Political Anal-ysis

Βρίσκομαι εδώ και χρόνια εξόριστος μακριά από την Ελλάδα λόγω πολιτικού φρονημήτη, ειδικά λόγω του πάνω αριστερά που είναι σάπιος και με έχει ταράξει στον πόνο τώρα τελευταία, και βρίσκομαι σε μια επαρχιακή πόλη της γηραιάς Αλβιόνας ζώντας μόνο με ψωμί και νερό, ταμπουρομένος σε ένα υγρό υπόγειο με το ντουφέκι πάντα δίπλα μου περιμένοντας την επανάσταση. Με ειδικότητα στο μεταφυσικό πολιτικό ρεπορτάζ, έχω δημοσιεύσει αρκετά άρθρα (όπως επίσης επιρρήματα και επιφωνήματα, χο-χο-χο) σε αρκετά επιστημονικά περιοδικά κύρους (Μπλέκ, Όπεν, Πριβέ, Σούπερ Κατερίνα, Λουκ). Το παρόν κείμενο αποτελεί μια de pro-fundas (καλαματιανής ξεσποριασμένης) κοινωνιόλογική προσέγγιση στην αθέατη μεταφυσική και παραφυσική πρόσφατη πολιτική πραγματικότητα, με λίγα λόγια όλο το μπουγιουρντί με τα πολιτικά κόμματα που παίχτηκε τελευταία, όλο το παρασκήνιο που δεν θέλουν να ξέρετε όλοι αυτοί που δε θέλουν να πάει ο τόπος μπροστά, που παρεμπιπτόντως είναι οι ίδιοι που δεν θέλουν τον Αλέφαντο στον Ολυμπιακό.

Ενώ αγαπητοί μου φίλοι εμείς ξοδεύουμε την καθημερινότητά μας κάνοντας κοινά και απλά πράγματα όπως να δουλεύουμε, να πηγαίνουμε σούπερμαρκετ, να πίνουμε καμιά πρέζα (εντάξει όχι όλοι) κάποιοι άλλοι άνθρωποι κακοί θέλουν να πλήξουν την γαλήνη, τη σταθερότητα και την ευρυθμία του πολιτικού μας συστήματος. Και μη γελιέστε αγαπητοί μου δεν είναι ούτε οι Τούρκοι, ούτε οι κομμουνισταί ούτε οι σατανιστές χεβημεταλάδες. Την ανατροπή στο πολιτικό σκηνικό επιβουλεύονται σκοτεινές δυνάμεις, που δρουν αυτόνομα για προσωπικούς και ακατανόητους λόγους.

Καταθέτω λοιπόν μπροστά σας την περίπτωση του αποτυχημένου βιο-γεννετιστή Τάκη, που αφού αποείδε και λεφτα δεν είδε με την επιστήμη, άνοιξε συνεργείο στο High-δάρι όπου πουλάει εδώ και χρόνια Λαϊκους Ορθόδοξους Συναγερμούς Αυτοκινήτων, με τζάμπα η τοποθέτηση και δώρο το ημερολόγιο της ΠΑΕ Αχαρναϊκός στην οποία παίζει δεξί μπάκ ο ανεψιός του ο Φωτάκης που είναι πολύ κολόπαιδο. Και πο*στης είναι. Αλλα ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα.

Η άρρωστη εμμονή του Τάκη με την γεννετική και το μίσος του για το κατεστημένο που τον καταδίκασε να ανήκει στην χαμηλή μικροαστική τάξη και όχι στους επιστήμονες και τους μεγαλογιατρούς με τις αμαξάρες και τις βυζούδες γκόμενες, τον έκανε να διψάει για εκδίκηση. Χρησιμοποιώντας τις γνώσεις του και παίζοντας τα DNA στα δάχτυλα βάλθηκε να συναρμολογήσει ένα πολιτικό εκτρωμα έναν μηχανικό φρανκενσταϊν, τον Καρατζαφύρερ από κάτι σαπια μέλη παλιών χουντικών, το μεγάλο δάχτυλο ενός αντιβασιλέα της δεκαετίας του 1950, το δόντι ενός ναζί και μια σπάλα βοδινή που βρέθηκε πρόχειρη στο ψυγείο στο περίπτερο του πεθερού του του Θανάση. ‘Θα δείτε ρε τι θα πάθετε!’ μονολογούσε υστερικά ο Τάκης ξεθάβοντας τον τάφο του Γιώργη του Παπαδόπουλου. Και μετά από πολλά ξενύχτια πίσω από τη μάντρα του συνεργείου του όπου είχε στήσει το εργαστήριό του ο σατανικός επιστήμονας τα πειράματα ολοκληρώθηκαν και ο βιονικός Καρατζαφύρερ είναι πια μια πραγματικότητα και κινείται ανάμεσά μας!

