Ξέρεις πότε χάλασε το πράγμα;

Καθώς ανέβαινα τη Λιοσίων μου το στομάχι ξεκίνησε να σφίγγει. Χρόνια είχα να το νιώσω. Αραχτός στην προαστιακή μου αφθονία αυτός ο δρόμος με πονάει. Δίπλα ο Ντίνος περπατούσε με σκυμμένο το κεφάλι. «Ούτε θυμάμαι από πότε έχω να ‘ρθω εδώ κάτω». Το rewind στο μυαλό μου σταμάτησε πέντε χρόνια πίσω. Και τότε έβρεχε. Και τότε δεν ήμουν σε φάση. Χωθήκαμε μέσα προσπερνώντας γρήγορα το φουαγιέ των τσιτάτων, να τη η σκοτεινή πλατεία, έτσι όπως έπρεπε. Τα βήματα μοιραία οδήγησαν προς το μπαρ, η γλώσσα αυτόματα ξέρασε τη λέξη ουίσκι και το κεφάλι ξεκίνησε να σκανάρει για να οριοθετήσει την περιοχή. Στην άκρη της μπάρας στεκόταν ο Στελάρας, πίνοντας, όπως προβλέπεται, ουίσκι και καπνίζοντας με ένα αμφισβητούμενο στυλ Μπόγκαρτ με λίγο από Ρίτσαρντ Γκιρ.

«Όλοι εδώ είναι. Κάθονται μπροστά». Εκεί ήταν όλοι οι ήρωες μου, γερασμένοι, ήρθαν για να μιλήσουν. Και μίλησαν. Άψογοι. Έτσι όπως έπρεπε. Στο τοίχο ο κοντός και ο ψιλός χορεύανε τον επικό τους χορό και χειροκροτούσα παθιασμένα. Πάνω από όλα το στυλ φίλε μου, και η αξιοπρέπεια. Και η Ρίτα φευγάτη, έτοιμη να κατέβει στο Σύνταγμα και ν’ αρχίσει να μασάει κανέναν. Και μετά βγήκε ο Τάκης και μίλησε για το Νίκο και για τους βλάκες της αριστεράς. Ναι, γι’ αυτούς τους ηλίθιους. Και κόλλησαν κάτω γιατί φίλε μου τα κλισέ είναι πάντα κλισέ και θα είναι. Και ο Άλκης ανέβηκε στα τύμπανα και ο Πολύτιμος στα πλήκτρα, αφού πρώτα μαζέψανε τη Ρίτα. Κουρέλια. Αυτή τη φορά δεν αυτοκτόνησε. Αρκεί η μία φορά.

Και βρέθηκα μετά από κανά τρίωρο και βάλε, κλασμένος, να χορεύω με το Στελάρα και τον Κωστάκη σε στυλ one for the money, και ο Αφροντίτεν έτριζε το μπάσο σε τσίτα ρυθμούς.

Και ξανακατέβηκα τη Λιοσίων αλλά αυτή τη φορά έβρεχε φουλ. Λύτρωση ε; Γενναιόδωρη νύχτα. Και όπως είπε και ο ποιητής, άμα η νύχτα ολόκληρη σου δίνεται, δεν τη ρωτάς ποτέ τι ώρα είναι. Και αυτό ακριβώς έκανα. Κοίταζα τον ουρανό και ένιωθα το νερό να τρέχει στο πρόσωπό μου.

Το άλλο πρωί σηκώθηκα με τον ίδιο κόμπο στο στομάχι. Βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι. Ο Υμηττός ήταν κάτασπρος. Και ο κόμπος έσφιξε περισσότερο. Και εγώ ξεκίνησα για ακόμα ένα δεκάωρο …

Υ.Γ. Αν ένα πράγμα έμαθα από το Νίκο είναι πως πάνω απ’ όλα είναι η αξιοπρέπεια. Και προσπαθώ συνέχεια να είμαι καλός μαθητής. Αλλά κάνω κοπάνες πολύ συχνά.