Όχι άλλο Ντοστογιέφσκι!

Ορμούμενος από μια συζήτηση που είχα το σαββατοκύριακο (αν δεν καταλαβαίνετε το εξεζητημένο λεξιλόγιο που χρησιμοποιώ στα υψίστης αμοραλιστικής ασημαντότητας και συνάμα σκοπτικής εξπρεσιονιστικής αυτοέκφρασης κείμενά μου, σας παρακαλώ μην διστάζετε να με λοιδωρήσετε με τους πλέον κατάπτυστους προμαγιακοφσκικούς χαρακτηρισμούς), θέλω επιτέλους να διατυπώσω μια φουλ (του άσου με ντάμες) εμπεριστατομένη άποψη για τη λογοτεχνία και το βιβλίο γενικώς.

Κάποιοι μαλάκες από τους μαλάκες που κάνω παρέα, και αυτό που θα περιγράψω δεν περιορίζεται στο στενό μου κύκλο που ζήτημα είναι αν έχει δύο (2) μέτρα διάμετρο, νομίζουν πως ότι είναι κλασικό είναι ταυτόχρονα και αξιόλογο. Αυτό φυσικά δεν περιορίζεται μόνο στο βιβλίο αλλά καρατομεί οριζόντια όλες τις μορφές τέχνης. Και ενώ έχουν τη διαθέση να διαβάσουν γενικώς, αυτοπεριορίζονται διαβάζοντας όλες τις αναχρονιστικές κλασικούρες, με την πρόφαση ότι έχουν υποχρέωση να διαβάσουν τους κλασικούς για να φτάσουν στους σύγχρονους. Συγγνώμη αλλά δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη μαλακία στη ζωή μου (ίσως είμαι λίγο υπερβολικός γιατί πραγματικά τα τελευταία χρόνια ακούω, αλλά και λέω, μόνο μεγάλες μαλακίες). Κάθονται λοιπόν και χάνουν το χρόνο τους, που όλο και λιγοστεύει, προσπαθώντας να διαβάσουν Τζόυς ή Παπαδιαμάντη.
Αν είναι δυνατόν, Τζόυς το 2007! Τζόυς, που τις πίπες που γράφει στην Οδύσσεια δεν μπορούσε να τις καταλάβει ούτε ο ίδιος, κάθονται οι δικοί μου και διαβάζουν πέντε φορές την κάθε παράγραφο, μπας και βγάλουν καμιά άκρη. Μόνο ο Αγγελόπουλος συνεχίζει να διαβάζει Τζόυς (δήλωση με στόμφο στην Καθημερινή της Κυριακής. Α ρε Ζερβός που σας χρειάζεται!), γι’ αυτό αξακολουθεί να κάνει τις ταινίες που κάνει. «Ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι γνωστός μέσα από το μύθο του». Μπλιάχ.
Κάθεται ο άλλος να διαβάσει Σαρτρ, γιατί λέει ήταν ο τοπ υπαρξιστής και πρέπει να τον έχουμε διαβάσει. Σοβαρά; Και εγώ λέω ότι ο Σαρτρ ήταν ένας χοντρομαλάκας του κερατά, ψεύτης, στρατευμένος του χειρίστου είδους, που προσπαθούσε να πείσει με κάθε τρόπο ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν η γη της επαγγελίας. Άντρας που θεωρούσε γυναίκα της ζωής του τη Μποβουάρ, την πλέον άσχημη, ντεκαβλέ γκόμενα που γεννήθηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας (μαζί ίσως με τη Θάτσερ). Τι looser!
Έχει φτάσει κοτζάμ 30 χρονών μαντράχαλος και συνεχίζει να διαβάζει Βενέζη. Πού πας ρε κακομοίρη; Βενέζη; Νούμερο 31369856746521385 κλπ; Νούμερο, ε νούμερο. Φτάνει με τη μικρασιατική, το 22, την Πόλη και ... Συγγνώμη με πήραν τα κλάματα για τις αλησμόνητες πατρίδες. Επιτέλους τέλος! Στοπ! Ποτέ πάλι Τερζάκης, Μυριβήλης και λοιποί σε ανθρώπους κάτω των 40. Μόνο στη γιαγιά μου την κυρ’ Αφροδίτη. Αυτή πάει στο διάλο.
Είναι ο άλλος, τον ξέρω είκοσι χρόνια, από μωρά μαζί, και μου λέει Αντώνη να διαβάσεις Ντοστογιέβσκι. Άσε ρε που θα διαβάσω Ντασταγιέφσκι. Άκου Ντοστογιέφσκι. Σιγά μη διαβάσω και Πλάτωνα. Το τώρα με νοιάζει. Το τώρα και το αύριο. Δεν μου καίγεται καρφί για τη λογοτεχνία πριν από 150 χρόνια. Καλά ντάξει. Σας ακούω ήδη να κράζετε. Ογκόλιθοι, τι είναι αυτά που λες, τους έχει δικαιώσει ιστορία. Έχετε δίκιο, έχω αρχίσει και φοβάμαι. Αμφισβητώ τα ιερά ε; Μππρρρρ. Συγγνώμη. Μετανοώ! Συγχωρέστε με, σας παρακαλώ, δεν θα το ξανακάνω.
Αντί να διαβάζετε καμιά Σώτη, κανά Ροθ, κανά Τατσόπουλο, κανά Σταμάτη, κανά Χωμέν και τόσους άλλους συγγραφείς (είναι πάρα πολλοί οι καλοί σύγχρονοι συγγραφείς), να δείτε τη θα πει η χαρά της απλότητας, την αμεσότητα της σύγχρονης αφήγησης, να καταλάβετε την εποχή σας, την εποχή που ζείτε και θα ζείτε για όσο ακόμα, να δείτε λίγο το σήμερα, κάθεστε και αναλώνεστε με ασήμαντα μαυσωλεία. Τι να πώ; Μάλλον τίποτα.
Γυρίστε το κεφάλι εκατονογδόντα μοίρες (αλλά εξορκιστής) και κοιτάχτε μπροστά. Αν συνεχίσετε να κοιτάτε πίσω, τότε γάμα τα. Δεν πάμε πουθενά. Σίγουρα ο Χριστόδουλος θα διαβάζει παρόμοια βιβλία με σας. Το μόνο που σας προσφέρουν είναι να σας κρατάνε δέσμιους παρωχυμένων αντιλήψεων. Βρωμάτε μούχλα ρε!!!

Υποσημείωση Antoine 1: Στο παραπάνω κείμενο οποιαδήποτε αναφορά σε πρόσωπα έμμεσα ή άμεσα είναι τυχαία (χα χα, καλό ε;). Επίσης, συστήνω το παραπάνω κείμενο να το λάβει υπόψη του ο καθένας. Οι φωτογραφιζόμενοι σε αυτό ήταν απλώς η αφορμή για έναν ευρύτερο προβληματισμό. Η προβοκατόρικη μορφή του κειμένου είναι γνωστή μου τακτική, και σκοπό έχει την αφύπνιση γενικώς. Ενστερνίζομαι την λογική Νταλί, κατά την οποία το μόνο πράγμα που δεν έχει όριο είναι η υπερβολή. Καλώ λοιπόν τα πλήθη. Σπάστε τα δεσμά που σας κρατούν δέσμιους του παρελθόντος!

Υποσημείωση Antoine 2: Η κριτική μου θα συνεχιστεί και σε άλλους χώρους, βλ. μουσική, σινεμά, θέατρο κλπ. Ας είστε λοιπόν προετοιμασμένοι.