Το εξάμβλωμα αυτό μπορεί να μιλάει να περπατάει και να εκσπερματώνει από το στόμα (πράγμα που συνηθίζει άλλοστε), αν και ελατωματικό, γιατί έχει σκισμένα τα ράματα στο δεξί του Πλευρή και έχει Βορίδια αντί για αρχ**ια με το συμπάθειο. Τα Βορίδια αυτά αντικατέστισαν τα δύο πρόχειρα Χρυσά Αυγά που του εμφύτευσε στην αρχή για ούμπαλα ο τρελός επιστήμων Τάκης, που μετέπειτα έσπασαν καθώς από μέσα τους εκολάφθηκαν Χρυσα-αυγήτες σαυρόμορφοι υποχθόνιοι συνέλληνες που ζούνε στο κέντρο της γης και σκάνε μύτη από τη σπηλιά του Νταβέλη που και που για να πουλήσουνε κάτι άκυρα βιβλία στην τηλεόραση που μιλάνε για ούφα, αρκούδες και ρωσίδια.. Φυσικά είναι μεταμφιεσμένοι σε ανθρώπους, και ένας από αυτές τις σαύρες είναι μάλιστα κούκλος σαν Άδωνης.

Το κόλπο όμως το μυρίστηκε αμέσως η ρουφιάνα η Αλέκα. Σκέφτηκε, με τέτοιο όνομα, ‘Λαός’ (ή έστω Λάος) θα μου φάει πελατία ο λιγδιάρης. Πέρασε λοιπόν στην αντεπίθεση με το σατανικό σχέδιο της παρασκευής κομμουνιστικής πρέζας στα υπόγεια εργαστήρια του σπιτιού του Λαού, νοθευμένη με την τέφρα των άταφων αγωνιστών του Βουνού. Έθεσε σε εγρήγορση όλο το καρτέλ που συνομωτικά αποκαλείται Λαϊκό Κίνημα και όλους τους αποτρόπαιους μηχανισμούς του: πρώτα πρώτα το ξέπλημα χρημάτων έγινε μέσω της Λαϊκης Τραπεζας και με τα αζήτητα κέρδη του Λαϊκού λαχείου. Τα Λαϊκα τραγούδια που έπαιζαν από τα μεγάφωνα του Περισσού με τα αντίστροφα μηνύματά τους έστελναν τον κόσμο υπνοτισμένο σαν ζόμπι προς τις Λαϊκές αγορές όπου γινότανε το νταραβέρι κομμουνιστικής ηρωίνης. Σύριγγες για τους σκοπούς του κόμματος προμήθευε δωρεάν στους ενδιαφερόμενους το Λαϊκο Νοσοκομείο. Η πρέζα του λαού άρχισε λοιπόν να κάνει θαύματα. Από Εκάλη, Πολιτεία, Κεφαλάρι ξεχύθηκαν ζάμπλουτοι αγωνιστές με τις μερσεντές και τα Cayenne 4x4 και τα Hummer με κόκκινες σημαίες, παρατήσανε οι κύριες τα spa και το shopping και κατέβηκαν στο δρόμο στο πλευρό του Λαϊκού Κινήματος!

Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις του τόπου όμως πέρα βρέχει... Την ίδια ώρα που συμβαίνανε σημεία και τέρατα, στο ΠαΣοΚ συζητούσανε με κάτι μωρόχαβλους μαρκετίστες πώς θα αλλάξουν το έβλημα του κόμματος ώστε και να κρατήσουν τους παλιούς παραδοσιακούς ψηφοφόρους αλλά συνάμα να κάνουν και άνοιγμα σε κάθε κατεύθυνση. Τέλος αποφασίστηκε ότι θα κρατήσουν τον πράσινο ήλιο, αλλά από μέσα θα βγαίνει ο κίτρινος Δικέ-φαλλός της ΑΕΚ με σφυρί στο αριστερό χέρι και δρεπάνι στο δεξί, που σε περιπτώσεις ανάγκης κλείνοντας τις φτερούγες του θα σχηματίζει σφυροδρέπανο που θα φωτίζει τον Ελληνικό ουρανό όπως το σήμα του Μπάτμαν στο Γκόθαμ Σίτι, και θα τσιμπάει διαφόρους αμφιταλαντευόμενους φιλοαριστερούς. Αυτό όμως ήταν και η αφορμή να χάσει το ΠαΣοΚ τα Παπα-θεμέλειά του, καθώς διαφώνησε και έφυγε εξοργισμένος από το κόμμα ο Στέλιος, ο σέντερ της ομάδας και στη θέση του ήρθε η Εύα Καϊλή και στο κόμμα έχουν καϊλώσει όλοι πολύ άσχημα και γι’αυτο πάνε για φούντο. Φάτε μάτια ψάρια!

Και μιας και μιλάμε για τους ιχθύες, οι τύποι από το ΣΥΡΙΖΑ είχαν τη φαεινή ιδέα να πάρουν ένα καϊκάκι, να βγουν στο πέλαγο και να ρίξουν δυο παραγάδια και μια τσαπαρί μπας και πιάσουν κανένα Ψαριανό για το ενυδρείο της βουλής και πρωτίστως γιατί ο μεγάλος Ψαριανός τρώει τη μικρή Ψαρούδα.

Στα δίχτυα τους όμως δυστυχώς πιάστηκαν κάτι Δελφίνοι από τη ΝΔ ( τα αρχικά ΝΔ από τα ονόματα του παθιασμένου αμαρτωλού ζεύγους Ντόρα-Δημήτρης, ναι για τον Αβραμόπουλο τον ξάδερφο του Σαρκοζί λέω και την κόρη του Δράκουλα) πράγμα που έκανε κακό στο οικολογικό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ κι ας μην είναι προστατευόμενα είδη τα ζώα της ΝΔ.

(Η συνέχεια την επόμενη τετραετία(;)...μάλλον.)

See You In Hell My Darling

Όταν την προηγουμένη Πέμπτη έμαθα για το θάνατο του Νικολαΐδη δεν ξέρω τι ένιωσα πιο έντονα. Στεναχώρια από το ότι πλέον πήγε στην αγαπημένη του κόλαση ο, με διαφορά, μεγαλύτερος έλληνας σκηνοθέτης ή ανακούφιση γιατί πλέον έπαψε ο ελληνικός κινηματογράφος να διαθέτει τον μοναδικό άνθρωπο που στα έσκαγε από παντού γι’ αυτά που ήθελες να είσαι και κόλωσες, γι’ αυτά που ήθελες να κάνεις και δεν είχες τ’ αρχίδια. Που σου έριχνε μέσ’ τη μούρη τα σκατά μέσα στα οποία ζεις και νομίζεις ότι είναι οκ, ενώ μέσα σου ξέρεις ότι τελικά είναι σκατά, που σού δειχνε στην οθόνη αυτά που σκέφτεσαι, και την ίδια στιγμή που τα σκέφτεσαι, την ίδια στιγμή τα θάβεις ακόμα πιο βαθιά.

Κάποιοι μιλάνε για το ρόλο του στο ελληνικό σινεμά και κάτι άλλα ακαδημαϊκά, άκυρα, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ο Νικολαΐδης έκανε παγκόσμιο σινεμά που έβγαινε από τα πιο σκοτεινά κομμάτια του μυαλού, μακριά από οποιαδήποτε θεωρία, ιδεολογία και όλες αυτές τις μαλακισμένες λέξεις. No rules. Μόνο χωρίς κανόνες και καμιά αρχή, καμιά εξωτερική επιβολή, φτάνεις εκεί που έφτασε αυτός και δεν αυτολογοκρίνεσαι και σέβεσαι τους γύρω σου, μα πάνω απ’ όλα τον εαυτό σου.

