Tresor

Πολύ καπνός για το τίποτα. Με το που κάνω τα πέντε πρώτα βήματα, αυτά που κάνω πάντα λίγο πριν αναπνεύσω τις πρώτες τζούρες του κάθε χώρου, νιώθω μια αηδία. Ορατότης μηδέν, ή μάλλον -10. Είμαι σπίτι μου όμως. Τόσο μακρυνό κι όμως τόσο οικείο. Γιατί άραγε? Αφού δεν έχω ξανάρθει εδώ. Αλλά δεν ξέρω και πώς είναι να είσαι σπίτι σου. Άρα το βρήκα αυτό πρέπει να είναι.

Πανικός, γύρω μου κόσμος περίεργος. Με πλησιάζει ένα τυπάκι με μαύρο κοκκάλινο σκελετό για μπλούζα και κόκκινο σιδερένιο στα μάτια. Θέλω να πάρω αλλά δεν με παίρνει. Ρόμπα πάλι. Τον απομακρύνω ευγενικά. Δίπλα μου ο άλλος ενδίδει χωρίς δισταγμούς. Πάλι καλό παιδί. Πάλι κοιτάζω στα μάτια του. Ψάχνω να δω στην ψυχή του, και τελικά βλέπω άλλη μια νεκροκεφαλή και χορταράκια. Σύμβολα.
Τα καταλαβαίνω όμως. Εχω πια μάτια ανοιχτά. Συλλέγω εμπειρίες όπου και να κοιτάξω. Ο ρυθμός τρελός και το παλικαράκι στα ψηφιακά του πλατό αν και μοιάζει πιτσιρικάς κάνει το μέρος να παραληρεί. Εμεις αποχαυνωμένοι κοιτάζουμε να μπουμε στο κόλπο. Ουρές στο μπαρ, και στις τουαλέτες. Υπάρχει μια μαγική γέφυρα ανάμεσα στο μπαρ και το αποχωρητήριο, οπου κατεβάζεις μηχανικά τα δηλητήρια, τα ανακατεύεις και τους θανάτους και πας και τα θάβεις όλα στον πάτο, κάτι σαν κάθαρση που όμως γίνεσαι πιο βρωμερός μετά.

Βλέπω ένα μικρό μονοπάτι. Και κόσμο. Τα κεφάλια τους χάνονται σιγα σιγα και βλέπω μόνο μια σημαία. Ειναι κάτι σαν σταυρός που νομίζω ότι αγκυλώνει τα μάτια μου. Με τραβάει πιο κάτω, οι τοίχοι είναι από σπασμένο τσιμέντο, και δυο ζωές πριν, γκρι, υγροι και με πάνε αλλού. Βασανιστήρια, τιμωριες, ανακρίσεις, εκτελέσεις. Και τώρα εδώ βρίσκεται ο θησαυρός. Μόνο καπνός πια. Μα τι δε θέλουν να δω? Τι κρυβουν. Η μουσική ψυχεδελική και ραγίζει ψυχές. Δε βλέπω τίποτα. Πάλι προχωράω στα τυφλά όπως και τόσα χρόνια άλλωστε. Μάλλον αυτό είναι το μόνο που ξέρω να κάνω καλά. Χορεύω όπως κάνουν kai όλοι αυτοί που δεν βλέπω. Στο πουθενά. Υπταμαι, αιωρούμαι. Χανομαι μακρυά στο 13ο επίπεδο. Μα τι ανακαλύψανε οι πουστηδες... Μεταμόρφωση.

Στο απολυτο κενώ περπατώ και είμαι μόνος με τόση παρέα. Η δική μου είναι σαν σκόνη μέσα στο χώρο. Την αναπνέω. Περνάει μέσα από τα ρουθούνια μου. Φτάνω σε μια πόρτα. Ξεδιαλύνει ο καπνός. Ανοίγουν τα μεταλλικά φύλλα. Μπαινω μέσα. Μονος. Είναι ενας τύπος και με ψάχνει αν κουβαλάω τίποτα. Ειμαι καθαρός. Τα όπλα μου δεν ανιχνεύονται. Με οδηγει ευγενικά στην είσοδο. Δυο θεριά χορεύουν ημίγυμνες. Το πλήθος ζητοκραυγάζει όπως κάνει πάντα απο ευγένια όταν έχει απορίες. Την ξαναβλέπω. Μέσα στους καπνoύς νόμιζα ότι δεν υπήρξε ποτέ. Τώρα όμως ειναι αληθινή. Την αγγίζω όπως λίγοι. Μου γνέφει. Τα σκαλοπάτια ήταν ξύλινα τώρα. Τα ανέβηκα χωρίς να σκεφτώ. Χώρος δεν υπήρχε. Ποτε υπήρξε? Υπομονή? Ουτε αυτή. Λίγο πριν παραμερίσω ό,τι εχθρικό και ιππεύσω το μέσα της με εκπλήσσει και κάθεται. Ορθιος εγώ, βαστιέμαι απο τον τοίχο και από τα μαλλιά της και μπαίνω στο στόμα της. Βγαίνω από την ίδια πόρτα που μπήκα και βρίσκομαι πάλι στους καπνούς και στους ιδρώτες. Εισουν υπέροχη νύχτα, Tresor μου.