Καμιά φορά είναι κάτι πράγματα που δεν τα εξηγείς με την απλή την πουτάνα τη λογική. Και εκεί που οδηγάς βραδάκι κάπου στο λεκανοπέδιο γυρνώντας από δουλειά ακούς κάτι στο ραδιόφωνο που κάτι σου κάνει. Και ανεβαίνοντας τη Συγγρού δεν κοιτάς τα αυτοκίνητα γύρω σου γιατί το μυαλό σου είναι αλλού και θυμάται.Το ραδιόφωνο έπαιζε το Great Gig In the Sky την ώρα που ανέβαινε τη Συγγρού γυρνώντας από τη δουλειά. Μόλις είχε νυχτώσει και η Αθήνα είχε κρύψει την ασχήμια της. Η τύπισσα που έκανε εκπομπή είχε μόλις αναφέρει ότι πέθανε ο Richard Wright. Του ήταν σίγουρο ο πιο συμπαθής από όλους. Ο τύπος που δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να βγει στο προσκήνιο. Δεν χρειαζόταν. Έκανε τη δουλειά του εκεί πίσω καθιστός, μιλώντας τελικά μόνο με τα δάχτυλα του. Και τη φωνή του… Σε εκείνο το live στο αρχαίο θέατρο, σε εκείνη την απίστευτη εκτέλεση του Echoes, η φιγούρα του, θα του έμενε για πάντα.
Λονδίνο αγκαλιά με ουίσκι και One of these days, Σκωτία με τους σκληρούς και Shine on, βράδια στις εθνικές με φίλους, αμάξι και ταξίδι, και Ummagumma, κι άλλο Λονδίνο με Dark Side, και μπαλκόνι με Piper, και ρετρό με Set the Control , και γάμησέ τα. Παντού και πάντα. Πόσες και πόσες ώρες;
Σαν να του έφυγε ένα κομμάτι. Τι γελοίο, για έναν άνθρωπο που δεν γνώρισε ποτέ, που ούτε καν τον είχε δει. Και όμως τον είχε πειράξει. Είχε στεναχωρηθεί. Σκεφτόταν πως έκλεισε κάτι. Μια φάση. Σαν ένα κομμάτι του να αποσπάστηκε τελείως και να έμεινε για πάντα πίσω. Μπορεί και να βούρκωσε για μια στιγμή. Στη Καλιρρόης έκανε δεξιά.
Έβαλε ένα ουίσκι και στην πρώτη γουλιά άναψε τσιγάρο. Στο cd έπαιζε το Time. Ότι πρέπει.
Υ.Γ. Σε όσες στιγμές θυμόμαστε…
