Το τηλέφωνο σιωπά εδω και ώρα...,ανησυχώ. Σάββατο βράδυ. Λες να μείνω μονος? Μα που πήγαν όλοι, ιδού η απορία? Ο ένας ψάχνει, σκαρφαλωμένος στην πίσω πλευρά του Έβερεστ να βρει απο πού ανατέλλει ο ήλιος ανάμεσα στα νεότευκτα panamax που αράζουν στον ειρηνικό, ο άλλος παίζει χιονοπόλεμο κάπου στην Allesund Strasse μαζί με τους πιγκουίνους(παρεπιπτόντως το καλύτερο ζώο για παρέα.. αν δεν το ξέρετε ήδη), o τρiτος προσπαθεi να καταλάβει αν ειναι τεχνοκράτης engineer επωμισμένος με το ειδικό βάρος της χαλιναγώγησης του υδροφόρου ορίζοντα των Α.Π. (e.g. ανατολικά προάστια αστοιχείωτοι) ή εκκολαπτόμενος συγγραφέας των 10s, ενώ ένας άλλος πάει να δει ζωντάνα τί στο διάολο ειναι αυτή η ψιλοlounge μουσική που ανακάλυψε επιτέλους μετά απο 26 χρόνια. Το ζεύγος σπασμένο στα δυο, εκείνος κρύβεται απο τους γονείς του σ'αυτήν την ινκόγκνιτο επίσκεψη του στην Αθήνα (όπως κάποτε παίρναμε κρυφά το Α2 κι ενώ θα έπρεπε να είμαστε στην ασφαλή γειτονιά της Βούλας σουλατσάραμε στα ύποπτα σκοτεινά σοκακιά της Γλυφάδας). O έτερος, συνέταιρος ή και έταιρος ειναι παρέα με τον βασιλιά-τέως, νυν ή ντε γκρέτσια- των σπορ για εικοστή-πέμπτη φορά αυτή την εβδομάδα και αναρωτιέται γιατί τα χρυσά του threestripes shoes δεν είναι αρκετά για να κάνει τις φιγούρες που θαύμαζε στο μουντιάλ του Ιούνη. Και μέσα σε όλα αυτα ο mr inspector προσπαθεί να μάθει την τέχνη του ζευγαρώματος στη νέα γενιά. Το γυαλί το έχω αρνηθεί απο τότε που ασπάστηκε τον νεοελληνικό μπουζουκοφονταμενταλισμό και κατάφερε να παντρέψει τα οικονομικά deals με τον εύκολο πλουτισμό για χάρην λαικής κατανάλωσης. Δε γαμιέται θα μείνω μόνος. Ένα απλό Σάββατο είναι ανάμεσα στα 4500 που θα ζήσω αν ολα πάνε συμφωνα με τις προβλέψεις του 2060. Όσο το αλληγόρικο-μεθυστικό soundtrack της siyaset mutfak (πολίτικης κουζίνας ελληνιστί)με συντροφεύει αντέχω. Κι όμως εκεί που έχω συμβιβαστεί με την ιδέα της ήρεμης μοναχικής σαββατοβραδιάς χτυπάει το χιλιοχτυπημένο μου samsung. Τόσο αγαπητός ειμαι τελικά? Γιατί κανείς δε με αφήνει να διαβάσω το εκκρεμές του Foucault?
Παπάρ ... Yes !!!!!
2 σχόλια:
Το τηλέφωνο σιωπά εδώ και ώρα..., ανησυχώ. Σάββατο βράδυ. Λες να μείνω μόνος ως συνήθως? Μα που πήγαν όλοι, ιδού η απορία? Γιατί με γράφουν όλοι στ’ αρχίδια τους, τι τους έχω κάνει? Ο ένας ψάχνει, σκαρφαλωμένος στην πίσω πλευρά του Λυκαβητού, να πηδήξει μια γκόμενα που τη γνώρισε στο Everest στην Τσακάλωφ, ανάμεσα σε μια μπουγάτσα και ένα σάντουιτς με σαλάτα Κομφουκιανοπέστης, ο άλλος παίζει χιονοπόλεμο κάπου στην Allesund Strasse μαζί με τον Τόμας τον πιγκουίνο, με τελικό σκοπό να τον στριμώξει σε καμιά αμβλεία γωνία και να τον σοδομίσει (όχι πια φίλοι, μόνο σεξ), ο τρίτος, αφού πήρε το χάλκινο, προσπαθεί να καταλάβει αν είναι τεχνοκράτης engineer επωμισμένος αρμ με το ειδικό βάρος (ειδικό βάρος = βάρος /όγκος, e = B/V) της χαλιναγώγησης του υδροφόρου μπλε πανέμορφου και ειδιλυακού ορίζοντα των Α.Π. (e.g. ανώνυμοι πούστηδες αστοιχείωτοι) ή εκκολαπτόμενος συγγραφέας των 1910s, ενώ ένας άλλος πάει να δει πεθαμένα τι στο 666 είναι αυτή η κοντοlounge μουσική που ανακάλυψε την Αμερική μετά από 26 χρόνια και δύο (2) μήνες έγγαμου βίου με τον εαυτό του. Το ζεύγος σπασμένο στα δύο και όχι στα τριανταεφτά, για όποιον μπερδεύτηκε, εκείνος κρύβεται από τους γονείς του, παρόλο που είναι ορφανός, σε αυτή την ινκόγκνιτο από τους παπαράτσι επίσκεψη του στην Αθήνα από τα μαγευτικά Γιαννιτσά (όπως κάποτε παίρναμε το Α2, αν και ήμασταν στο Α3, κι ενώ θα έπρεπε να είμαστε στην ασφαλή γειτονιά της θείας Βούλας τουλατσάραμε στα ύποπτα σκοτεινά – αυτή η ΔΕΗ μια ζωή αναξιόπιστη – σοκάκια της Γλυφάδας, που ήταν τίγκα στους μαχαιροβγάλτες και τα πρεζάκια). Ο έταιρος κλπ πάλι παίζει μπάλα και ακόμα να μάθει, παρόλο που πρέπει να έχει διανύσει μέσα στο γήπεδο πάνω από τριακόσιες πενηντατέσσερις χιλιάδες (L>354 000) χιλιόμετρα (km). Και μέσα σε όλα αυτά βρήκα και μια τρίχα, που ο κύριος Inspector κράτησε σαν ενθύμιο από το αριστερό του αρχίδι που το ξύρισε χτες για πρώτη φορά. Το γυαλί το έχω αρνηθεί από τότε που έκανα εγχείριση λέιζερ για τη μυωπία. Δε γαμιέται θα μείνω μόνος και σίγουρα δε θα γαμιέμαι. Μάλλον θα τον παίξω. Ένα απλό Σάββατο είναι με δύο Β – Κωνσταντίνους - που θα βάλω να ακούσω τώρα, γιατί δεν αντέχω άλλο αυτό το μαλακισμένο αλληγορικό – μεθυστικό soundtrack της πολίτικης κουζίνας. Κομμάτια έγινα. Και όμως εκεί που έχω συμβιβαστεί με την ιδέα του τρίτου δρόμου προς το σοσιαλισμό, χτυπάει το χιλιοχτυπημένο μου γόνατο πάνω στη γλάστρα με το βασιλικό. Τόσο μαλάκας είμαι τελικά? Γιατί κανείς δε με αφήνει να χαϊδέψω τον εαυτό μου?
lenaki said me kathe kai kammia epifulaksi:
Δράτομαι (χωρίς να ξέρω πως ακριβώς γράφεται) της σαββατιάτικης απολογιας και προχωρώ. Γιατί δε μπορεί το σαββατόβραδο να είναι βαρεμένο, κενό, ανούσιο, χάλια, μπλε, ίσιο, νωρίς, ανώνυμο, κόντρα, ανισσόροπο, γαμημένο; Επιτρέψτε μου πέντε εισαγωγικές παπαροπαραγράφους – για να ρθω στα λόγια σας- μέχρι να φτάσω στο ψητό. Τέχνη της αφαίρεσης ε; αρχίδια. Χρειάζεται χρόνος. .
< Που πρέπει να απευθύνεται κανείς όταν γράφει κάτι; στο πρώτο ενικό στο δεύτερο ενικό; Στο τρίτο ενικό, στο πρώτο πληθυντικό στο δεύτερο ή στο τρίτο. Γιατί κοιτάξτε: είμαι ένα άτομο που συχνά χάνει την ισορροπία και πέφτει σε βαρεμένο κενό. Ή αλλιώς είσαι ένα άτομο που συχνά χάνει την ισορροπία και πέφτει σε βαρεμένο κενό. … είναι ένα άτομο που συχνά χάνει την ισορροπία και πέφτει σε ένα βαρεμένό κενό. Είμαστε όλοι άτομα που συχνά χάνουμε την ισορροπία και πέφτουμε σε βαρεμένα κενά. Είσαστε όλοι άτομα που συχνά χάνετε την ισορροπία και πέφτετε σε βαρεμένα κενά. Είναι όλοι άτομα που συχνά χάνουν την ισορροπία και πέφτουν σε βαρεμένα κενά.
