλτούρα και η μηδενική φιλοσοφική διάθεση υποβαθμίζουν σε άντι-mainstream κάθε τέτοια προσπάθεια. Συνεπώς, το κάθε κουρέλι - και ιδιαίτερα εγώ - οφείλει να δίνει μια εναλλακτική πρόταση σε όλο αυτό το κοινωνικό φαινόμενο σκεπτικιστικής ανυπαρξίας. Σε αυτό το σημείο είναι χρέος μου να αναφέρω πως ο Σωκράτης εμένει στην άποψη του και θεωρεί ότι ο τρόπος του θα μπορούσε να έχει εφαρμογή και αποτέλεσμα και στις σημερινές κοινωνίες. Για κακή του τύχη όμως, ο μοναδικός συνδετικός του κρίκος με την σύγχρονη εποχή - πέρα από τα γραπτά που αναφέρονται σε αυτόν - είμαι εγώ (και αυτό αποτελεί τιμή μου). Μη έχοντας καμιά διάθεση να προσπαθήσω να δημιουργήσω κάτι καλύτερο για αυτόν τον κόσμο, ούτε καν να προσπαθήσω να αφυπνίσω μερικούς – μερικούς, παραμένω πιστός κοινωνός της θεωρίας του “τίποτα”, χωρίς να έχω να πω κάτι με ουσία, και προτιμώντας συνειδητά να εκφράζω μονάχα κάποια αμπελοφιλοσοφία της στιγμής.
Ο Σωκράτης, βέβαια, συνεχίζει να επικοινωνεί μαζί μου και αρέσκεται ιδιαίτερα στους πνευματικούς διαξιφισμούς μας, προσπαθώντας να αλλάξει τις θεωρήσεις μου ή τουλάχιστον να με αφυπνίσει......
Κοινώς ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου....
Αν και δεν το συνηθίζω, αυτή τη φορά αποφάσισα να κοινοποιήσω τα λεχθέντα. Το πνεύμα της ζύμωσης αυτή τη φορά κινήθηκε γύρω απο την θεωρία του “τίποτα”. Την εποχή που νέος ακόμα περιπλανιόμουν στις αμερικάνικες οροσειρές, από τα Απαλάχια ως τις Άνδεις, ξεκίνησε και η μύηση μου στην γενικότερη φιλοσοφία του “τίποτα”. Τότε τα επίπεδα της διαλογικής μου επεξεργασίας ήταν ακόμα χαμηλά (μόλις 2.645) και όπως γίνεται κατανοητό ήμουν ακόμη ένας ασήμαντος νέος που τριγυρνούσε έχοντας τυχοδιωκτικές τάσεις και όρεξη να κατακτήσω το άγνωστο και την γνώση.
Η συμπαντική όμως συνωμοσία με έριξε στο διάβα ένος γέροντα (δεν θα αναφέρω περισσότερα για το άτομο αυτό), ο οποίος με πήρε από το χέρι και με εισήγαγε σε έναν άλλο φιλοσοφικό κόσμο. Από τότε μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν η εξέλιξη μου υπήρξε μεγαλιώδης. Συναναστράφικα με πολλούς guru του είδους και συμμετείχα σε αναλύσεις και ζημώσεις της γενικότερης αυτής φιλοσοφίας, φτάνοντας σε υψηλό πλέον επίπεδο διαλογικής ανάλυσης, το οποίο συνεχώς - πρέπει να ομολογήσω - αναπτύσσεται και εξελίσεται.
Καθώς λοιπόν και η προηγούμενη Πέμπτη ήταν επετειακή ημέρα (έχουν περάσει ακριβώς χ2 χρόνια από την πρώτη μου επαφή με την θεωρία), ο συνομιλητής μου ανέφερε το γνωστό ζήτημα διαφωνίας μας. Εξάλλου εκείνος πάντα υποστηρίζει πως οι συζητήσεις θα πρέπει να εμπεριέχουν πάντοτε το στοιχείο της φιλοσοφίας και, ως κοινωνός της μαιευτικής μεθόδου, πιστεύει πως μέσα από τον λόγο και τον διάλογο καλό θα ήταν να ξυπνάμε τα νωχελικά και τεμπέλικα μυαλά των γύρω μας.
Από την άλλη εγώ (γνωστό και αναγνωρισμένο κουρέλι) διαφωνώ με την θέση αυτή, πάντα με μια σκεπτικιστική αφαιρετικότητα, πιστεύωντας ακράδαντα ότι μόνο η θεωρία του “τίποτα” αποτελεί αντίδοτο σε αυτό το κοινωνικό φαινόμενο διαλογικής στειρότητας. Μια θεωρόα που ως βάση της εχει την εξαγωγή μηδενικού συμπεράσματος μέσα από την συζήτηση ή τη δήλωση, καθώς και την ικανότητα του να αναλύεις χωρίς να λες κατι με νόημα και ουσία.
Η ειδοποιώς διαφορά ανάμεσα στις δυο αυτές προσεγγίσεις είναι οι διαφορετικές εποχές και κουλτούρες. Ο Σωκράτης υπήρξε ενεργός σε μια εποχή όπου το πνεύμα και η φιλοσοφία άνθιζαν και τα μυαλά ήταν ανοιχτά σε προβληματισμούς. Σήμερα αντιθέτως η υποκουλτούρα και η μηδενική φιλοσοφική διάθεση υποβαθμίζουν σε άντι-mainstream κάθε τέτοια προσπάθεια. Συνεπώς, το κάθε κουρέλι - και ιδιαίτερα εγώ - οφείλει να δίνει μια εναλλακτική πρόταση σε όλο αυτό το κοινωνικό φαινόμενο σκεπτικιστικής ανυπαρξίας. Σε αυτό το σημείο είναι χρέος μου να αναφέρω πως ο Σωκράτης εμένει στην άποψη του και θεωρεί ότι ο τρόπος του θα μπορούσε να έχει εφαρμογή και αποτέλεσμα και στις σημερινές κοινωνίες. Για κακή του τύχη όμως, ο μοναδικός συνδετικός του κρίκος με την σύγχρονη εποχή - πέρα από τα γραπτά που αναφέρονται σε αυτόν - είμαι εγώ (και αυτό αποτελεί τιμή μου). Μη έχοντας καμιά διάθεση να προσπαθήσω να δημιουργήσω κάτι καλύτερο για αυτόν τον κόσμο, ούτε καν να προσπαθήσω να αφυπνίσω μερικούς – μερικούς, παραμένω πιστός κοινωνός της θεωρίας του “τίποτα”, χωρίς να έχω να πω κάτι με ουσία, και προτιμώντας συνειδητά να εκφράζω μονάχα κάποια αμπελοφιλοσοφία της στιγμής.
Ο Σωκράτης, βέβαια, συνεχίζει να επικοινωνεί μαζί μου και αρέσκεται ιδιαίτερα στους πνευματικούς διαξιφισμούς μας, προσπαθώντας να αλλάξει τις θεωρήσεις μου ή τουλάχιστον να με αφυπνίσει......
Κοινώς ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου