Χτύπημα τηλεφώνου … σιωπή… όνειρα… Ξανά χτύπημα τηλεφώνου. Αντιστέκομαι... σιωπή… Το τηλέφωνο συνεχίζει το δαιμονισμένο κουδούνισμά του. Μα καλά επιτέλους, κανείς δεν μπορεί να κοιμηθεί σε αυτό το σπίτι. Ξαφνικά το τηλέφωνο σταματάει. Αγαλλίαση, τώρα θα με αφήσουν ήσυχο σκέφτομαι αλλά να χτυπάει το τηλέφωνο στο δωμάτιο μου. Κοιτάω το ρολόι : 13:00. Πάει μεσημέριασε. Αποφασίζω να σηκωθώ γιατί ο κόσμος έχει συνομωτήσει εναντίον μου να μην κοιμηθώ πολύ σήμερα. Το στομάχι χάλια, σαν χτυπημένο shaker ενώ η γλώσσα έχει γίνει σόλα. Πάλι καλά που το κεφάλι μου είναι στη θέση του. Ντύνομαι στα γρήγορα, πρέπει να προλάβω την λαϊκή, να πάρω ψωμί και εφημερίδα.
Μπαίνω στο αμάξι και από τα ηχεία ξεχύνεται η φωνή της Deborah Harry «She moves like she don't care, Smooth as silk, cool as air». Η ψυχική μου διάθεσή μου φτιάχνει λίγο αλλά η σωματική παραμένει στα ίδια επίπεδα. Οδηγώ προς την λαϊκή και τραγουδάω «Maria, you've gotta see her, Go insane and out of your mind». Μαρία ! Γνώρισα χτες μια Μαρία, πανέμορφη φοιτήτρια Χημικού. Στη λαϊκή όλα με ενοχλούν, τι ήθελα και ήρθα ? Φωνές, κακό, γριές και γέροι με καροτσάκια λαϊκής να κάνουνε κόντρες ποιος θα φτάσει πρώτος τον πάγκο με την καλύτερη προσφορά. Πολλοί πάγκοι άδειοι. Ε βέβαια τέτοια ώρα που φτάνω κι εγώ τι έπρεπε να περιμένω. Ο ήλιος ενοχλεί τα αγουροξυπνημένα μάτια μου. Αρχίζω να αφουγκράζομαι τους ήχους γύρω μου καθώς είμαι μποτιλιαρισμένος στων αγγουριών και πορτοκαλιών γωνία. Άνθρωποι περνάνε και κοιτάνε μόνο τους πάγκους. Που και που γνωστοί συναντιούνται. Οι λέξεις που ανταλλάσσονται εντελώς κλισέ και ψεύτικες «Σούλα μου τι κάνεις ?» «Καλά Τούλα μου» «Τα παιδιά καλά, ο σύζυγος?» «Καλά, Εσείς?» «Καλά» «Πάντα Καλά». Καλάμια ρε. Αποφασίζω να επιστρέψω στο αμάξι χωρίς να πάρω τίποτα, αρκετό κακό μου έκανε είδη η βόλτα στην λαϊκή. Πέφτω πάνω σε ένα παλιό συμφοιτητή μου. Τον χαιρετάω. Μου λέει ότι δεν προλαβαίνει κι ότι θα με πάρει τηλέφωνο να βγούμε να τα πούμε. Θέλω να του πω ότι όσο με πήρε τα 3 χρόνια που έχουν περάσει από την ορκομωσία μας άλλο τόσο θα με πάρει και τώρα αλλά δεν το λέω. Δήθεν συμπεριφορές και προσποιητή καλοσύνη. Γιατί άραγε ? Για να μην πάμε στην κόλαση ? Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα μας σώσει.
