Τα πρόβατα και η αρχή της άνοιξης

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου, το σωτήριον έτος 2007. Ημερολογιακά η τελευταία μέρα του χειμώνα. Ποιου χειμώνα δηλαδή που ούτε μια κατεβασιά δεν μπορέσαμε να κάνουμε λόγο της έλλειψης χιονιού αλλά τέλος πάντων. Οι μέρες της ξενοιασιάς μου πλησιάζουν προς το τέλος. Σε 15 μέρες το πολύ θα έχω φορέσει κι εγώ το σαμάρι του εργαζόμενου και τέτοια ώρα θα πήζω σε κάποιο γραφείο. Αλλά ως τότε μπορώ να απολαμβάνω ελεύθερα τα πρωινά μου, να ακούω ραδιόφωνο και να χαζεύω στο διαδίκτυο.

Σαν βγεις στον πηγαιμό για το Πεκίνο

Πριν από λίγες μέρες έφυγε ένας παλιόφιλος με το δισάκι του στον ώμο και προορισμό την Άπω Ανατολή,ξέρετε τωρα Τόκιο, Ουλαν Μπατόρ, Βομβάη, Πεκίνο, πάπια Πεκίνου,
Ανόι, Κατώι, Τατόι, ΛΑΟΣ (χωρίς το χέρι του Καρατζαφέρη), Πνιομ Πενχ, Κοάλα Λουμπούρ, Κατ-Μαν-Ντου,
Νεπάλ, G.pal, paypal και δε συμμαζευεται.. με σκοπό να βρει δουλειά στα ναυπηγεία του κινέζικου Σκαραμαγκα και αν δεν
έφτανε το πτυχίο του, σε κάποια φυτεία πρασινου τσαγιού ή έστω σε κάποια βιομηχανία αποξηρανσης ρυζιού στις όχθες του yellow river.
Συμφωνα με τους υπολόγισμούς μου τώρα θα βρίσκεσαι σε κάποια wireless ιντερνετική
στάση του υπερσιβηρικού κάπου στις στέπες που κάποτε ποδοβολητούσε ο κόκκινος στρατός
και θα με διαβάζεις, γι'αυτό θέλω να σου πω τούτα :

"Τώρα που εσύ ταξιδεύεις για τη μακρινή Κίνα
θέλω να σου εμπιστευτώ μερικές σκέψεις μου.
Πρώτον,οτι η Ανατολή υπήρξε ανέκαθεν η μήτρα της ανθρώπινης σοφίας
και εμάς του Έλληνες με τον ξερό ορθολογισμό μας και τις απόλυτες ιδέες μας,
μας έσωσε ο Διόνυσος όταν γύρισε απο την Ανατολή και μας μπόλιασε με την
ουσία της ζωής.
Δεύτερον,οτι μέσα στο delirio του αναθεωρητισμού που βρισκόμουν ανέκαθεν
μεταξύ άλλων έκανα και την αμαρτωλή σκεψη οτi :
"Κομμουνισμος ίσον δίκαιη ανισότητα."
Σου γράφω αυτα μήπως και τα συναντήσεις στην αινιγματική Κινα."

Tresor

Πολύ καπνός για το τίποτα. Με το που κάνω τα πέντε πρώτα βήματα, αυτά που κάνω πάντα λίγο πριν αναπνεύσω τις πρώτες τζούρες του κάθε χώρου, νιώθω μια αηδία. Ορατότης μηδέν, ή μάλλον -10. Είμαι σπίτι μου όμως. Τόσο μακρυνό κι όμως τόσο οικείο. Γιατί άραγε? Αφού δεν έχω ξανάρθει εδώ. Αλλά δεν ξέρω και πώς είναι να είσαι σπίτι σου. Άρα το βρήκα αυτό πρέπει να είναι.

Πανικός, γύρω μου κόσμος περίεργος. Με πλησιάζει ένα τυπάκι με μαύρο κοκκάλινο σκελετό για μπλούζα και κόκκινο σιδερένιο στα μάτια. Θέλω να πάρω αλλά δεν με παίρνει. Ρόμπα πάλι. Τον απομακρύνω ευγενικά. Δίπλα μου ο άλλος ενδίδει χωρίς δισταγμούς. Πάλι καλό παιδί. Πάλι κοιτάζω στα μάτια του. Ψάχνω να δω στην ψυχή του, και τελικά βλέπω άλλη μια νεκροκεφαλή και χορταράκια. Σύμβολα.
Τα καταλαβαίνω όμως. Εχω πια μάτια ανοιχτά. Συλλέγω εμπειρίες όπου και να κοιτάξω. Ο ρυθμός τρελός και το παλικαράκι στα ψηφιακά του πλατό αν και μοιάζει πιτσιρικάς κάνει το μέρος να παραληρεί. Εμεις αποχαυνωμένοι κοιτάζουμε να μπουμε στο κόλπο. Ουρές στο μπαρ, και στις τουαλέτες. Υπάρχει μια μαγική γέφυρα ανάμεσα στο μπαρ και το αποχωρητήριο, οπου κατεβάζεις μηχανικά τα δηλητήρια, τα ανακατεύεις και τους θανάτους και πας και τα θάβεις όλα στον πάτο, κάτι σαν κάθαρση που όμως γίνεσαι πιο βρωμερός μετά.

Βλέπω ένα μικρό μονοπάτι. Και κόσμο. Τα κεφάλια τους χάνονται σιγα σιγα και βλέπω μόνο μια σημαία. Ειναι κάτι σαν σταυρός που νομίζω ότι αγκυλώνει τα μάτια μου. Με τραβάει πιο κάτω, οι τοίχοι είναι από σπασμένο τσιμέντο, και δυο ζωές πριν, γκρι, υγροι και με πάνε αλλού. Βασανιστήρια, τιμωριες, ανακρίσεις, εκτελέσεις. Και τώρα εδώ βρίσκεται ο θησαυρός. Μόνο καπνός πια. Μα τι δε θέλουν να δω? Τι κρυβουν. Η μουσική ψυχεδελική και ραγίζει ψυχές. Δε βλέπω τίποτα. Πάλι προχωράω στα τυφλά όπως και τόσα χρόνια άλλωστε. Μάλλον αυτό είναι το μόνο που ξέρω να κάνω καλά. Χορεύω όπως κάνουν kai όλοι αυτοί που δεν βλέπω. Στο πουθενά. Υπταμαι, αιωρούμαι. Χανομαι μακρυά στο 13ο επίπεδο. Μα τι ανακαλύψανε οι πουστηδες... Μεταμόρφωση.

Στο απολυτο κενώ περπατώ και είμαι μόνος με τόση παρέα. Η δική μου είναι σαν σκόνη μέσα στο χώρο. Την αναπνέω. Περνάει μέσα από τα ρουθούνια μου. Φτάνω σε μια πόρτα. Ξεδιαλύνει ο καπνός. Ανοίγουν τα μεταλλικά φύλλα. Μπαινω μέσα. Μονος. Είναι ενας τύπος και με ψάχνει αν κουβαλάω τίποτα. Ειμαι καθαρός. Τα όπλα μου δεν ανιχνεύονται. Με οδηγει ευγενικά στην είσοδο. Δυο θεριά χορεύουν ημίγυμνες. Το πλήθος ζητοκραυγάζει όπως κάνει πάντα απο ευγένια όταν έχει απορίες. Την ξαναβλέπω. Μέσα στους καπνoύς νόμιζα ότι δεν υπήρξε ποτέ. Τώρα όμως ειναι αληθινή. Την αγγίζω όπως λίγοι. Μου γνέφει. Τα σκαλοπάτια ήταν ξύλινα τώρα. Τα ανέβηκα χωρίς να σκεφτώ. Χώρος δεν υπήρχε. Ποτε υπήρξε? Υπομονή? Ουτε αυτή. Λίγο πριν παραμερίσω ό,τι εχθρικό και ιππεύσω το μέσα της με εκπλήσσει και κάθεται. Ορθιος εγώ, βαστιέμαι απο τον τοίχο και από τα μαλλιά της και μπαίνω στο στόμα της. Βγαίνω από την ίδια πόρτα που μπήκα και βρίσκομαι πάλι στους καπνούς και στους ιδρώτες. Εισουν υπέροχη νύχτα, Tresor μου.

Memories from an island

Ξύπνησα με αρρωστημένο πονοκέφαλο. Χίλια σφυριά μαζί σε παρέλαση αλλά Wall. Anybody here remember Vera Lynn? Εδώ δε θυμάμαι τι έγινε χτες το βράδυ, θα θυμάμαι τη Βέρα; Είμαι γυμνός και ανίκανος να κουνηθώ. Απλώς ανοιγοκλείνω τα μάτια. Πάλι καλά. Μετά από κανά μισάωρο καταφέρνω να κάνω το σώμα μου να με υπακούσει. Σηκώνομαι. Στο πάτωμα δίπλα μου, ο Γ. Μπρούμητα.

