Ανέκαθεν συχαινόμουν αυτήν την κακομοιριά που έχουν πια τα Πατήσια κι η Κυψέλη...άλλωστε τί δουλειά έχω εγώ τώρα Δευτέρα βράδυ σε μια γειτονιά με μπουρδέλα...Από το πρωί που το άκουσα στο ραδιόφωνο, είχα φτιαχτεί για τη βραδυνή μου περιπέτεια και είμουν σίγουρος ότι ο Αντώνης κι ο Κωστάκης το είχαν ήδη βάλει στα πλάνα τους..
Πάντα μια βιβλιοπαρουσίαση είναι ιδιαίτερα ελκυστική, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα βιβλίο αλλιώτικο από τα συνιθισμένα, γραμμένο μέσα από τη ζωή, από τα βιώματα ενός αληθινού ανθρώπου, ενός δασκάλου, που δεν είχε την τύχη να παρίσταται τούτη τη βραδιά. Δεν πειράζει όμως, γιατί όσοι ξέρουν να εκτιμούν, ακόμη και μια χούφτα αρρωστάκια, μπορούν να μετατρέψουν ένα συναυλιακό χώρο, σε χώρο γλυκών αναμνήσεων που να ψυχορραγεί όταν ο ψιλός ο κοντός και ο άλκης ανεβαίνουν ξανά στο σανίδι για ένα τελευταίο tribute στον μεγάλο ΝΝ.
Με ουίσκι στο χέρι, δύο φίλους καλούς, κόσμο πολυσυλλεκτικό και διάθεση στο θεό βλέπω μπροστά μου να ξετυλίγεται ένα κουβάρι συγκίνησης, με βαριές λέξεις, γλυκά σχόλια, ωραίες μουσικές και αισθαντικές απαγγελίες. Δέσιμο μουσικής και αφήγησης που δεν έχω ξαναδεί τόσο μεστό και ακέραιο. Στα highlight μου ήταν και το πιάνο του κυρ-Γιώργου, το τζαμάρισμα του αλκη, και τα κρουστά του Τουλιάτου. Μέσα σε ένα πανηγύρι εορτασμού για όλα όσα μας άφησε κληρονομιά ο ΝΝ, η Ρίτα που με έκανε να αισθανθώ κουρέλι, ακόμα κι όταν αυτή τραγούδαγε δίχως σταματημό.
Τρομερή τελικά η Λιοσίων, έκρυβε για μένα την πιο γλυκιά συμμορία του φετινού χειμώνια.
Κι όσο κι αν νταλαβερίζομαι με κουρέλια, αξίζει τον κόπο. Μαγκιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου