Παίζει καλό συναυλιάκι. Κάπου στις 29 Αυγούστου μου είπαν στο Terra Vibe. Πάμε να ακούσουμε Smashing Pumpkins και Manic Street Preachers. Φαντάσματα του παρελθόντος, που κάποτε άκουγα και κάτι μου έλεγαν…. τότε.
Αναμνήσεις, άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε δυσάρεστες. Και τι να λέει τώρα ρε? Πάει. Όσο εύκολα τα έζησες ακούγοντας το Disarm σε 60άρα TDK σε ένα ξεθωριασμένο γκρι Sony walkman πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο με το μόλις νέο εισακτέο Ε1, τόσο εύκολα δεν σου λένε τίποτα τώρα, ρε. Τίποτα. Κάποτε χόρευες Under Neon Loneliness στην Αντίπαρο κάπου σε ένα bar στις 7 το πρωί και νόμιζες ότι ήσουν above everything. Και τώρα και να σου έλεγαν να πας, το πιο πιθανό είναι ότι θα χανόσουν.
Θα χανόσουν ρε, θα χανόσουν όπως χάνεσαι αυτή την στιγμή και όπως χάνεσαι κάθε μέρα. Έντονα συναισθήματα, έντονες στιγμές που έρχονται, φεύγουν, ξαναέρχονται με διαφορετική μορφή και μετά απλώς ξαναφεύγουν. Ζεις καταστάσεις και με την ίδια ευκολία που λες πράγματα, απλώς τα ξελές. Όσο εύκολα κάνεις πράγματα για ανθρώπους απλώς τα ξεκάνεις. Και αυτό ήταν. Και πάμε πάλι από την αρχή. Θα μου πει κανείς, ρε φίλε με τις αναμνήσεις ζεις. Και εγώ λέω ότι μάλλον δεν θέλω αναμνήσεις, ρε. Χωρίς να το θέλω οδηγούμαι σε ηλίθια συμπεράσματα τύπου “τίποτα δεν έχει νόημα…. ρε”.
Ζηλεύω τα χρυσόψαρα μερικές φορές. Μερικοί λένε ότι η μνήμη τους κρατάει 3 sec. Άλλοι πάλι μιλάνε για 15 sec. Όπως και να έχει τα ζηλεύω. Πρέπει να είναι…. καλή φάση. Λήθη. Όχι μόνο για τις δυσάρεστες στιγμές, αλλά και για τις ευχάριστες. Και ξέρεις γιατί? Γιατί απλώς δεν υπάρχουν πια. Γιατί και η ευχάριστη στιγμή του παρελθόντος, όταν δεν υπάρχει πια είναι δυσάρεστη. Προσπαθείς να τις ανακαλέσεις και κάπου μέσα σε αυτό το χαζοκούτι που λέγεται εγκέφαλος, ένα μικρό τσιπ επαναφέρει εικόνες. Πώς γίνεται ρε πούστη? Τι γίνεται εκεί μέσα????????
Today is the greatest day I have ever known… λένε οι Smashing Pumpkins. Και εγώ πρέπει να το είχα πει τότε. Τώρα που το σκέφτομαι σίγουρα το είχα πει. Και μάλλον θα το ξαναπώ και μάλλον το μικροτσίπ του εγκεφάλου θα επαναλειτουργήσει και τότε μάλλον …… θα ευχηθώ να ήμουν χρυσόψαρο.
Αναμνήσεις, άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε δυσάρεστες. Και τι να λέει τώρα ρε? Πάει. Όσο εύκολα τα έζησες ακούγοντας το Disarm σε 60άρα TDK σε ένα ξεθωριασμένο γκρι Sony walkman πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο με το μόλις νέο εισακτέο Ε1, τόσο εύκολα δεν σου λένε τίποτα τώρα, ρε. Τίποτα. Κάποτε χόρευες Under Neon Loneliness στην Αντίπαρο κάπου σε ένα bar στις 7 το πρωί και νόμιζες ότι ήσουν above everything. Και τώρα και να σου έλεγαν να πας, το πιο πιθανό είναι ότι θα χανόσουν.
Θα χανόσουν ρε, θα χανόσουν όπως χάνεσαι αυτή την στιγμή και όπως χάνεσαι κάθε μέρα. Έντονα συναισθήματα, έντονες στιγμές που έρχονται, φεύγουν, ξαναέρχονται με διαφορετική μορφή και μετά απλώς ξαναφεύγουν. Ζεις καταστάσεις και με την ίδια ευκολία που λες πράγματα, απλώς τα ξελές. Όσο εύκολα κάνεις πράγματα για ανθρώπους απλώς τα ξεκάνεις. Και αυτό ήταν. Και πάμε πάλι από την αρχή. Θα μου πει κανείς, ρε φίλε με τις αναμνήσεις ζεις. Και εγώ λέω ότι μάλλον δεν θέλω αναμνήσεις, ρε. Χωρίς να το θέλω οδηγούμαι σε ηλίθια συμπεράσματα τύπου “τίποτα δεν έχει νόημα…. ρε”.
Ζηλεύω τα χρυσόψαρα μερικές φορές. Μερικοί λένε ότι η μνήμη τους κρατάει 3 sec. Άλλοι πάλι μιλάνε για 15 sec. Όπως και να έχει τα ζηλεύω. Πρέπει να είναι…. καλή φάση. Λήθη. Όχι μόνο για τις δυσάρεστες στιγμές, αλλά και για τις ευχάριστες. Και ξέρεις γιατί? Γιατί απλώς δεν υπάρχουν πια. Γιατί και η ευχάριστη στιγμή του παρελθόντος, όταν δεν υπάρχει πια είναι δυσάρεστη. Προσπαθείς να τις ανακαλέσεις και κάπου μέσα σε αυτό το χαζοκούτι που λέγεται εγκέφαλος, ένα μικρό τσιπ επαναφέρει εικόνες. Πώς γίνεται ρε πούστη? Τι γίνεται εκεί μέσα????????
Today is the greatest day I have ever known… λένε οι Smashing Pumpkins. Και εγώ πρέπει να το είχα πει τότε. Τώρα που το σκέφτομαι σίγουρα το είχα πει. Και μάλλον θα το ξαναπώ και μάλλον το μικροτσίπ του εγκεφάλου θα επαναλειτουργήσει και τότε μάλλον …… θα ευχηθώ να ήμουν χρυσόψαρο.
2 σχόλια:
ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ, ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΧΤΕΝΙΖΕΤΑΙ...
Αλλά και να μη θες αναμνήσεις, και να τις έχεις απωθήσει στο βαθύτερο πηγάδι του μυαλού σου, αυτές κάποια στιγμή θα αναδηθούν. Είναι εκεί. Και θα βγουν όταν κάποια στιγμή θα αφήσεις τον εαυτό σου να χαλαρώσει. Όταν πιεις ένα τσιγάρο στην παραλία με ένα φίλο, η άνετη σιωπή θα τις σπρώξει προς τα πάνω. Όταν περάσει δίπλα σου μια γυναίκα και η κολόνια της θα σου θυμίσει ένα παλιό άρωμα, που κάποτε σου άνηκε, όταν ακούσεις το Black και το Teardrop. Άρα φίλε, δούλεψε, δούλεψε, και μετά ξαναδούλεψε, γύρνα σπίτι για ύπνο και για φαί, άσε τα συναυλιάκια για τότε. Ο ελεύθερος χρόνος είναι κακό. Μην χαλαρώνεις. Μην αράζεις. Το άραγμα είναι έγκλημα.
Δημοσίευση σχολίου