Η Δευτέρα είναι πραγματικά μια πολύ ιδιαίτερη ημέρα. Την έχουν υμνήσει ουκ ολίγες φορές μεγάλοι λογοτέχνες παγκοσμίου φήμης και είναι πραγματικά συγκινητικό όταν το blog μας φιλοξενεί ορισμένους από αυτούς. Τι γίνεται όμως όταν οι υπαρξιστικές αναζητήσεις δίνουν την σκυτάλη σε ένα ντελίριο παρακμής? Τί γίνεται όταν 4 σπουδαγμένα παλικαράκια 26 ετών μαζεύονται να δουν ένα ταινιάκι? Τι γίνεται εκεί κάτω στην άβυσσο? Γιατί ο Τζούμας είναι υπέρ των στριπτιτζάδηκων στην Έδεσσα? Πόσα δάκρυα χωράνε σε ένα κουταλάκι του γλυκού?
Ερωτήματα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα από το 5176 π.Χ., όταν ακόμη ο άνθρωπος ήταν πίθηκος, όταν ακόμη ο άνθρωπος έμοιαζε με τα κάτι τύπους που μαζεύτηκαν κάπου στα mid '80s για να φτιάξουν ένα ταινιάκι με θέμα την αλλοτρίωση της ελληνικής τηλεόρασης. Σύγχρονοι (?) κανίβαλοι που θέλουν να καυτηριάσουν μια σκληρή πραγματικότητα αλλά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να κάνουν ένα μεγάλο σκουπίδι.....''Ας πρόσεχες!'' αναφωνεί μια αιθέρια καραφλή ύπαρξη, θέλωντας να τονίσει την υπαιτιότητα της κάθε μονάδας στο κοινωνικοπολιτικό προτσές. Το ενδιαφέρον όμως - και ο λόγος ύπαρξης του εν λόγω άρθρου - έγκειται στους σύγχρονους ρακοσυλλέκτες της κοινωνίας μας. Αναφέρομαι λοιπόν στην νεολαία που δεν συμβιβάζεται, στην νεολαία που παίρνει την ζωή στα χέρια της, στην νεολαία που θέλει να αλλάξει τις δομές της κοινωνίας αλλά και σε όλους εκείνους που με πάθος και ορμή αποφασίζουν να αράξουν σε αναπαυτικούς καναπέδες και απλώνοντας γλυκά το κουβερλί αφήνονται στην γοητεία της τέχνης. Ένας σύμβουλος επιχειρήσεων, ένας πολιτικός μηχανικός με ειδίκευση στη διαχείριση υδάτινων πόρων, ένας επιχειρηματίας του φαρμακευτικού κλάδου και ένας ναύτης που θα αναπτύξει και αυτός επιχειρηματική δραστηριότητα συγκεντρώνονται σε ένα παλιό αρχοντικό της δεκαετίας του '30 που ανήκει σε έναν αστό αρχιτέκτονα. Συγκεντρώνονται λοιπόν μαζί με τις γυναίκες τους για να δειπνήσουν τρώγοντας κολοκυθόσουπα με τζίντζερ, πικραμύγδαλα και κανελόνια πράσου. Συζητούν για θέματα που αφορούν την επικαιρότητα και καυτηριάζουν τις εξελίξεις στο χώρο της παιδείας σχετικά με την αναθεώρηση του άρθρου 16. Από το στερεοφωνικό ακούγεται το ''Kind of blue'' του Miles Davis και η συζήτηση μεταφέρεται στο χώρο του επιχειρείν. ''Ας ανοίξουμε ένα Masseto, νομίζω ότι θα συνοδεύσει άψογα την πάπια που ετοιμάζεται'' αναφώνησε ο μελλοντικός επιχειρηματίας και σύσσωμη η παρέα συμφώνησε. Ύστερα από λίγο κατέφθασε και ο αρχιτέκτονας μαζί την μέλλουσα γυναίκα του. Είχαν βρει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα την έκθεση του διάσημου Marquez ο οποίος συνδύαζε την αρχιτεκτονική με τον εξπρεσιονιστικό ρασιοναλισμό. Η βραδιά έκλεισε με φωτογραφιές από το σαλέ που είχαν επισκεφθεί το πρηγούμενο Σαβατοκύριακο ο πολιτικός μηχανικός και ο επιχειρηματίας του φαρμακευτικού κλάδου. Κι όμως κάτι δεν πήγαινε καλά.... ενώ θα περίμενε κανείς ολά αυτά να είναι πραγματικότητα, τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβει. Όλοι γνώριζαν ότι τίποτα από όλα αυτά δεν τους άξιζε. Για το λόγο αυτό αποφάσισαν να τα βροντήξουν όλα στον αέρα. Η ψυχή τους ήθελε τροφή και από ότι φάνηκε, πεινούσαν πολύ. Χωρίς δεύτερη σκέψη ακολούθησαν τα πρωτόγονα ένστικτά τους και οδηγήθηκαν στον κανιβαλισμό. Χωρίς να είναι πιωμένοι, βρήκαν νόημα εκεί που υπήρχαν μόνο σκατά. Έπεφταν, έπεφταν, έπεφταν αλλά τέλος δεν υπήρχε. Η άβυσσος ήταν μπροστά τους και ήταν όλη δική τους.... εκεί τους περίμενε ο δάσκαλος. Δίχως δισταγμό ανανέωσαν το ραντεβού τους για το συντομότερο δυνατό.
