Αναπόληση Vol.1

Προχτές το βράδυ, μέρα Κυριακή και ώρα έντεκα παρά εικοσιδύο πρώτα λεπτά μετά μεσημβρίας, δηλαδή μετά το μεσημέρι που ορίζεται στις δώδεκα, που κάποτε, κάτι ωραία χρόνια, το θεωρούσαμε πρωί, έβαλα ένα παραγεμισμένο ουισκάκι και είπα να κάτσω να γράψω καμιά σελίδα σε αυτό το πράγμα που γράφω και θέλω να το ονομάζω μεταμοντέρνα απόπειρα συγγραφής οδοιπορικής νουβέλας. Επειδή όμως και η μαλακία έχει και τα όρια της, η κενότητα που με πλημμυρίζει τον τελευταίο καιρό βρήκε επιτέλους διέξοδο, καθόμουν για κανά μισάωρο σα μαλάκας και κοίταζα τον κέρσορα να αναβοσβήνει. Όταν λοιπόν και αυτός βαρέθηκε, και με έβρισε αρνούμενος πλέον να υποταχτεί σε αυτή την παραζάλη στην οποία τον είχα επιβάλει να λειτουργεί, αποφάσισα να κάνω μια επικίνδυνη βουτιά στα άδυτα του παρελθόντος, χαζεύοντας καμιά φωτογραφία των ανέμελων χρόνων της νιότης, που όλα ήταν τόσο ωραία και δεν υπήρχε η αλλοτροίωση που έχει καταλάβει τον σημερινό σύγχρονο άνθρωπο. Άλλωστε το πνεύμα των Χριστουγέννων, της αγάπης, της ευτυχίας και της Ελένης, ενδείκνυται για τέτοιες ρετροσπεκτίβες. Οι θρύλοι τελικά δεν χτίζονται τυχαία, αλλά θέλει δουλειά πολύ, όπως και οι ζωντανοί να πίνουν το αίμα τους.
Βρήκα λοιπόν μια φωτογραφία ανήμερα παραμονής Πρωτοχρονιάς του 1993. Στην φωτογραφία ήταν ο Κατσαρίδας με μπαταρισμένη μύτη λόγω του κατάγματος που είχε προηγηθεί. Γέλασα σκεφτόμενος τα παιχνίδια που παίζει η μοίρα (ναι, είμαι γνωστός μοιρολάτρης αλλά και εικονολάτρης και μονμάρτης).

Θυμάμαι έκανε κρύο... Είχα πάει μαζί με κάποια από τα κουρέλια στη Μπρατισλάβα, η οποία αποτελούσε τότε μια νεογέννητη νεοκαπιταλιστική πόλη που προσπαθούσε αγωνιωδώς να απενεχοποιηθεί από το κατάπτυστο κομμουνιστικό παρελθόν της. Στα πλαίσια αυτής της απενοχοποίησης, ο καινούριος δήμαρχος, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει (ρε μαλάκες αν το θυμάστε γράφτε το για να μην δημιουργούνται κενά στους αναγνώστες), είχε προσκαλέσει με αφορμή το νέο σωτήριο έτος 1993 διάσημους ποπ αστέρες straight from the fantastic United Kingdom. Ανάμεσα σε αυτούς τους ογκόλιθους της μουσικής περιλαμβάνονταν τα δύο τεράστια συγκροτήματα που λάτρευα και συνεχίζω να λατρεύω και που αποτελούσαν τον αιώνιο λόγο διένεξής μας, διένεξης που πολλές φορές κατέληγε στο ΚΑΤ γιατί είμαστε και λίγο οξύθυμοι. Μιλάω βέβαια για τους Take That και τους Ace of Base. Όταν μάθαμε αυτά τα φοβερά! νέα, σπεύσαμε να βγάλουμε εισητήριο (μόνο πήγαινε, ολόκληρη στάση ζωής το μόνο πήγαινε, άλλη συζήτηση) και έτσι στις 30 Δεκεμβρίου, μας καλώς όριζε η Σλοβακία, σκέτο (λίγους μήνες πριν είχε απομονώσει το Τσέχο). Τα γεγονότα που μεσολάβησαν μεταξύ της προσγείωσης του Boeing 737 μέχρι την πολυαναμενόμενη συναυλία την επόμενη το βράδυ είναι ασαφή λόγω μιας χαλαρής κατάστασης στην οποία βρισκόμασταν. Κάποια στιγμή τα κουρέλια έχουμε σκοπό να καταγράψουμε εγγράφως τις αποσπασματικές μνήμες του καθένα, έτσι ώστε να μην χαθεί ποτέ αυτό το σπάνιο αρχειακό υλικό, που σίγουρα κάποια στιγμή θα αποτελέσει παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Όταν βγήκαν στη σκηνή οι πέντε όμορφοι βρετανοί, ήμασταν κολλημένοι στα κάγκελα μπροστά από τη σκηνή μαζί με άπειρες γκόμενες που ούρλιαζαν μαζί μας. Τη στιγμή δε που οι Ace of Base έπαιξαν το All that she wants σε μια dub – indie – reggae διασκευή μου είναι αδύνατο να περιγράψω τι έγινε. Κι όμως η μύτη του κατσαρίδα δεν έσπασε τότε...
