Hide & Seek

Ξαφνικά είμαι 9. Ακουμπάω στην ξύλινη κολώνα. Οι αγκώνες μου δεν απολαμβάνουν αυτή την στιφή αίσθηση και ήδη νιώθω τις σκλήθρες να πολιορκούν το δέρμα μου. Μια πρόκα ίσα ίσα που με αγγίζει πίσω από την παλάμη του δεξιού μου χεριού αλλά την αγνοώ. Πρέπει να μετρήσω. Με αργό ρυθμό που γίνεται προς όφελός μου ταχύτερος μετά τα πρώτα πενήντα μετράω το γνωστό και αγαπημένο μου πέντε-δέκα-δεκαπέντε-είκοσι-εικοσιπέντε κλπ. Στα δυακόσια θα σταματήσω. Ήδη ακούω τα βήματά τους.

Τους ακούω να τρέχουν. Προσποιούνται ότι πάνε προς το φούρνο αλλά μετά πάνε προς το στενάκι. Ακούω γελάκια και ψιθύρους. Τους απρόσεκτους, θα τους βρω σίγουρα. Μέχρι να φτάσω στα δυακόσια, ήδη έχω φανταστεί όλα τα πιθανά μέρη που μπορεί να έχουν κρυφτεί. Όλες οι αισθήσεις μου είναι στο μέγιστο. Νιώθω το απογευματινό αεράκι, η καλοκαιρινή υγρασία με αγκαλιάζει, μυρίζω τις ντοματιές της κυρίας Κατερίνας από το μπαξέ της, ακούω μουσική από το μπαλκόνι του κυρίου Κώστα αλλά είμαι συγκεντρωμένος στο παιχνίδι μου.
Ξέρω ότι μόλις τελειώσουμε, θα μου έχει φτιάξει η γιαγιά μου σαντουιτσάκι με ντομάτα και φέτα. Ανοίγω επιτέλους τα μάτια.

Ψάχνω μέσα στο σκοτάδι να βρώ το ρολόι μου. Μάταια. Ρίχνω τα τσιγάρα μου κάτω μαζί με τον αναπτήρα και αγγίζω το διακόπτη. Από τη λάθος πλευρά. Τεντώνομαι ακόμα λίγο και ανοίγω το πορτατίφ. Το φως αχνό. Πάλι δε βλέπω. Τρίβω τα μάτια μου και όλα γίνονται πιο καθαρά εκτός από το μυαλό μου. Βαρύ και οκνό το κεφάλι μου. Πιάνω το σεντόνι και το φέρνω μέχρι το λαιμό, διπλώνω τα γόνατα προς το μέρος μου και μπαίνω πάλι στο μαξιλάρι. Κλεινω τα μάτια μου στιγμιαία και τελικά τα ανοίγω οριστικά. Χασμουριέμαι δυνατά και δακρύζω ελαφρά. Ξυπνάω και τεντώνομαι χέρια-πόδια. Γυρίζω πλευρό και πέφτω πάνω της. Όχι πάλι ρε...Το πολύ ποτό με κάνει και ξεχνώ και τα πιο σημαντικά πράγματα. Εγω της είχα πει ότι δεν έπρεπε να πιούμε τόσο πολύ. Είχε να με δεί καιρό. Από τότε. Και εγώ χάρηκα που την είδα. Αλλά όταν αρχίσουν τα ποτά πάνω στη χαρά και το ένα φέρει το άλλο τότε δεν ξέρω αν πρέπει να ενθουσιάζομαι με το πρωινό θέαμα της επιπολαιότητάς μου. Σκέψεις που κάνω γρήγορα και αμέσως τις χάνω. Κοιτάζω λίγο ακόμα το ταβάνι. Πόσο αλλάζει ο κόσμος λέω. Τη μια είμαστε δύο χαζά πιτσιρίκια και την άλλη δύο αποφασισμένοι ενήλικες. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Τότε ξέραμε τι θέλαμε ενώ τώρα κάνουμε σαν παιδιά. Και τί το κακό έχει να μένεις πάντα παιδί... Μάλλον στα θέματα του έρωτα και των σχέσεων δεν πρέπει να κάνω βλακείες. Σταματάω να σκέφτομαι. Θέλω επειγόντως να γλυστρίσω κάτω από τα σεντόνια και να πιω μια γουλιά καφέ. Να ξυπνήσω, να νιώσω άνθρωπος. Την ξανακοιτάζω. Μα γιατί το έκανα, λέω και χώνω τη μούρη μου μες στις παλάμες μου. Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού και τώρα κοιτάζω το πατωμα. Τί θα γίνει μόλις ξυπνήσει και με δει και αντιληφθεί τί έχει συμβεί...Θα ντραπεί, θα θέλει να ανοίξει η γη να την καταπιεί. Και μένα μάλλον. Μήπως να βάλω το τζην μου, να ανοίξω την πόρτα και να χαθώ για πάντα. Έτσι δεν θα χρειαστεί να ξανακοιταχτούμε στα μάτια και να νιώσουμε αμήχανα. Πρέπει να γλυτώσω από αυτήν την κατάσταση. Με γρήγορες κινήσεις βάζω κάλτσες, τζην, παπούτσια, μπλούζα, κάνω μεγάλα βήματα στο χωλ και ανοίγω την πόρτα.

Φτού και βγαίνω. Κοιτάζω γύρω μου προσεκτικά. Στα πιο προφανή σημεία κρύβεται πάντα ο εχθρός. Εγώ τουλάχιστον έτσι κάνω και τους αιφνιδιάζω. Δεν είναι κανείς. Ούτε πίσω από το Μάντα του θείου μου. Πάω από εκεί που άκουσα τα βήματα. Λάθος, ήταν προσποίηση. Πηγαίνω προς το στενάκι. Προχωρά, προχωράω, η καρδιά μου πάει να σπάσει. Κοιτάζω με αγωνία πίσω μου μη μου βγουν ξαφνικά. Απομακρύνομαι λίγο ακόμα από την κολώνα. Από εδώ τους άκουσα, θα είναι στην αυλή της Ελένης. Ανοίγω την καγκελόπορτα με το σύρτη, έχει πολύ σκοτάδι και φοβαμαι να πάω πιο κάτω. Λέω να ξαναγυρίσω. Οχι, την πάτησα, από τη μεριά του φούρνου, όλοι μαζί τρέχουνε προς την κολώνα, φορτσάρω να τους φτάσω αλλά μάταια. Δεν προλαβαίνω και τη βλέπω τελευταία να φτάνει στην κολώνα.

Φτου ξελευτερία....

Κλεινω την πόρτα πίσω μου λαχανιασμένος. Είκοσι χρόνια μετά και ακόμα παίζω κρυφτό...