Ο ξεραμένος εμετός στο πουκάμισό του φανερώνει τη χθεσινοβραδυνή κατάληξη. Ζέστη. Ιδρώτας. Πολύς. Μέσα Ιουλίου. Σηκώνομαι. Τα πόδια μου δεν με κρατάνε. Πέφτω. Καταφέρνω να ξανασηκωθώ. Η απόσταση μέχρι το μπάνιο μου φαίνεται μαραθώνιος. Κατευθύνομαι μπουσουλώντας. Όταν φτάνω νομίζω ότι έχουν περάσει ώρες. Πάνω στο τιρκουάζ χαλάκι, που έχει πάψει να είναι τιρκουάζ, η Τ. γυμνή, αναίσθητη, μέσα σε μια λίμνη από αίμα. Δεν αντιδρώ. Δεν σκέφτομαι καν. Είμαι σίγουρος ότι πέθανε. Δεν αναρωτιέμαι γιατί. Γιατί έτσι. Το στήθος της, μικρό, κοριτσίστικο, ανεβοκατεβαίνει ακόμα. Αντιστέκεται. Ως πότε; Τι σημασία έχει; Καμία.

Το κρύο νερό με φέρνει στην πραγματικότητα. Όσο γίνεται δηλαδή. Κοιτάω τον καθρέφτη. Δείχνω τουλάχιστον σαράντα. Ρυτίδες. Πολλές. Σακούλες κάτω από τα μάτια. Μαύρες. Παρακάμπτω με μια χορευτική πιρουέτα την Τ. που ακόμα αναπαύεται στα αγονιμοποίητα ωάρια της. Βγαίνω έξω. Πρέπει να ‘ναι μεσημέρι. Ο ήλιος καίει. Τυφλώνομαι. Σιγά σιγά τα μάτια μου συνηθίζουν. Μπροστά μου το Αιγαίο δεν έχει αλλάξει. Βαθύ μπλε. Ελαφρύ αεράκι. Ανακουφίζομαι. Πέρασαν είκοσι μέρες από τη μέρα που ήρθαμε. Ζήτημα αν έχουμε βγει πάνω από δύο. Σπίτι. Μεταξύ μας. Με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε κάτι διαφορετικό. Λάθος, όχι ψευδαίσθηση, αγωνία. Μια ζωή. Σύνδρομα ανωτερότητας του πούτσου.

Ακούω τη μουσική να αλλάζει. Ηλεκτρικό τάγκο. Γυρίζω προς την πόρτα. Η Μ. έχει ήδη βγει έξω κρατώντας δύο καφέδες. Φοράει μόνο ένα λευκό λινό πουκάμισο. Δικό μου. Ο αέρας κυματίζει το λεπτό ύφασμα. Παρατηρώ το μουνί της. Ξυρισμένο τελείως, με μια πάρα πολύ λεπτή, κατακόρυφη, αχνή γραμμή. Φανταστικό. Μου δίνει τον έναν καφέ. Ένα φιλί στο μάγουλο. Διαφορετικό. Όχι ερωτικό.

- Φοβήθηκα χτες. Δεν μπορείς να φανταστείς, πόσο χαίρομαι που ξημέρωσε.

Ανάβει τσιγάρο και μου το βάζει στο στόμα.

- Υποσχέσου μου ότι δεν θα ξαναγίνει.

Κοιτάω το γαλάζιο της θάλασσας. Ο καφές με ξυπνάει τελείως. Νιώθω την καφεΐνη να διαχέεται στο αίμα. Χαμογελάω.

- Στο υπόσχομαι.

Είναι ωραίο το Αιγαίο. Το επόμενο πρωινό η Μ. δεν θα ήταν εκεί για να διαπιστώσει ότι δεν κράτησα την υπόσχεσή μου. Οι γιατροί είπαν καρδιά. Δεν ξαναπήγα ποτέ στο νησί.

Τι είναι το underground;

Μην είναι ενας σάπιος οργανισμός μεταφορών που εκδίδει χρωματιστούς χάρτες και ταλαιπωρεί χιλιάδες ανθρώπους καθημερινά; Μην είναι οι κάμποι...ή μηπως κάποιες κάστες ανθρώπων που αρέσκονται στην διαφοροποίηση.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν οτι το να είναι κανείς πας-παρτού ειναι "αρετή και (θέλει) τόλμη". Το να είσαι όμως έτσι εμπεριέχει χαρές αλλά και πολλούς κινδύνους. Η διαφορετικότητα της καθημερινότητας που νιώθεις ως κλειδί που ανοίγει πολλές πόρτες είναι και ο βασικός πυρήνας αυτής της φιλοσοφίας. Από την άλλη κινδυνεύεις να στιγματιστείς ως μή έχοντας άποψη ή και ώς ένας τεράστιος φελός που επιπλεεί για πάντα. Αν το ξανασκεφτείς βέβαια λές...
-Χέστηκα, τελικά είμαι ενα ψηφιδωτό σαν το μωσαικό του χώλ που ενώνει την κουζίνα με το βεσέ...
Όπως και να έχει το θέμα δέν είναι αυτό. Το θέμα όπως μου υπενθυμίζει ο τίτλος ειναι τί είναι τελικά το underground και θα χωθώ ευθείς αμέσως στην προσέγγιση αυτού. Πάντα λάτρευα τους ορισμούς των εννοιών και χωρίς λοιπόν να χάσω πολύτιμο χρόνο το undergournd όπως εξηγεί και το ντικτιονέρι ντότ κομ είναι τα παρακάτω

9 results for: underground

dərˌgraʊnd/ Pronunciation Key - Show Spelled Pronunciation[adv., uhn-der-ground; adj., n., v. uhn-der-ground] Pronunciation Key - Show IPA Pronunciation
–adverb
1.
beneath the surface of the ground: traveling underground by subway.
2.
in concealment or secrecy; not openly: subversion carried on underground.
–adjective
3.
existing, situated, operating, or taking place beneath the surface of the ground.
4.
used, or for use, underground.
5.
hidden or secret; not open: underground political activities.
6.
published or produced by political or social radicals or nonconformists: an underground newspaper.
7.
avant-garde; experimental: an underground movie.
8.
critical of or attacking the established society or system: underground opinion.
9.
of or for nonconformists; unusual: an underground vegetarian restaurant.
–noun
10.
the place or region beneath the surface of the ground.
11.
an underground space or passage.
12.
a secret organization fighting the established government or occupation forces: He fought in the French underground during the Nazi occupation of France.
13.
a movement or group existing outside the establishment and usually reflecting unorthodox, avant-garde, or radical views.
14.
Chiefly British. a subway system.
–verb (used with object)
15.
to place beneath the surface of the ground: to underground utility lines.

Πολλές έννοιες λοιπόν κρύβονται πίσω απο αυτή την σύνθετη πλήν όμως παρεξηγίσιμη λέξη. Η πιό πετυχυμένη στην περιπτωσή μας θαρρώ πως είναι η 13ή αναφέροντας συγκεκριμένα πως το αντεργραουντ είναι
" a movement or group existing outside the establishment and usually reflecting unorthodox, avant garde or radical views"
Και συμφωνώ λοιπόν και εγώ με την παρπάνω απόδοση του όρου μονάχα που η αγγλική βερσιόν του Μπαμπινιότη δεν αναφέρθηκε στο γιατί...Δεν το κακολογώ απλώς το εντοπίζω. Και ίσως αυτο να είναι το πιο σημαντικό.
Η δεύτερη ερώτηση λοιπόν είναι

