Συνολικές προβολές σελίδας

Παπάρ ... Yes !!!!!

Παπάρ ... Yes !!!!!

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

ΚΑΡΑΤΖΑ FERRIES


Ο Ξ. Σαρχίδης στην Αιώνια Πόλη.

Η τηλεόραση διαφήμιζε την Avant Card. Μια πρωτοποριακή μεταμοντέρνα πιστωτική με εξαιρετικά συμφέρον επιτόκιο που οι αστερίσκοι και τα ψιλά γράμματα μετέτρεπαν σε επινόκιο.

Ο Σαρχίδης άλλαξε κανάλι κι έβαλε ειδήσεις. Τρομερό σκάνδαλο στη Βουλή. Μετά από ολονύκτια συνεδρίαση και ενώ οι βουλευτές όλων των κομμάτων ξεκινούσαν για το σπίτι, κανένα βουλευτικό αυτοκίνητο δεν έπαιρνε μπροστά. Πρόχειρη εξέταση από μηχανικούς της ΕΛ.ΑΣ. απέδειξε ότι από τα αυτοκίνητα έλλειπαν οι μίζες.

Η αντιπολίτευση κατηγόρησε αμέσως την κυβέρνηση ότι στελέχη της έπαιρναν μίζες. Η κυβέρνηση ανταπάντησε ότι στα 20 χρόνια που η αντιπολίτευση ήταν κυβέρνηση έπαιρνε περισσότερες μίζες. Κυκλοφόρησαν φήμες ότι στα πράγματα γνωστού βουλευτή της βρίζο-σπαστικής αριστεράς βρέθηκε μίζα και αμέσως οργανώθηκε "εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή" για να εξετάσει τα πράγματά του.

Ο συγγραφέας ντετέκτιβ Ξ. Σαρχίδης μυρίστηκε δημοσιότητα. Αρκετά με τις υποθέσεις που δε θα μάθαινε ποτέ κανείς. Δούλευε τόσα χρόνια ακούραστος και ο κόσμος γνώριζε μόνο το Χολμς, τον Καρβάλιο, το Μονταλμπάνο, το Χαρίτο, το Μαιγκρέ, τον Πουαρό, το Ρέμπους και άλλους ανύπαρκτους. Εκείνος τουλάχιστον υπήρχε. Δεν ήταν λογοτεχνικός ήρωας. Ήταν ήρωας της καθημερινότητας. Επιλυτής προβλημάτων και συμπαραστάτης απλών ανθρώπων. Όπως η Άννα Bell - Στασουμύγδαλα που έφυγε στα εικοσιπέντε της χρόνια στην Αμερική για να επισκεφθεί τον ετοιμοθάνατο πατέρα της Graham.

"Τί συγκινητική ιστορία", αναπόλησε ο Σαρχίδης κι ένα δάκρυ του καθάρισε λίγο το πουκάμισο.

Ο ετοιμοθάνατος μπαμπάς της είχε χαρίσει το δαχτυλίδι του εφευρέτη παππού του κι εκείνη το είχε βάλει στη βαλίτσα της. Η Ολυμπιακή φόρτωσε κατά λάθος τη βαλίτσα σε πτήση των αερογραμμών της Ανδόρας με προορισμό το Σουδάν. Ο Σαρχίδης κλήθηκε να βρει τη βαλίτσα, ταξίδεψε μέχρι το Χαρτούμ και με αμοιβή τις τελευταίες οικονομίες της κυρίας Στασουμύγδαλα, μητέρας της Άννας, ακολούθησε τα ίχνη της βαλίτσας από το Χαρτούμ στο Τζιμπουτί και από κει στη Τζέντα, τη Τζαμάικα, τη Τζακάρτα και το Ρίο ντε Τζανέιρο χωρίς αποτέλεσμα. Η Άννα πέθανε δύο χρόνια αργότερα από τον καημό της χαμένης βαλίτσας και ο συγγραφέας ντετέκτιβ Ξ. Σαρχίδης έγραψε για τη ζωή της το ανέκδοτο διήγημα με τίτλο "Bagagge Claim Άννα μου στο μνήμα".

