Κυριακή

Σήμερα πρωί πρωί με ξύπνησαν όλες μου οι φοβίες μαζί, μαζεμένες γύρω από το κρεβάτι μου ντυμένες στα μαύρα. Νιώθω να εγκυμονώ κάποιο μυστήριο πόνο που κρύβει μια αλήθεια πικρή.
Άλλη μια Κυριακή σαν παρατεταμένη ασφυξία.

Έχω παρατηρήσει οτι τελευταία γίνομαι σιγά σιγά μέρος ενός κόσμου φαντασιακού. Έχω αρχίσει να αισθάνομαι τα πάντα στο κέντρο ενός σύμπαντος Σαχτουρικού, και πάνω απ’το κεφάλι μου ένας κόκκινος ουρανός με γιγάντια τα μάτια του Κάφκα να επιβλέπουν τις κινήσεις μου.

Παράξενα όντα με αγκαλιάζουν και με καλοσορίζουν σε μια κοινωνία δαιμόνων, το μελίσι του διαβόλου, στο χορό των μυστηρίων. Σκιές μου δίνουν το χέρι.

Το σπίτι μου γέμισε μικρές νεκρές πασχαλίτσες που μυρίζουν άσχημα. Κάνω να βγω για ένα περίπατο. Βλέπω τη γειτονιά μου αλλαγμένη. Ο μουσικός του δρόμου εχει σωπάσει προ πολλού. Μόνο σειρήνες ακούγονται και τύμπανα. Τύμπανα σαν καρδιοχτύπια.

Έντομα μαύρα και πουλιά σκελετωμένα τσιμπάνε τους περαστικούς και τους βγάζουν τα μάτια. Γρυλίζουν το σκοπό κάποιου ξεχασμένου εμβατήριου.

Σε αυτή την πόλη οι νεκροί δεν κοιμούνται, χορεύουν και κράζουν υστερικά ακατανόητες γλωσσολαλιές.

Η φθορά δεν ξεχνάει.

Φτάνω στο σταθμό του τρένου και ένας τυφλός ζητιάνος με καλημερίζει και μου λέει:
‘Η ζωή είναι όμορφη’.

‘Το τρένο δεν θα έρθει’, λένε τα μεγάφωνα του σταθμού. ‘Καποιος πέταξε ένα τριαντάφυλλο στις ράγες...’.

Παίρνω πάλι το δρόμο για το σπίτι λυπημένος, ψάχνοντας μάταια για χαρταετούς στον ουρανό.

Άλλη μια Κυριακή σαν παρατεταμένη ασφυξία.