Παρά κάτι 30...

8 Ιανουαρίου του '78
Ένα ζευγαράκι ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας του Αγίου Κωνσταντίνου στον Πειραιά και μέσα σε κρύο και χιονόνερο έδωσε όρκους αγάπης και αφοσίωσης για μια ολόκληρη ζωή... Μα τί μάταιο που ακούστηκε κάτι τέτοιο...αν και δεν είχα ορατότητα από εκεί που καθόμουνα, έπρεπε να είχα διακρίνει ότι όλα τα σόγια και οι παπάδες έπαιζαν μια δραματοποιημένη κωμωδία για να ξεγελάσουν εαυτούς και αλλήλους αλλά όχι κι εμένα. Μπορεί αν μου πήρε 12 ή 24 έτη να αντιληφθώ την πραγματικά μηδενική αξία μιας τέτοιας τελετής αλλά τώρα περισσότερο από ποτέ νιώθω στα μάτια τους την αγάπη και τη συνήθεια, τη θλίψη και τη ζωή, τον πόνο και την ολοκλήρωση, τη φυλακή και την απελευθέρωση...
Το διάβασα εγώ στο οροσκόπιο της VOGUE, γυναικείο φυσικά, ότι το 2007 θα είναι ένα έτος φιλοσοφικών αναζητήσεων και υπαρξιακών προβληματισμών για τους Αιγόκερους. Ε οχι και έτσι ρε παιδιά...σιγά μη μας πάρει από κάτω επειδή η Αθήνα λέει έχει χάσει την ταυτότητά της, που της την κλέψανε τα πρεζόνια που τους σνομπάρουν οι δήθεν και που αλλοτριώνονται στις μπουζουκερί. Ανοίξτε λοιπόν τα ερμητικά κλειστά ματάκια σας και βάλτε τον αμφιβληστροειδή σας χιτώνα να δει πέρα από τα προφανή και τα εφήμερα. Στόχος του ανθρώπου ως κοινωνικού ζώου δεν είναι το γαμησάκι του Σαββατοκύριακου και το ποτάκι της Τρίτης (καλή ώρα). Είναι γενικά η συντροφικότητα. Την οποία και φυσικά αντιλαμβανόμαστε σε καθεστώς μοναξιάς... Η αίσθηση του να έχεις φίλους που σε εκτιμούν, γονείς και οικογένεια που σε νοιάζεται και μια ψυχή του αντίθετου φίλου που και θα σου κάτσει μια απρογραμμάτιστη βραδιά και θα ανεχτεί την μπόχα από τα ουίσκια και τα τσιγάρα που έκανες με τα άλλα κουρέλια. Αυτή είναι η γυναίκα σύντροφος, όχι απαραίτητα ο δεσμός με σκοπό το γάμο, αλλά η γυναίκα λαχείο. Τί τζόκερ και μαλακίες, αφήστε τις κενές σας ασχολίες και επιδοθείτε σε συντροφικότητα γιατί όταν κοιτάζω τους γηραιότερους και βλέπω την αλλοιωμένη τους μορφή, λέώ ότι η ματαιότητα του ζελέ δεν θα αργήσει να αποδειχτεί.... Η εμφάνιση θα καταποντιστεί και η πραγματική σας προσωπικότητα θα φανεί, θα εξυμνηθεί και θα σας αποζημιώσει μια για πάντα. Γιατί αυτές αυτά κοιτάνε κατά βάθος. Μην απορείτε που στο τρένο από Βικτώρια μέχρι Νέα Ιωνία σας πιάνει η ψυχή σας...λογικό είναι..κάνει τόση ψύχρα εκεί που για να ζεσταθεί η καρδιά σας πρέπει να μπεί στο Αmana του Κεφαλαρίου. Δεν υπάρχουν ωραία μάτια, μόνο ωραία βλέμματα. Ούτε μουνάρες αλλά ψυχάρες. Πόσο θα ήθελα να κάνω έρωτα σε μια τέτοια ψυχή...