Κάθε τρόπος είναι εφικτός αλλά ταυτόχρονα σημαίνει και κάτι άλλο. Ας πούμε ο πρώτος είναι Ντοστογιέφσκι. Κρίνω και κατακρίνω εμένα και έτσι σας πείθω ότι αυτά που λέω είναι αλήθεια, ότι έχω το κουράγιο να τα πω και ταυτόχρονα σας καλώ να σκεφτείτε για τον εαυτό σας μέσα από τις δικές μου εξομολογήσεις που λίγο πολύ ε, αφορούν όλους σας.
Ο δεύτερος τρόπος είναι ένα ανατρεπτικό μυθιστόρημα χωρίς φόβο και πάθος. Πόσο πρέπει να αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο; Τόσο ώστε να μην τον πιέζεις. Και ποιο είναι το σημείο που τον εξαναγκάζεις; Εκείνο που δεν τον αφήνεις ελεύθερο. Για δες που μπλεχτήκαμε.
Ο τρίτος τρόπος είναι κουτσομπολιό, κοινωνικό σχόλιο, φιλικό ενδιαφέρον ατάκα θεατρικού έργου. Ο τέταρτος τρόπος είναι ψυχοθεραπεία, ανάλαφρη συζήτηση κυριακάτικου απογεύματος. Απόφθεγμα φιλοσοφικής αναζήτησης, απενοχοποιητικό σινιάλο. Ο πέμπτος τρόπος είναι καθαρή επίθεση και δεν δέχομαι κουβέντα. Ο έκτος και τελευταίος τρόπος είναι συζήτηση λυκειόπαιδων στο διάλειμμα, για το γ3 που κανείς δε συμπαθεί.
Άρα καταλήγουμε ότι εμείς, εσείς , αυτοί οι κλειδοκράτορες της γνώσης πρέπει να γραφούμε –ετε - ουν - τις σοφίες μας σας τους σε όλα τα πρόσωπα. Ανάλογα τη περίσταση έτσι;
Είμαστε όλοι άτομα που συχνά χάνουμε την ισορροπία και πέφτουμε σε βαρεμένα κενά. Αυτά τα κενά λοιπόν είναι που με απασχολούν το τελευταίο καιρό. Τι είναι αυτά τα κενά; Απαραίτητες παρενθέσεις μιας κατά τα άλλα δημιουργικής φράσης; Εγωιστικές περίοδοι καταναγκασμού; Ενοχή ενοχή ενοχή; Παύση-ανάπαυλα. Μπούκωμα; Παράκληση; Άσκηση υπομονής και θάρρους;
Ποια είναι η απαραίτητη ποιότητα μιας τέτοιας περιόδου; κλισε; oxi. Και γιατί όχι; γιατί η κρίση πανικού, η κατάθλιψη, αυτό το βαρεμένο κενό που πολύ μας απασχόλησε στην αρχή, σε όποιο πρόσωπο και αν το απευθύνεις πάντα εγωισμό θα μαρτυρά. Εγωισμό πληρότητας; Εγωισμό ταπείνωσης; Εγωισμό ανωτερότητας; Εγωισμό πάλης; Όλα παίζουν. Γιατί ο εγωισμός μπορεί να κάνει και θετικό παιχνίδι δύναμης. Όπως η αγάπη. Από αγάπη μαλώνω. Από αγάπη χωρίζω. Από αγάπη στερώ, κόβω, εκτροχιάζω. Από αγάπη σκοτώνω. Άρα από εγωισμό μπορώ και να ενδιαφέρομαι για τους άλλους. Από εγωισμό να κάθομαι σε ένα καναπέ και να περιμένω να περάσει η γαμημένη μέρα που θα φέρει την επόμενη που θα οδηγήσει στην επόμενη και που όλο αυτό θα οδηγήσει σε συμπεράσματα που θα με αποτρέψουν από το έπόμενο βαρεμένο κενό που έρχεται με φόρα κατά πάνω μου και που μπορώ να το διακρίνω ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα βαρεμένα κενά που ανήκουν σε κάποιον άλλο και όχι σε μένα.
Γιατί το δικό μου γαμημένο κενό είναι το καλύτερο απ’ όλα.>
Αφήστε τα Σάββατα ελεύθερα. Γεμίσαμε αφεντικά _
Δημοσίευση σχολίου