1 year latency ....

Θεσσαλονίκη, Ιούλιος 2007. Πάνε πάνω από 5 χρόνια από την πρώτη και τελευταία φορά που βρέθηκα σε αυτή την πόλη. Ήταν απόκριες του 2002 και 3 παιδιά με προορισμό την Κοζάνη, σταματήσανε για 2 μέρες στην Θεσσαλονίκη. Τώρα δεν είμαι πλέον παιδί. Ασκούμενος ορκωτός και τρίχες κατσαρές. Η είδηση χτες το πρωί ότι το βράδυ πετάω για την συμπρωτεύουσα για 15 μέρες έσκασε σαν βόμβα. Να μαι λοιπόν σε μια εταιρεία στην ΒΙΠΕΘ να γράφω ένα κάρο παπαριές.

Θεσσαλονίκη. 503 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας. Άλλος κόσμος. Μια επαρχιακή πόλη που προσπαθεί να γίνει το κέντρο των Βαλκανίων. Γιατί κακά τα ψέματα, όσο και να έχει μεγαλώσει η μικρή Θεσσαλονίκη είναι και θα παραμείνει μια επαρχιακή πόλη. Θα μου πεις κακό είναι αυτό ? Όχι. Αντίθετα το βρίσκω πολύ όμορφο. Στη διαδρομή από το Μακεδονία προς το κέντρο, οι εικόνες θυμίζουν περισσότερο Δυτική Ευρώπη, παρά Αθήνα. Το τοπίο flat παντού, πεδιάδα παιδί μου, καμιά σχέση με το ορεινό έδαφος της Αττικής γης. Ο ταρίφας πηγαίνει με 140 και φύγαμε για το κέντρο της πόλης. Φτάνοντας στο κέντρο με εντυπωσιάζουν τα κτίρια. Μια ανάμιξη Παγκρατίου, Πλάκας και Νεοκλασσικού κέντρου Αθήνας σε πολύ καλύτερη κατάσταση φυσικά αφού τα περισσότερα κτίρια είναι καλοδιατηρημένα. 

Καθώς το ταξί διασχίζει την Εγνατία μέσα στην πόλη βλέπω κόσμο να βγαίνει. Η ώρα είναι 20 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα και στην Καμάρα έχει αρκετό κόσμο. Φοιτητές που βγαίνουν. Αχ, αυτή είναι ζωή, κάθε μέρα είναι Σάββατο και ειδικά τώρα που είναι καλοκαίρι. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Καλύτερο απ ότι περίμενα, πρόσφατα ανακαινισμένο με μίνιμαλ τάσεις μεταμοντερνισμού στην διακόσμηση. Η reception μου δίνει την κάρτα του δωματίου, 4ος όροφος. Ανεβαίνω, ανοίγω την πόρτα και χαζεύω το δωμάτιο. Πόλυ πιο όμορφο απ ότι θα φανταζόμουνα για ένα ελληνικό ξενοδοχείο. Αφήνω τα πράγματα και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να κατευθυνθώ στο μπαλκόνι. Η υγρασία μου ποτίζει το δέρμα αλλά εγώ χαζεύω τα αρχαία που καταλαμβάνουν ολόκληρο τετράγωνο στο τέρμα του δρόμου. Το δρομάκι στενό και τα μπαλκόνια των απέναντι πολυκατοικιών τόσο κοντά όσο χρειάζεται για να βλέπεις και να ακούς τι γίνεται. Στην απέναντι ταράτσα μιας τριώροφης νεοκλασικής πολυκατοικίας μια παρέα παιδιών τα πίνει και συζητάει. Η ώρα είναι 1:15… σίγουρα είναι φοιτητές για να είναι τέτοια ώρα ξύπνιοι. Τους χαζεύω για λίγο. Οι λέξεις καλές διακοπές, καλό ταξίδι και τα λέμε το Σεπτέμβρη στην εξεταστική με δικαιώνουν. Μάλλον είναι μια αποχαιρετιστήρια συγκέντρωση και από αύριο ο καθένας θα πάρει το δρόμο για το σπίτι. Αλλά τι είναι σπίτι για αυτά τα παιδιά πλέον? Ο χώρος στον οποίο ζουν, κινούνται, ερωτεύονται, αγωνιούν για 4 χρόνια ή το σπίτι στην πόλη την οποία μεγάλωσαν και πλέον επισκέπτονται για κάποιες μέρες το χρόνο ?

Το μυαλό μου ταξιδεύει πίσω στο χρόνο τότε που ο Γιώργος δεν ήταν φαντάρος. Τώρα που το σκέφτομαι ούτε ο Αλέξανδρος, ούτε ο Γιώργος, ούτε ο Σπήλιος. Τότε που ο Γιάννης κι εγώ δεν δουλεύαμε, ο Παναγιώτης έμενε ακόμα στην Ηλιούπολη και ο Στέφανος… δούλευε. Στα παιδιά στην απέναντι ταράτσα βλέπω την παρέα μου και τον εαυτό μου 5 χρόνια πριν. Μελαγχολώ και ξέρεις, δεν είναι καλό να μελαγχολείς όταν το φεγγάρι είναι σχεδόν γεμάτο. Ούτε 2 μέρες δεν πάνε από την πανσέληνο. Μπαίνω στο δωμάτιο και αφήνω τα παιδιά στην ησυχία τους. Τα ζηλεύω κατά βάθος. Γδύνομαι και ξαπλώνω στο κρεβάτι. Σκοτάδι στο δωμάτιο και το μόνο φως που έχω είναι το φως του φεγγαριού που καταφέρνει και μπαίνει στο δωμάτιο. Να μαστε λοιπόν μόνοι μας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, εγώ κι οι αναμνήσεις μου. Μακάρι να ήταν το παρεάκι εδώ, οποιοδήποτε παρεάκι. Μακάρι να μην είχαμε έρθει για δουλειά παρά μόνο για διασκέδαση και άραγμα. Μακάρι να ήμασταν ακόμα 20άχρονοι φοιτητές… πίσω στο σωτήριον έτος 2001…πίσω στο χρόνο… 

Τάσεις κλιμακτηρίου στα 25 ? Αναπόληση των ξέγνοιαστων φοιτητικών ημερών λόγω φρίκης από τη δουλεία ή δεν θέλω να μεγαλώσω άλλο ? Ότι και να είμαι, ότι και να έχω, ξέρω ότι τα χρόνια που περάσανε δεν πρόκειται να γυρίσουν ποτέ πίσω και όσο η ταρίφα του γέρου χρόνου μας γράφει χρόνια, εμείς μεγαλώνουμε χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Τα έξαλλα πάρτυ μας πλέον έχουν μετατραπεί σε πάρτυ 30αριδων. Ο χορός και το πιόμα έχουν εξελιχθεί σε απλά λικνίσματα και συζητήσεις. Τίποτα δεν είναι όπως ήταν και τίποτα δεν είναι όπως φανταζόμαστε ότι είναι. Τα 30 είναι πλέον απειλητικά κοντά…