Ο σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα: To φαινόμενο του αναπτήρα

Είμαι που λες αραχτός στον καναπέ μου και πίνω τη φραπεδιά μου με τη μισή ζάχαρη (είμαι σε φάση δίαιτας βλέπεις….προσπαθώ να περάσω στην κατηγορία ‘άνθρωπος’ από την κατηγορία ‘μαστόδοντο’ που βρίσκομαι εδώ και 27 χρόνια), και χαζεύω καμιά μαλακία στην τηλεόραση. Σχεδόν δύο χρόνια πριν όμως, βρισκόμουν σε μία μικρή πόλη της Σκωτίας, αραχτός πάλι σε έναν άλλο, μαύρο δερμάτινο καναπέ, και έπινα τον αχτύπητο nes μου συνοδεία με ένα πακέτο τσιγάρα. Τότε που λες κάπνιζα σαν τον αράπη, μην κοιτάς τώρα που προσπαθώ να το ‘ελαττώσω’ μπας και ζήσω πάνω από 40 χρόνια. Any way… εκείνη την ‘belle epoc’, είχα μία χαριτωμένη μικρό-μανιούλα να αγοράζω αναπτήρες clipper, αποκλειστικά πορτοκαλί χρώματος. Και εκεί είναι που άρχισαν όλα…

Ως καπνιστής/ρια κι εσύ, καταλαβαίνεις ότι οι αναπτήρες αυτοί δεν έμεναν και πολύ καιρό στα χέρια μου. Είτε σε καμία pub, είτε στο café του uni, είτε στο 10c Wallace Street, ο πορτοκάλι μου σύντροφος αργά ή γρήγορα θα μετακόμιζε από τη στοργική μου τσέπη. Θα έβρισκε κάποιον καλύτερο εραστή; θα άραζε ανάμεσα σε τίποτα μαξιλάρια κανενός καναπέ; Ποιος ξέρει…; Το σίγουρο πάντως ήταν ότι τις περισσότερες φορές, όπου και αν ήμουν, θα έφευγα με έναν αναπτήρα ασχέτως αν ήταν ο δικός μου. Λόγω όμως της χαρακτηριστικής αισθητικής των συγκεκριμένων αναπτήρων, δεν ήταν λίγες οι φορές που τους ξαναείδα στα χέρια κάποιου φίλου. Σε μερικές περιπτώσεις η αντίδραση μου ήταν ένα απλό ‘γεια, τι γίνεται;’ προς τον παλιό μου clipper, ή ένα ‘μου καβάντζωσες τον αναπτήρα μωρή κουφάλα;!’ προς τον νόμιμο πλέον ιδιοκτήτη.

Ο κύκλος όμως συνεχιζόταν. Εγώ αγόραζα πορτοκαλί clippers, τους κρατούσα για μερικές μέρες, με κάποιο μαγικό τρόπο γίνονταν αναπτήρες hondos, πράσινοι bic κλπ, και όταν βρισκόμουν χωρίς ‘φωτιά’ αγόραζα πάλι έναν πορτοκαλί αναπτήρα.

Παρατήρηση

Προφανώς όλοι οι καπνιστές ακολουθούν κάποια παρόμοια τακτική. Αν δεν ίσχυε αυτό, εγώ θα είχα ξοδέψει περίπου 14.886.473 ευρώ σε αναπτήρες και όλοι οι υπόλοιποι καπνιστές του πλανήτη θα είχαν έναν πορτοκαλί αναπτήρα τύπου qu.

Μόλις έκανα αυτή τη σκέψη για πρώτη φορά, προσπάθησα να ερμηνεύσω την ψυχολογία και το σκεπτικό πίσω από αυτή τη στάση απέναντι στο φαινόμενο αυτό, που είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα ωθούσε τον κάθε καπνιστή στο περίπτερο για την αγορά άλλου ένα αναπτήρα.

Συμπέρασμα

Οι σφυγμοί μου αρχίζουν και ανεβαίνουν. Ένα ανάμικτο συναίσθημα ενθουσιασμού και τρόμου μαζί με κυριεύει. Έχω κάνει τη μεγαλύτερη οικονομικοκοινωνική ανακάλυψη του 21^ου αιώνα;;;!!! Ε ναι λοιπόν! Μπροστά μου απλώθηκε μια μοναδική αλήθεια. Να γίνω πιο σαφής; Εντάξει.

Η παραπάνω διαδικασία που απεικόνισα, είναι απόλυτα λογική. Αν δεν έχεις αναπτήρα για να ανάβεις τα τσιγάρα σου θα αγοράσεις έναν. Παρόλα αυτά, γνωρίζεις ότι μπορείς κάλλιστα να αποφύγεις την αγορά και να ‘σουφρώσεις’ έναν από την ομήγυρη με πρώτη ευκαιρία. Παράξενο ε;

Ανυποψίαστε φίλε μου, σου ανακοινώνω ότι θέλοντας ή μη έκανες μία απόλυτα σοσιαλιστική πράξη!!! Αγόρασες έναν αναπτήρα που θα χρησιμοποιήσεις ελάχιστα σε σχέση με τη διάρκεια ζωής του, τον παραχωρείς και συχνά δεν τον διεκδικείς. Τροφοδότησες λοιπόν το σύστημα με έναν ακόμα αναπτήρα ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΟ!!!!!!!!

Τι έκπληξη!!! Εγώ, ένας λόγιος που με θέρμη στηρίζει τα τελευταία χρόνια την άποψη της μη ύπαρξης ιδεολογιών στο σύγχρονο κόσμο, βρίσκομαι τώρα παντελώς διαψευσμένος, όχι από κάποια θεωρία και φαμφαρισμό του κώλου, αλλά από ένα μοναδικό κοινωνικό φαινόμενο· ίσως την τελευταία ένδειξη ότι ο σοσιαλισμός ζει!

Πάω για τσιγάρο

qu