Why go underground?
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα οφείλω να ομολογήσω πως δυστυχώς δεν είναι εύκολη. Γι'αυτό και εγώ απλώς θα κάνω 2-3 παρατηρήσεις μπάς και βγάλω καμία άκρη.
1. Βαρέθηκες τους φίλους και γνωστούς που σε περιτριγυρίζουν και θέλεις να ανακαλύψεις νέες καταστάσεις; Εύγε λοιπόν γκόου αντεργράουντ!
2. Είδες μια σάπια ταινία στη ΝΕΤ που σου άρεσε και θέλεις να δείς και άλλες. Εντάξει λοιπόν είσαι στον καλό δρόμο.
3. Διάβασες δυο βιβλία που σου πήραν τα μυαλά; Τρέχα να βρείς και άλλα και εγώ μαζί σου.
Τα παραπάνω παραδείγματα ταυτίζουν κάτα κάποιο τρόπο το underground με την αναζήτηση του διαφορετικού. Μια διαδικασία που δεν χάλασε ποτέ κανέναν και σε καμία περίπτωση. Οπότε το underground εδώ μοιάζει σαν το λιγότερο πόπ-ουλαρ στοιχείο που ίσως και να απαιτεί μία ελάχιστη γνώση και που στην τελική μόνο θετικές επιδράσεις μπορεί να έχει στην προσωπικότητα κάποιου.
Φυσικά μία μεγάλη παγίδα κρύβεται στο πως ο εκαλοπτόμενος αντεργκραουντ τύπος αυτοπροσδιορίζεται και πλασάρεται στους τσιφτετελο-γιαπό-χάουζ φίλους του και τί περιμένει απο την νέα του φάση. Και εδώ έχω να πώ τα εξής...
Αν είναι και είσαι πραγματικά έξυπνος πρέπει να καταλάβεις αγαπητέ αντεργράουντ τύπε ότι αυτό που κάνεις πρέπει να αρέσει πάνω από ολά σε σένα και αυτό είναι υπέροχο. Μήν κάνεις ότι κάνεις για τα μάτια του κόσμου και της όμορφης γειτόνισσας γιατί χαλάς την πιάτσα και γίνεσαι χειρότερος από ότι είσουν. Προσπάθησε να γουστάρεις πραγματικά αυτό που υποστηρίζεις με νύχια και με δόντια οτι γουστάρεις, γιατί πολύ φοβάμαι οτι θα πάθεις καταθλιψη όταν αρχίζεις να χαρακτηρίζεις μια μουσική "ενδιαφέρουσα" αντί για γαμάτη όπως έλεγες πριν μερικά χρόνια. Επίσης αν είσαι ακόμα πιο έξυπνος θα καταλάβεις οτι είναι φοβερό να αρχίζεις να μοιράζεσαι κίολας, γιατι πιστεψέ με έτσι θα γίνεις πίο χαρούμενος. Μην το φοβηθείς λοιπόν λές και θα μολύνεις την αγνότητα της κάστας σου. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να ευεσθηοιποιήσεις κανα δυό φίλους που δέν είχαν την τύχη σου. Κάντο λοιπόν άφοβα και ο νοών νοείτο...
Πάνω από ολα όμως αγαπητέ μου underground φίλε θα σε παρακαλούσα να αναρωτηθείς το εξής...Αν ποτέ δείς τις ψαγμένες μουσικές που ακούς τώρα να γίνονται γνωστές και στην γιαγία σου προς Θεού μην βάλεις τα κλάμματα ή αυτοκτονήσεις. Προσπάθησε να καταλάβεις πως το underground μπορεί να είναι και πόπιουλαρ όσο οξύμωρο και αν σου φαίνεται αυτό το σχήμα. Και αυτό θέλω να σου τονίσω οτι είναι πολυ φυσιολογικό. Απλά σκέψου το. Όταν το σκεφτείς θα καταλάβεις πώς αν το underground γίνει πόπιουλαρ τότε θα ζούμε σε έναν λίγο καλύτερο κόσμο, με περισσότερο χιούμορ, λιγότερα κόμπλεξ και σίγουρα περισσότερη φαντασία και ευαισθησίες.
Ακόμη θα ήθελα να σε παρακαλέσω να μήν ακολουθείς τα τρέννντς όπως αυτοί που κοροιδεύεις. Το ξέρω οτι διαβάζοντας αυτό θα το αρνηθείς αμέσως, εγώ μονάχα θέλω να σου δείξω οτι ίσως το έχεις κάνει κατα καιρούς. Σιγά μην χρησιμοποιήσω παράδειγμα. Το μόνο που έχω να παρατηρήσω ειναι ότι δεν είναι λίγες οι φορές που είδα την τρέντυ Λίτσα και τον underground τύπο να παίρνουν το ίδιο ερέθισμα, περιμενοντάς το το ίδο απελπισμένα, μόνο και μόνο η μέν για να το ενσωματώσει στην καθημερονότητα της και φυσικά ο δέ να αρχίσει να το αρνείται φανατικά τιμώντας την τρού underground υπόσταση του. Θεός φυλάξει...βοήθεια μας!

Το Λούκι κι ο σοφός Γέροντας

Λαέ μου καλημέρα σας και καλή Σαρα-Κωστή... α χα καλό ε ??? Όπως πολλοί από εσάς θα ξέρετε, λόγω τεχνικών δυσκολιών και γενικού ρεκτιφιέ, έχω απομονωθεί στο ορμητήριό μου στην δυτική Παταγωνία την τελευταία εβδομάδα. Εδώ στο ιγκλού μου στην κορυφή του χαμηλότερου παγόβουνου, παρέα με τον Τάκη τον πιγκουίνο και τον Λάκη τον θαλάσσιο ελέφαντα προσπάθησα να φτάσω στο ύψιστα διανοητικό επίπεδο παπαρολογίας και σκουπιδοπληροφορίας. Εκεί λοιπόν που ο Τάκης, ο Λάκης κι εγώ καιγόμασταν παίζοντας μπιρίμπα και φωνάζοντα αρίμπα, να σου μου σκάει η φλασιά στο κεφάλι. Μια φλασιά που πρέπει να την μοιραστώ μαζί σας.

Ως λαμπρός νέος των νοτίων προαστίων και μέλος μιας εστέτ κοινωνικής τάξης ένα από τα αγαπημένα μου μέρη για νυχτερινή έξοδο είναι το Κολωνάκι. Κολωνάκι, τόπος συγκέντρωσης τρέντυ τύπων, πλουσίων, πουλμουριστών, πιπινιών, τεκνών αλλά και καλιτεχνών και διανοουμένων, τόπος διασκέδαση του Jet - set της Ελλάδας. Έτσι λοιπόν εκεί που ο Λάκης ο θαλάσσιος ελέφαντας φώναζε αρίμπα ... μου ήρθε στο μυαλό κάτι που μου είχε πει στο Θιβέτ ο σοφός γέροντας του βουνό, κάτι για ένα μπαράκι στη Χάριτος την δεκαετία του 80, το οποίο λεγόταν Λούκι... αμέσως αρχίζω και ψάχνω τα χειρόγραφά μου και να λοιπόν τι ανακάλυψα για το Λούκι ...

Το "Λούκι" στην οδό Χάριτος, στο Κολωνάκι ήταν πηγή έμπνευσης για δύο χιλοτραγουδισμένα κομμάτια τα οποία σημάδεψαν την γεννιά μας.

Το πρώτο είναι βέβαια το

Μια βραδιά στο Λούκι

Προχθές εκεί που τα ’πινα με κάποιο κολλητό μου

κοιτώ και βλέπω πίσω μου δυο μάτια, δυο ματάκια

Γυρίζω στον δικό μου, ο τύπος μου Nικόλα

και μένα μ’ απαντάει, και ’κει αρχίσαν όλα

Eγώ αυτοσυγκεντρώθηκα για να την μαγνητίσω

αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Iνδία

Αλήθεια σάς το λέω, απότυχα τελείως

Δε μου ’δινε καμία, μα καμία σημασία

Όπως καταλαβαίνετε, δεν μ’ έπαιρνε καθόλου

αλλά εξακολούθησα ερήμην να κοιτάω

Ο φίλος μου εγκρίνιαζε, ρε Χάρη σου μιλάω

για πες μου σε κοιτάει; Καθόλου, τού απαντάω

Σε μια στιγμή το βλέμμα της πλανήθηκε στο χώρο

κι απάνω μου σταμάτησε σαν κάτι να ζητούσε

Ταράχτηκα και σκέφτηκα, Θεέ μου εμένανε κοιτάει

Όμως εκείνη κοίταγε να βρει τον σερβιτόρο

Βοήθεια χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω

εγώ για κείνη χάνομαι και κείνη ούτε με ξέρει

Αχ να ’μουν αεράκι, καπνός από τσιγάρο

Στα στήθια της να μπαίνω κι εκείνη ας μη με θέλει

Βοήθεια χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω

Ζηλεύω όποιον τής μιλά και όποιον την κοιτάει

Μα πιο πολύ ζηλεύω εκείνον π’ αγαπάει

Σαν τρέμει το κορμάκι της και σαν λιγοθυμάει

Τι είχε συμβεί και ποιος ήταν αυτός ο Νικόλας;

Εκείνη την εποχή οι Κατσιμιχαίοι ήταν κολλητοί με το Νίκο Ζιώγαλα. Στέκι τους ήταν το bar "Λούκι" στο Κολωνάκι. Ένα βράδυ που είχαν πάει για ποτό ο Ζιώγαλας παρατήρησε ότι ο Χάρης κάρφωνε επίμονα το βλέμμα του σε κάποιο σημείο του μαγαζιού. Τον ρώτησε τι συμβαίνει κι εκείνος του απάντησε ότι υπάρχει μια όμορφη κοπελλα που τον κοιτάζει. Ο Ζιώγαλας τσέκαρε διακριτικά, είδε ότι το νέο κορίτσι ήταν όμορφο αλλά τα υπόλοιπα "ήταν περισσότερο στη φαντασία του"...