Ο Σαρχίδης τηλεφώνησε αμέσως στο γραφείο του υπουργού Δημοσίας Τάξεως Κυρίου Κρότωνα Γράνα και του ζήτησε να αναλάβει την υπόθεση. Ο υπουργός φανατικός θαυμαστής των "ντετέκτιβ-πεδίου" όπως ο Σαρχίδης δέχτηκε και τον κάλεσε στη Βουλή για να ερευνήσει από κοντά το φαινόμενο. Ίχνη betadine και ξυλοκαΐνης στα καπό των αυτοκινήτων τον έπεισαν ότι Οι μίζες είχαν αφαιρεθεί με χειρουργικό τρόπο.
Προς μεγάλη του έκπληξη την ώρα που εξέταζε μια πράσινη ferrari γνωστού σοσιαλιστή βουλευτή, ένα FIAT 500ράκι με πινακίδα ΙΤΑ 8 σταμάτησε εμπρός του. Στα ρουθούνια του Σαρχίδη έφτασε απότομα η γνώριμη μυρωδιά του χλωροφορμίου.

Ο συγγραφέας ντετέκτιβ Ξ. Σαρχίδης ξύπνησε στο κρεβάτι ενός πολυτελούς διαμερίσματος. Τράβηξε την κουρτίνα και αναγνώρισε με έκπληξη το λιμάνι της Ανκόνας. Το τεράστιο επιβατηγό "Άδωνις" της γραμμής Πάτρα-Ανκόνα της ΚΑΡΑΤΖΑ-FERRIES ετοιμαζόταν να αποπλεύσει. Το πρόσωπο του Σαρχίδη άστραψε. Η Ντόνα Καρατζά, η συμμαθήτριά του από το δημοτικό. Έψαξε το δωμάτιο και η αναλαμπή του επιβεβαιώθηκε. Ένα τεράστιο "Ντόνα Καραν." ήταν κεντημένο στα σεντόνια και χαραγμένο στα ποτήρια και τα ασημικά. Βρισκόταν στο μέγαρο της ΚΑΡΑΤΖΑ-FERRIES, της μεγαλύτερης πλοιοκτήτριας επιβατηγών της Ελλάδας.

Η Ντόνα μπήκε απότομα στο δωμάτιο.

-Είπα να μην σε αφήσω να ταλαιπωρείσαι με τις έρευνες, Φόντα, για χάρη των παλιών καιρών. Σε έφερα κατευθείαν στον ένοχο. Καμάρωσέ με.

-Ντόνα εσύ;

-Εγώ Φόντα. Πώς νομίζεις ότι έφτιαξα την αυτοκρατορία της ΚΑΡΑΤΖΑ-FERRIES; Από τα κέρδη του καϊκιού του πατέρα μου Πέραμα-Παλούκια; Ελέγχω τα πάντα Φόντα. Τη μιζέρια της τηλεόρασης και του τύπου, τη μιζέρια του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, τη μιζέρια της πολιτικής και των πολιτικών. Κάθε φορά που βλέπεις μια μίζερη σειρά στην τηλεόραση, που ακούς τις ίδιες μαλακίες από ένα μίζερο πολιτικάντη ή που ακούς έναν μίζερο μουσικό να τραγουδά τις μιζέριες του και μετά από τον πρώτο του δίσκο να εκδίδει Best Of, ξέρεις ποιός κρύβεται στο παρασκήνιο; Εγώ Σαρχίδη. Και ξέρεις ποιά είναι η πρώτη ύλη για τη μιζέρια; Η μίζα.

