Τώρα ξέρεις που θα με βρεις...

Δεν την παλεύω κάστανο. Φεύγω. Φοράω το όμορφο Ροζ t-shirt μου που γράφει MADONNA στην πλάτη, γεμίζω το mp3 μου και την κάνω. Πρώτα όμως θα ξεράσω για να βγάλω από μέσα μου κάθε ανάμνηση από την κάθε πουτάνα που μου έφαγε τη ζωή. Καθαρτικός εμετός, στέλνει στα βάθη της λεκάνης κάθε πίκρα, πόνο, ανάμνηση και χολή που έχω για τα κομμάτια κρέας που περάσανε και δεν ακούμπησαν, όμοιες με ζουμερές χοιρινές μπριζόλες. "Love is like oxygen, you get too much you get too high, not enough and you re gonna die" τραγουδούσανε οι ELO, κάτι παραπάνω θα ξέρανε. Έτσι, απαλλαγμένος από αναμνήσεις, ξεκινάω για ένα καινούργιο μέλλον ελπίζοντας σε μια καλύτερη τύχη. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Περασμένα μεσάνυχτα και το φεγγάρι μου χαμογελάει ξέροντας για την απόφασή μου. Φοράω το σακίδιο στην πλάτη, βάζω το σούπερ ντούπερ κινητό - Mp3 - digital camera στην τσέπη και τα ακουστικά στα αυτιά. Καβαλάω το μαγικό καλάμι Μαδαγασκάρης, που μου έφερε από ένα πρόσφατο ταξίδι στο μακρινό αυτό νησί ένας φίλος, απογειώνομαι, φεύγω... επιτέλους.

Κι αν κάποια στιγμή με αναπολήσεις και με θυμηθείς, στην ζώνη του Ωρίωνα ψάξε να με βρεις...

Η Θεωρια του τιποτα - volume 2&1/2

Τελικα οσο και να προσπαθω να ξεφυγω απο την κατασταση συνεχης πνευματικης εξελιξης δεν μπορω να τα καταφερω.

Τωρα βεβαια καποιος θα μου ελεγε "ξεκινας ρε φιλε ενα κειμενο με συμπερασμα?"... Και βεβαια αυτο κανω. Δεν ειναι τυχαιο εξαλλου οτι το ιδιο εκανε και ο μεγαλος πνευματικος Πεκερεπεκερε Μπονο στο προσφατο βιβλιο του με τον τιτλο "Ο Τσεκερε Τσαν Τσου Τσιμπλερ μυγα ειναι μπροστα μου", το οποιο αναφερεται οπως ειναι φανερο στην επικρατηση του καπιταλισμου επι του κομμουνισμου στα τελη της προηγουμενης χιλιετιας.

Βεβαια δεν ξερω αν ο Πεκερεπεκερε θα ζησει αρκετα χρονια ακομα ωστε να δει την εξελιξη του κινεζικου γιγαντα (εξου και το Τσεκερε Τσαν Τσου), ωστε να καταληξει σε συμπερασμα σχετικο με την επαληθευση της θεωριας του.

Επανερχομαι ομως στο αρχικο μου θεμα. Οπως φαινεται και στις ακολουθες φωτο, οι δυο φιλοι που με συνοδευσαν στην Μαδαγασκαρη εχουν αραξει και απολαμβανουν τον ηλιο (ο ενας, γιατι ο αλλος καθεται στην σκια) και γενικως την σαπιλα τον διακοπων μας.

Εγω ομως απο την αλλη και ενω απολαμβανω το γνωστο αγαπημενο μου κοκτεϊλ "Teza" (παντα την ακουω με κανα 2 ποτηρακια), πεφτω πανω σε ενα παλιο γνωριμο.

Το παλικαρι, ονοματει Δημητρης Μαρογλου (ωριμος αντρας πια), ετσι θα ηθελε να πιστευει ο παλιο ξεφτιλας... αφου με χαιρετισε και μοιραστηκε μαζι μου τις εξελιξεις των τελευταιων 20 χρονων της ζωης του, εντος 5 λεπτων, μου ειπε οτι θα ηθελε να ακουσει την κρητικη μου πανω σε ενα κειμενο στο οποιο ειχε συνεισφερει. Παραθετω το κομματι

"Ποιές πρέπει να είναι οι βασικές προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης;" (Απρίλιος - Ιούνιος 2000)

Στα κείμενα διατηρείται η ορθογραφία και η στίξη σας

"Πρώτη κατεύθυνση ειναι να εξασφαλίσει όσον το δυνατόν περισσότερους πόρους. Αυτό σημαίνει οτι πρέπει να συνεχίσει την οικονομική ανάπτυξη (άλλωστε έτσι προκύπτουν νέες θέσεις εργασίας), και να συνεχίσει την πολιτική προσέγγισης με την Τουρκία ώστε να εξοικονομηθούν μακροπρόθεσμα πόροι από την μείωση των εξοπλισμών. Αυτοί οι πόροι με την σειρά τους πρέπει να κατευθυνθούν: 1. Σε υποδομές (Δημ.Εργα) 2. Σε εκσυγχρονισμό-οργάνωση του κρατικού μηχανισμού 3. Στην παιδεία 4. Στη στεγανοποίηση των συνόρων και το έλεγχο των μεταναστών 5. Στήριξη των οικονομικά ασθενεστέρων 6. Βελτίωση υπηρεσιών υγείας" Δημητρης Μαρόγλου (Αθήνα) http://www.bbc.co.uk/greek/answer5.shtml

Καλα ο τυπος δεν παιζεται σου λεω... τρελος ποζερας. Μου ειπε μαλιστα και την ηλεκτρονικη διευθυνση για να το μελετησω επισταμενα το ζητημα.

Ασε ρε καραγκιοζη μου ηρθε να του πω μετα απο 20 χρονια που εχω να σε δω αυτο εχεις να μου πεις. Ομως, αφου χαμογελασα και εξησα απαλα το μουσι μου, και καλα οτι σκεφτομαι αυτα που γραφει, του ειπα οτι εχει δικιο, του εταξα μαλιστα οτι θα το εξετασω το κειμενο με μεγαλυτερη ηρεμια οταν επιστρεψω...

Τωρα θα πρεπει να καταληξω βεβαια καπου σχετικα με το εισαγωγικο μου συμπερασμα...παρολαυτα θα σας αφησω να κανετε λιγη υπομονη ακομη φιλοι μου μεχρι το επομενο μου post... ηδη σας εχω γεμισει πληροφοριες και οπως λεει και μια "mature" προσωπικοτητα, τα κειμενα αυτου του τυπου δεν θα πρεπει να βομβαρδιζουν με πληροφοριες και συμπικνωμενα νοηματα το κοινο τους, για να ειναι αρεστα..

Υποσχομαι λοιπον να επανελθω συντομως, για να παραθεσω την καταληξη μου, αφου ομως πρωτα συμβουλευτω και τον μεγαλο δασκαλο Σωκρατη στην καθιερωμενη εβδομαδιαια μας τηλεφωνικη συνομιλια (Πεμπτη σημερα).

Υπομονη λοιπον...

Ήρθε η άνοιξη ξανά ....

Μικρά μου πόνυ, μικρά μου πόνυ ήρθε η άνοιξη ... ΞΑΝΑ. Με την πρεμιέρα της άνοιξης στην σκηνή της Αθηναϊκής πραγματικότητας, έπεσε και το τελευταίο προπύργιο κολοβαρέματος ... εγώ δηλαδή. Ναι, ναι κυρίες και κύριοι ήρθε η ώρα να μπω κι εγώ στον επαγγελματικό στίβο. Πώς νιώθω για αυτές τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που διαδραματίζονται στη ζωή μου??? Όπως όλοι στη θέση μου ... ΣΚΑΤΑ!!!!!

Δουλεία, πρωινό ξύπνημα, άγχος, κίνηση, υπερωρίες. Πω πω, δεν είμαι εγώ σου λέω για τέτοια πράγματα. Εγώ είμαι για άλλα κόλπα. Τώρα τι κόλπα είναι αυτά τα άλλα δεν έχω προσδιορίσει ακόμα αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν περιλαμβάνουν τον παράγοντα εργασίας. Κάθομαι στο γραφείο κάποιου άλλου στη δουλειά, γιατί ακόμα δεν έχω δικό μου γραφείο. Ελπίζω σύντομα να έχω γραφείο αλλά και γραμματέα έτσι ώστε να μπορώ να την παρενοχλώ σεξουαλικά. Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Μπίλης ο πλανητάρχης. Λοιπόν κάθομαι στο ξένο γραφείο και χαζεύω καθότι κανείς δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί μαζί μου. Μέχρι 31 Μαρτίου πρέπει οι εισηγμένες να έχουν δημοσιεύσει ισολογισμούς κι όλοι τρέχουν πανικόβλητοι, με μένα τον rookie θα ασχολούνται ? Καλύτερα για μένα να πω την αλήθεια. Κάθομαι που λέτε στο ξένο γραφείο και χαζεύω την Πατησίων από κάτω. Μέτρια κίνηση αλλά παντού κινούνται φοιτητές ... και ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ ... το βασικότερο. Απέναντι ακριβώς θαυμάζω το κτίριο της ΑΣΟΕΕ. Όχι ότι έχει τίποτα το αξιοθαύμαστο (εκτός ίσως από τις φοιτήτριες της) αλλά εγώ την θαυμάζω. Πάντα ήθελα να σπουδάσω και να κινούμαι στο κέντρο αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς η ζωή είχε διαφορετική άποψη. Οι προπτυχιακές μου και μεταπτυχιακές μου σπουδές έγιναν στον Πειραιά. Στο καπάκι το στρατιωτικό μου το έκανα ακόμα πιο βαθιά στον Πειραιά, στο Χατζηκυριάκειο αλλά δεν θα άντεχα και η επαγγελματική μου σταδιοδρομία να λάβει μέρος στον Πειραιά. Έτσι να μαι εδώ, απέναντι από την ΑΣΟΕΕ να χαζεύω από το παράθυρο και να ακούω Ψαριανό.
Τι μέρα έχουμε σήμερα ? ΑΧΑ, 27 Μαρτίου 2007. Σαν σήμερα πριν 26 χρόνια γεννήθηκε ο Κ και πριν 23 χρόνια γεννήθηκε η Β. Μιας και η Β όμως αποφάσισε να φύγει από την ζωή μου παρόλες τις αντιρρήσεις μου δεν έχω σκοπό να της ευχηθώ. ΧΑ ΧΑ ΧΑ είμαι κακός ε ??? Στον Κ έχω είδη στείλει ένα πετυχημένο μυνηματάκι με ευχές. Όπου να ναι θα έρθει κι η ώρα να πάω σπίτι μου. Άντε γιατί έχω βαρεθεί εδώ. Βέβαια δεν πρέπει να είμαι αχάριστος. Στο ίδιο κτίριο υπάρχουν ΙΕΚ αισθητικής - κομμωτικής και κάθε πρωί θαυμάζω τις όμορφες παιδούλες που έρχονται με το όνειρο να γίνουν μια Τρύφωνας Σαμαράς ή μια Ntino & Gino. Ξέρετε τι κομμάτια κυκλοφορούν το πρωί όταν φτάνω ?? Άλλο πράμα σου λέω ... άλλο πράμα...
Έφτασε η ώρα να φύγω. Θα κατέβω σαν γιάπις με το κουστουμάκι μου, θα κατηφορίσω την Χέυδεν, θα πάω στον ηλεκτρικό κι από εκεί Μετρό μέχρι Άγιο Δημήτριο και αμάξι μέχρι το σπίτι. Ούτε κίνηση ούτε άγχος για παρκάρισμα, άρχοντας ο δικός σου, σου λέω.

PS: Το post αυτό δεν έχει κανένα σκοπό και θέμα... απλά έκανα αυτό που ξέρω καλύτερα :P Έγραψα ότι παπαριά μου ερχόταν στο κεφάλι

Unanistan

24 Μαρτίου 2007. Τα Τουρκικά στρατεύματα προελαύνουν μέχρι το Φάληρο. Εχουν καταλάβει τις ακτές από το Σούνιο και δώθε αυτό που δεν έχουν καταλάβει ακόμη όμως είναι ότι έχουν έρθει μόνοι τους ως εδώ και δεν θα αντέξουν για πολύ ακόμη. Ξεκίνησαν από τα βάθη της Ανατολής και αποτίναξαν με κόπο τον ελληνικό ζυγό αλλά μέχρι πού νομίζουν ότι θα φτάσουν, στον Κριό πάντως αποκλείεται, δεν είναι η χρονιά τους, στα παράθυρα κάνει κρύο πια και όλοι οι μαιντανοί μπήκαν στα κάτω ράφια του ψυγείου, εκεί που η ζέστη εχει φτάσει στους -11. Ο Κηφισός θα είναι το απόλυτο όριο για τους γκιαούρηδες.


Ο στρατηγός Terim έχει τεράστια εμπειρία σε διεθνείς αναμετρήσεις αλλά το στράτευμά του είναι ολιγάριθμο. Οι Έλληνες αμύνονται σθεναρά. Πάντα η άμυνά τους υπήρξε υπόδειγμα για φίλους και εχθρούς. Ούτε από ξηρά, ούτε από αέρα περνούσε ο αντίπαλος. Τώρα πια ήταν αποδυναμωμένοι και κουρασμένοι, ένα γερασμένο στράτευμα. Κάποτε έφτασαν μέχρι και πίσω από τις γραμμές του εχθρού, τους κατέκτησαν, σήκωσαν πολύ ψηλά τα λάβαρα και στόλισαν τα ελληνικά σπίτια με σημαίες και με τρόπαια. Μετά όμως με αλαζονικό τρόπο έχασαν τα κεκτημένα και οι Τούρκοι τους πέταξαν, και τους εσπρωξαν μέχρι την Αττική. Οι Γερμανικές δυνάμεις είναι πάντα στο πλευρό των Ελλήνων, αν και από την αριστερή πλευρά είναι φανερή η αδυναμία μας. Χάσαμε μια μάχη, ε δεν χάσαμε και τον πόλεμο λένε οι αρχηγοί μας. Είναι όμως εκνευρισμένοι, κλωτσάνε ό,τι βρουν μπροστά τους. Μα πώς αφήσαμε μια τέτοια νίκη να μας γλιστρήσει από τα χέρια... Όλα τα γυναικόπαιδα σφαγιαστηκαν και με κλαυθμούς και οδυρμούς έγινε δεκτή κι αυτή η ήττα. Τώρα οι δυνάμεις των Τούρκων θα προέλαυναν μέχρι το Σύνταγμα, αφού ο στόλος μας δεν τους αντιμετώπισε νικηφόρα στο Φάληρο. Ήταν λίγοι κι εμείς πολλοί. Αλλά αυτοί αξιόμαχοι κι εμεις δειλοί, ασύνδετοι στις γραμμές μας. Ο Θεόδωρος είχε αποχωρήσει πια, είχε κρεμάσει τα γιαταγάνια του, κουρασμένος πια. Έτσι έπρεπε να είχαν κάνει κι άλλοι. Αλλά ο Μαυροκορδάτος επέμενε να κάνει τις ραδιουργίες του και να παίζει τα παιχνίδια της εξωτερικής του πολιτικής ευνοώντας τον δολοπλόκο Metternich. Αυτός κάποτε μας βοήθησε και του χρωστάμε πολλά. Τώρα πια είναι θιασιώτης μιας τετράγωνης λογικής, όχι πια στρογγυλής. Νομίζει ότι το παιχνίδι θα το κερδίσουμε από αέρος, με μακρυνές ρίψεις πυρύτιδας. Οι τακτικές όμως άλλαξαν, και με γρήγορες κοφτές κινήσεις αιφνιδιάζεις τον εχθρό. Με νεαρούς και θαρραλέους πολεμιστές, όχι με γερασμένους και τραυματισμένους, αναπαυμένους στις δάφνες τους ήρωες. Τα νέα δεν άργησαν να ακουστούν. Μέχρι και στη βουλή φτάσανε οι ταραξίες. Από τα άκρα δεξιά εξαπέλυσαν την επίθεσή τους. Κάψανε, ρημάξανε, λεηλατήσανε, σπήλωσαν τη δόξα και τα μνημεία μας. Και πόσοι ήταν άραγε δαύτοι....μια χούφτα. Αλλά κι εμείς ξέρουμε τί θα πει χούφτα, ξέρουμε καλά. Θα τους πετάξουμε στη θάλασσα. Και όσο αυτοί θα συνωστίζονται στην προκυμαία, θα γράφουν την πιο πικρή χρυσή σελίδα τους.

Φιλια απο την μαγευτικη Μαδαγασκαρη

Αγαπημενοι μου φιλοι σας στελνω 2 φωτο και ολη μου την σκεψη απο το ταξιδι μου στην Μαδαγασκαρη... Στην 1η παιρνετε μια γευση απο το πώς ειναι το ταξιδι με το πλοιο της ερημου. Sorry που ειναι μακρυνη και δεν με διακρινετε καθαρα... αλλα ο βεδουινος που τραβουσε δεν ηξερε, ειδα και επαθα να του δειξω πω @#%$τα βγαζουν φωτογραφιες... σιγα μην ειχα την υπομονη να του δειξω και το ζουμ.

Στην 2η ειναι κατι φιλαρακια που γνωρισα ενα πρωινο στην παραλια...

πολλα φιλια, μου λειπεται ολοι... αλλα δεν σας ξεχνω!!

A Walk On The Wild Side

Παρασκευή βράδυ, μπαίνω κατά τις εννιά σπίτι μετά από ένα δωδεκαωράκι δουλειάς. Καλά πήγε και σήμερα, μας ρούφηξαν το αίμα πάλι. Τι είναι αυτά που λέω; Σαν κνίτης το 78 ακούγομαι. Υπόσχομαι στον εαυτό μου πως αν ξαναπώ πρόταση ανάλογου ύφους θα βάλω τον εαυτό μου τιμωρία να ξαναδιαβάσει τους λόγους που οδήγησαν στη διάσπαση του ΚΚΕ. Έτοιμο γεύμα «τορτελίνια αλά κρεμ», φούρνος μικροκυμάτων, σε δέκα λεπτά τρώω φαγητό που η κακούργα η μάνα μου θα έκανε μισή ώρα να ετοιμάσει. Μιλάμε για χάσμα γενεών. Αυτοί οι baby boomers δεν έχουν πια καμία εξικίωση με την τεχνολογία. Ζαπάρω τρώγοντας, έρχεται κι όρεξη. Πέφτω πάνω στον Σάκη. ΣαΜπου και όχι ΣαΡου, προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Παίζει σε ένα σίριαλ που λέγονται κάτι κρυάδες, μα τι κρυάδες. Μιλάμε πρώτου επιπέδου. Πώς κατάντησε έτσι ο Σάκης, λέω στην όρεξη δίπλα μου. Εσύ που έχεις πρωταγωνιστήσει σε Σαίξπηρ ως Ρωμαίος, που έχεις ενσαρκώσει έναν θάμνο τελείως πρωτοποριακά, που έχεις κάνει ρεμπέτικη διασκευή του Εθνικού Ύμνου, πώς κατέληξες να παίζεις σε τέτοιες mainstream αηδίες;

Παίρνω την απόφαση σήμερα να αποδώσω φόρο τιμής στην άλλη πλευρά της πόλης, μακριά από γκαζοψυρρήδες και λυκαβητοκολονάκια. Ξέρετε, εκεί χαμηλά, κάτω από την Πατησίων: Βικτώρια, Αχαρνών, Λιοσίων, Αριστοτέλους. Δρόμοι που η πλειοψηφία των ανθρώπων που συναστρέφομαι καθημερινά, δεν ξέρει ούτε που πέφτουν. Άλλος κόσμος. Εκεί που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε άλλη πόλη. Εκεί που το μπετό μοιάζει πιο γκρι και τα σπίτια βλέπουν ήλιο μια δυο ώρες την ημέρα. Κάποτε ερχόμουν πιο συχνά εδώ. Είχα κάτι φίλους. Έχω χρόνια να τους μιλήσω. Ο ένας ταξιτζής, ο άλλος γκαρσόνι, ο τρίτος αλκοόλας, τον πέτυχα σε ένα καφενείο της Αγίου Μελετίου μέρα μεσημέρι σουρωμένο με κάτι γερόντια. Τον είδα και απλώς συνέχισα. Τι να του πω εγώ ο μηχανικός, ο consultant, o μαρκετίστας, ο broker; Α ρε Λιάκο, πέθανες στα εικοσιοχτώ.

Κατηφορίζουμε με τον Κ τη Χέυδεν μέσα στο ψιλόβροχο. Βλέπουμε κόσμο έξω από ένα μπαράκι. Μπάχαλοι, χασίκλες, οικογενειάρχες, εξηντάρηδες ροκεντρολλάδες. Γυναίκες πιο γήινες, δεν ξέρω πιο αληθινές ή όχι, αυτά τα κλισέ μου ακούγονται κάπως. Αλλά σίγουρα όχι οι space γκόμενες που ήταν δίπλα μου το βράδυ της Πέμπτης σε ένα hype bar της ανατολικής πλευράς.

Κατεβαίνουμε τα σκαλιά του υπογείου. Ντουμάνια ο καπνός. Στην σκηνή ένα γνωστό δίδυμο διαλογίζεται:
- Μήτσο, έχω δυο καλά κομμάτια
- Να τα πιούμε;
- Όχι ρε μαλάκα, να τα πούμε

Χειροκρότημα. Hey Joe, where you goin’ with that gun in your hand? Καμμένοι (;) στα εξήντα από επιλογή. Το ροκ σαν επανάσταση και όχι σαν δυο ακόρντα. Μιλάμε για αρχίδια, όχι μαλακίες. Σε άλλους προκαλούν θλίψη, σε άλλους ένοχη ζήλεια για κάτι που δεν θα μπορούσαν να γίνουν ποτέ. Κάτι άλλο. Μακριά από αστικές συνήθειες. Αντισυμβατικότητα αληθινή. Καλύτεροι ή χειρότεροι, δεν έχει σημασία.

Μετά από κανά δύωρο βγαίνουμε έξω.
- Είμαστε για τίποτα; Σάββατο αύριο.
- Μπα, γάμα το. Έχω να πάω στο γραφείο κατά τις δέκα.

Θάνατος!!! που λέει και ένας παλιόφιλος.

Θεωρια του Τιποτα - Volume 2-

Εγω, η Μπανανα, η Θεωρια της υπαρξης, η Μαδαγασκαρη και το Πλοιο της ερημου

Ο ζωντανός θρύλος των blogs επιστρέφει με μια δυναμική (826352,12), σε μια προσπάθεια να παρουσιάσει την ολοκλήρωση της θεώρησης του (σε εκλαϊκευμένη μορφή)...

Εγώ ο κατσαρίδας, μετά από μια απουσία ημερών-μηνων από τα blogs και τα γενικότερα δρώμενα - κάπως πρέπει να βγάλουμε και το ψωμί μας βρε αδερφέ - επιστρέφω για να τεκμηριώσω την μεγαλειώδη θεωρία μου. Μετά από χρόνιες συσκέψεις μετά του εαυτού μού, αλλά και με άλλες προσωπικότητες του χώρου, και αφού επιτέλους ολοκλήρωσα την περιοδία μου (που κατεληξε σε παροδια) στην Πρωσικη Ζουαζιλανδη και στα περιξ, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η μπανάνα τρώγεται καλύτερα χωρίς την φλούδα...

Για να δείτε λοιπόν πόσο δύσκολο είναι να αναρριχηθείς στην κλίμακα της διαλογικής επεξεργασίας, αρκεί το προηγούμενο παράδειγμα... Αλλά μην βιάζεστε να κρίνετε αυτό το κείμενο (γιατί ξερώ ότι από μέσα σας αναρωτιέστε τι μαλακι.. θα πει πάλι αυτός ο κατσαρίδας).

Η θεωριά αυτή λοιπόν, είναι ανάλογης σημαντικότητας, με την θεωρία για το συμπάν για το οποίο από την εποχή του Γαλιλαίου ακόμα (αν θυμάμαι καλά το είχαμε συζητήσει και τότε σε ένα τετ-α-τετ... με τον Γαλιλαίο ντε!!) πολύ υποστήριζαν ότι συνεχώς διαστέλλεται... Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και στην περίπτωση μας. Παρολαυτα, το μονό βέβαιο είναι ότι μέσα στα χρονιά κατέληξα σε ένα σημαντικό συμπέρασμα... Η πραγματικότητα την οποία αντιλαμβανόμαστε δεν υπάρχει... ο κόσμος μας δεν υπάρχει! εμείς δεν είμαστε πραγματικοί!

Ναι ναι, όπως ακούτε (ή μάλλον διαβάζετε) φίλοι μου! Τώρα θα μου πείτε, ''ναι ρε φίλε, μπορείς να εκφράζεις ότι μαλάκια θες, its ok'' και απλώς να μην δώσετε σημασία σε αυτά που λέω. ΟΧΙ όμως αγαπητοί, εγώ πάντοτε μιλάω με ντοκουμέντα και για αυτό θα προβώ σε μια ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ, μάλιστα καλά διαβάσατε ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ γράφω, απόδειξη των όσων ισχυρίζομαι.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά και απλά... Πιθανότητες, λοιπόν. Αυτό είναι το βασικό εργαλείο που θα χρησιμοποιήσω. Σκεφτείτε την πιθανότητα ύπαρξης του εαυτού σας. Το Ρ(ύπαρξης του ΕΓΩ)- ας το ορίσουμε για ευκολία και συντομία Ρ(ΕΓΩ)- αυτό λοιπόν ισούται με μηδέν.

ΑΠΟΔΕΙΞΗ:
Τα σπερματοζωάρια τα οποία ξαμόλησε ο πατέρας σας, λίγο πριν από την σύλληψη σας ήταν, αν δεν απατώμαι, δισεκατομμύρια. Όμως, μόνο ένα τα κατάφερε… εκτός αν έχετε δίδυμο αδερφό-ή. Άρα η πιθανότητα αυτή αγγίζει το μηδέν αφού είναι 1/1000000000 (στο περίπου, ε δεν ήμουν και μέσα για να ξέρω σίγουρα). Το ίδιο συμβαίνει και με την πιθανότητα σύλληψης των γονιών σας, καθώς και όλων των προγόνων σας. Συνεπώς αυτό το 1/1000000000 γίνεται 1/1000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000… στα βάθη των αιώνων και φτάνει πολύ κοντά στο μηδέν (σε αηδιαστικό σημείο, πρέπει να πω).

Με απλά μαθηματικά λοιπόν η Ρ(ΕΓΩ)= 1/1000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000… =0, ή για οσους ειναι γνώστες και ακριβολόγοι Ρ(ΕΓΩ)= 0,000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000001
Τινει δηλαδή στο 0, για να μην πω το αγγιζει.!!

Αν τώρα βάλουμε και συνυπολογίσουμε όλες τις Ρ(ΕΓΩ) των τρισεκατομμυριων ανθρωπων αυτού του κόσμου, τότε καταλαβαίνετε γιατί απειροελαχιστο νουμερο μιλάμε.

Απο δω και στο εξης δεν θα χρησιμοποιήσω τονους γιατι βαριέμαι (και πολλους εβαλα...)

Βαση πιθανοτητων λοιπον, ο κοσμος αυτος που βιωνουμε καθημερινα δεν υπαρχει.
Σε αυτο το σημειο ομως, δημιουργείται ενα οξυμορο ζητημα. Και ο κοσμος που βιωνουμε τι ειναι?

Αυτο ειναι ενα αλλο φιλοσοφικο ερωτημα στο οποιο θα αναφερθω σε αλλο χοροχρονικο διαστημα, μετα απο την καθιερωμενη τηλεφωνικη μου συνομιλια με τον Σωκρατη (Πεμπτη σημερα) και υστερα απο το προγραμματισμενο, εδω και τριαντα χρονια (οχι χρονια οπως τα μετραμε στην γη, αλλά στον Δια), ταξιδι μου στην Μαδαγασκαρη με το πλοιο της ερημου..

ΠΕΥΚΟΒΕΛΟΝΕΣ

Φαντάζομαι όλοι θυμάστε την πασίγνωστη και πολυβραβευμένη ποιήτρια Βάνα Καρόλου-Λέκκα και τα υπέροχα ποιήματα ''Πευκοβελόνες'' , ''Αβυσσος στην Ανάβυσσο'' και ''Πάρος - Αντίπαρος''. Ε σήμερα που είναι η Παγκόσμια ημέρα της ποίησης πρέπει να γίνεται μνεία σε τέτοιες εξέχουσες προσωπικότητες των τεχνών και φυσικά τα μέλη αυτού του blog δεν μπορούν να μείνουν αδρανή σε μια τέτοια σπουδαία occasion.

Προτείνω λοιπόν να εμπλουτίσουμε σήμερα το blog με μαγευτικούς στίχους που μας έχουν στιγματίσει στη ζωή μας και αποτελούν σημείο αναφοράς για την περαιτέρω εξέλιξή μας ως άτομα. Μπορούμε να αποκαλύψουμε κάθε τρυφερή πτυχή της ψυχής μας δημοσιεύοντας κάτι δικό μας, κάτι δικής μας εμπνεύσεως καθώς και κάποιο πόνημα ενός τρίτου μεγάλου λυρικού.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του Εγγονόπουλου, θα ήθελα να απαγγείλω διαδικτυακά τους εξής στίχους:

Σ' αυτό το δωμάτιο συνουσιάστηκαν τα δύο φοβερά τέρατα
κι ευφραίνονταν μ' αγκομαχητά κι άγρια γρυλίσματα
κι αγριοφωνάρες
λες και βουργάροι υλοτόμοι τα βάλανε με θεόρατα ελάτια
ή μάλλον σαν να εγκρεμιζόντουσαν βουνά...

Και μετά απο αυτά τα συγκλονιστικά λόγια σας παραθέτω και ένα δείγμα τις δικής μου εμπνεύσεως...

πώς να αντέξω το δάκρυ στο χείλος,
πώς να σηκώσω κεφάλι ψηλά,
μόνη αγάπη θα είσαι εσύ
κι ας εχάθης άξαφνα απ'την καρδιά

δικό σου ήταν το φώς των ματιών μου
και εκλεισες πάλι τα βλέφαρα
με άφησες στου ονείρου την άκρη
να κείμαι μονάχος και να πονώ

μα θα ρθω ξανά να με βρεις
εσύ θα με ανοιξεις και πάλι στα δυο
γιατί όσο με δι΄χνεις κοντά σου με φέρνεις
και τόσο πολύ σ'αγαπώ..


Μη διστάσετε κι εσεις να δοκιμάσετε την τύχη σας καλοί μου φίλοι!
Τις ντομάτες παρακαλώ όχι εντός του blog....
Ευχαριστώ

BRAVO

Εισαι μεγαλος!

Εισαι ο καλυτερος!

Πεστα, Πεστα, Πεεεεεεστα λοιπον!

Μας εχουν πριξει τα @&*@ρια!!!

Εισαι ΘΕΟΣ...

Ενα μεγαλο μπραβο απο τα βαθη της καρδιας μου

BRAVO PAPARISIEN

Η Αξία των Συμβόλων

Την Κυριακή ένας φίλος, με αφορμή τα μπάχαλα της Πέμπτης (όποιος τυχερός βρέθηκε Πέμπτη απόγευμα στο μετρό στο Σύνταγμα έγινε μάρτυρας ενός φανταστικού θεάματος. Βολεμένοι μικροαστοί ανέπνεαν για πρώτη φορά στη ζωή τους δακρυγόνα που είχαν μπει από τους αεραγωγούς. Τρέλα!), μου έλεγε κάτι περίεργα για τον Άγνωστο Στρατιώτη, τις μολότωφ και τα λοιπά. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρουν λέξεις του στυλ σύμβολο, συμβολισμός, συλλογικές μνήμες, παρελάσεις, έθνη και οι λοιπές επινοήσεις διάφορων κομπλεξικών ντεκαβλέ τύπων. Άλλωστε τα δύο πράγματα που έχουν ανάγει τα σύμβολα σε ουσία, είναι και εκείνα που απεχθάνομαι περισσότερο, όπως κάθε λογικός μαλάκας σαν και μένα. Σε εκκλησία πήγα μετά από χρόνια πριν κανά μήνα, όταν παντρεύτηκε ένας φίλος. Όσο για το στρατό, τον ξέχασα τη μέρα που απολύθηκα. Anyway, επειδή έχω κάτι φίλους που τώρα τελευταία μου την έχουν δει και πολύ πατριδολάγνοι, είπα να γράψω τίποτα απευθυνόμενους όχι σ’ αυτούς αλλά σε όλους του εραστές των συνόρων (λίγο προβοκατόρικο ύφος για να μην ξεχνιόμαστε).

Ποιά είναι λοιπόν η σημασία των συμβόλων; Η απάντηση είναι δυστυχώς για σας φίλοι μου, μονολεκτική. ΚΑΜΙΑ. Όσοι σκοτώθηκαν για την πατρίδα τους το έκαναν μόνο γιατί την αγαπούσαν. Για τίποτα άλλο. Δεν τους ένοιαζε αν σε πενήντα χρόνια θα γιόρταζε ο Χριστόδουλος και οι γλοιώδεις πολιτικοί το «έπος του σαράντα». Αν είχαν επιλογή, σίγουρα θα προτιμούσαν πλήρη έλλειψη δοξασιών, βλέπε υποκρισίας. Ο άγνωστος στρατιώτης, ήταν άγνωστος, σκοτώθηκε άγνωστος και θα ήθελε να παραμείνει άγνωστος. Αν ήθελε να τον τιμούν θα γινόταν στρατηγός, πολιτικός, αρχιεπίσκοπος. Το γεγονός ότι αν σήμερα γινόταν πόλεμος, εγώ θα έτρεχα να πάω στην Ελβετία και εσύ θα «έπεφτες υπέρ πατρίδος», εξαρτάται από εσένα, εμένα και μόνο από μας. Δε πα να μάθαινα επί δώδεκα χρόνια για τα έπη των Ελλήνων, εγώ θα προτιμούσα να πίνω κόκτειλς σε κανά σαλέ στις Άλπεις. Εσύ πάλι θα προτιμούσες να είσαι με το τουφέκι και να υπερασπίζεσαι τα σύνορα. Οκ, δεκτό. Ο Ρώσος ογδόντα χρόνια δεν μπορούσε να πάει στην εκκλησία, του απαγόρευαν να πιστεύει στο Θεό, στο Βούδα, στο Θρύλο, αλλά αυτός εκεί, με τα καντήλια και τα κομποσκοίνια στα κρυφά. Τι θέλω να πω; Θέλω να πω ότι δεν υπάρχει συλλογική ιστορία, συλλογικός πατριωτισμός, εθνικισμός και τα ισμός γενικά. Ή τουλάχιστον δεν επιβάλλεται.

Άρα τι θα πει έκαψαν το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη ή τη σημαία. Να κι αν το καψαν να κι αν δεν το καψαν. Όσοι τιμούν τον άγνωστο (είτε τον γνωστό είτε τον στρατιώτη), τον τιμούν με μνημείο και χωρίς. Όσοι αγαπούν την πατρίδα τους, την αγαπούν έτσι. Τελεία. Χωρίς σύμβολα, χωρίς νοήματα, χωρίς συμπληρώματα. Σκέτα. Ποιός από αυτούς που τιμούσαν την ιστορία θα πάψει μετά από τα μπάχαλα να την τιμά, ή ποιός που την γράφει στ’ αρχίδια του, θα σταματήσει να τη γράφει;

Αν και το χάωσα, αυτό που καταλήγοντας θέλω να πω είναι ότι τα σύμβολα είναι μια επιβολή σεβασμού. Δηλαδή, μια προσπάθεια περιορισμού της ελευθερίας. Δηλαδή τραμπουκισμός. Δηλαδή άντε γαμηθείτε. Μαλάκες πολιτικοί που γλείφουν τους πάντες για μία ψήφο, πατριδοκάπηλοι που τα παίρνουν από παντού και κοιτάνε μπας και βγάλουν κανά μαύρο χρήμα, διεθνιστές που δεν έχουν πάει όυτε μέχρι το Κιάτο, αναρχικοί της πούτσας που μετά τις πορείες και τις μολότωφ γυρνάνε σπίτι να φάνε μακαρόνια με κυμά και σουτζουκάκια από τη μαμά τους, παπάδες που γαμάνε αγοράκια και γαμιούνται μεταξύ τους, οπαδοί που η ζωή τους είναι ο γαύρος και ο βάζελος και το ντέρμπι της Κυριακής, ιδεολογίες του χρήματος και του φαιοκόκκινου φασισμού.

Φεύγω. Πάω να αγκαλιάσω την Χ., να πιω κανά ουισκάκι με τους φίλους μου, να ακούσω το Mezzanine των Massive Attack, να διαβάσω τον Καθένα του Philip Roth, να δω τις «Ζωές των Άλλων». Κάντε ρε πιο κει. Μου χαλάτε την αισθητική.

Loufoque Said ....

Τεράστια έκπληξη μου προκάλεσε ένα σχόλιο στο τελευταίο μου post. Το σχόλιο αυτό το υπογράφει κάποια Loufoque και πραγματικά όπως παραδέχεται και η συγγραφέας αποτελεί τρανό δείγμα παπαρολογίας. Για αυτό το παραθέτω πλέον ως επίσημο Post.

Τόοοοσα και τόοοσα χρόνια παπαριών επιτέλους δικαιώνονται!Υπάρχει σελίδα που τα κατατάσει ως cult είδος συγγραφής!!

Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω...
Έξω έχει ήλιο...
Μόλις τελείωσα την δουλειά..
Είμαι στην Ελλάδα..-ακόμα-
κ αντι να το εκμεταλευτώ, αντι να πάρω τους κάφρους φίλους μου κ να παω για μια καφεδιά,παραλία,χαλαράαα,γράφω στο παπαρ..yes!!Ε ναι ρε συ αυτό μάλιστα,αυτό είναι παπαριά μεγάλη!!!Αλλα το είχε τραγουδήσει ο πετράκος αυτο για τους φίλους..πως το λένε,πως το λένε!Πολλές δουλειές,γκομενοι-γκόμενες,σκατα φατα!!Έεελεος!!Θέλω τους τζόι και τσάντλερ για φίλους,άντε αυτον απο την εταιρία κινητής τηλεφωνίας..τιμ!ρε πηδηξεε..(γέλια) Μου την σπάνε οι μέρες εκείνες που πρέπει να σκεφτείς ότι hellooo..έχεις κ μια άλλη ζωή πέρα απο την σφαίρα των φίλων σου..κ τότε θυμάμαι οταν ένας γκόμενος με ρώτησε..Θα έβαζες ποτε τους φίλους σου πάνω απο μένα? Κ η απάντηση ήταν..Φυσικά!Σε 30'' ονομάστηκε πρώην γκόμενος!! Κ ναι για μένα ήταν όλα φυσικά...οι φίλοι...Φιλία με το Φ!!Αλλα μεγαλώνω κ βλέπω ότι υπάρχουν καλύτερες και πιο δεμένες σχέσεις κ οτι αυτό που αποκαλείς εσυ Φιλία, καλα μην τρελένεσαι δεν είναι και κάτι..κ τρελένομαι!!Κ περιμένω τον Κο Σοφο να μου βρεί την λύση,ξέρεις φταίει οτι έπεσες απο την σκάλα όταν ήσουν 5,80 ευρω!!¨(γέλια) Κ ναι αυτό που κάνω τώρα είναι παπαριά,αντί να τα γράψω στα αρχίδια που δεν έχω, να πω ένα δεν γαμιέται φάση είναι(ναι,ξέρω η βωμολοχία δεν είναι θηλυκή!)κ να πάρω σβάρνα τον τηλεφωνικό μου κατάλογο..που έχω πιεί κ έναν καφέ μαζί του,κ να σβήσω τον πόνο μου με το face του Μέγα Σταρχηδιστή,παρ'ολα λοιπόν αυτα,κάθομαι κλαψομουνίζω,πέρνω τηλ τους κολλητούς μου να δω αν περνούν καλά χωρίς εμένα, με ύφος πωω μόλις γύρισα απο την δουλειά,χώμα,είμαι κουρασμένη,άσε,άσε!!(και ναι περνούν) κ με πιάνει το εγωιστικό μου κ οι μαλακίες μου.Εγω θα είμαι κουρέλι και θα τους ανεβάσω,θα χορήσουν,θα πηδήξουν,θα βρούν δουλειά,θα χάσουν δουλειά,θα φρικάρουν,θα μαλακιστούν ένα τηλ κ έφτασα delivery-girl τσιγάρα,αλκόολες πολλές κ σοκολάτες για τα κοριτσάκια!!κ πάρε έναν ώμμο να κλάψεις, κ οτι γουστάρεις πάρε ρε και κάψε με,είμαι Φίλος σου!! Κ ξαφνικά κάτι ασήμαντο σε κάνει κ σκέφτεσαι..Λες?ρε μπάς?Μπας και φτάσω τα 30 κ ξυπνήσω κ πω τι έκανες ρε τσόκαρο τόοσα χρόοονια κ που επένδυες τόοσες ώρες,χρόνο,χρήμα,φαιά ουσία και απίστευτη μα απίστευτη χρονοσκέψη!! (12 ΓΑΜΗΜΕΝΑ χρόνια,δεν το σκεφτόσουν νωρίτερα??)Καινούργια μονάδα μέτρησης,φόρμα καλτσάκια και κοίταγμα ταβανιού με ή χωρίς τσιγάρο!!Τσάμπα,όλα?(πω,χρησιμοποιήσα την απαγορευμένη λέξη!)Μήπως είναι φάση?Μήπως να ντυθώ σταρχιδίαστρια,να βάλω ένα χαμόγελο και σαρκαστικη διάθεση και να βγώ για καφέ, με όποιον με κάνει να περνώ καλά,χωρίς να είναι απαραίτητα φίλος?Με το Φ?Ε?ΡΕ,δεν γαμιέται..try or die!:P:P:P

xxxxxxx

loufoque

p.s K ναι αυτό είναι παπαριά..Οh,yes!