Ήπιαν τα ποτάκια κι έφυγαν χωρίς να γνωριστούν με το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου. Το επόμενο πρωί ο Χάρης εμφανίστηκε νωρίς- νωρίς στο σπίτι του Ζιώγαλα με μια κασέτα στο χέρι. Περιείχε το τραγούδι. Το είχε γράψει σε μια νύχτα...

Μετά από κάποιο διάστημα ο Ζιώγαλας είχε οικονομικές δυσκολίες και χρειάστηκε να βρει δεύτερη δουλειά. Έγινε barman στο "Λούκι"! Στο ίδιο μαγαζί δούλευε σερβιτόρα μια κοπέλλα. Ο Ζιώγαλας την ερωτεύτηκε. Στην ίδια δεν εξομολογήθηκε ποτέ τον έρωτά του. Μοιράστηκε τα συναισθήματά του με το κοινό, γράφοντας το τραγούδι...

Σαν σταρ του σινεμά

Τι να ’ναι αυτό που ξαφνικά μ’ αναστατώνει

όταν τα πόδια σου προβάλλουν στα σκαλιά

Χάνω τον έλεγχο και κάνω χίλια λάθη

Τ’ αφεντικό τη γράφει τη ζημιά

Μην ξαναρθείς απ’ τη δουλειά, δεν το αντέχω

Δεν το μπορώ να σ’ αντικρίσω φιλικά

Εγώ ξεδίπλωσα τα φύλλα της καρδιάς μου

κι εσύ υπόγραψες σαν σταρ του σινεμά

Τι να ’ναι αυτό που ξάφνου μέσα μου φουντώνει

όταν σε βλέπω να γελάς με σιγουριά

Χάνω τον έλεγχο, το μάτι μου θολώνει

Κάτι με σπρώχνει να σου ρίξω μια μπουνιά

Μην ξαναρθείς...

ΦΟΝΟΣ ΣΤΟ SPA

Mια υπόθεση του ντετέκτιβ Ξ. Σαρχίδη
Ο ντετέκτιβ Ξ. Σαρχίδης παρακολουθούσε εδώ και τρείς ώρες ένα ντοκιμαντέρ για τον αυνανισμό των θαλασσίων ελεφάντων. Κάπνιζε σιωπηλά και κάθε τόσο αναφωνούσε "Τί μαλακισμένα ζώα...". Η αλήθεια ήταν ότι ούτε τα εν λόγω ζώα ούτε ο αυνανισμός τους τον ενδιέφεραν ιδιαίτερα. Ο Ξ. Σαρχίδης αρεσκόταν να παρακολουθεί ντοκυμαντέρ με υποβρύχια πλάνα. Του θύμιζαν τις ηρωικές μέρες του στους ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ, επίλεκτη ομάδα υποβρυχίων καταστροφών γνωστού ακροδεξιού κόμματος. Το χτύπημα του τηλεφώνου, συνέπεσε με την εκσπερμάτωση ενός θαλασσίου ελέφαντα τον Βορείων θαλασσών.

Ήταν ο Ανέστης Γκοραμένος, νονός της Αθηναϊκής νύχτας, έμπορος οπλών (από βοοειδή και άλογα) και ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης αλυσίδας SPA για κυράτσες της υψηλής κοινωνίας. Οι βασιλικές περιποιήσεις των αισθητικών και των μασέρ που απολάμβαναν οι σύζυγοι υψηλόβαθμων αστυνομικών, στρατιωτικών και βιομηχάνων χάριζαν στις επιχειρήσεις του Γκοραμένου την απαραίτητη ανώνυμία. Το γεγονός ακόμη ότι είχε αρκετούς γνωστούς στις τάξεις των γνωστών αγνώστων συνέβαλε στο ότι ενώ στα άλλα SPA της περιοχής, επιτίθονταν συχνά με αυτοσχέδιες μολότοφ από μπουκάλια μπύρας, τα SPA Γκοραμένος παρέμεναν χρόνια στο αμπυρόβλητο.

Ο Γκοραμένος κάλεσε το διάσημο ντετέκτιβ στο SPA του στην Πατησίων. Μία επιφανής πελάτισσα είχε πυροβοληθεί στο κεφάλι, είχε συρθεί έπειτα στα λασπόλουτρα, είχε αλοιφθεί με κρέμα σώματος και είχε ψηθεί με αιθέρια έλαια στο solarium στους 150 βαθμούς για δύο ώρες. Ο δράστης αυτής της ανεκδιήγητης μαμαλακείας είχε φροντίσει να εκτελέσει τη μαγειρική του την ώρα που οι περισσότερες πελάτισσες είχαν τα μάτια τους καλυμμένα με φέτες από αγγούρι κι έτσι κανείς δεν έχει δει το πρόσωπό του.

Ο Σαρχίδης διέταξε να μην κινηθεί κανείς από τη θέση του. Έφτασε στο SPA της Πατησίων κι έκανε σχολαστική σωματική έρευνα σε όλες τις πελάτισσες, ασχολία που του ξύπνησε ορμές θαλάσσιου ελέφαντα.

Στα ντους των γυναικών ανακάλυψε τραβώντας την κουρτίνα ένα σαρανταπεντάρι Smith & Wesson τόσο καλοδιατηρημένο που φαινόταν τριαντάρι. Στην κάνη του ήταν βιδωμένος ένας χρυσός σιγαστήρας Cartier με πολύτιμους λίθους και κρύσταλλα Swarowski. Ο Σαρχίδης είχε δει κι άλλους τέτοιους σιγαστήρες όταν υπηρετούσε στην πολιτοφυλακή του Saint Derfor. Οι γάλλοι τους αποκαλούσαν Χαϊλέ Σιλανσιέ και ήταν απόδειξη του πλούτου και της χαΐλας του δολοφόνου.

Ο Σαρχίδης ξεβίδωσε το σιγαστήρα, τον έβαλε στην τσέπη του και βίδωσε στη θέση του αυτόν από το δικό του περίστροφο τύπου Τ-Spouch-Ass. Με το όπλο ανά χείρας μπήκε στο γραφείο του Γκοραμένου να του ανακοινώσει τα αποτελέσματα της έρευνας. Ο Γκοραμένος είδε το όπλο με το σιγαστήρα και αναφώνησε"

-Τ-Spouch-Ass, θεέ μου τί μπαναλιτέ, τι βηταδούρα, με εκπλήσσετε αγαπητέ Ξενοφόντα.

Ο Σαρχίδης κόλλησε το μπανάλ σιγαστήρα του στον κρόταφο του Γκοραμένου. Η αντίδραση του νονού της νύχτας στη θέα του σιγαστήρα Τ-Spouch-Ass δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολίας...

-Γιατί τη σκότωσες κατακάθι της κοινωνίας;

-Μου χρωστούσε δύο επισκέψεις και ένα μασάζ... Και δεν τη σκότωσα, τη μαγείρεψα.

-Γιουράντερ Αρέστ, συνέχισε ο Σαρχίδης.

-Πώς ξέρεις το πραγματικό μου όνομα;

-Σε παρακολουθώ από όταν ήρθες από τη Γεωργία Γιούρι. Ήμουν η σκιά σου.

-Δεν έχει σημασία πια. Δεν μπορείς να με καταδώσεις... Γνωρίζω τα πάντα για το παρελθόν σου ΕΠΕΝΔΥΤΗ Σαρχίδη. Η σιωπή μου σε κρατά ακόμη στο αμπυρόβλητο...

Ο Ξ. Σαρχίδης τράβηξε τη σκανδάλη. Ο νονός έπεσε νεκρός στο έδαφος. Η αθηναϊκή νύχτα θα έπρεπε από δω και πέρα να αγοράζει μόνη, τη λαμπάδα της για την ανάσταση.

Ο Σαρχίδης βγήκε από την είσοδο του SPA στη χειμωνιάτικη Πατησίων. Γύρισε για να ρίξει μια τελευταία ματιά στην ταμπέλα. Φαντάστηκε τον εαυτό του λυτρωμένο από την αφραγκία και το άγχος της ζωής του ιδιωτικού αστυνομικού. Άν είχε το κεφάλαιο να ανοίξει ένα δικό του SPA θα χεζόταν στο τάληρο και θα περιστοιχιζόταν καθημερινώς από ωραιοπαθείς γκομενάρες που θα ζητούσαν τις συμβουλές του. Τράβηξε μια τζούρα από το τσιγάρο του και μέσα στον καπνό είδε το όνομά του γραμμένο με μεγάλα γράμματα στην ταμπέλα. "SPA Σαρχίδης".

