Καθώς το ξημέρωμα απλώνεται πάνω από τη μητρόπολη, ξεκινάει και το φρενήρες party της καθημερινότητας. Διαγωνισμοί χορού με έπαθλο τη θέση του parking, πρασινοκόκκινα φωτορυθμικά και μουσική από μπάντες πνευστών συνθέτουν το σκηνικό. Υπόγεια και παράλληλα αυτής της ολοζώντανης παράνοιας, εξελίσσεται ένα από τα πιο σαγηνευτικά παιχνίδια αισθήσεων της πόλης.Η πρώτη εντύπωση που σου δημιουργεί το metro είναι ενός χώρου αποστειρωμένου από κάθε ήχο, οσμή και συναίσθημα. Αν δεν ήσουν κι εσύ τόσο βιαστικός θα μπορούσες να αφεθείς λίγο στη μαγεία του. Αν το καλοσκεφτείς, ίσως είναι ο μόνος χώρος οπού συναντιούνται οι πάντες σε ένα ραντεβού χωρίς μέρα και ώρα. Καρχαρίες με κουστούμια, νευρικοί διανοούμενοι, ντροπαλά φρικιά, γκόμενες από τα βόρεια, στιλάτοι κουλτουριάρηδες, ο καθένας, ο κανένας, εσύ κι εγώ. Όλοι ανταλλάζουμε αμήχανες ματιές, ακουμπώντας την άκρη του γυμνού μας ποδιού στη λίμνη του προσωπικού σύμπαντος του καθενός.
Αν αποβάλεις για λίγο τον κόσμο πού σου επιβάλουν τα μάτια σου, σίγουρα θα σε συνεπάρει το άρωμα από τα μαλλιά της κοπέλας που στέκεται μπροστά σου. Το έντονο after shave του κουστουμιού που μόλις μπήκε στο βαγόνι μπλέκεται με τη μυρωδιά της φρεσκοτυπωμένης εφημερίδας που βαστάει στο χέρι. Τα δάχτυλα του συρμού αρπίζουν τις μεταλλικές γραμμές και συνθέτουν μία υπνωτική μελωδία που σε αφήνει σχεδόν αδιάφορο για τον προορισμό σου.
Βγαίνοντας μέσα από αυτή τη δαιδαλώδη urbanισιτική μυρμηγκοφωλιά, οι εργάτες οι αντικρίζουν το φως του ήλιου σαν για πρώτη φόρα. Κινούνται βιαστικά για να προσθέσουν και τη δική τους ενέργεια στη γιορτή, να παίξουν τους δικούς τους ρόλους στη θεατρική παράσταση της Πέμπτης. Ο γλυκός αγώνα για επιβίωση στην πόλη έχει ξεκινήσει: "επόμενη στάση...αύριο".