Επιστρέφω στο αμάξι εντελώς κακοδιάθετος. Ξαφνικά φωτίζεται το πρόσωπό μου. «There’ll be times, When my crimes, Will seem almost unforgivable» κι η φωνή του David Gahan μου θυμίζει το χτεσινό βράδυ. «Strange love, Will you give it to me, Will you take the pain, I will give to you…» Τραγουδάω μαζί του και το πρόσωπό μου φωτίζεται περισσότερο καθώς σκέφτομαι το Vinilio. Οδηγώ προς το κλασσικό περίπτερο που παίρνω εφημερίδες και απ το μυαλό μου περνούν σαν highlights οι καλύτερες στιγμές της βραδιάς που πέρασε. Η ultimate disco team, η θετική ενέργεια που εκπέμπουμε σε απίστευτες ποσότητες όταν είμαστε όλοι μαζί, η αγάπη ανάμεσα σε τόσα πολλά άτομα. Διασκέδαση, χορός, flirt. Οι ιδρυτές του Studio 54 θα ήταν περήφανοι για μας. Στο μυαλό μου έρχεται πάλι αυτή… ξανθιά… όμορφη… Strange love καταδίκη κι ευλογία μαζί. Κου, Αντώνης, Χαρούλα, Ζούγας, Θείος, Τάσος, Δημήτρης, Μάνος, Μαρία, Χριστίνα, Ελένη, Κωνσταντίνος, Δημήτρης, Αλέξης, Άννα, Εβίτα, Φένια, Χρήστος, Γιώργος, Γιάννης, Χριστίνα, Ειρήνη, Βασίλης, Αποστόλης…
Πλησιάζω το περίπτερο. Ένας τυπάς γύρω στα 30 είναι πριν από μένα. Την ώρα που φτάνω αυτός πληρώνει για να φύγει και τον ακούω να λέει στην περιπτερού «Αύριο να μου κρατήσεις μια καθημερινή ε ? Την έκδοση με τα DVD θέλω για να μην τα χάσω». Η διάθεσή μου ξαναχαλάει. Αηδιάζω μόνο και με την σκέψη ότι πλέον οι άνθρωποι παίρνουν εφημερίδες ΜΟΝΟ με κριτήριο το τι DVD προσφέρεται μαζί με την εφημερίδα. Αμέσως μετά αηδιάζω ακόμα περισσότερο όταν συνειδητοποιώ ότι για να αγοράσει κάποιος κυριακάτικη εφημερίδα πρέπει να κάνει κράτηση στον περιπτερά της γειτονιάς του. Έλεος, τι άλλο θα ακούσω. Παίρνω ένα πακετάκι τσίχλες και ξεχνάω την εφημερίδα, δεν πειράζει άλλωστε δεν νομίζω ότι αξίζει τίποτα, ένα έντυπο είναι που δίνεται δωρεάν με την αγορά DVDς.
Επιτέλους ο δρόμος με οδηγεί στο σπίτι. «…And then the night becomes the day, And there`s nothing left to say». Τι να πει κανείς μετά από μια νύχτα σαν την χτεσινή ? Όλα μου φαίνονται άχρωμα, ξενέρωτα, πεζά στο φως της μέρας. Το ραδιόφωνο συνεχίζει... «Oh tonight, you killed me with your smile. So beautiful and wild, so beautiful…». Την σκέφτομαι ακόμα πιο έντονα. Θα την ξαναδώ άραγε ? Και την ώρα που σαν υπνωτισμένος από την εικόνα της στο μυαλό μου ανοίγω την πόρτα, κάτι με ενοχλεί στο βάθος του μυαλού μου και σαν αποκάλυψη μου έρχεται η φλασιά ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ …. ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΨΩΜΙ !
2 σχόλια:
ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ... ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΨΩΜΙ! Πάλι το προχθεσινό θα φάω. Η ψυχολογία του κουρελιού (εμένα και μερικών ακόμα, ξέρουν αυτοί) όταν σηκώνεται το πρωί (δηλαδή κατά τις δύο), μετά από σκουπίδιασμα (κεφάλι μπάλα φυλακισμένου από το αλκοόλ, στόμα – τασάκι, μάτι βαμπιράκι) είναι σπάνια, είδος προς αναζήτηση, όπως οι σπάνιες σαύρες της βορειοδυτικής ερήμου αυσταλιανής ερήμου ή η θεωρία των μικρονετρονίων κατά την σχάση του πυρήνα του ουρανίου 256 (με επηρεάζει το διδακτορικό μου, δεν φταίω εγώ, συγγνώμη). Δεν είναι λογικό να σηκώνομαι σε τέτοια κατάσταση, να βγαίνω έξω ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρω κάτι να φάω, ακόμα και ψωμί (γιατί το στομάχι - μήτρα έχει μέσα αγοράκι οχτώ μηνών, που κλοτσάει σαν καυλομένος δεκαπεντάχρονος που έχει κενό στα Μαθηματικά την μέρα του διαγωνίσματος του τριμήνου και ετοίμαζεται να παίξει μπάλα με το μισητό Α4 που έχει εκείνη την ώρα γυμναστική) και να καταλήγω σπίτι μόνο με ένα πακέτο τσιγάρα, προκειμένου να μην πιω τον καφέ άκαπνος. Είμαι άρρωστος ρε μαλάκες, πείτε μου;
Anyway που λένε και οι Άγγλοι, είναι Σάββατο μεσημέρι, πίνω τον αχτύπητο νες μου (πάντα!), διαβάζω εφημερίδα, χαζεύω τη θάλασσα, που και που γράφω καμιά μαλακία στο pc, και απολαμβάνω το γλυκό hangover που μου χάρισε η χθεσινή βραδιά. Χαζεύω την Χ που κοιμάται ακόμα, ακούω κάτι loungeγιές και καπνίζω ηδονικά. Κανά δυο χιλιόμετρα παρακάτω, θα γίνεται μακελιό στα μαγαζιά, εκεί που οι λατρευτοί μου νεοέλληνες θα ξοδεύουν το χριστουγεννιάτικο δώρο τους, προκειμένου να κορέσουν την καταναλωτική τους δίψα, η οποία την προεορτική περίοδο βαράει κόκκινα. Το βράδυ θα μαζευτούν με τους συγγενείς και φίλους, να ανταλλάξουν δώρα, να πουν ευχές, να φάνε γαλοπούλα, και να παίξουν χαρτιά. Τι ωραία γιορτινή, οικογειακή ατμόσφαιρα! Τίγκα στην αγάπη και την ευτυχία. Μπράβο, μπράβο!!!!
Η Χ εξακολουθεί και κοιμάται. Ο αχτύπητος νες κρύωσε, οι loungγιές συνεχίζουν, τα τασάκια γεμίζουν, και εγώ έχω ακόμα hangover. Σηκώνομαι να πάρω δύο panadol. Τα προτιμάω. Το βράδυ δεν ξέρω τι θα κάνω. Μάλλον θα τα πίνουμε με κανά κουρέλι σε κανά κουρελόσπιτο. Χωρίς κάλπικη οικογενειακή θαλπωρή που κρατάει μέχρι τις 12.30, γιατί μετά έχουμε να πάμε στα μπουζούκια ή στο τάδε κλαμπάκι, χωρίς δωράκια, χωρίς γαλοπούλες, χωρίς άγιους βασίληδες. Δυστυχισμένος δηλαδή, για την συντριπτική πλειοψηφία των δέκα εκατομμυρίων που κατοικούν στο νοτιανατολικό άκρο της Ευρώπης. Πάλι καλά...
Κουρέλια όλου του κόσμου, χρόνια μας πολλά!!
ηθικό δίδαγμα; η Μαρία απο το χημικό ειναι το ψωμί μας η μάλλον πιο σημαντική απο το ψωμί γιατί ειναι 2 σε 1 (σαν το wash & go ένα πράγμα) χορταίνει και καρδιά κ στομάχι! Έτσι όπως λένε κ οι συγχωριανοί μου keep Marying! :)
Δημοσίευση σχολίου