Ντοστογιέφσκι.. και ξερό ψωμί

Τάδε Έφη Φγκλαουσεστερ256:

« Υπάρχουν, λέει 2 ειδών βιβλίων/ 2 ειδών έργα τέχνης/ 2 ειδών/ 2 .. Το ένα είδος είναι αυτό που το διαβάζουμε «για να γουστάρουμε..». Και γουστάρουμε γιατι χρησιμοποιεί τη δική μας εύχρηστη γλώσσα, καταπιάνεται με την καθημερινότητά μας , ψιλοαναλύει τις ανησυχίες μας , αναπαράγει τα αστεία μας , ακολουθεί το ρυθμό μας , κατακρίνει και βρίζει μαζί μας τα καθέκαστα με μαγκιά και ευφυία , παίζει με τα όρια της επαναστατικότητας και της ηθικής μας, ευφυολογεί την καθημερινότητά μας , μας τη «λέει» , πίνει μαζί μας καφέ και παίζει μαζί μας τάβλι.. Και γουστάρουμε.. Και είναι ωραίο που γουστάρουμε γιατί όχι.. Μόνο κερδισμένος βγαίνεις από ένα τέτοιο βιβλίο. Δεν κρίνω την ελαφρότητα ή τη βαρύτητα του προίοντος κρίνω ότι βασικά το διαβάζουμε για να «γουστάρουμε»..

Υπάρχει και η έννοια ότι λογοτεχνία και τέχνη είναι ένα είδος πνευματικού καταφύγιου. (ακούγεται μελό αλλά το πιστεύω απόλυτα..)... Δηλαδή μεσά σε μια σαπίλα επαγγελματικού ρομποτόβιου χρειάζεtαι kaneis την τέχνη/λογοτεχνία προκειμένου να σε επαναφέρει αξιακά και ώς πρόσωπο (έστω για πάρα πάρα πολύ λίγο) σε μια πορεία και αναζήτηση από την οποία η καθημερινή ρομποτοσαπίλα σε απομακρύνει και σε αποπροσανατολίζει εντελώς.

Η ερώτηση φυσικά γιατί αυτό να στο προσφέρει καλύτερα η κλασσική από την μοντέρνα λογοτεχνεία. Προφανώς και δεν είναι απαραίτητο να στο προσφέρει η κλασσική καλύτερα.

Η υψηλότερη προσφορά λογοτεχνίας/τέχνης είναι η αποκάλυψη στον δέκτη μια νέας αξιακής προοπτικής και ακομά περισσότερο η αποτελεσματική προτροπή εσωτερικής αναμόρφωσης αυτού. Να τελείωσει δηλαδή ένα βιβλίο / μια ταινία / ένα τραγούδι / ένα κάτι / .. / και να πείς .. δεν είμαι ο ίδιος.. (έστω για 2-3 δεύτερα.. )

Κάποιοι κλασσικοί λοιπόν, όταν δεν ανάλώνονται σε λαογραφικές περιγραφές, ιστορικές αφηγήσεις εποχής, νοσταλγικές-συναισθηματικές μπούρδες κτλ (που τις βαρίεμαι αφόρητα..) ... καταφέρνουν.. ε πώς να το κάνουμε τώρα αφού το καταφέρνουν.. να αγγίξουν απίστευτα λεπτές χορδές της ανθρώπινης ψυχής (ψυχοσύνθεσης/ ιδεολογίας/ ψυχολογίας/ συναίσθηαματικής νοημοσύνης - αν προτιμάτε), της ανθρώπινης υπαρξιακής ανησυχίας , της αξιακής τοποθέτησης του ανθρώπου στο χώρο και στο χρόνο. Πώς να το κάνουμε τώρα.. η ψυχογραφία του καραμοζοφκικού/καραγατσικού ήρωα, η περιγραφές του παπαδιαμάντη/βιζυνού, η μυθιστοριματική φιλοσοφία του καζαντζάκη , η νοητική αναζήτηση των αρχαίων, η θεολογική ανάπτυξη των πατερικών κειμένων, η φιλοσοφία των γαλλογερμανών του μεσοπολέμου, η λυρική των ποιητών κτλ κτλ είναι ένας πλούτος τον οποία δεν είναι ποτε δυνατόν να τον αναζητήσεις μονο στο, σήμερα.. στο εδώ και τώρα.. Εδώ μιλάμε για την καταγραφή στους αιώνες της ανθρώπινης διανόησης.

Επίσης υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι, οι σημερινοί μας καταλαβαίνουν καλύτερα γιατί και αυτοί κατεβαίνουν την πανεπιστημίου και πίνουν καφέ στον ντα-καπο.. Ε μα δεν είναι έτσι .. όλα είναι ανθρωποκεντρικά .. ο άνθρωπος, η ψυχούλα του , τα πάθη του, ο συνάνθρωπος , η κοινωνία .. τα υπαρξιακα , τα πολιτικά .. κτλ κτλ.. Τώρα έαν ζείς στην κυψέλη του 21ου ή στο Φανάρι του 9ου μικρή διαφορά στην ουσία.

Έχει βέβαια και τρομερές παγίδες η ιστορία.. Πόσος κόσμος μπαίνει στο τρυπάκι να αυταρέσκεται στο ότι διαβάζει «δύσκολα-κλασσικά» βιβλία.. Πόσοι αυτοηδονίζονται στο ναρκισσισμό ότι διαβάζω βιβλία με «δύσκολη γλώσσα , νοηματα..» κτλ.. ΟΚ.. Δεν μιλάμε για αυτούς.. Αυτοί ότι και να διαβάσουν χαμένοι είναι.. Καλύτερα να έβλεπαν μπρους...

Λοιπόν για να τελειώνουμε καλά είναι τα βιβλία «για να γουστάρουμε» αλλά δε φθάνουν. Και ναι , το κλασσικό δεν είναι αυταξία..

Κάποιοι όμως «κλασσικοί» δεν παίζονται..

Και ναι η επιβίωση και καταξίωση στο χρόνο έργων τέχνης είναι ένα κάποιο κριτήριο – αφετηρία αν θες για να το ψάξεις περαιτέρω- και μετά βλέπεις εαν σου κάνει η όχι.. [πσ... δεν έχω χρόνο.. και νιώθω ότι έχω διαβάσει τοοοοσο λίγο.. που δε βγαίνω.. Γι αυτό στον ελαχιστό χρονο μου δε διαβάζω Όμηρο Αβραμίδη κτλ– με το ρισκο βεβαια να τον αδικώ- .. (παρεπιπτόντος αυτό δεν ανήκει στα «τάδε έφη και παρακαλώ να μη το λάβεται υπόψη..)] .»

Και αφού εμίλησε τα λόγια της σοφίας, μπήκε στην πιρόγα του και ποτέ κανείς δεν άκουσε γι αυτόν ξανα..

Όχι άλλο Ντοστογιέφσκι!

Ορμούμενος από μια συζήτηση που είχα το σαββατοκύριακο (αν δεν καταλαβαίνετε το εξεζητημένο λεξιλόγιο που χρησιμοποιώ στα υψίστης αμοραλιστικής ασημαντότητας και συνάμα σκοπτικής εξπρεσιονιστικής αυτοέκφρασης κείμενά μου, σας παρακαλώ μην διστάζετε να με λοιδωρήσετε με τους πλέον κατάπτυστους προμαγιακοφσκικούς χαρακτηρισμούς), θέλω επιτέλους να διατυπώσω μια φουλ (του άσου με ντάμες) εμπεριστατομένη άποψη για τη λογοτεχνία και το βιβλίο γενικώς.

