Undisclosed Desires

Το μάτι δεν ανοίγει με τίποτα. Πρέπει να σηκωθώ. Καταβάλω προσπάθεια. Δεξί χέρι με παλάμη στο στρώμα., αριστερό χέρι με παλάμη στο στρώμα... με το ένα, με το δύο, με το τρία ωωπππππ. Δίνω ώθηση σηκώνομαι αλλά το πάπλωμα αποδεικνύεται βαρύτερο απ ότι είχα υπολογίσει και πέφτω με ένα γδούπο πάλι στο μαξιλάρι. 5 λεπτά ακόμα μαμά σκέφτομαι. Κλείνω τα μάτια. Σιωπή. Ανοίγω τα μάτια. Το ρολόι πλέον δείχνει 10.30. Δίνω πάλι ώθηση και αυτή τη φορά πετάω το πάπλωμα από πάνω μου... 

Ο πρωθυπουργός αρνείται

να συναντήσει οποιονδήποτε τροϊ-κανό,

από φόβο... μην του φάει το κανό.

έτσι για να ξυπνήσει και πάλι το blog που δίδαξε τόση παπαριά...

Καλοκαιρινά ρομάντζα και μία ‘πρωτοχρονιά’ μέσα στο φθινόπωρο

Cocktails στο Καλυψώ

-Έλα ρε δικέ μου, μην είσαι έτσι τώρα. Έχουμε έρθει εδώ παρεάκι διακοπές όλοι μαζί μετά από τόσα χρόνια και εσύ είσαι μυστήριος;!

-Καλά σου λέει ρε μαλάκα Νίκο. Στην Πάρο είμαστε. Πού θες να βγούμε δηλαδή; Αφού τα ωραία γκομενάκια σ’ αυτά τα clubs πάνε… πώς να το κάνουμε τώρα;!

-Έχετε λυσσάξει ρε κωλόπαιδα! Χτες μέχρι τις 5 το πρωί δεν ήμασταν εκεί με τα σκυλοpop να βαράνε μέσα στ’ αυτί μας; Τέλος πάντων… Σας το λέω από τώρα όμως, ότι αύριο θα πάμε στο άλλο το μπαράκι που περάσαμε απ’ έξω χτες. Μια χαρά μουσικούλα έπαιζε και μια χαρά κόσμο είχε.

-Καλά καλά…