Ο συγγραφέας-ντετέκτιβ Ξ. Σαρχίδης έμενε αμίλητος. Η Ντόνα Καρατζά τον ξενάγησε στα υπόγεια εργοστάσια μιζέριας. Αποθήκες γεμάτες μίζες και γραφεία με υπαλλήλους και υπολογιστές γέμιζαν το τεράστιο υπόγειο κέντρο παραγωγής και εξαγωγής μιζέριας. Η Ντόνα Κάραν είχε τελειώσει με τους καλλιτέχνες, τους πανεπιστημιακούς, τους τηλεδημοσιορράφους και τώρα απομιζούσε τους έλληνες πολιτικούς.

-Δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτε Σαρχίδη. Σε λίγα χρόνια σ' αυτή τη χώρα δεν θα ζει κανείς. Δεν θα σε κρατήσω εδώ. Ξέρω ότι δε θα με καταδώσεις. Θέλω όμως να σου κάνω ένα δώρο.

Δύο υπάλληλοι της Ντόνας έφεραν μια τεράστια μίζα πάνω σε μια παλέτα με ρόδες. Ήταν μίζα αεροπλάνου, από ένα Zaharias 747. Τα θρυλικά αεροσκάφη, τα πρώτα μεγάλης χωρητικότητας πριν από τα JUMBO, χωρούσαν τόσους επιβάτες ώστε μετά από μια πτώση μπορούσαν να γεμίσουν άνετα δύο ολόκληρα νεκροταφεία. Δικαίως οι φοβητσιάρηδες πιλότοι της εποχής τα αποκαλούσαν χαριτολογώντας "δικοιμητήρια".

Ο Σαρχίδης αρνήθηκε το δώρο. Το ότι δεν μπορούσε να αλλάξει την ελληνική βιομηχανία της μιζέριας δεν θα τον έκανε και μισθοφόρο των υπευθύνων... Ζήτησε μόνο ένα αυτοκίνητο και οδήγησε μέχρι τη Ρώμη για να ηρεμήσει.

Μπήκε σε ένα μικρό εστιατοριάκι του παλατίνου λόφου. Έφαγε τη διάσημη μακαρονάδα με "salsa madonna mia" -πιάτο που ο Σαρχίδης μετέφρασε στα ελληνικά ως "Παναγιά μου Sauce"- και κατευθύνθηκε προς τη Fontana di Trevi. Το σιντριβάνι ήταν ήδη κατακερματισμένο αλλά αυτό δεν εμπόδισε το Συγγραφέα Ντετέκτιβ να ρίξει άλλο ένα κέρμα ελπίζοντας να γυρίσει κάποτε στην αιώνια πόλη. Όταν η μιζέρια θα έφτανε στο απροχώρητο, θα χρειαζόταν μια κοντινή καβάτζα...

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

Political Anal-ysis


Βρίσκομαι εδώ και χρόνια εξόριστος μακριά από την Ελλάδα λόγω πολιτικού φρονημήτη, ειδικά λόγω του πάνω αριστερά που είναι σάπιος και με έχει ταράξει στον πόνο τώρα τελευταία, και βρίσκομαι σε μια επαρχιακή πόλη της γηραιάς Αλβιόνας ζώντας μόνο με ψωμί και νερό, ταμπουρομένος σε ένα υγρό υπόγειο με το ντουφέκι πάντα δίπλα μου περιμένοντας την επανάσταση. Με ειδικότητα στο μεταφυσικό πολιτικό ρεπορτάζ, έχω δημοσιεύσει αρκετά άρθρα (όπως επίσης επιρρήματα και επιφωνήματα, χο-χο-χο) σε αρκετά επιστημονικά περιοδικά κύρους (Μπλέκ, Όπεν, Πριβέ, Σούπερ Κατερίνα, Λουκ). Το παρόν κείμενο αποτελεί μια de pro-fundas (καλαματιανής ξεσποριασμένης) κοινωνιόλογική προσέγγιση στην αθέατη μεταφυσική και παραφυσική πρόσφατη πολιτική πραγματικότητα, με λίγα λόγια όλο το μπουγιουρντί με τα πολιτικά κόμματα που παίχτηκε τελευταία, όλο το παρασκήνιο που δεν θέλουν να ξέρετε όλοι αυτοί που δε θέλουν να πάει ο τόπος μπροστά, που παρεμπιπτόντως είναι οι ίδιοι που δεν θέλουν τον Αλέφαντο στον Ολυμπιακό.

