Memories from an island

Ξύπνησα με αρρωστημένο πονοκέφαλο. Χίλια σφυριά μαζί σε παρέλαση αλλά Wall. Anybody here remember Vera Lynn? Εδώ δε θυμάμαι τι έγινε χτες το βράδυ, θα θυμάμαι τη Βέρα; Είμαι γυμνός και ανίκανος να κουνηθώ. Απλώς ανοιγοκλείνω τα μάτια. Πάλι καλά. Μετά από κανά μισάωρο καταφέρνω να κάνω το σώμα μου να με υπακούσει. Σηκώνομαι. Στο πάτωμα δίπλα μου, ο Γ. Μπρούμητα.

Ο ξεραμένος εμετός στο πουκάμισό του φανερώνει τη χθεσινοβραδυνή κατάληξη. Ζέστη. Ιδρώτας. Πολύς. Μέσα Ιουλίου. Σηκώνομαι. Τα πόδια μου δεν με κρατάνε. Πέφτω. Καταφέρνω να ξανασηκωθώ. Η απόσταση μέχρι το μπάνιο μου φαίνεται μαραθώνιος. Κατευθύνομαι μπουσουλώντας. Όταν φτάνω νομίζω ότι έχουν περάσει ώρες. Πάνω στο τιρκουάζ χαλάκι, που έχει πάψει να είναι τιρκουάζ, η Τ. γυμνή, αναίσθητη, μέσα σε μια λίμνη από αίμα. Δεν αντιδρώ. Δεν σκέφτομαι καν. Είμαι σίγουρος ότι πέθανε. Δεν αναρωτιέμαι γιατί. Γιατί έτσι. Το στήθος της, μικρό, κοριτσίστικο, ανεβοκατεβαίνει ακόμα. Αντιστέκεται. Ως πότε; Τι σημασία έχει; Καμία.

Το κρύο νερό με φέρνει στην πραγματικότητα. Όσο γίνεται δηλαδή. Κοιτάω τον καθρέφτη. Δείχνω τουλάχιστον σαράντα. Ρυτίδες. Πολλές. Σακούλες κάτω από τα μάτια. Μαύρες. Παρακάμπτω με μια χορευτική πιρουέτα την Τ. που ακόμα αναπαύεται στα αγονιμοποίητα ωάρια της. Βγαίνω έξω. Πρέπει να ‘ναι μεσημέρι. Ο ήλιος καίει. Τυφλώνομαι. Σιγά σιγά τα μάτια μου συνηθίζουν. Μπροστά μου το Αιγαίο δεν έχει αλλάξει. Βαθύ μπλε. Ελαφρύ αεράκι. Ανακουφίζομαι. Πέρασαν είκοσι μέρες από τη μέρα που ήρθαμε. Ζήτημα αν έχουμε βγει πάνω από δύο. Σπίτι. Μεταξύ μας. Με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε κάτι διαφορετικό. Λάθος, όχι ψευδαίσθηση, αγωνία. Μια ζωή. Σύνδρομα ανωτερότητας του πούτσου.

Ακούω τη μουσική να αλλάζει. Ηλεκτρικό τάγκο. Γυρίζω προς την πόρτα. Η Μ. έχει ήδη βγει έξω κρατώντας δύο καφέδες. Φοράει μόνο ένα λευκό λινό πουκάμισο. Δικό μου. Ο αέρας κυματίζει το λεπτό ύφασμα. Παρατηρώ το μουνί της. Ξυρισμένο τελείως, με μια πάρα πολύ λεπτή, κατακόρυφη, αχνή γραμμή. Φανταστικό. Μου δίνει τον έναν καφέ. Ένα φιλί στο μάγουλο. Διαφορετικό. Όχι ερωτικό.

- Φοβήθηκα χτες. Δεν μπορείς να φανταστείς, πόσο χαίρομαι που ξημέρωσε.

Ανάβει τσιγάρο και μου το βάζει στο στόμα.

- Υποσχέσου μου ότι δεν θα ξαναγίνει.

Κοιτάω το γαλάζιο της θάλασσας. Ο καφές με ξυπνάει τελείως. Νιώθω την καφεΐνη να διαχέεται στο αίμα. Χαμογελάω.

- Στο υπόσχομαι.

Είναι ωραίο το Αιγαίο. Το επόμενο πρωινό η Μ. δεν θα ήταν εκεί για να διαπιστώσει ότι δεν κράτησα την υπόσχεσή μου. Οι γιατροί είπαν καρδιά. Δεν ξαναπήγα ποτέ στο νησί.