Κάποιοι μαλάκες από τους μαλάκες που κάνω παρέα, και αυτό που θα περιγράψω δεν περιορίζεται στο στενό μου κύκλο που ζήτημα είναι αν έχει δύο (2) μέτρα διάμετρο, νομίζουν πως ότι είναι κλασικό είναι ταυτόχρονα και αξιόλογο. Αυτό φυσικά δεν περιορίζεται μόνο στο βιβλίο αλλά καρατομεί οριζόντια όλες τις μορφές τέχνης. Και ενώ έχουν τη διαθέση να διαβάσουν γενικώς, αυτοπεριορίζονται διαβάζοντας όλες τις αναχρονιστικές κλασικούρες, με την πρόφαση ότι έχουν υποχρέωση να διαβάσουν τους κλασικούς για να φτάσουν στους σύγχρονους. Συγγνώμη αλλά δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη μαλακία στη ζωή μου (ίσως είμαι λίγο υπερβολικός γιατί πραγματικά τα τελευταία χρόνια ακούω, αλλά και λέω, μόνο μεγάλες μαλακίες). Κάθονται λοιπόν και χάνουν το χρόνο τους, που όλο και λιγοστεύει, προσπαθώντας να διαβάσουν Τζόυς ή Παπαδιαμάντη.
Αν είναι δυνατόν, Τζόυς το 2007! Τζόυς, που τις πίπες που γράφει στην Οδύσσεια δεν μπορούσε να τις καταλάβει ούτε ο ίδιος, κάθονται οι δικοί μου και διαβάζουν πέντε φορές την κάθε παράγραφο, μπας και βγάλουν καμιά άκρη. Μόνο ο Αγγελόπουλος συνεχίζει να διαβάζει Τζόυς (δήλωση με στόμφο στην Καθημερινή της Κυριακής. Α ρε Ζερβός που σας χρειάζεται!), γι’ αυτό αξακολουθεί να κάνει τις ταινίες που κάνει. «Ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι γνωστός μέσα από το μύθο του». Μπλιάχ.
Κάθεται ο άλλος να διαβάσει Σαρτρ, γιατί λέει ήταν ο τοπ υπαρξιστής και πρέπει να τον έχουμε διαβάσει. Σοβαρά; Και εγώ λέω ότι ο Σαρτρ ήταν ένας χοντρομαλάκας του κερατά, ψεύτης, στρατευμένος του χειρίστου είδους, που προσπαθούσε να πείσει με κάθε τρόπο ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν η γη της επαγγελίας. Άντρας που θεωρούσε γυναίκα της ζωής του τη Μποβουάρ, την πλέον άσχημη, ντεκαβλέ γκόμενα που γεννήθηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας (μαζί ίσως με τη Θάτσερ). Τι looser!
Έχει φτάσει κοτζάμ 30 χρονών μαντράχαλος και συνεχίζει να διαβάζει Βενέζη. Πού πας ρε κακομοίρη; Βενέζη; Νούμερο 31369856746521385 κλπ; Νούμερο, ε νούμερο. Φτάνει με τη μικρασιατική, το 22, την Πόλη και ... Συγγνώμη με πήραν τα κλάματα για τις αλησμόνητες πατρίδες. Επιτέλους τέλος! Στοπ! Ποτέ πάλι Τερζάκης, Μυριβήλης και λοιποί σε ανθρώπους κάτω των 40. Μόνο στη γιαγιά μου την κυρ’ Αφροδίτη. Αυτή πάει στο διάλο.
Είναι ο άλλος, τον ξέρω είκοσι χρόνια, από μωρά μαζί, και μου λέει Αντώνη να διαβάσεις Ντοστογιέβσκι. Άσε ρε που θα διαβάσω Ντασταγιέφσκι. Άκου Ντοστογιέφσκι. Σιγά μη διαβάσω και Πλάτωνα. Το τώρα με νοιάζει. Το τώρα και το αύριο. Δεν μου καίγεται καρφί για τη λογοτεχνία πριν από 150 χρόνια. Καλά ντάξει. Σας ακούω ήδη να κράζετε. Ογκόλιθοι, τι είναι αυτά που λες, τους έχει δικαιώσει ιστορία. Έχετε δίκιο, έχω αρχίσει και φοβάμαι. Αμφισβητώ τα ιερά ε; Μππρρρρ. Συγγνώμη. Μετανοώ! Συγχωρέστε με, σας παρακαλώ, δεν θα το ξανακάνω.
Αντί να διαβάζετε καμιά Σώτη, κανά Ροθ, κανά Τατσόπουλο, κανά Σταμάτη, κανά Χωμέν και τόσους άλλους συγγραφείς (είναι πάρα πολλοί οι καλοί σύγχρονοι συγγραφείς), να δείτε τη θα πει η χαρά της απλότητας, την αμεσότητα της σύγχρονης αφήγησης, να καταλάβετε την εποχή σας, την εποχή που ζείτε και θα ζείτε για όσο ακόμα, να δείτε λίγο το σήμερα, κάθεστε και αναλώνεστε με ασήμαντα μαυσωλεία. Τι να πώ; Μάλλον τίποτα.
Γυρίστε το κεφάλι εκατονογδόντα μοίρες (αλλά εξορκιστής) και κοιτάχτε μπροστά. Αν συνεχίσετε να κοιτάτε πίσω, τότε γάμα τα. Δεν πάμε πουθενά. Σίγουρα ο Χριστόδουλος θα διαβάζει παρόμοια βιβλία με σας. Το μόνο που σας προσφέρουν είναι να σας κρατάνε δέσμιους παρωχυμένων αντιλήψεων. Βρωμάτε μούχλα ρε!!!

Υποσημείωση Antoine 1: Στο παραπάνω κείμενο οποιαδήποτε αναφορά σε πρόσωπα έμμεσα ή άμεσα είναι τυχαία (χα χα, καλό ε;). Επίσης, συστήνω το παραπάνω κείμενο να το λάβει υπόψη του ο καθένας. Οι φωτογραφιζόμενοι σε αυτό ήταν απλώς η αφορμή για έναν ευρύτερο προβληματισμό. Η προβοκατόρικη μορφή του κειμένου είναι γνωστή μου τακτική, και σκοπό έχει την αφύπνιση γενικώς. Ενστερνίζομαι την λογική Νταλί, κατά την οποία το μόνο πράγμα που δεν έχει όριο είναι η υπερβολή. Καλώ λοιπόν τα πλήθη. Σπάστε τα δεσμά που σας κρατούν δέσμιους του παρελθόντος!

Υποσημείωση Antoine 2: Η κριτική μου θα συνεχιστεί και σε άλλους χώρους, βλ. μουσική, σινεμά, θέατρο κλπ. Ας είστε λοιπόν προετοιμασμένοι.

From China with Love . . .

Shanghai/Beijing / East Coast . . The Chinese Dream.. Millions Chinese from all over China visit the "East Coast Cities" to experience the Chinese Dream (reflection of the well known to all -American Dream..) They end up working 15 hours a day for Western Colonels who force them to choose a "western name".

So you go to a company (shipping, construciton, telecom whatever) and you meet some v.small yellow people dressed in suits (which dont suit them), with an average hight of 1,5meters , ugly and names such Brad, Marlon , Johny , Barbie , Kathrin , Cameron etc... (they dont know how to choose a western name and choose from holywood) .. This time a met a guy named Morfeas and when i asked him (full of pride) if it is from the Greek God of Sleep he naturally replied me that it is from Matrix (basically he wanted Neo but his best freind got it first.. ).. Now this small yellow western named creatures are currently the most eager tribe for business in the planet .. they are willing to work like hell , sacrifize everything and do whatever to make money... The concept is .. this is our chance.. it is now or never..

This eagerness bounded with a very well structured , efficient , just , powerful government has brought the country to the incredible development which you all have heard of..

Now .. to make the discussion political.. ( i know this is what a koureli needs to get intrigued by a document)

My personal view on the Government is that they are one of the best in the world. They are managing to lead the country in developement , offer education to the vast majority , develop a really good health system , strengthen their diplomatic political position in foreign affairs , produce reliable and innovative solution for the various problems of the country (overpopulation , energy resources, income inequality) and all these in a population of 1,3 billion.

Also it happens that i have met several Chinese politicians myself (ssssss) : they are really well educated , clever and if a great (for a politician) social conseous.

Reason is that they are brought up and trained from the very begining to become leaders of China.

So there you have it, on the one hand we have the Europe / Greek Panigiri where leaders come from rousfeti , sundicata , kommata ktl ktl and on the other hand we have a group of 10,000 people receiving special education , in special schools , study history , diplomacy , international relations etc , travel the world and all these in order to be prepared so that the best of them to rule China.

- But Mr. JIM we have deeemocracy... ("JIM" is used in order not to affect my future political carrier)

- Really . . R u sure... ?? We simple choose from 2-3 , the less bad..

By the way the Political Regime of China is described in their constitution as : "the peoples DEMOCRATIC DICTATORSHIP led by the workding class and based on the alliance of workers and peasants , which is in essense the dictatorship of the prolierariat"....

To sum up " Perfect Political Regime Is The One With the Perfect Leader. So Perfect Regime Is that Which Creates and Supports Perfect Leaders." Ar------es Ante geia.. .