Ενώ αγαπητοί μου φίλοι εμείς ξοδεύουμε την καθημερινότητά μας κάνοντας κοινά και απλά πράγματα όπως να δουλεύουμε, να πηγαίνουμε σούπερμαρκετ, να πίνουμε καμιά πρέζα (εντάξει όχι όλοι) κάποιοι άλλοι άνθρωποι κακοί θέλουν να πλήξουν την γαλήνη, τη σταθερότητα και την ευρυθμία του πολιτικού μας συστήματος. Και μη γελιέστε αγαπητοί μου δεν είναι ούτε οι Τούρκοι, ούτε οι κομμουνισταί ούτε οι σατανιστές χεβημεταλάδες. Την ανατροπή στο πολιτικό σκηνικό επιβουλεύονται σκοτεινές δυνάμεις, που δρουν αυτόνομα για προσωπικούς και ακατανόητους λόγους.

Καταθέτω λοιπόν μπροστά σας την περίπτωση του αποτυχημένου βιο-γεννετιστή Τάκη, που αφού αποείδε και λεφτα δεν είδε με την επιστήμη, άνοιξε συνεργείο στο High-δάρι όπου πουλάει εδώ και χρόνια Λαϊκους Ορθόδοξους Συναγερμούς Αυτοκινήτων, με τζάμπα η τοποθέτηση και δώρο το ημερολόγιο της ΠΑΕ Αχαρναϊκός στην οποία παίζει δεξί μπάκ ο ανεψιός του ο Φωτάκης που είναι πολύ κολόπαιδο. Και πο*στης είναι. Αλλα ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα.

Η άρρωστη εμμονή του Τάκη με την γεννετική και το μίσος του για το κατεστημένο που τον καταδίκασε να ανήκει στην χαμηλή μικροαστική τάξη και όχι στους επιστήμονες και τους μεγαλογιατρούς με τις αμαξάρες και τις βυζούδες γκόμενες, τον έκανε να διψάει για εκδίκηση. Χρησιμοποιώντας τις γνώσεις του και παίζοντας τα DNA στα δάχτυλα βάλθηκε να συναρμολογήσει ένα πολιτικό εκτρωμα έναν μηχανικό φρανκενσταϊν, τον Καρατζαφύρερ από κάτι σαπια μέλη παλιών χουντικών, το μεγάλο δάχτυλο ενός αντιβασιλέα της δεκαετίας του 1950, το δόντι ενός ναζί και μια σπάλα βοδινή που βρέθηκε πρόχειρη στο ψυγείο στο περίπτερο του πεθερού του του Θανάση. ‘Θα δείτε ρε τι θα πάθετε!’ μονολογούσε υστερικά ο Τάκης ξεθάβοντας τον τάφο του Γιώργη του Παπαδόπουλου. Και μετά από πολλά ξενύχτια πίσω από τη μάντρα του συνεργείου του όπου είχε στήσει το εργαστήριό του ο σατανικός επιστήμονας τα πειράματα ολοκληρώθηκαν και ο βιονικός Καρατζαφύρερ είναι πια μια πραγματικότητα και κινείται ανάμεσά μας!

Το εξάμβλωμα αυτό μπορεί να μιλάει να περπατάει και να εκσπερματώνει από το στόμα (πράγμα που συνηθίζει άλλοστε), αν και ελατωματικό, γιατί έχει σκισμένα τα ράματα στο δεξί του Πλευρή και έχει Βορίδια αντί για αρχ**ια με το συμπάθειο. Τα Βορίδια αυτά αντικατέστισαν τα δύο πρόχειρα Χρυσά Αυγά που του εμφύτευσε στην αρχή για ούμπαλα ο τρελός επιστήμων Τάκης, που μετέπειτα έσπασαν καθώς από μέσα τους εκολάφθηκαν Χρυσα-αυγήτες σαυρόμορφοι υποχθόνιοι συνέλληνες που ζούνε στο κέντρο της γης και σκάνε μύτη από τη σπηλιά του Νταβέλη που και που για να πουλήσουνε κάτι άκυρα βιβλία στην τηλεόραση που μιλάνε για ούφα, αρκούδες και ρωσίδια.. Φυσικά είναι μεταμφιεσμένοι σε ανθρώπους, και ένας από αυτές τις σαύρες είναι μάλιστα κούκλος σαν Άδωνης.

