6 Φεβρουαρίου σήμερα. Σημαδιακή ημερομηνία. Για όσους ανιστόρητους τυχαίνει να διαβάζουν αυτό το κείμενο, θα αναφέρω πως σαν σήμερα πριν από πεντακόσια ογδονταδύο (582) χρόνια, ήρθε για πρώτη φορά περίοδος στην Ιωάννα της Λωραίνης, γνωστότερη και ως Joan of Arc ή Jeanne d'Arc. Γεννημένη από μπουρζουάδες γονείς στο χωριό Domremy της επαρχιακής Γαλλίας, κατάλαβε από μικρή το αδιέξοδο της ταξικής πάλης και οδηγήθηκε μοιραία στην πυρά και στους στίχους του Morrissey. Φανατική αναγνώστρια ΒΙ.ΠΕΡ και του κυριακάτικου Βήματος, αποτέλεσε αδιαμφισβήτητη πηγή έμπνευσης του Μπωντλαίρ, του Μολιέρου, του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κου και του Βασίλη Καραπιάλη – Βασίλη, Βασίλη, γάμα το τριφύλλι.Όταν την γνώρισα σε ένα σατό της ορεινής Αλσατίας μου είχε προξενήσει μεγάλη η εντύπωση η απλότητά της. Δεν είχε έβγαζε κανένα σταριλίκι, παρόλο που οι παπαράτσι την κυνηγούσαν παντού, ειδικά μετά την τελευταία της ταινία, όπου έπαιζε την ηρωίδα ενός video game με ζόμπι. Η φράση που μου είπε τότε, με στιγμάτησε όσο λίγα πράγματα και την θυμάμαι ως σήμερα.
«Antouane, μου είπε, ένα πράγμα να ξέρεις στη ζωή σου. Οι τηγανητές μελιτζάνες δεν πηγαίνουν ποτέ με καμαμπέρ».
Αλλά για αλλού ξεκίνησα. Νομίζω προς Κολονάκι. Κάπου στο κέντρο τέλος πάντων. Πρέπει να πάρω GPS. Η μνήμη μου έχει πια εξασθενίσει. Τριαντοχτώ και οχτώ (38.8), τριανταεννιά και εννιά (39.9), σαν γυάλινο λουλούδι που σπάει από έρωτα. Α ρε Κωνσταντίνα, χάθηκες. Ταλεντάρα μου. Φεύγω, πάω να ακούσω ελληνική ποπ του χίλια εννιακόσια ογδονταεννιά (1989). Εννενηντάρα κασέτα, με μασέλα και πάρκινσον – λογικό σε τέτοια ηλικία – με όλες τις χρυσές, επίχρισες και ψευδαργυρένιες επιτυχίες του τότε. Πότε; Ναι, ναι. Τότε. Σκισμένο τζιν, μπότες, καπέλα, ζώνες, γάντια, παπούτσια, πώς του παν καλέ τα τζιν, τόνικ, τόνος Ριο Μάρε, Ριο ντε Τζανέιρο, Ριο Αντίρριο, Μεσολλόγγι, Πλατολόγγι, πλατάνος, γέρος, Μοριάς, α ρε πατρίδα, η Ελλάδα όπου βρεθώ με πληγώνει, για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη ρε γαμώτο. Κλαψ. Συγκινήθηκα πάλι. Καλημέρα.
2 σχόλια:
Δεν μπορείς να συνδέεις την Ζαν Νταρκ με την ταξική πάλη. Γνωρίζεις καλύτερα από εμένα ότι απέχει παρασάγκας από τον καθαρό σοσιαλιστικό σοσιαλισμό.
Και μεταχύ μας οι τηγανιτές μελιτζάνες πάνε μια χαρά με καμαμπέρ. (γνωρίζεις ότι το τυρί αυτό πήρε το όνομά του από τον Bert Johnson αμερικανό παλαίμαχο του Βιετνάμ που βρωμούσαν τα πόδια του και κάθε που έβγαζε τις κάλτσες η γυνάικα του παραπονιόταν -Oh! Come on Bert!)
Φίλε Ανθ/στή ΤΠΒ Δ. Σκλαβωμένε σε ευχαριστώ για την πληροφορία. Η αλήθεια είναι ότι κάτι είχα ακούσει για αυτή τη φήμη που συνοδεύει την ονομασία του συγκεκριμένου τυριού, αλλά δεν την είχα πιστέψει, γιατί την είχα ακούσει στο ράδιο που είχε βρεθεί μέσα στην αρβίλα του Bret, η οποία, σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις, βρωμούσε εξίσου με τις κάλτσες του.
Δημοσίευση σχολίου