Η παρέα και ο εγκλεισμός. Πάνω από όλα η φιλία, και ότι είναι απ’ έξω είναι εχθρός. Και όταν η φιλία δεν νικάει την εξουσία πέφτει υπερασπίζοντας την, γι’ αυτή τη γαμημένη την αξιοπρέπεια. Ο Νικολαΐδης μπήκε σε τέτοια μονοπάτια που πολλές φορές νίκησαν και τον ίδιο. Αλλά δεν έχει σημασία ποιός νίκησε. Άλλωστε η ήττα δεν είναι πιο ωραία; Οι νίκες σε μαλακώνουν, σε κάνουν λίγο πιο αδερφή, είσαι πλέον από πάνω, και αν είσαι από πάνω είσαι de facto με τους κακούς.

Σκόρπιες φράσεις και σκέψεις. Δυστυχώς δεν έχω την ικανότητα να βρω τα λόγια. Απλώς λέξεις χύμα. Αποχαιρετώ το Νικολαΐδη. Τον ήθελα κι άλλο. Αλλά δεν έχει σημασία; Τα κουρέλια τραγουδάνε για πάντα, και εκείνη η γάτα κάτι μαγειρεύει.

Υ.Γ. Τα κουρέλια είναι από τις δυο τρεις ταινίες που έχουν συμβάλει συνολικά σε αυτό που είμαι. Καληνύχτα, πάω να δω τον Άλκη να χτυπάει τα τύμπανα. Και η κατάληξη είναι γνωστή...

Μία από τα ίδια…

Η επόμενη μέρα των εκλογών με βρίσκει στο γραφείο να τεμπελιάζω και να γράφω ένα από τα εκατοντάδες post σχετικά με τη ‘γιορτή της δημοκρατίας’ που όλοι μαζί απολαύσαμε τις τελευταίες εβδομάδες, με αποκορύφωμα τη χτεσινή βραδιά. Βλέπετε ο ‘γάτος’ έχει βγει για ‘εξωτερικές εργασίες’ και είπα ως ‘ποντίκι’ να χορέψω λίγο κι εγώ. Ντροπή μου. Έτσι θα πάει μπροστά αυτός ο τόπος; Any way…

Λοιπόοοον…δεν έχω καμία διάθεση να αρχίσω να γράφω βαρετές μαλακίες για εκλογικά αποτελέσματα, το μέλλον της χώρας, δελφινισμούς και άλλες τέτοιες ανοησίες. Θα προτιμήσω να χρησιμοποιήσω την υπόλοιπη σελίδα με έναν τρόπο που να μην κουράσει τον αναγνώστη (ναι καλά…), να του ερεθίσει τη σκέψη (χαχαχα) και αν γίνεται να τον κάνει να προβληματιστεί λίγο (…). Θα σας παραθέσω λοιπόν μερικά γεγονότα που με έβαλαν σε σκέψη χτες κατά τη διάρκεια του μετεκλογικού καφέ-σουβλακίου-μπύρας, και δεν κρύβω ότι με απογοήτευσαν ελαφρός. Πριν ξεκινήσω όμως πρέπει να παραθέσω δύο πληροφορίες:

1. Στις χτεσινές εκλογές ψήφισα αυτό που μου έλεγε η καρδιά και το μυαλό μου και ομολογώ ειλικρινά ότι δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν ήταν η ‘σωστή’ επιλογή. Ψήφος στο qu-qu-e (άκυρο για όσους δεν κατάλαβαν) με τη χρήση ενός ηλίθιου ευφυολογήματος που μου’ρθε στο λιγοστό μυαλό μου εκείνη τη στιγμή.

2. Παρόλο που είμαι λίγο πολιτικά απογοητευμένος από μερικούς φίλους, που πιθανό να διαβάσουν αυτό το post, δε νομίζω ότι (από μεριά μου) κάτι τόσο ‘ανόητο’ όπως η ψήφος του καθενός μπορεί να αποτελέσει σοβαρή αιτία για να χαλάνε οι καρδιές μας. Τέλος πάντων…ακόμα δεν ξεκίνησα και πάει η σελίδα που λέγαμε.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως άνθρωπο που λίγο-πολύ αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του, βλέπω καρεκλολάγνους λαοπλάνους πολιτικούς, αραχτούς μικροαπατεωνίσκους δημόσιους υπαλλήλους, οργισμένους αγρότες μέσα σε Mercedes, αυθαίρετα μέσα σε καμένα δάση και πάνω σε παραλίες κλπ κλπ. Από την άλλη βλέπω συνταξιούχους, συνδικαλιστές, φοιτητές και πολίτες γενικότερα να κατεβαίνουν στους δρόμους, να διαδηλώνουν (δικαίως ή αδίκως), να δυσανασχετούν και να μιλούν για καλύτερες συνθήκες σε ότι είναι αυτό που τους καίει τέλος πάντων. Και πες…άντε και τη δώσαμε την ευκαιρία και μια και δυο και τρεις φορές και στα δύο μεγάλα κόμματα. Και πάλι άντε και η δεξιά και η αριστερά είχαν έντονα συναισθηματικά προφίλ στις συνειδήσεις του κόσμου μέχρι πριν μερικά χρόνια. Από εδώ και πέρα τι γίνεται όμως;;;

