Αυτοβιογραφικο

Γεννηθηκα το 1979 στον Πύργο ΥπνΗλείας απο γονεις ναρκοληπτηκους βεδουινους, τσιλιαδορους στο επαγγελμα και πολυ ξυπνιους. Μεγαλωσα μεσα στη χρυση δεκαετια των 1980s, την εποχη της Αλλαγης, του ‘Σ’αγαπαω Μ’Ακους;’, του Γαρδελη και του Σαραβακου.

Τοτε που τα μαγαζια ειχανε ονοματα οπως Bora-Bora, Safari και Copa Cabana, οι νεολαιοι ειχαν genuine χαιτη αλητικη, καραφλιαζανε οταν ακουγανε κανενα ‘κουφο’, κανανε σουζες με τις ‘χιλιαρες’, σκαγανε μυτη στις ντισκο να χορεψουνε με τα μανουλια και να ‘τη βρουνε’. Μιλαμε ‘και η πρωτη’ δεκαετια!

Απο μικρο παιδι ημουν ανησυχο πνευμα με ιδιαιτερη κλιση στις επιστημες και πιο πολυ στην ιατρικη. Δεν θα ξεχασω ποτε να παιζω το γιατρο με τα αλλα παιδακια της γειτονιας στην αλανα διπλα απο το σπιτι μου, χρησιμοποιωντας τις διαφορες συριγγες και χρησιμοποιημενα προφυλακτικα που εβρισκα κατα καιρους κατω στα χωματα και την καβατζα με τα Kineton (χαπια για το παρκινσον) που ειχα φτιαξει ψυριζοντας περιτεχνα τον ανυποψιαστο παπου μου. Αργοτερα το κοψαμε γιατι μερικα πιτσιρικια παθαιναν στερητικα και αρχισανε να με ζαλιζουνε ολη την ωρα θελωντας να ανταλλαξουνε τα G.I. JOE τους για κανενα κουμπι.

Οι αθλητικες μου επιδοσεις ηταν αξιοθαυμαστες. Ημουν ο μονος στη γειτονια που μηδενιζα το Shinobi με ενα μονο εικοσαρικο! (Ποιο εικοσαρικο δηλαδη, να ειναι καλα αυτος ο αγιος ανθρωπος που εφηυρε το κολπο με την πετονια...) Επισης ειμουν καλος στο μπαρμπουτι. Μα πως μπορω να ξεχασω μια βραδια πισω απο την ψησταρια του Ταση του Σκουρκου, τα τεσσερα ντορτια στη σειρα και το ξυλο που εφαγα κατηγορουμενος οτι τα ζαρια μου ητανε ‘καραγκιοζακια’. Υπηρξαν ομως και οι περιπτωσεις που ειδα και τους καρπους των κοπων μου, και πανω απ’ολα οταν συμπληρωσα το αλμπουμ της ΚΑΡΟΥΖΕΛ με το ελληνικο πρωταθλημα ποδοσφαιρου (του 1986 νομιζω) κολωντας το Γιωτη Τσαλουχιδη τον οποιο μολις ειχα κερδισει στο ‘πεταχτο’. Η χαρα μου ηταν ανειποτη αφου μαζι με τον συμπαθεστατο κολλητο μου Γιωτη αποκομισα και το πολυποθητο τροπαιο, το αγιο δισκοποτηρο των νεανικων μου χρονων, το θαυμα της τεχνολογιας που ακουγε στο ονομα ATARI!!! Δυστυχως παρεμεινα αταρος γιατι δεν ειχαμε τηλεοραση σπιτι γι’αυτο κι εγω ανταλλαξα το μπλιμπλικι με δυο σιδεροτυπα του Hulk Hogan απο το Μπλεκ, μια κασσετα με επιλογες Μαικλ Τζακσον απο τη μια πλευρα και Τακη Μπινιαρη και Duran Duran απο την αλλη, δυο τσοντες ‘μικυ μαου’ και μια Ζακουλα, ενα πακετο τσιγαρα-τσιχλες, και μια αφισα του Μαραντονα απο το Mexico 1986. Το ξερω με πιασανε μαλακα, αλλα ειχα μεγαλη αδυναμια στο Ζακουλα, το ομολογω και συγχωρεστε με για την ελευθεριοτητα της εκφρασεως, ητανε καυλα. Ηταν το πρωτο σημαδι που προσεδιδε την υπερφυσικη δυναμη του αδυνατου φυλου πανω μου και ποσο τελικα θα καθοριζε την υπολοιπη ζωη μου.