Το κόλπο όμως το μυρίστηκε αμέσως η ρουφιάνα η Αλέκα. Σκέφτηκε, με τέτοιο όνομα, ‘Λαός’ (ή έστω Λάος) θα μου φάει πελατία ο λιγδιάρης. Πέρασε λοιπόν στην αντεπίθεση με το σατανικό σχέδιο της παρασκευής κομμουνιστικής πρέζας στα υπόγεια εργαστήρια του σπιτιού του Λαού, νοθευμένη με την τέφρα των άταφων αγωνιστών του Βουνού. Έθεσε σε εγρήγορση όλο το καρτέλ που συνομωτικά αποκαλείται Λαϊκό Κίνημα και όλους τους αποτρόπαιους μηχανισμούς του: πρώτα πρώτα το ξέπλημα χρημάτων έγινε μέσω της Λαϊκης Τραπεζας και με τα αζήτητα κέρδη του Λαϊκού λαχείου. Τα Λαϊκα τραγούδια που έπαιζαν από τα μεγάφωνα του Περισσού με τα αντίστροφα μηνύματά τους έστελναν τον κόσμο υπνοτισμένο σαν ζόμπι προς τις Λαϊκές αγορές όπου γινότανε το νταραβέρι κομμουνιστικής ηρωίνης. Σύριγγες για τους σκοπούς του κόμματος προμήθευε δωρεάν στους ενδιαφερόμενους το Λαϊκο Νοσοκομείο. Η πρέζα του λαού άρχισε λοιπόν να κάνει θαύματα. Από Εκάλη, Πολιτεία, Κεφαλάρι ξεχύθηκαν ζάμπλουτοι αγωνιστές με τις μερσεντές και τα Cayenne 4x4 και τα Hummer με κόκκινες σημαίες, παρατήσανε οι κύριες τα spa και το shopping και κατέβηκαν στο δρόμο στο πλευρό του Λαϊκού Κινήματος!

Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις του τόπου όμως πέρα βρέχει... Την ίδια ώρα που συμβαίνανε σημεία και τέρατα, στο ΠαΣοΚ συζητούσανε με κάτι μωρόχαβλους μαρκετίστες πώς θα αλλάξουν το έβλημα του κόμματος ώστε και να κρατήσουν τους παλιούς παραδοσιακούς ψηφοφόρους αλλά συνάμα να κάνουν και άνοιγμα σε κάθε κατεύθυνση. Τέλος αποφασίστηκε ότι θα κρατήσουν τον πράσινο ήλιο, αλλά από μέσα θα βγαίνει ο κίτρινος Δικέ-φαλλός της ΑΕΚ με σφυρί στο αριστερό χέρι και δρεπάνι στο δεξί, που σε περιπτώσεις ανάγκης κλείνοντας τις φτερούγες του θα σχηματίζει σφυροδρέπανο που θα φωτίζει τον Ελληνικό ουρανό όπως το σήμα του Μπάτμαν στο Γκόθαμ Σίτι, και θα τσιμπάει διαφόρους αμφιταλαντευόμενους φιλοαριστερούς. Αυτό όμως ήταν και η αφορμή να χάσει το ΠαΣοΚ τα Παπα-θεμέλειά του, καθώς διαφώνησε και έφυγε εξοργισμένος από το κόμμα ο Στέλιος, ο σέντερ της ομάδας και στη θέση του ήρθε η Εύα Καϊλή και στο κόμμα έχουν καϊλώσει όλοι πολύ άσχημα και γι’αυτο πάνε για φούντο. Φάτε μάτια ψάρια!

