Η ιστορία μία κοπάνας

Με ένα σχεδόν ένοχο μειδίαμα στα χείλη, σαν αυτό που κάποτε υπήρχε στο πρόσωπο μου όταν αποφάσιζα ότι προτιμούσα να πάω για μπιλιάρδο παρά να κάνω φυσική και αρχαία στο σχολείο, στάθηκα στην κυλιόμενη σκάλα του μετρό του Πανεπιστημίου.

‘Τι εφεύρεση και αυτή…;’ ‘Τελικά η ανθρώπινη τεμπελιά έχει γεννήσει σπουδαία πράγματα…’

Ήταν Παρασκευή μεσημεροαπόγευμα, και με πρόφαση μία ανόητη υποχρέωση που έπρεπε να τακτοποιήσω, έκανα ‘κοπάνα’ από το γραφείο καμιά-δυο ώρες πριν από την προβλεπόμενη ώρα αναχώρησης. Αφού μέσα σε δέκα λεπτά είχα ξεμπερδέψει, κοντοστάθηκα στη γωνία Χ. Τρικούπη και Ακαδημίας και προσποιήθηκα ότι ψάχνω για κάποιο σοβαρό λόγο να μην πάω για καφέ. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα είχα ψάξει όλες μου τις τσέπες και όπως ήταν αναμενόμενο ο λόγος αυτός δε βρέθηκε πουθενά! Έβγαλα τις high-tech designάτες ψείρες από το κεφάλι μου, τις κάρφωσα στα αφτιά μου, πάτησα το play και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα να ανηφορίζω την Ασκληπιού, το φυσικό σύνορο ανάμεσα στους δύο τόσο διαφορετικούς κόσμους του κέντρου της πόλης.

Απογοήτευση…όλα τα τραπεζάκια πιασμένα.

‘Μα καλά ρε π$&%^η μου…κανένας δε δουλεύει σ’αυτή τη χώρα;;;!!!’

Η διάθεσή άρχισε να παίρνει το χρώμα της μούχλας καθώς έπρεπε να δώσω άμεσα απάντηση σε ένα εξαντλητικό δίλλημα…

‘Εξάρχεια ή Κολωνάκι;’

Well…οι μέρες ήταν γιορτινές και είπα να μη σκοτώσω τον ανυπόμονο καταναλωτή μέσα μου διαβάζοντας κανένα από αυτά τα συνθήματα που γράφουν οι ‘αριστεριστές-αντιεξουσιαστές’ στους τοίχους. Σκουφά αντί για Ναβαρίνου λοιπόν και skip γιατί αυτό το τραγούδι το’χα ακούσει 789 φορές τις τελευταίες μέρες.

Επιτυχία!!! Αν και η υποψία μου ότι σήμερα αποφάσισαν όλοι να πάνε για καφέ αντί στις δουλειές τους είχε γίνει πλέον βεβαιότητα, εντόπισα ένα τραπεζάκι στο αγαπημένο μου café! Με κινήσεις μπαλέτου που θα εντυπωσίαζαν ακόμα και τον Αλέξη Κωστάλα, γλίστρησα ανάμεσα στους επίδοξους αλλά και αναποφάσιστους μνηστήρες του, και με ένα τριπλό tolup σε συνδυασμό με διπλό lutz το καβάντζωσα. Η πολύ νόστιμη σερβιτορούλα κατέφθασε για την παραγγελία όσο ακόμα ξεφορτωνόμουν το παλτό μου και κάπου μέσα μου άρχισα να αισθάνομαι την πολυπόθητη γαλήνη.

‘Εδώ είμαστε!’

Σε ελάχιστο χρόνο ένας περίπλοκος μηχανισμός που περιείχε το τσάι μου ήταν στο τραπέζι, και αφού επιστράτευσα όλες μου τις γνώσεις γύρω από τη μηχανική για να καταλάβω πώς διάολο λειτουργεί αυτή η μ^%^&*α, άφησα την επαναστατική διάθεση της μύτης μου στην άκρη και της επέτρεψα να παραδοθεί στην ηδονική δικτατορία του αρώματος του Earl Grey.

Βυθισμένος στη σκέψη πως όλα ήταν τέλεια, βρέθηκα να χαζεύω τους περιέργους σχηματισμούς που η νωχελική κίνηση του κουταλιού μου δημιουργούσε στο περιεχόμενο της κούπας. Δεν είχα ακόμα όρεξη να ανοίξω το free press που κουβαλούσα και έτσι είπα να αφήσω τον εαυτό μου να γίνει ελαφρά αδιάκριτος κάνοντας για λίγο τα ‘στραβά αυτιά’.

Σε δύο σκαμπό στο bar δύο κοπελίτσες προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν το τι μπορεί να σημαίνουν οι τελίτσες-τελίτσες-τελίτσες που ο Χ έβαλε στο τέλος του SMS ή κάτι τέτοιο. Η συζήτηση δε μου κράτησε το ενδιαφέρον και έστρεψα τα ραντάρ μου αλλού. Στο διπλανό τραπεζάκι η κουβεντούλα ήταν άκρως ενδιαφέρουσα!! Η νεαρή και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις μεγαλοαστή μητέρα, εξαντλημένη από τις αγορές στα τοπικά καταστήματα, μοιραζόταν με τους φίλους της τους προβληματισμούς της για την εικόνα και το γενικότερο physique του στήθους της μετά τον απαιτούμενο θηλασμό. Οι χλιδάτοι χαραμοφάηδες που απάρτιζαν την παρέα της, έχοντας κάνει το προσποιητό ενδιαφέρον τέχνη, έδιναν συμβουλές ενώ φαντασιώνονταν ‘μακροβούτια’ στο αριστοκρατικό της αιδοίο.

‘Α ρε Κολωνάκι αθάνατο!!!’

Αποφάσισα ότι ο ρόλος του Μεγάλου Αδελφού δε μου πάει και αφιερώθηκα στο περιοδικό μου. Λίγη ώρα αργότερα ο κολλητός που βρισκόταν στην Αθήνα για δουλειές έκανε την εμφάνισή του στην πόρτα. Δίπλωσα το ανάγνωσμα, του έγνεψα και κοίταξα την ώρα στο κινητό μου. Περασμένες πέντε…ήταν πλέον Σαββατοκύριακο!