Αναπόληση Vol.2

6 Φεβρουαρίου σήμερα. Σημαδιακή ημερομηνία. Για όσους ανιστόρητους τυχαίνει να διαβάζουν αυτό το κείμενο, θα αναφέρω πως σαν σήμερα πριν από πεντακόσια ογδονταδύο (582) χρόνια, ήρθε για πρώτη φορά περίοδος στην Ιωάννα της Λωραίνης, γνωστότερη και ως Joan of Arc ή Jeanne d'Arc. Γεννημένη από μπουρζουάδες γονείς στο χωριό Domremy της επαρχιακής Γαλλίας, κατάλαβε από μικρή το αδιέξοδο της ταξικής πάλης και οδηγήθηκε μοιραία στην πυρά και στους στίχους του Morrissey. Φανατική αναγνώστρια ΒΙ.ΠΕΡ και του κυριακάτικου Βήματος, αποτέλεσε αδιαμφισβήτητη πηγή έμπνευσης του Μπωντλαίρ, του Μολιέρου, του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κου και του Βασίλη Καραπιάλη – Βασίλη, Βασίλη, γάμα το τριφύλλι.

Όταν την γνώρισα σε ένα σατό της ορεινής Αλσατίας μου είχε προξενήσει μεγάλη η εντύπωση η απλότητά της. Δεν είχε έβγαζε κανένα σταριλίκι, παρόλο που οι παπαράτσι την κυνηγούσαν παντού, ειδικά μετά την τελευταία της ταινία, όπου έπαιζε την ηρωίδα ενός video game με ζόμπι. Η φράση που μου είπε τότε, με στιγμάτησε όσο λίγα πράγματα και την θυμάμαι ως σήμερα.
«Antouane, μου είπε, ένα πράγμα να ξέρεις στη ζωή σου. Οι τηγανητές μελιτζάνες δεν πηγαίνουν ποτέ με καμαμπέρ».

Αλλά για αλλού ξεκίνησα. Νομίζω προς Κολονάκι. Κάπου στο κέντρο τέλος πάντων. Πρέπει να πάρω GPS. Η μνήμη μου έχει πια εξασθενίσει. Τριαντοχτώ και οχτώ (38.8), τριανταεννιά και εννιά (39.9), σαν γυάλινο λουλούδι που σπάει από έρωτα. Α ρε Κωνσταντίνα, χάθηκες. Ταλεντάρα μου. Φεύγω, πάω να ακούσω ελληνική ποπ του χίλια εννιακόσια ογδονταεννιά (1989). Εννενηντάρα κασέτα, με μασέλα και πάρκινσον – λογικό σε τέτοια ηλικία – με όλες τις χρυσές, επίχρισες και ψευδαργυρένιες επιτυχίες του τότε. Πότε; Ναι, ναι. Τότε. Σκισμένο τζιν, μπότες, καπέλα, ζώνες, γάντια, παπούτσια, πώς του παν καλέ τα τζιν, τόνικ, τόνος Ριο Μάρε, Ριο ντε Τζανέιρο, Ριο Αντίρριο, Μεσολλόγγι, Πλατολόγγι, πλατάνος, γέρος, Μοριάς, α ρε πατρίδα, η Ελλάδα όπου βρεθώ με πληγώνει, για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη ρε γαμώτο. Κλαψ. Συγκινήθηκα πάλι. Καλημέρα.

Σαββατονυχτιάτικος πυρετός

Το τηλέφωνο σιωπά εδω και ώρα...,ανησυχώ. Σάββατο βράδυ. Λες να μείνω μονος? Μα που πήγαν όλοι, ιδού η απορία? Ο ένας ψάχνει, σκαρφαλωμένος στην πίσω πλευρά του Έβερεστ να βρει απο πού ανατέλλει ο ήλιος ανάμεσα στα νεότευκτα panamax που αράζουν στον ειρηνικό, ο άλλος παίζει χιονοπόλεμο κάπου στην Allesund Strasse μαζί με τους πιγκουίνους(παρεπιπτόντως το καλύτερο ζώο για παρέα.. αν δεν το ξέρετε ήδη), o τρiτος προσπαθεi να καταλάβει αν ειναι τεχνοκράτης engineer επωμισμένος με το ειδικό βάρος της χαλιναγώγησης του υδροφόρου ορίζοντα των Α.Π. (e.g. ανατολικά προάστια αστοιχείωτοι) ή εκκολαπτόμενος συγγραφέας των 10s, ενώ ένας άλλος πάει να δει ζωντάνα τί στο διάολο ειναι αυτή η ψιλοlounge μουσική που ανακάλυψε επιτέλους μετά απο 26 χρόνια. Το ζεύγος σπασμένο στα δυο, εκείνος κρύβεται απο τους γονείς του σ'αυτήν την ινκόγκνιτο επίσκεψη του στην Αθήνα (όπως κάποτε παίρναμε κρυφά το Α2 κι ενώ θα έπρεπε να είμαστε στην ασφαλή γειτονιά της Βούλας σουλατσάραμε στα ύποπτα σκοτεινά σοκακιά της Γλυφάδας). O έτερος, συνέταιρος ή και έταιρος ειναι παρέα με τον βασιλιά-τέως, νυν ή ντε γκρέτσια- των σπορ για εικοστή-πέμπτη φορά αυτή την εβδομάδα και αναρωτιέται γιατί τα χρυσά του threestripes shoes δεν είναι αρκετά για να κάνει τις φιγούρες που θαύμαζε στο μουντιάλ του Ιούνη. Και μέσα σε όλα αυτα ο mr inspector προσπαθεί να μάθει την τέχνη του ζευγαρώματος στη νέα γενιά. Το γυαλί το έχω αρνηθεί απο τότε που ασπάστηκε τον νεοελληνικό μπουζουκοφονταμενταλισμό και κατάφερε να παντρέψει τα οικονομικά deals με τον εύκολο πλουτισμό για χάρην λαικής κατανάλωσης. Δε γαμιέται θα μείνω μόνος. Ένα απλό Σάββατο είναι ανάμεσα στα 4500 που θα ζήσω αν ολα πάνε συμφωνα με τις προβλέψεις του 2060. Όσο το αλληγόρικο-μεθυστικό soundtrack της siyaset mutfak (πολίτικης κουζίνας ελληνιστί)με συντροφεύει αντέχω. Κι όμως εκεί που έχω συμβιβαστεί με την ιδέα της ήρεμης μοναχικής σαββατοβραδιάς χτυπάει το χιλιοχτυπημένο μου samsung. Τόσο αγαπητός ειμαι τελικά? Γιατί κανείς δε με αφήνει να διαβάσω το εκκρεμές του Foucault?

Jokers ,Thieves and Zwa

"There must be some way out of here"
said the joker to thethief" There's too much confusion",
I can't get no relief
Businessmen, they drink my wine, plowmen dig my earth
None of them along the line know what any of it is worth.

- No reason to get excited", the thief he kindly spoke"There are many here among us who feel that life is ... but ajokeBut you and I, we've been through that, and this is not our fate
So let us not talk falsely now, the hour is getting late".
....
Joker and Thief.. (and Zwa )

Kourelia are kindly invited to comment as per which of the two dominating social roles of conscious people best fits each one.. Even better what percentage of each..

Joker and Thief , Commentator and Protagonist , Dreamer and Realist , Romantic and Pragmatist , He who “Carries a Gun” and he “who Digs” , Romantic and Boring , Inspiring and Dull , Revolutionary and Conservative (or Conservative and Revolutionary) ..
..
Dnt rush to angrily reply .. fck off.. there many other paths / person types than the above two..

I am refering to the position that one chooses for himself as per his "social role" (and not at all as per his inner soul mysteries and reflections)

The joker is the romantic , dreamer , maybe idealist , definitely not happy with what he sees , however afraid of social confrontation (unless in a very safe manner) , morally against the socially served values , not capable of any great revolution but also not willing to fully adhere to the "social game”. So his combination of weakness to truly revolutionize (always I refer to inner revolutions not shouting in the streets) and also to accept the unfair "rules of the game" result to the confinement of his role to a commentator , a person who judges - criticizes – shouts and laughs - a joker.. He however keeps reminding the society that things are wrong that are better ways that we must fight for them..
"There must be some way out of here" cried the joker to the thief..

The thief has his values. He knows that things are wrong.. But he plays along.. He is also not happy with the “game” he is requested to play.
But he keeps the ball rolling.. Yes "businessman they drink our wine.." but stop crying all over it.. stop being , naive stop fckin staying backstage ..
You have to load your GUN and step on the stage .. there is no other way.. When everybody is carrying guns you cannot walk around with your smiles , easy comments and JOKES.. Play the game and play it hard..
Ys the thief decides to play along no matter what it takes , life is but a joke .. he wont simply cry for what is lost.. he wont cry for what might get lost .. he will play.. he will play along no matter fcking what.. He Has his values , his conscious but he decides to carry a gun.. He decides to enter the mud wrestling arena and ofcourse that makes him a thief.. He has the biggest risk of losing track .. and ending up to the third category “the animal category..”
“So let us not talk falsely now, the hour is getting late".

