Λίγα λόγια για τα κουρέλια

Τα κουρέλια αποτελούν κλασικό παράδειγμα νέων γεννημένων από τα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα ως τις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα. Αποτελέσμα αυτής της ιστορικής φάρσας ήταν
να πάρουν μυρωδιά από τα 80s:
- Το είδες το τελευταίο video clip του Michael Jackson;
- Το είδα μαλάκα αλλά εγώ είμαι του νέου κύματος, Talking Heads και τα ρέστα.
- Άσε ρε μαλάκα, ψευτοκουλτουριάρη, σε λίγο θα μας πεις ότι και οι Smiths θα γίνουν ιστορικό συγκρότημα.
- Αυτό θα το κρίνει μόνο ιστορία. Πάμε προς το παρόν να παίξουμε με τα Play Mobil;
- Φύγαμε
να ανδρωθούν στα 90s:
- Πιστεύω ότι ο Cobain είναι η τελευταία ροκ φιγούρα που υπάρχει. Έχει κάτι από Χέντριξ και Ian Curtis
- Σιγά μην αυτοκτονήσει κιόλας. Μαλάκας είναι μωρέ, ποζεράς, να βγάλει φράγκα θέλει και αυτός!
- (Ντριννννν, το κουδούνι) Τι θα γίνει πια με αυτό το κολοσχολείο; Λέω να κάνουμε καμιά κατάληψη, βαρέθηκα. Οι κατάσταση με τις τυρόπιτες έχει παραγίνει
και να δημιουργούν στα 00s:
- Μαλάκες σήμερα στο γραφείο πάλι κολοβάραγα.
- Ναι γάμησε τα και γω. Έλιωσα στο net.
- Όντως. Πολύ κούραση. Νομίζω ότι πρέπει επιτέλους να χαλαρώσουμε λίγο. Το βράδυ ταινιάκι ρετρό, με όλα τα συνοδευτικά;
- Αυτό μας αξίζει. Κατά τις εννιάμισι. Θα φέρω και καμιά σπλατεριά.
Όπως λοιπόν όλοι καταλαβαίνουμε, τα κουρέλια αποτελούν παραδείγματα λαμπρών επιστημόνων και ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, κάτι που έχει βέβαια σαν αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται από το αντίθετο φύλο ως πρότυπα αντρών και μελλοντικών συζύγων. Έχοντας αρνηθεί ο καθένας πάνω από δέκα προτάσεις γάμου, είκοσι ανήθικες και καμιά τριανταριά δευτερεύουσες, συνεχίζουν μετά μανίας να πίνουν, να καπνίζουν, να βλέπουν ταινίες του Γκοντάρ, του Ζερβού και του Sly Stallone, να πηγαίνουν σε εκθέσεις ζωγραφικής, σε εκθέσεις ιδεών, σε εκθέσεις αξιολογήσεων και σε εκθέσεις στον ήλιο, και να διαβάζουν τα απομνημονεύματα του Κώστα Πετρόχειλου, του Ραμσή του Τέταρτου και του χιονάνθρωπου των Ιμαλαΐων. Τα συνηθισμένα δηλαδή.
Όπως συνηθισμένα είναι και τα ίδια. Παιδιά του Γιάννη, του Νίκου, της Ελένης, του κατώτερου θεού, της Άννας, του Φώτη, των λουλουδιών, της Ειρήνης, του Σταμάτη, της Χελιδόνας, της Σαμαρίνας, της Μαίρης, των ανθρώπων, και γενικώς, δεν προσπάθησαν ποτέ να γευτούν τους καρπούς της γενναιοδωρίας που έδειξε η φύση απέναντί τους. Αφού εκπλήρωσαν κάποια από τα όνειρα τους, ανθρακωρύχοι στο Βέλγιο, ταξίδι με το πλοίο της ερήμου στη Μαδαγασκάρη, κατασκήνωση - διαμαρτυρία έξω από το Big Ben για την προστασία του θαλάσσιου ιπποπόταμου, συλλογή ηφαιστιακών πετρωμάτων από τη Χερσόνησο της Καμτσάτκας, αναρρίχηση στον Πύργο της Πίζας από τη δυτική – νοτιοδυτική πλευρά (δηλαδή την πλευρά που γέρνει για όσους δεν γνωρίζουν τις χωρικές συντεταγμένες του διάσημου πύργου), σούβλισμα αρνιού στα νησιά του Πάσχα, κατάδυση με σκάφανδρο στη Φοντάνα Ντι Τρέβι, αποφάσισαν να αράξουν, γιατί παρακουράστηκαν.
Αλλά όσο και να αράξουν δεν πεθαίνουν. Αλλά και να πεθάνουν, τι να λέει;
Λυπάμαι κορίτσια, αλλά τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα! Στην υγειά της Βέρας λοιπόν, ή σε κάποια Βέρα τελος πάντων...