Ερωτήματα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα από το 5176 π.Χ., όταν ακόμη ο άνθρωπος ήταν πίθηκος, όταν ακόμη ο άνθρωπος έμοιαζε με τα κάτι τύπους που μαζεύτηκαν κάπου στα mid '80s για να φτιάξουν ένα ταινιάκι με θέμα την αλλοτρίωση της ελληνικής τηλεόρασης. Σύγχρονοι (?) κανίβαλοι που θέλουν να καυτηριάσουν μια σκληρή πραγματικότητα αλλά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να κάνουν ένα μεγάλο σκουπίδι.....''Ας πρόσεχες!'' αναφωνεί μια αιθέρια καραφλή ύπαρξη, θέλωντας να τονίσει την υπαιτιότητα της κάθε μονάδας στο κοινωνικοπολιτικό προτσές. Το ενδιαφέρον όμως - και ο λόγος ύπαρξης του εν λόγω άρθρου - έγκειται στους σύγχρονους ρακοσυλλέκτες της κοινωνίας μας. Αναφέρομαι λοιπόν στην νεολαία που δεν συμβιβάζεται, στην νεολαία που παίρνει την ζωή στα χέρια της, στην νεολαία που θέλει να αλλάξει τις δομές της κοινωνίας αλλά και σε όλους εκείνους που με πάθος και ορμή αποφασίζουν να αράξουν σε αναπαυτικούς καναπέδες και απλώνοντας γλυκά το κουβερλί αφήνονται στην γοητεία της τέχνης. Ένας σύμβουλος επιχειρήσεων, ένας πολιτικός μηχανικός με ειδίκευση στη διαχείριση υδάτινων πόρων, ένας επιχειρηματίας του φαρμακευτικού κλάδου και ένας ναύτης που θα αναπτύξει και αυτός επιχειρηματική δραστηριότητα συγκεντρώνονται σε ένα παλιό αρχοντικό της δεκαετίας του '30 που ανήκει σε έναν αστό αρχιτέκτονα. Συγκεντρώνονται λοιπόν μαζί με τις γυναίκες τους για να δειπνήσουν τρώγοντας κολοκυθόσουπα με τζίντζερ, πικραμύγδαλα και κανελόνια πράσου. Συζητούν για θέματα που αφορούν την επικαιρότητα και καυτηριάζουν τις εξελίξεις στο χώρο της παιδείας σχετικά με την αναθεώρηση του άρθρου 16. Από το στερεοφωνικό ακούγεται το ''Kind of blue'' του Miles Davis και η συζήτηση μεταφέρεται στο χώρο του επιχειρείν. ''Ας ανοίξουμε ένα Masseto, νομίζω ότι θα συνοδεύσει άψογα την πάπια που ετοιμάζεται'' αναφώνησε ο μελλοντικός επιχειρηματίας και σύσσωμη η παρέα συμφώνησε. Ύστερα από λίγο κατέφθασε και ο αρχιτέκτονας μαζί την μέλλουσα γυναίκα του. Είχαν βρει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα την έκθεση του διάσημου Marquez ο οποίος συνδύαζε την αρχιτεκτονική με τον εξπρεσιονιστικό ρασιοναλισμό. Η βραδιά έκλεισε με φωτογραφιές από το σαλέ που είχαν επισκεφθεί το πρηγούμενο Σαβατοκύριακο ο πολιτικός μηχανικός και ο επιχειρηματίας του φαρμακευτικού κλάδου. Κι όμως κάτι δεν πήγαινε καλά.... ενώ θα περίμενε κανείς ολά αυτά να είναι πραγματικότητα, τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβει. Όλοι γνώριζαν ότι τίποτα από όλα αυτά δεν τους άξιζε. Για το λόγο αυτό αποφάσισαν να τα βροντήξουν όλα στον αέρα. Η ψυχή τους ήθελε τροφή και από ότι φάνηκε, πεινούσαν πολύ. Χωρίς δεύτερη σκέψη ακολούθησαν τα πρωτόγονα ένστικτά τους και οδηγήθηκαν στον κανιβαλισμό. Χωρίς να είναι πιωμένοι, βρήκαν νόημα εκεί που υπήρχαν μόνο σκατά. Έπεφταν, έπεφταν, έπεφταν αλλά τέλος δεν υπήρχε. Η άβυσσος ήταν μπροστά τους και ήταν όλη δική τους.... εκεί τους περίμενε ο δάσκαλος. Δίχως δισταγμό ανανέωσαν το ραντεβού τους για το συντομότερο δυνατό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου