The Unsmiling World of Avant Garde

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια χώρα μακρυά στο Βορρά, που έκανε πολύ κρύο και είχε συνέχεια χιόνια, ζούσε ένα αγοράκι που τον έλεγαν Βλαδίμηρο. Όταν πήγαινε σχολείο, τα άλλα παιδάκια δεν τον έπαιζαν γιατί ήταν άχρηστος στη μπάλα και τον κοροϊδεύαν όλη την ώρα γιατί είχε από τότε ένα περίεργο τριγωνικό γενάκι. Όταν μεγάλωσε λίγο και έγινε έφηβος με τις γνωστές ορμονικές εκρήξεις, έτρωγε τη μία χιλόπιτα μετά την άλλη γιατί ήταν γάμησε τα στη φάτσα, κοντόχοντρος, με τάσεις για καράφλα από τότε, και μια μόνιμα ξυνισμένη φάτσα, και τα κοριτσάκια προτιμούσαν τα αγοράκια που έμοιαζαν στον όμορφο βασιλιά της χώρας. Έτσι όταν ο Βλαδίμηρος έγινε πια άντρας αποφάσισε να εκδικηθεί την κοινωνία που του φέρθηκε τόσο βάναυσα τραυματίζοντας την ευαίσθητη νεανική ψυχή του, και να καθαρίσει το βασιλιά της που ήταν και ομορφόπαιδο και του έκλεβε τις γκόμενες. Και την εκδικήθηκε για τα καλά...

Ο μικρός Βλαδίμηρος λοιπόν, σε αυτή του την προσπάθεια, έγραψε, είπε και έκανε διάφορες μαλακίες. Το περίεργο δεν είναι αυτές οι μαλακίες – ο καθένας άλλωστε έχει δικαίωμα να πει ότι παπαριά του έρθει στο κεφάλι, καλή ώρα – αλλά ότι με αυτές τις μαλακίες ασχολήθηκε, χιλιάδες κόσμος, προσπαθώντας να καταλάβει τα προσωπικά συμπλέγματα του στερημένου Ουλιάνωφ. Ανάμεσα σε όλους αυτούς τους καμμένους ανά τις δεκαετίας, υπήρξα και εγώ μια εποχή, παλιά. Χάνοντας πολλές πολύτιμες ώρες ελεύθερου χρόνου, που τώρα τον σημαδεύω με το τουφέκι, αντί να είμαι σε τίποτα μπαράκια και να ασχολούμαι με κοριτσάκια, προσπαθούσα να καταλάβω τι ήθελε να πει ο μικρός Βλαδίμηρος, που εν το μεταξύ είχε γίνει Λένιν. Εντάξει, όλοι έχουμε κάνει μαλακίες στη ζωή μας. Ευτυχώς βαρέθηκα γρήγορα και έκοψα αυτή την θανατηφόρα συνήθεια. Γιατί αν δεν κόψεις μικρός τις κακές συνήθειες, τσιγάρο, αλκοόλ, ναρκωτικά, κομμουνισμούς, κουλτούρες και τα λοιπά, τότε μεγαλώνοντας αρχίζουν και γίνονται επικίνδυνες. Και η εξάρτηση πλέον είναι τέτοια, που μόνο η συστηματική επιστημονική θεραπεία μπορεί να την καταπολεμήσει. Και αυτή με δυσκολία. Διότι είναι γνωστό το ρητό: Once a smoker, always a smoker, και ελληνιστί, μια φορά κνίτης, πάντα κνίτης.

Ο Βλαδίμηρος λοιπόν, ανάμεσα στις τόσες αρλούμπες που ξεστόμισε, είπε και κανά δυο καλά εξυπνακίστικα τσιτάτα του στυλ «Αριστερισμός, παιδική ασθένεια του κομμουνισμού», για όλους αυτούς που ενώ κάτι έχουν να πουν και κάνουν μια προσπάθεια, στο τέλος κάπου το χάνουν, γαμιέται η όλη φάση, και καταντούν για αβγά. Με τις καρτέλες, κατά εικοστετράδες.

Και έφτασα εδώ που ήθελα. Ο Αγέλαστος Κόσμος της Πρωτοπορίας λοιπόν. Avant-garde κατά το αγγλοσαξωνικό. Ναι... Τι να πει κανείς; Με μία λέξη, βαριέμαι. Βάζουμε μπόλικη εσωτερική ανάλυση (φοριέται πολύ ο όρος), δύο πρέζες ψυχοδιαταραγμενοανώμαλα άτομα στο μικροσκόπιο, τρία φλιτζάνια του τσαγιού αποθυμένα μιας ζωής, μία φέτα οιδιπόδειο, μισό κιλό σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας, δύο σπυριά καινοτόμες προσεγγίσεις, και ιδού το τρομερό αποτέλεσμα! Τρομερό, προφανώς με την έννοια του τρομακτικού. Αλλά μιλάμε για εφιάλτη, όχι απλώς ένα θριλεράκι.

Δεν μας φτάνουν δηλαδή όλοι οι ανώμαλοι ήρωες του παγκόσμιου θεάτρου και λογοτεχνίας, οι χιλιάδες παραστάσεις και τα έργα που ανεβαίνουν κατά ριπάς, πρέπει να τους ξαναναλύσουμε και πάλι και πάλι, σε παραστάσεις των 4, 5, 6 και βάλε ωρών, με τέταρτες, πέμπτες και έκτες αναγνώσεις. Και ψαρώνει ο κόσμος, στην αγωνία του να μην τον πούνε άσχετο και απολίτιστο. Και δεν τολμάει να πει «Ρε παιδιά είστε για πολλά γιαούρτια, τι μαλακίες είναι αυτές», γιατί θα φάει κράξιμο, από όλους τους κομπλεξικούς ψευτοκουλτουριάδες. Αντί να κάτσουν να κάνουν καμιά παράσταση normal, με χιούμορ, να δει ο κόσμος το πραγματικό θέατρο, τον πραγματικό κινηματογράφο, να καταλάβει τη γοητεία της απλότητας, κάνουν όλες αυτές τις πρωτοποριακές και καλά μαλακίες, προκειμένου να ικανοποιήσουν το γιγαντιαίο εγώ τους και τον εμετικό ναρκισσισμό τους. Δεν τους νοιάζει να πάρουν το κοινό και να πάνε παραπέρα όλοι μαζί ή να μείνουν εδώ και απλώς να περάσουν καλά. Θέλουν να τους βλέπουν με δέος και θαυμασμό ως ταγούς της τέχνης και της διανόησης που ανήγουν νέους δρόμους. Να αυτοεπιβεβαιώνονται διαρκώς, γιατί το έχουν ανάγκη. Όλοι οι κομπλεξικοί, οι αγάμητοι, οι ανασφαλείς, τα ψωνάκια, και πάνω από όλα οι φοιτήτριες των καλών τεχνών και της φιλοσοφικής, αποτελούν αυτόν τον καινούριο γενναίο κόσμο. Αλλά ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει τις ψυχώσεις τους, τους βαριέται πολύ γρήγορα και το γυρνάει στον Παρασκευά, για τον οποίο είναι το ίδιο υπεύθυνοι, όσο και η Πάνια. Για να μην πω περισσότερο.

Συνεχίστε λοιπόν τα δικά σας μάγκες, παίχτε σε θέατρα, μπαρ, γκαλερί, παντοπωλεία, σουπερμάρκετ, μπουρδέλα, για να «κατεβάσετε» την «πρωτοπορία» στον κόσμο, βαυκαλιστείτε μέσα στον μικρόκοσμό σας, και προς θεού μην προσπαθήσετε να με προσεγγίσετε. Έχω πολύ χαμηλό επίπεδο για σας. Δεν σας κάνω. Δεν νομίζω, σε αντίθεση με σας, ότι η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα.

Υ.Γ.1: Ο τίτλος και η τελευταία φράση του κειμένου είναι κλεμμένα από τον τεράστιο Κωνσταντίνο Τζούμα. Καλό θα κάνει σε όσους βρίσκουν γοητεία στην κάθε είδους avant-garde σκηνή να τον ακούνε τα πρωϊνά. Σίγουρα θα τους κάνει καλό.

Υ.Γ.2: Πραγματικά, δεν καταλαβαίνουν πόσο αφόρητα πληκτικοί είναι; Τόσο μαλάκες πια;