Sorry κοπελιά, μάλλον έχεις βάλει την πετσέτα σου πάνω στα μπαλάκια μου…

Άλλο ένα πρόβλημα της πολυκοσμίας στις παραλίες των γραφικών νησιών μας, ή μία ακόμα πρόστυχη ατάκα του ηλιοκαψαλισμένου καμακίου που ψάχνει τάχαμου τάχαμου τα μπαλάκια για την ρακέτα (προέκταση του πέους) του; Όπως και να’χει καλοδεχούμενο είναι μιας και όλοι και όλες ‘κρα’ κάνουμε για το καλοκαιράκι.

Και δε μιλάω μόνο για τις δέκα ψωρομέρες που θα πας διακοπές κάπου (προφανώς και δεν αναφέρομαι σε κάτι προνομιούχους νεαρούς επιχειρηματίες του κράτους του Κολωνακίου και των περιχώρων)….όχι…Ένα καλοκαίρι ξεκινάει πάντα από το προηγούμενο καλοκαίρι. Είναι σαν τη δευτέρα παρουσία (βοήθειά μας) ένα πράμα. Ξέρεις πάνω-κάτω τι θα παίξει και το περιμένεις πως και πως. Εκτός βέβαια και αν είσαι καμία από αυτές τις καταραμένες ψυχές που θα καταλήξουν στο πυρ το εξώτερο ή στην προκειμένη μόνη στο διαμέρισμα στην κυψέλη, χωρίς άδεια και με τον γκόμενο να κάνει διακοπές με ‘φίλους’ σε κάποιο μέρος που τα κινητά δεν πιάνουν βρε μωράκι μου.

Any way… ξέρω ότι δεν έχετε πολύ χρόνο να διαβάζετε τις μαλακίες που γράφω μιας και πρέπει να προλάβετε το καράβι, και εγώ εδώ που τα λέμε, δεν έχω καμία όρεξη να γράψω άλλο ένα κείμενο για έρωτες, καρπούζια, παραλίες και παγωτά. Έτσι και αλλιώς δεν είναι αυτός ο σκοπός του σύντομου post μου. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να θυμίσω σε μερικούς από σας μία τελευταία υποχρέωση που έχετε πριν φύγετε για τις διακοπούλες σας.

Καθώς το πλοίο αναχωρεί από το λιμάνι, καθώς μπαίνεις στην εθνική οδό, καθώς το αεροπλάνο παύει από να ακουμπάει το έδαφος, κοίτα για μία στιγμή προς τα πίσω. Δώσε ένα τελευταίο φιλί στην μάνα και ερωμένη σου και υποσχέσου της ότι θα επιστρέψεις σύντομα. Εξάλλου αυτή, η Αθήνα, θα σε περιμένει για άλλο ένα ζεστό και υγρό χειμώνα γεμάτο στοργή, λαγνεία και παράνοια.

Καλό ταξίδι.