Τα πρωτα ερωτικα σκιρτηματα δεν αργησαν να παρουσιαστουν και η παιδικη μου καρδουλα αρχισε να χτυπαει με ταχυτατους χεβυ μεταλ ρυθμους οποτε αντικρυζα την παιδισκη καλονη Λουλα απο το Καταραχι. Το τραγουδι του Λογο ‘Λουλα- παμ παμ παμ παμ-Λουλα’ με συνοδευε παντου παιζοντας μεσα στο κεφαλι μου και η καψουρα μου φουντωνε ολο και περισσοτερο. Την γνωρισα σε ενα ‘Μπαλ-Ντ’Ανφαν’ (χορος μασκε για παιδια για οσους δεν κοζαρουν) που με πηγε η θεια μου η Καλλιροη, ντυμενος στρουμφακι καποιες αποκριες της προ-Lambada εποχης. Ηταν αερινη, ντυμενη ‘Βασιλισσα της Νυχτας’ χορευοντας λαγνα με ενα σακουλακι ΦΟΦΙΚΟ στο ενα χερι και με ενα μαγικο ραβδι (η σκηπρο, ενα προστυχο καμουτσικι τελος παντων) στο αλλο, και με καλουσε μαγεμενο στον παραμυθενιο της κοσμο. Δυστυχως οι χορευτικες μου ικανοτητες με τις περιτεχνες σπαστικες ρομποτικες μου φιγουρες σταθηκαν αδυνατες στο να γοητευσουν τη Λουλα η οποια δεν σταματησε να με αγνοει και να επιμενει να χορευει αποκλειστικα με τον Τακη, ενα παιδοβουβαλο ντυμενο (κοκκινο) νιντζα με εξισου λιγδιασμενα χερια απο τα πολλα γαριδακια. Ενοιωσα συντετριμενος. Ητανε να με κλαινε οι ρεγγες. Κλειστηκα στον εαυτο μου και πεταξα το κλειδι καπου μακρια ελπιζοντας πως μονο η Λουλα θα μπορουσε να το βρει μια μερα και να ανοιξει ξανα τα φυλλοκαρδια μου.

Εκει που τιποτα δεν εδειχνε ικανο να θεραπευσει την πονεμενη μου καρδια, ηρθε το επος του 1987 και το 101-103 στον τελικο του EUROBASKET εναντιον των κακων σοβιετικων με τα μουστακια. Το επομενο βραδι μου παρουσιαστηκαν στον υπνο μου ως αρχαγγελοι ο Παναγιωτης Γιαννακης (κλαιγοντας ντυμενος γρια) και ο τιμιος οικοδομος γιγαντας Αργυρης Καμπουρης με μιστρι στο χερι, και με εμψυχωσαν, με βοηθησαν να σταθω στο υψος μου (1 και 56 τοτε) και μου τραγουδησαν γλυκα ενα παλιο χιτ του Σταματη Κοκοτα. Αυτο ηταν! Η ζωη μου αλλαξε, ο κοσμος ηταν και παλι πολυχρωμος, τα λουλουδια ανθησαν, τα λουκιανα κηλαηδονια τιτιβιζαν χαρουμενα ‘τον υμνο των μαυρων σκυλιων’, και μικρο μου πονυ μικρη μου πορνη ηρθε η ανοιξη ξανα!

(η συνεχεια την επομενη δεκαετια ισως και με τονους)