The writer self positions himself as a 65% thief and 35% joker..

ps
1. One questing a brainy reader could address is “what if someone decides to carry a gun without being a entering the mud wrestling – without being at thief” .. Then I believe , he has the inner power to define him self through something above the social game..
2. Social role for joker and thief only refers to people with some remaining conscious .. There is ofcourse the third category of Zwa .. Zwa with or without Guns , with the mask of a joker OR a thief , live in and dream of mud..

ΤΟΣΤ ΤΖΑΜΠΟΝ

Μια υπόθεση του ντετέκτιβ Ξ. Σαρχίδη. Ο ντετέκτιβ Ξ. Σαρχίδης άφησε την καύτρα του τσιγάρου να του λερώσει το χρόνια άπλυτο leave ice τζιν. Καταβρόχθισε την τελευταία μπουκιά από το πρωινό του τοστ και ξέπλυνε το στόμα του με μια τελευταία γουλιά ουίσκυ. Το πρωινό τοστ φτιαγμένο με τη φθηνότερη χοιρινή ωμοπλάτη της αγοράς (γνωστής και ως τζαμπόν) ήταν μια από τις ελάχιστες ιεροτελεστίες που ο Ντετέκτιβ Ξ. Σαρχίδης επέτρεπε στον εαυτό του. Ο διασχημότερος συγγραφέας ντετέκτιβ της Αθήνας πάτησε το λιγδιασμένο κουμπί του τηλεκοντρόλ και η μόλις ελαχίστων ιντσών τηλεόραση, αποκάλυψε ένα από τα copy-paste πρωινά ντουέτα ηλιθίων που καλούν πολιτικούς για να τους βρίσουν και διαβάζουν εξώφυλλα εφημερίδων δείχνοντας ένα - ένα τα γράμματα με το στυλό.

Έκλεισε την τηλεόραση και ακούμπησε το τηλεκοντρόλ πάνω σε ένα αντίτυπο του τελευταίου του βιβλίου. Στο "Η Μαύρη Χάλια" που είχε πουλήσει μόλις δύο αντίτυπα στα αθηναϊκά βιβλιοπωλεία, ο Σαρχίδης εξιστορούσε την εξιχνίαση της δολοφονίας μιας μάλλον άσχημης σχεδιάστριας μόδας από τη Γκαμπόν. Η παρουσίαση είχε γίνει στο βιβλιοπωλείο Ελευθερου-Δάκη που είχε ανοίξει γνωστός τραγουδιστής μετά την αποφυλάκισή του. Παρούσα ήταν μόνο η ηλικιωμένη Κυρία Σαρχίδη μητέρα του συγγραφέα-ντετέκτιβ και η τότε ερωμένη του, βορειοαμερικανή μοντέλα Cindy Recorder.

"Μεγάλες μέρες", σκέφτηκε ο Σαρχίδης και χρησιμοποιώντας το ετοιμοθάνατο τσιγάρο του άναψε το επόμενο. Η τελευταία δολοφονία που είχε εξιχνιάσει πριν μείνει ολοκληρωτικά άνεργος ήταν αυτή ενός λιμενεργάτη που είχε βρεθεί στην αποβάθρα του σταθμού Λαρίσης ημίγυμνος. Στο στήθος του ήταν χαραγμένη με κοπίδι η φράση "σαγαπάειοπωσεγώα πεσμουσεπαρακαλώα". Ήταν η φύση εκείνου του μηνύματος που είχε οδηγήσει τον Ξ. Σαρχίδη στη λύση του μυστηρίου. Τα περιέγραφε όλα στο δέυτερο αποτυχημένο βιβλίο του με τίτλο "Κώδικας Στα Νίση".

Το τηλέφωνο χτύπησε έξι φορές. Ο Σαρχίδης το σήκωσε. Ήταν ο Ιωακείμ Μοντέρναστέχνης, ο ιδιοκτήτης του ομώνυμου μουσείου. Το θέμα ήταν λεπτό. Ένα επιφανές μέλος της κυβέρνησης είχε βρεθεί νεκρό παρέα με ένα αρχαίο άγαλμα κούρου σε στάση 69 στο πωλητήριο του μουσείου. Τα αντικείμενα που είχαν βρεθεί μαζί του περιέπλεκαν την κατάσταση. Η αστυνομία υποπτευόταν σατανιστικές τελετές. Ο Μοντερναστέχνης υποστηρικτής του κυβερνώντος κόμματος και η κόρη του -εξίσου κόμματος- δεν ήθελαν να δωθεί δημοσιότητα.

Ήταν η ευκαιρία της ζωής του. Ο Ξ. Σαρχίδης έκλεισε το τηλέφωνο και έσβησε το τσιγάρο του κάπου ανάμεσα στο τηλεκοντρόλ και το αντίτυπο του "Η Μαύρη Χάλια". Βγήκε στο δρόμο. Λίγο περπάτημα θα του έκανε καλό και επιπλέον στο πορτοφόλι του είχε μόνο ένα εξιτήριο και για το λεωφορείο χρειαζόταν ακριβώς το αντίθετο. Έφτασε εξουθενωμένος στο Μουσείο Μοντερναστέχνης στις τρείς τη νύχτα. Ο ιδιοκτήτης του μουσείου τον περίμενε στο πωλητήριο.

Το θέαμα ήταν φρικτό. Ο υπουργός παιδείας κείτοταν γυμνός και αντιστρόφως επίκουρος -δηλαδή ανάποδα επάνω στον κούρο. Γύρω του πάνω σε κυκλικές ράγες γυρνούσε ένα παιδικό τρενάκι με μπαταρίες. Τα οπίσθιά του ήταν καλυμμένα από το τελευταίο τεύχος του περιοδικού καπνιστριών Madame Fougaro. Δίπλα στο πρόσωπο του κούρου τα κεράκια μιας τούρτας γενεθλίων συνέχιζαν να καίνε και ένας ξύλινος ταϊλανδέζικος δονητής ήταν προσεκτικά τοποθετημένος μέσα σε ένα βάζο μαρμελάδας κεράσι. Θρύψαλα από χριστουγεννιάτικες μπάλες ήταν διάσπαρτα στα μαλλιά του υπουργού και μια κηλίδα αίμα από το λαιμό του σχημάτιζε στο μάρμαρο το γνωστό παπάκι των emails (@). Η ατμόσφαιρα μύριζε βασιλικό. Η αλάνθαστη όσφρηση του Ξ. Σαρχίδη επιβεβαιώθηκε όταν πρόσεξε πως στην αριστερή φτέρνα του υπουργού ήταν καρφωμένη μια πηρουνιά ταλιατέλες με πέστο. Το φρικαλέο σκηνικό συμπλήρωναν δύο γάντια του μποξ, ένα προφυλακτικό με γεύση πορτοκάλι, ένας γεμιστήρας οπλοπολυβόλου και ένας ηλεκτρονικός κόφτης γύρου με το καλώδιό του τυλιγμένο προσεκτικά στον δεξιό αντίχειρα του θύματος. Δύο χαρτονομίσματα των πενήντα ευρώ τυλιγμένα μασούρι στόλιζαν τα δύο αυτιά του υπουργού.

Ο Ξ. Σαρχίδης έβγαλε μια λαβίδα και αφαιρώντας προσεκτικά τα δύο πενηντόευρα τα τοποθέτησε σε μια πλαστική θήκη την οποία και τσέπωσε.

"Πόσος χρόνος θα σας χρειαστεί για την έρευνα;", ρώτησε ο Μοντερναστέχνης.
"Δεν χρειάζομαι χρόνο", είπε ο Σαρχίδης "γνωρίζω ήδη τον ένοχο".
"Ποιός είναι;", ρώτησε συγκινημένος ο μουσειάς.
"Πόσα δίνετε;"
"1000 ευρώ".
"Πέντε", είπε ο Σαρχίδης.
"Δύο", αντιπρότεινε ο Μοντερναστέτοιος.
"Τέσσερα ακατέβατα", είπε ο Σαρχίδης.
"Αποκλείεται!", είπε ο Ιωακείμ Μοντερναστέχνης.
"Ε, παρ' τα αρχίδια μου", είπε ο διάσημος ντετέκτιβ και κλωτσώντας εκνευρισμένος το βάζο μαρμελάδα με το δονητή βγήκε από το μουσείο.

Είχε αρχίσει να ξημερώνει. Ο συγγραφέας-ντετέκτιβ Ξ. Σαρχίδης έβγαλε το σακουλάκι με τα πενηντόευρα. Αγόρασε τσιγάρα για όλη την εβδομάδα και με τα ρέστα πήρε ταξί για το σπίτι. Η ώρα για το καθιερωμένο τοστ τζαμπόν πλησίαζε.