Και μιας και μιλάμε για τους ιχθύες, οι τύποι από το ΣΥΡΙΖΑ είχαν τη φαεινή ιδέα να πάρουν ένα καϊκάκι, να βγουν στο πέλαγο και να ρίξουν δυο παραγάδια και μια τσαπαρί μπας και πιάσουν κανένα Ψαριανό για το ενυδρείο της βουλής και πρωτίστως γιατί ο μεγάλος Ψαριανός τρώει τη μικρή Ψαρούδα.

Στα δίχτυα τους όμως δυστυχώς πιάστηκαν κάτι Δελφίνοι από τη ΝΔ ( τα αρχικά ΝΔ από τα ονόματα του παθιασμένου αμαρτωλού ζεύγους Ντόρα-Δημήτρης, ναι για τον Αβραμόπουλο τον ξάδερφο του Σαρκοζί λέω και την κόρη του Δράκουλα) πράγμα που έκανε κακό στο οικολογικό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ κι ας μην είναι προστατευόμενα είδη τα ζώα της ΝΔ.

(Η συνέχεια την επόμενη τετραετία(;)...μάλλον.)

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007

See You In Hell My Darling

Όταν την προηγουμένη Πέμπτη έμαθα για το θάνατο του Νικολαΐδη δεν ξέρω τι ένιωσα πιο έντονα. Στεναχώρια από το ότι πλέον πήγε στην αγαπημένη του κόλαση ο, με διαφορά, μεγαλύτερος έλληνας σκηνοθέτης ή ανακούφιση γιατί πλέον έπαψε ο ελληνικός κινηματογράφος να διαθέτει τον μοναδικό άνθρωπο που στα έσκαγε από παντού γι’ αυτά που ήθελες να είσαι και κόλωσες, γι’ αυτά που ήθελες να κάνεις και δεν είχες τ’ αρχίδια. Που σου έριχνε μέσ’ τη μούρη τα σκατά μέσα στα οποία ζεις και νομίζεις ότι είναι οκ, ενώ μέσα σου ξέρεις ότι τελικά είναι σκατά, που σού δειχνε στην οθόνη αυτά που σκέφτεσαι, και την ίδια στιγμή που τα σκέφτεσαι, την ίδια στιγμή τα θάβεις ακόμα πιο βαθιά.

Κάποιοι μιλάνε για το ρόλο του στο ελληνικό σινεμά και κάτι άλλα ακαδημαϊκά, άκυρα, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ο Νικολαΐδης έκανε παγκόσμιο σινεμά που έβγαινε από τα πιο σκοτεινά κομμάτια του μυαλού, μακριά από οποιαδήποτε θεωρία, ιδεολογία και όλες αυτές τις μαλακισμένες λέξεις. No rules. Μόνο χωρίς κανόνες και καμιά αρχή, καμιά εξωτερική επιβολή, φτάνεις εκεί που έφτασε αυτός και δεν αυτολογοκρίνεσαι και σέβεσαι τους γύρω σου, μα πάνω απ’ όλα τον εαυτό σου.

Η παρέα και ο εγκλεισμός. Πάνω από όλα η φιλία, και ότι είναι απ’ έξω είναι εχθρός. Και όταν η φιλία δεν νικάει την εξουσία πέφτει υπερασπίζοντας την, γι’ αυτή τη γαμημένη την αξιοπρέπεια. Ο Νικολαΐδης μπήκε σε τέτοια μονοπάτια που πολλές φορές νίκησαν και τον ίδιο. Αλλά δεν έχει σημασία ποιός νίκησε. Άλλωστε η ήττα δεν είναι πιο ωραία; Οι νίκες σε μαλακώνουν, σε κάνουν λίγο πιο αδερφή, είσαι πλέον από πάνω, και αν είσαι από πάνω είσαι de facto με τους κακούς.

