Κουλτούρα ή trash; Τίποτα, ευχαριστώ!

Δεν ξέρω πώς την είδα αλλά αποφάσισα να γράψω κάτι με συνοχή, παρόλο που, δεν σας το κρύβω, είμαι λάτρης του χάους. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που έκανα το διδακτορικό μου πάνω στη θεωρία του χάους και πώς αυτή εφαρμόζεται στην έλξη ανάμεσα στα σουπερνόβα και τις μαύρες τρύπες. Επίσης, ελπίζω ότι αυτό το post θα αποτελέσει επιτέλους το έναυσμα για κοινωνικό στοχασμό των κουρελιών, τα οποία έχουν κάψει τόσο πολύ που είναι πλέον ανίκανα να αρθρώσουν έστω και μία φράση. Αν και κινδυνεύω να κάνω αφορισμούς που ίσως είναι άστοχοι και πολλοί μπορούν να παρεξηγηθούν, θα τους αποτολμήσω γιατί στα αρχίδια μου κι αν παρεξηγηθούν. Άσε που έτσι και αλλιώς μόνοι μας αλληλοδιαβαζόμαστε.
Καταρχήν δεν πρόκειται να ασχοληθώ καθόλου με ότι έχει να κάνει με το mainstream, που σήμερα εκφράζεται κυρίως με δυο μορφές: Τα μπουζούκια – ελαφρολαϊκά – τσιφτελοπόπ κλπ και τα κλαμπάκια – trendy – baraonda – rock’ n’ rol και τα ρέστα. Τα πρώτα δεν μου είπαν ποτέ τίποτα. Όσες φορές και να πήγα ποτέ δεν πέρασα πραγματικά καλά. Και δεν μιλάω για ψυχαγωγίες, προβληματισμούς και τέτοιες μαλακίες, που υποτίθεται ότι δεν σου προσφέρουν. Απλώς δεν περνάω καλά. Γυφτιά, βλαχουριά, οι τύποι που καπνίζουν πούρα ψάχνοντας να επιβεβαιώσουν τον αντρισμό τους, οι γκόμενες που χορεύουν τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια εκλιπαρώντας για λίγα πρόσκαιρα βλέμματα των λιγούρηδων των γύρω τραπεζιών. Δεν μου κάνει. Μπαναλιτέ που θα ‘λεγε και ένας παλιός φίλος. Θα γράψω κάποια άλλη στιγμή για την ξεφτίλα των μπουζουκιών.
Το δεύτερο, trendy clubs με θαμώνες από Β.Π., Ν.Π. και Κολωνάκι, μπορεί να έχουν καλύτερες μουσικές, καλύτερη αισθητική, αλλά ως εκεί. Πολύ show-off ρε παιδί μου. Το κύριο μέλημα των θαμώνων είναι να κάνουν την πόζα τους, δεν τους νοιάζει να διασκεδάσουν. Η μάλλον διασκεδάζουν κάνοντας show –off. Άρρωστο, δε βρίσκεται; Anyway και αυτό άλλη συζήτηση με πολύ πολύ κράξιμο.
Σκοπός μου εδώ είναι να εκφράσω κάποιες σκέψεις για έναν κόσμο που υποτίθεται ότι ξεφεύγει από τη μάζα, και καλά πιο σκεπτόμενο, ο οποίος έχει πέσει στην παγίδα που ο ίδιος νομίζει ότι αποφεύγει.
Οι μεν είναι αυτοί οι τύποι, οι και καλά ψαγμένοι, οι οποίοι προσπαθούν να διαφοροποιηθούν από την «πλέμπα» σε κάθε τους δραστηριότητα. Εναλλακτικοί – indie που συχνάζουν σε πέντε μαγαζιά γύρω από τα Εξάρχεια (τώρα τελευταία ακούω ότι κάνουν και ένα άνοιγμα προς Γκάζι μεριά, απλώς εγώ τους θυμάμαι στα Εξάρχεια), ακούνε ότι σκουπίδι βγάζει η εναλλακτική βρετανική σκηνή και όσο λιγότεροι είναι αυτοί που ξέρουν κάτι τόσο καλύτερο είναι αυτό το κάτι. Βλέπουν πολύ σινεμά, Τζάρμους, Γκίλλιαμ, southpark και τα λοιπά αντίστοιχου ύφους και γενικώς αυτοχαρακτηρίζονται ως πολύ cool άτομα. Πίνουν και κανά τσιγάρο συχνά πυκνά, έτσι μωρέ για το χαβαλέ. Βασικό. Δεν ασχολούνται με πολιτική και καταναλώνουν κυρίως μπίρα.
Παιδιά εντάξει, το κάνατε το statement. Ναι είστε εναλλακτικοί. Και τώρα που όλος ο κόσμος κατάλαβε ότι είστε διαφορετικοί, πηδήξτε καμιά φυσιολογική γκόμενα μπας και ξεχαρμανιάσετε και σταματήσετε να ασχολείστε με μαλακίες. Καλή η θεωρία και η αμπελοφιλοσοφία, αλλά αν κάποιος δεν έχει ακούσει Sigur Ros είναι για τον πούτσο ε; Επίσης σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε. Αν πάτε για καφέ στο Κολονάκι, δεν πρόκειται να φάτε πόρτα στο Μο Better, ούτε θα σας κράξουν στη συναυλία των Sonic Youth.
Υπάρχουν οι έντεχνοι ελληναρίες. Ξέρεις τώρα. Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Αγγελάκας, κανάς Μάλαμας, κανάς Σαββόπουλος έτσι για ρετροσπεκτίβα, μπόλικη αριστερά, ψιλοαναπόληση της δεκαετίας του 70. Καμιά πορεία που και που, αλλά πάντα χωρίς επεισόδεια. Προσοχή, κίνδυνος – θάνατος! Αυτή είναι η κατηγορία με τους περισσότερους κνίτες! Δημόσια δωρεάν παιδεία, έξω οι επιχειρήσεις απ’ τις σχολές και η λοιπή συνθηματολογία. Ρεμπετάδικο, «μουσικές σκηνές», βασικό αλκοόλ το κρασί, άγνωστη λέξη τα ναρκωτικά. Αγαπημένοι σκηνοθέτες Κεν Λόουτς, Theo Aggelo, ΚΚ (Κριστόφ Κισλόφσκι ντε, μα καλά δεν το καταλάβατε) και όποιος άλλος έχει μπόλικη εσωτερική αναζήτηση, μιλά για την αποξένωση των ανθρώπων, περνά πολιτικά μηνύματα κατά του καπιταλισμού και υπέρ του δίκιου του εργάτη. Α! Να μην ξεχάσω και το θέατρο...
Πω πω νόημα, που έλεγε και ένας άλλος παλιός φίλος. Μάγκες χαλαρώστε λίγο. Παραπήρατε σοβαρά τον εαυτό σας. Λυπάμαι αλλά δεν θα αλλάξετε τον κόσμο (ευτυχώς Παναγίτσα μου). Δεν βλάπτει και κανά χαμόγελο. Σας καταλαβαίνουμε. Πολύ αδικία και πόνος βαρύς αλλά τι θα λέγατε να ανοίξετε και λίγο τα ματάκια σας. Καλημέρα, καλώς ήρθατε στο 2007. Δείτε και λίγο Χόλλυγουντ, δεν κάνει τόσο κακό όσο νομίζετε.
Επίσης υπάρχουν και κάτι άλλοι ξέμπαρκοι κολληματίες, παλιοροκάδες, μεταλλάδες, τζαζίστες, μπλουζίστες, γενικώς άδες και ίστες, οι οποίοι σιγά σιγά όμως είναι είδη προς εξαφάνιση, οπότε πάμε παρακάτω.
Μετά το κράξιμο λοιπόν των μεν, ας ξεκινήσω το κράξιμο των δε. Αυτοί οι δε είναι κάτι τύποι, οι οποίοι αν σταματούσα εδώ αυτό το κείμενο θα μου έβγαζαν το καπέλο. Έχουν συνειδητοποιήσει ότι η πολύ κουλτούρα βλάπτει (καλώς) και κάπου εκεί τους έπιασε η μαλακία. Μέσα στη λογική της αντίδρασης αγιοποιήσαν ότι trash υπάρχει. Γωγουλίνι, Λουκά, Ψηνάκης, Dream Show και πάει λέγοντας. Ο θεός τους είναι ο Θέμος. Το μεγαλύτερο κακό που έχουν κάνει είναι ότι έδωσαν τη δυνατότητα στον κάθε μαλάκα ηλίθιο που δεν έχει διαβάσει ούτε το ανθολόγιο της Β Δημοτικού να κράζει ότι δεν περιέχει χαβαλέ. Ότι πέρασαν την άποψη πως τα μπουζούκια είναι γαμάτα, γιατί έχουν χαβαλέ και είναι «αληθινά». Ότι οι γκόμενες είναι ξανθιές, ηλίθιες παίρνουν πίπες και έχουν ψεύτικα βυζιά. Ότι οι άντρες πρέπει να οδηγούν Cayenne, να βγάζουν πέντε χιλιάρικα το μήνα και να πηδάνε δέκα διαφορετικές γκόμενες το μήνα (Πετράκη ου ου!). Αρχίδια, γαμώ την υποκουλτούρα σας, την τηλεόρασή σας, τη Μενεγάκη, τον Αρναούτογλου, το Χατζηνικολάου, τη γκλαμουριά και τους αστέρες σας. Μαλάκες!
Θα μου πεις και δίκιο θα χεις, ρε καραγκιόζη εσύ το λες αυτό που έχεις να πεις σοβαρή κουβέντα από τότε που ήσουν πρωτοετής; Ναι θα το πως ρε πούστη γιατί καλός ο χαβαλές και γουστάρω αλλά δε λέω ότι ο Σοφοκλής ήταν για πέταμα (άσχετα αν δεν έχω δει ποτέ). Ούτε θεοποιώ τον κάθε μαλάκα και το κάθε ξέκολο, μόνο και μόνο από αντίδραση στους κουλτούρες. Και στο τέλος τέλος δεν αφορίζω (πώς;;;). Αυτά για τώρα, θα επιστρέψω και με άλλες βαθυστόχαστες κοινωνικές αναλύσεις. Μέχρι τότε θα ακούω στο repeat «τον ύμνο των μαύρων σκυλιών» του Λούκι. Τα 'χουμε πει ρε παιδιά. Χαβαλές με στυλ!