Welcome Winter!

Η αφορμή για να ανεβάσω αυτό το post είναι το γεγονός ότι σήμερα είναι 1η Δεκεμβρίου, μια μέρα άκρως σημαδιακή για την αρμονική λειτουργία του χωρόχρονου. Εκτός από την εισβολή του χειμώνα, η συγκεκριμένη ημερομηνία έχει χαρακτηριστεί από τόσα σημαντικά γεγονότα, που αν γνωρίζατε έστω και λίγα από αυτά, θα καταλήγατε με σιγουριά ότι η σημερινή ημερομηνία αποτελεί μία από τις αγαπημένες του συμπαντικού φαρσέρ, όπως λέει καυστικά και ο PaPaRoLoGos. Θα μπορούσα να απαριθμώ για σελίδες διάφορα γεγονότα, αλλά έχουμε και δουλειές να κάνουμε (σεβαστό μεγάλε), οπότε θα αναφέρω ενδεικτικά τέσσερα γεγονότα κομβικής σημασίας.
Σαν σήμερα λοιπόν:
1. Ο φακίρης Μαχαρίσι Αλ Αχίντ έχασε οριστικά τη μάχη με τον τέτανο, αποτελώντας έτσι τον πρώτο και τελευταίο φακίρη ο οποίος πέθανε από σκουριασμένο καρφί. Λέγεται ότι στο μάθημα «Ξαπλώνω πάνω σε καρφιά» καθόταν στο πάνω μέρος του αμφιθεάτρου και πήρε το πολυπόθητο 5 μετά από κατά γράμμα αντιγραφή εκατοντάδων σκονακίων.
2. Κατέπεσε το πρώτο μαγικό χαλί στις χιονισμένες βουνοκορφές του βορειοδυτικού Περσικού Οροπεδίου εκτελώντας μια πτήση ρουτίνας και βαρεμάρας από το Μπακού στο Ιρκούτσκ και παρασήρωντας στο θάνατο ολόκληρο το πλήρωμα και τους επιβάτες. Η ενδελεχής έρευνα που πραγματοποιήθηκε κατέληξε πως η πτώση οφειλόταν σε βόμβα στον έξω αριστερά κινητήρα και φωτογράφιζε ως υπαίτιους καμποτζιανούς αυτονομιστές, που διμαρτύρονταν για τη διάσπαση του τροτσκιστικού κόμματος της Περσίας.
3. Ο Λέμμυ έχασε σε μια παρτίδα πόκας την αμύθητη περιουσία του, που άγγιζε το αστρονομικό ποσό των εικοσιπέντε λιρών και εξηνταδύο πεννών. Έπαιξε τα ρέστα του όταν άνοιξε στο πιπίνι ο άσος μπαστούνι και σε συνδυσμό με τους υπόλοιπους τρεις που είχε πάνω του, απέκτησε ένα σεβαστό, αν μη τι άλλο, καρέ του άσσου. Ο απέναντι, μετά από ταυτόχρονο κλείσιμο των ματιών του Ρήγα, της Ντάμας και του Βαλέ μπαστούνι που κρατούσε, τα είδε, και τελικά το καρέ του άσσου έχασε από ένα μεγαλοπρεπέστατο φλος. Ο Λέμμυ σηκώθηκε όρθιος, άρχιζε να βρίζει χυδαία και έφυγε φωνάζοντας πως αυτό θα του το πληρώσει (ο Άσσος Μπαστούνι, όχι ο απέναντι). Και είναι να μην πει κάτι ο Λέμμυ...
4. Γεννήθηκε πριν από εικοσιέξι χρόνια ο ένας και μοναδικός Παπαράδεκτος, γνωστός στην πιάτσα και ως Ζούγας. Παλιό κουρέλι, εσωστρεφής, έχει επιλέξει χρόνια τώρα το δύσβατο δρόμο της αυτοεξορίας. Ο εικοστός πρώτος αιώνας τον βρήκε παρέα με μια πολική αρκούδα μέσα στο ιγκλού του, στο οποίο μένει τα οχτώ τελευταία χρόνια. Τα προβλήματα που αντιμετώπισε με την τοπική πολεοδομία, η οποία τον κατηγόρησε ότι το ιγκλού βρίσκεται σε ένα μπαζομένο ρέμα της πεδινής Λαπωνίας, έχουν πλέον ξεπεραστεί και έτσι συνεχίζει, συνεπής στο μοναχικό δρόμο που έχει επιλέξει. Όταν κατάφερε να βάλει DSL (ένας πιγκουίνος κρεμούσε τα ρούχα του στο καλώδιο, το οποίο κοβόταν από το βάρος), αποφάσισε ότι η μόνη του επικοινωνία με τον έξω κόσμο θα είναι αυτό το blog, όπου εκφράζει τους αμέτρητους προβληματισμούς του.
Τα κουρέλια λοιπόν του εύχονται ολόψυχα χρόνια πολλά!!! Να ξέρεις ότι θα αποτελείς πρότυπο φίλου, ανθρώπου, συζύγου, γκόμενου, εραστή, μάγειρα, ποδοσφαιριστή, μεταλλά, εσκιμώου, κτηνοτρόφου, γλύπτη, πυρηνικού φυσικού, οδηγού τραμ, ναυαγοσώστη, επιλοχία, θεατρικού σεναριογράφου και drag queen.