Κάθομαι και συλλογίζομαι λοιπόν ότι αν εξαιρέσεις τα παιδιά εκείνα που έχουν κάποιο άμεσο συμφέρον, και εκείνα που δεν έμαθαν να ξεχωρίζουν το γήπεδο από την πολιτική, οι υπόλοιποι μορφωμένοι κατά τους τύπους και σκεπτόμενοι νέοι, θα κάνουν έστω και την απόπειρα για τη διαφορά. Και θα με ρωτήσετε τώρα ποια είναι αυτή η διαφορά. Δεν μπορώ να το ξέρω, αλλά όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, με το να ψηφίζεις τα κόμματα που συντηρούν την κακοδιαχείριση και την απάτη όντας κυβέρνηση, ή με το να στηρίζεις, ανούσια, με την ψήφο σου, ‘μικρά’ κόμματα που προβάλουν θέσεις ακραίες, απαιτήσεις εξωπραγματικές ή έστω ‘ωραίες ιδέες’ χωρίς κανένα ουσιαστικό πλάνο πραγματοποίησής τους μόνο και μόνο για αντίδραση, δε νομίζω ότι αλλάζει τίποτα.

Και περνάω στα προσωπικά μου χτεσινά βιώματα για να ολοκληρώσω επιτέλους αυτή τη βαρετή μπούρδα που γράφω. Χθες υπήρξα μέλλος μιας αρκετά μεγάλης παρέας από νέα παιδιά σαν κι εμένα, και έφτασαν στα αυτιά μου συζητήσεις (από ψηφοφόρους των δύο μεγάλων κομμάτων) για το αν το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ έχουν βλάψει πιο πολύ την Ελλάδα ως επιχειρήματα για το ποιος είναι καλύτερος για να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο (???). Έμαθα ότι κάποιοι φίλοι προτίμησαν το ξεχασμένο στην εποχή του Στάλιν, ΚΚΕ για τη ‘μαχητικότητά’ του υπέρ των καταπιεσμένων εργαζόμενων, όταν οι αντιπροτάσεις του συγκεκριμένου κόμματος δε γίνεται να εκφράζουν λογικούς ανθρώπους (?????). Υπήρξαν και εκείνοι που επέλεξαν το ‘εναλλακτικό’ ΣΥ.ΡΙΖ.Α, του οποίου το πρόγραμμα διάβασα σε μία απέλπιδα προσπάθεια να βρω κάτι να ψηφίσω. Απογοήτευση και εκεί μιας και ήταν ο χώρος που μου ήταν ανέκαθεν πιο συμπαθής και δε βρήκα πουθενά τη ρεαλιστική ριζοσπαστικότητα που αρμόζει στην ελληνική πραγματικότητα.

Αποφασίσαμε λοιπόν όχι μόνο να δεχτούμε το ‘παιχνίδι’ αλλά να του δώσουμε και ένα μεγαλοπρεπές ΟΚ για να συνεχίσει να κάνει την καθημερινότητά μας όλο και πιο μίζερη. Γιατί ρε παιδιά;;;

Εκλογαί

Και τώρα που το ασκήσατε το εκλογικό σας δικαίωμα ρε φιλαράκια πως νιώθετε; Μια νέα εποχή έρχεται; Απελπισία μαύρη και άραχνη; Άντε να βγει ο Σάκης να λέει καμιά μαλακία στη βουλή να γελάμε; Ρε ζημιά που θα σας κάνει πούστηδες η μορταδέλα...;

Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη όταν το έριξες;