94+14

Είσαι 15. Και μπαίνεις στο Αμφιθέατρο. Και τα βλέπεις όλα. Και λες αυτό είναι. Έτσι θέλω τη ζωή μου. Και ξεκινάς το κάπνισμα. Και σταματάς να παίζεις μπιλιάρδα και ξεκινάς να διαβάζεις με μανία Κλικ και Νίτρο. Και να ακούς No Good. + Soda. Η μάνα ρέιβερ σε έβριζε στον Χατζηνικολάου που φορούσε ακόμα γυαλιά και είχε χωρίστρα. Περπατούσες πολύ. Και έπαιζες ακόμα μπάσκετ. Ο Γκάλης έπαιζε ακόμα. Αν και μεγάλος πια. Παραληρούσες με τον fast Eddie και με την Αδάμ, που ήταν μια κούκλα.

Και λίγο αργότερα βρέθηκες να χτυπάς παλαμάκια σε κάτι γκόμενες ανεβασμένες σε βαρέλια. Τι τρέλα και αυτή. Αλλά ποτέ δεν σου άρεσαν τα βαρέλια. Σπίτι έβαζες το Ok Computer στο καινούριο σου cd player. Και το βράδυ στα Τσιλιχρηστομάγαζα. Ακίνητος να πίνεις τα ποτάκια σου και να κόβεις διάφορες διαστημικές τύπισσες. Ταξί στην παραλιακή. Το πρωί ξυπνούσες όμως να γράψεις έκθεση. Και βαριόσουν. Αλλά ήσουν 17. Στ’ αρχίδια σου.

Και μετά uni. Και όλη η καύλα για πάρτη σου. Νομίζεις ότι θα ζεις για πάντα. Έτσι. Και την βλέπεις και εναλλακτικά. Πολύ σινεμά. Και πουλάς πνεύμα και τρέλα. Καφές. Συζητάς, πολύ. Καπνίζεις, πολύ. Πίνεις, πολύ. Τη πίνεις, πολύ. Αλλά η μηχανή έχει όλα τα άλογα. Φουλ. Τα σηκώνεις όλα. Χρόνος. Άπειρος.

Και σηκώνεσαι ένα πρωί και είσαι στο Λονδίνο. Με φίλους. Κοσμοπολιτισμός. Και περισσότερη τρέλα. Και περισσότερη ντέκα. Όσο περισσότερη τόσο καλύτερα. Μουσικές. Και περισσότερο σινεμά. Έχεις αποφασίσει ποιος είσαι. Και γουστάρεις. Σκοπός σου είναι, όχι σαν τους άλλους. Νομίζεις. Και ο έρωτας εκεί. Επιμένει.

Και κάποτε γυρνάς. Και σου φοράνε με το ζόρι ασπιρίνες στο κεφάλι. Και ψιλουποψιάζεσαι. Αλλά λες «δε νομίζω ρε μαλάκα, θα τελειώσει κι όλα όπως πριν».

Και τελειώνει. Και ξυπνάς πάλι. Και παίρνεις το μετρό και πας και δουλεύεις δέκα ώρες και δε γουστάρεις και πας και ξαναπάς και ξαναπάς. Και λες έτσι θα το βγάλουμε το υπόλοιπο;

Α ρε πούστη Κωστόπουλε, δεν μου τα χες πει έτσι.