Σκόρπιες φράσεις και σκέψεις. Δυστυχώς δεν έχω την ικανότητα να βρω τα λόγια. Απλώς λέξεις χύμα. Αποχαιρετώ το Νικολαΐδη. Τον ήθελα κι άλλο. Αλλά δεν έχει σημασία; Τα κουρέλια τραγουδάνε για πάντα, και εκείνη η γάτα κάτι μαγειρεύει.

Υ.Γ. Τα κουρέλια είναι από τις δυο τρεις ταινίες που έχουν συμβάλει συνολικά σε αυτό που είμαι. Καληνύχτα, πάω να δω τον Άλκη να χτυπάει τα τύμπανα. Και η κατάληξη είναι γνωστή...

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

Μία από τα ίδια…


Η επόμενη μέρα των εκλογών με βρίσκει στο γραφείο να τεμπελιάζω και να γράφω ένα από τα εκατοντάδες post σχετικά με τη ‘γιορτή της δημοκρατίας’ που όλοι μαζί απολαύσαμε τις τελευταίες εβδομάδες, με αποκορύφωμα τη χτεσινή βραδιά. Βλέπετε ο ‘γάτος’ έχει βγει για ‘εξωτερικές εργασίες’ και είπα ως ‘ποντίκι’ να χορέψω λίγο κι εγώ. Ντροπή μου. Έτσι θα πάει μπροστά αυτός ο τόπος; Any way



Λοιπόοοον…δεν έχω καμία διάθεση να αρχίσω να γράφω βαρετές μαλακίες για εκλογικά αποτελέσματα, το μέλλον της χώρας, δελφινισμούς και άλλες τέτοιες ανοησίες. Θα προτιμήσω να χρησιμοποιήσω την υπόλοιπη σελίδα με έναν τρόπο που να μην κουράσει τον αναγνώστη (ναι καλά…), να του ερεθίσει τη σκέψη (χαχαχα) και αν γίνεται να τον κάνει να προβληματιστεί λίγο (…). Θα σας παραθέσω λοιπόν μερικά γεγονότα που με έβαλαν σε σκέψη χτες κατά τη διάρκεια του μετεκλογικού καφέ-σουβλακίου-μπύρας, και δεν κρύβω ότι με απογοήτευσαν ελαφρός. Πριν ξεκινήσω όμως πρέπει να παραθέσω δύο πληροφορίες:


1. Στις χτεσινές εκλογές ψήφισα αυτό που μου έλεγε η καρδιά και το μυαλό μου και ομολογώ ειλικρινά ότι δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν ήταν η ‘σωστή’ επιλογή. Ψήφος στο qu-qu-e (άκυρο για όσους δεν κατάλαβαν) με τη χρήση ενός ηλίθιου ευφυολογήματος που μου’ρθε στο λιγοστό μυαλό μου εκείνη τη στιγμή.


2. Παρόλο που είμαι λίγο πολιτικά απογοητευμένος από μερικούς φίλους, που πιθανό να διαβάσουν αυτό το post, δε νομίζω ότι (από μεριά μου) κάτι τόσο ‘ανόητο’ όπως η ψήφος του καθενός μπορεί να αποτελέσει σοβαρή αιτία για να χαλάνε οι καρδιές μας. Τέλος πάντων…ακόμα δεν ξεκίνησα και πάει η σελίδα που λέγαμε.


Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως άνθρωπο που λίγο-πολύ αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του, βλέπω καρεκλολάγνους λαοπλάνους πολιτικούς, αραχτούς μικροαπατεωνίσκους δημόσιους υπαλλήλους, οργισμένους αγρότες μέσα σε Mercedes, αυθαίρετα μέσα σε καμένα δάση και πάνω σε παραλίες κλπ κλπ. Από την άλλη βλέπω συνταξιούχους, συνδικαλιστές, φοιτητές και πολίτες γενικότερα να κατεβαίνουν στους δρόμους, να διαδηλώνουν (δικαίως ή αδίκως), να δυσανασχετούν και να μιλούν για καλύτερες συνθήκες σε ότι είναι αυτό που τους καίει τέλος πάντων. Και πες…άντε και τη δώσαμε την ευκαιρία και μια και δυο και τρεις φορές και στα δύο μεγάλα κόμματα. Και πάλι άντε και η δεξιά και η αριστερά είχαν έντονα συναισθηματικά προφίλ στις συνειδήσεις του κόσμου μέχρι πριν μερικά χρόνια. Από εδώ και πέρα τι γίνεται όμως;;;


