Thank God, It's Friday ....

Παρασκευή βράδυ … Είναι το τελείωμα της πρώτης μέρας του Δεκεμβρίου και τα βήματα μου με οδηγούν στην Πανεπιστημίου. Βγαίνω από το μετρό. Φώτα παντού και κίνηση. Περασμένες δέκα και τα λαμπιόνια στο City Link αναδεικνύουν την ομορφιά του κτιρίου του Μετοχικού Ταμείου Στρατού. Η διακόσμηση του City Link είναι το μόνο που φανερώνει ότι πλησιάζουν Χριστούγεννα. Τα βήματα μου με οδηγούν στην Κλαυθμώνως … Προορισμός μου το Bacaro, ένα Bar – Resto στην Σοφοκλέους. Θα μπορούσα να κατέβω στο Πανεπιστήμιο αντί για το Σύνταγμα, αλλά ήθελα να περπατήσω … να απολαύσω την Αθήνα την νύχτα. Να νιώσω πάλι αυτό που ένιωσα ένα βράδυ του Δεκέμβρη του 2003, όταν περπατούσα στην Leicester Square στο Λονδίνο. Που τέτοια τύχη όμως. Σταματάω έξω από το κτίριο του ΔΔΜΝ … όλα τα παράθυρα σκοτεινά! Όλα ? Όχι όλα. Υπάρχει ένα παράθυρο φωτισμένο στον 3^ο όροφο. Κάποιος ναυτάρας κάνει βάρδια, σκέφτηκα. Συνέχισα μέσα από τα στενά προσπερνώντας ζευγάρια και παρέες … Το μάτι μου έπεσε σε μια κοπέλα που περπάταγε μπροστά μου. Απλά πανέμορφη. Φτάνω στην Σοφοκλέους. Εδώ ο κόσμος είναι διαφορετικός. Πιο κυριλέ, λίγο μεγαλύτερης ηλικίας … Δυσκολεύομαι λίγο να βρω το Bacaro, αλλά τελικά το βρίσκω … Σοφοκλέους 1, απέναντι από το κτίριο του Χρηματιστηρίου, το ναό του χρήματος. Μπαίνω μέσα και αμέσως ανεβαίνει η διάθεσή μου. Νεοϋορκέζικη ατμόσφαιρα ανακατεμένη με μια αίσθηση μίνι πολυχώρου. Το μαγαζί μακρόστενο, σκοτεινό με την μπάρα στα αριστερά γεμάτη κόσμο και αριστερά μια μονή σειρά τραπεζιών. Πφφ μικρό μαγαζί, αλλά στάσου, όχι … μάλλον έκανα λάθος … δίπλα στα τραπέζια μια τεράστια τζαμαρία σε αφήνει να χαζεύεις τον δίπλα χώρο … την συνέχεια του μαγαζιού όπου παρέες και καλοντυμένες οικογένειες απολαμβάνουν το φαγητό τους, ενώ άλλοι αραγμένοι στους καναπέδες απολαμβάνουν ένα ήρεμο ποτό. Η μεγάλη αυτή σάλα είναι αισθητά πιο φωτεινή δίνοντας μου να καταλάβω ότι αυτός ο χώρος αποτελεί το Resto κομμάτι του μαγαζιού, ενώ ο πιο σκοτεινός το bar. Ένας projector προβάλει διάφορα video σε μια τεράστια οθόνη ενώ με έκπληξη συνηδιτοποιώ ότι ο χώρος αποτελεί και μια μίνι γκαλερί. Το μαγαζί μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ο ψιλο-industrial, ψιλο-minimal χώρος σε μεταφέρει στο κέντρο του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης και νομίζεις ότι βγαίνοντας θα αντικρίσεις τα φώτα της 5^ης Λεοφώρου ή της Oxford street. Η ώρα περασμένες μία. Φεύγω από το Bacaro και στην έξοδο παρατηρώ ένα τεράστιο πλαστικό ποτήρι φραπέ με το καλαμάκι παρακαλώ πολύ. Απίστευτο έργο τέχνης σκέφτομαι και βγαίνω πάλι στην Σοφοκλέους. Περπατάω προς την Πανεπιστημίου. Ο δρόμος γεμάτος παρέες. Thank God it’s Friday, tonight we dance … Στο μυαλό μου περιστρέφονται εγκλωβισμένοι οι στίχοι από το Tonight των Reammonn… «And through the darkest night, comes the brightest light! And the light that shines is deep inside! It’s who you are…». Σταματάω έναν ταρίφα και συνεχίζω το βράδυ μου νιώθοντας μια γνώριμη αίσθηση έλλειψης να με τυλίγει…