Μετά το τέλος της συναυλίας, είχαμε σταθεί έξω από το Ολυμπιακό στάδιο της Μπρατισλάβας όπου είχε λάβει χώρα (άκυρη έκφραση, καμιά λογική συνοχή), και διαπλικτιζόμασταν για το αν οι Base και οι That είναι ισάξιοι ή ανώτεροι του John Coltrane. Την ώρα που η Γριά παραληρούσε παρομοιάζοντας τα φωνητικά του, ακόμα άσημου τότε, Robbie Williams με τον ήχο του σαξοφώνου, παρατήρησα πως δίπλα μας βρισκόταν μία ξανθιά Σλοβάκα, την οποία χρόνια αργότερα ξανασυνάντησα σε ένα μαγαζί στη Συγγρού όπου και μου είπε κάποιες λεπτομέρειες που δεν ήξερα, και τσακωνόταν με έναν μυστήριο τύπο με ένα κρύο, σχεδόν δολοφονικό βλέμμα. Ήταν γύρω στο 1.85 ύψος και είχε σπαστά καστανά μαλλιά. Αν και αρκετά νέος (όχι πάνω από είκοσι – εικοσιένα), ήταν φανερές οι τάσεις του για φαλάκρα. Η συζήτηση διεξαγόταν στα γαλλικά και η προφορά του τύπου μου επέτρεψε να καταλάβω ότι δεν ήταν από το Παρίσι, αλλά μάλλον από τη νότια Γαλλία, Μασσαλία, Νίκαια, κάπου εκεί τέλος πάντων. Αλλά, ας πάω στο θέμα του τραυματισμού του Κατσαρίδα. Κάποια στιγμή, και ενώ η Γριά συνέχιζε να παραληρεί, ο Κατσαρίδας έσκυψε να δέσει τα κορδόνια του. Την ίδια ώρα ο τσακωμός δίπλα γινόταν όλο και πιο έντονος. Και εκεί συνέβει το μοιραίο. Ο συντονισμός υπήρξε μαγικός. Την στιγμή που ο Κατσαρίδας σηκωνόταν όρθιος, ακούστηκε ένα ουρλιαχτό από τη Σλοβάκα γκόμενα. Η σκηνή που θα περιγράψω έγινε μέσα σε νανοσεκόντ. Ο μυστήριος γάλλος παίρνει φόρα και πάει να κουτουλίσει τη Σλοβάκα μελλοντική στριπτιτζού της Συγγρού στο στήθος. Η Σλοβάκα μελλοντική στριπτιτζού της Συγγρού με μια ταχυδακτυλουργική κίνηση αλά Κόπερφιλντ, αποφεύγει τον Γάλλο εν υαλοπωλείο. Ο Γάλλος δεν μπορεί να ανακόψει ταχύτητα και συνεχίζει την κουτούλια. Ο Κατσάριδας γυρνάει το κεφάλι του να δει τι στο διάολο γίνεται πίσω του, τη στιγμή που το κεφάλι του ήταν στο ύψος του στήθους. Αυτό που αντικρίζει είναι το κεφάλι του Γάλλου σε απόσταση αναπνοής από τη μύτη του. Παίρνει την αναπνοή που επέτρεπε η απόσταση αλλά τίποτα περισσότερο. Το κεφάλι του μυστήριου Γάλλου από τη Μασσαλία ή τη Νίκαια ή κάπου εκεί τέλος πάντων συνθλίβει τη μύτη του Κατσαρίδα. Ο Κατσαρίδας πέφτει κάτω σφαδάζοντας. Ο Γάλλος συνειδητοποιεί τι έχει κάνει και πέφτει από πάνω του ουρλιάζοντας για βοήθεια. Σε πέντε λεπτά έρχεται το Εκαβ Σλοβακίας. Πάμε στα εξωτερικά ιατρεία του Γενικού Κρατικού Μπρατισλάβας. Οι γιατροί βάζουν νάρθηκα στη μύτη του κατσαρίδα. Εγώ, ο Κου και ο Γάλλος πάμε στη ρεσεψιόν. Η τύπισσα εκεί, που ήταν η κλασσική τύπισσα που βρίσκεται στις ρεσεψιόν των νοσοκομείων της Μπρατισλάβας, ρωτάει ονόματα. Απαντάμε: Antoine Paparologotexnis, Kou. Απαντάει. Zinedine Zidane.
Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Δεκατρία χρόνια μετά, κάθομαι και αναπολώ καταστάσεις. Ο Zinedine είναι πλέον θρύλος του ποδοσφαίρου, ο Κατσαρίδας είναι πλέον θρύλος των bloggers και η Γριά συνεχίζει το παραλήρημα με τους Ace of Base.
Άντε και καλή χρονιά!!!