Κάθομαι και συλλογίζομαι λοιπόν ότι αν εξαιρέσεις τα παιδιά εκείνα που έχουν κάποιο άμεσο συμφέρον, και εκείνα που δεν έμαθαν να ξεχωρίζουν το γήπεδο από την πολιτική, οι υπόλοιποι μορφωμένοι κατά τους τύπους και σκεπτόμενοι νέοι, θα κάνουν έστω και την απόπειρα για τη διαφορά. Και θα με ρωτήσετε τώρα ποια είναι αυτή η διαφορά. Δεν μπορώ να το ξέρω, αλλά όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, με το να ψηφίζεις τα κόμματα που συντηρούν την κακοδιαχείριση και την απάτη όντας κυβέρνηση, ή με το να στηρίζεις, ανούσια, με την ψήφο σου, ‘μικρά’ κόμματα που προβάλουν θέσεις ακραίες, απαιτήσεις εξωπραγματικές ή έστω ‘ωραίες ιδέες’ χωρίς κανένα ουσιαστικό πλάνο πραγματοποίησής τους μόνο και μόνο για αντίδραση, δε νομίζω ότι αλλάζει τίποτα.


Και περνάω στα προσωπικά μου χτεσινά βιώματα για να ολοκληρώσω επιτέλους αυτή τη βαρετή μπούρδα που γράφω. Χθες υπήρξα μέλλος μιας αρκετά μεγάλης παρέας από νέα παιδιά σαν κι εμένα, και έφτασαν στα αυτιά μου συζητήσεις (από ψηφοφόρους των δύο μεγάλων κομμάτων) για το αν το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ έχουν βλάψει πιο πολύ την Ελλάδα ως επιχειρήματα για το ποιος είναι καλύτερος για να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο (???). Έμαθα ότι κάποιοι φίλοι προτίμησαν το ξεχασμένο στην εποχή του Στάλιν, ΚΚΕ για τη ‘μαχητικότητά’ του υπέρ των καταπιεσμένων εργαζόμενων, όταν οι αντιπροτάσεις του συγκεκριμένου κόμματος δε γίνεται να εκφράζουν λογικούς ανθρώπους (?????). Υπήρξαν και εκείνοι που επέλεξαν το ‘εναλλακτικό’ ΣΥ.ΡΙΖ.Α, του οποίου το πρόγραμμα διάβασα σε μία απέλπιδα προσπάθεια να βρω κάτι να ψηφίσω. Απογοήτευση και εκεί μιας και ήταν ο χώρος που μου ήταν ανέκαθεν πιο συμπαθής και δε βρήκα πουθενά τη ρεαλιστική ριζοσπαστικότητα που αρμόζει στην ελληνική πραγματικότητα.


Αποφασίσαμε λοιπόν όχι μόνο να δεχτούμε το ‘παιχνίδι’ αλλά να του δώσουμε και ένα μεγαλοπρεπές ΟΚ για να συνεχίσει να κάνει την καθημερινότητά μας όλο και πιο μίζερη. Γιατί ρε παιδιά;;;


Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2007

Εκλογαί


Και τώρα που το ασκήσατε το εκλογικό σας δικαίωμα ρε φιλαράκια πως νιώθετε; Μια νέα εποχή έρχεται; Απελπισία μαύρη και άραχνη; Άντε να βγει ο Σάκης να λέει καμιά μαλακία στη βουλή να γελάμε; Ρε ζημιά που θα σας κάνει πούστηδες η μορταδέλα...;


Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη όταν το έριξες;