Ανοιξιάτικα πρωϊνά στο Χειμώνα...

Ο ήλιος έχει αρχίσει να μου καίει το πρόσωπο. Ουφ, μάλλον είναι ώρα να σηκωθώ. Το παράθυρο πάνω από το κρεβάτι μου πάντα ανοιχτό, ακόμα και στη διάρκεια της νύχτας, να με αφήνει να χαζεύω τον έναστρο ουρανό πριν με πάρει ο Μορφέας στην αγκαλιά του. Πετάω το πάπλωμα και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι μήνα έχουμε. Πω, ρε πούστη μου… είναι Γενάρης. Αντί να χιονίζει, να ρίχνει καρέκλες και να είναι όλα γκρίζα και μουντά, παντού χρώματα. Ο Ήλιος παίρνει την εκδίκησή του και λάμπει στον ουρανό που περισσότερο Απρίλη θυμίζει παρά Γενάρη. Γουστάρω τρελά … πάντα ήθελα να γίνουμε Καλιφόρνια, ξέρετε κοντομάνικα, κορίτσια με μπικίνι, βόλτες στις παραλίες, beach πάρτυ. Απόρροια της παιδικής μου λατρείας για την σειρά Beverly Hills. Αλήθεια που χάθηκε ο Ντίλαν, ο Μπράντο, η Κέλυ και τα άλλα παιδιά … πω πάνε 10 χρόνια από τότε, πουρά θα έχουν καταντήσει.

Παιδιά, η ώρα σας.

Ένα απλό Δευτεριάτικο βραδάκι ήταν, τελείως αντιεμπορικό (όπως συνηθίζουμε να λέμε εμεις οι trendyδες που βγαίνουμε κάθε μέρα εκτός από Δευτέρα) και ενω έπρεπε να βλέπουμε κανένα σάπιο ταινιάκι ή στην καλύτερη παρά πέντε, εμείς την κάναμε προς κέντρο. Γιατί? Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά...και όπου γυναίκα και μεις πακετάκι. Θα σας γυρίσω καμιά 10ρια χρονάκια πίσω οπότε πάρτε βαθιά ανάσα γιατί η χρονομηχανή προκαλεί ναυτίες. Πριν την 5ήμερη εκδρομή, λέγαμε να κάνουμε κανένα παρτάκι, να βγάλουμε κάνα φράγκο για να πληρώσουμε τα σφηνάκια της Ρόδου. Ε αυτό έγινε και χτες. 7 σχολεία του Πειραιά, Τρίτη Λυκείου δηλαδή, κάνανε τέτοιο πάρτυ στο Bocca. Εμείς δεν κολάγαμε αλλά ο κολητός μου έχει αδερφό 10 χρόνια μικρότερο, συνεπώς βρέθηκε η επαφή.

Πήρα μυρωδιά από Generation X, δηλαδή πολύ XXX μιλάμε. Η γενιά του i-Pod, του SMS, με τα ύποπτα βιντεάκια και το αστείρευτο καβλάντισμα με έβαλε στη θέση μου. Εγώ 27 και όλοι οι άλλοι 17! Μαγεία! Εγω στα 17 έβλεπα τους 25άρηδες και έκλανα μαλλί...Τί φοβεροί άντρες σκεφτόμουνα, με τα λεφτά τους, τα αμάξια τους, τις γκομενάρες τους με τα ντυσίματα τα σούπερ εξτρα κομπλέ... Τί ωραία ζήλια ήταν τότε...Όμως τώρα αντιστράφηκαν οι όροι. Τώρα εγώ είμαι ο μεγάλος εκεί μεσα και εμένα ζηλεύουν όλοι. Τα φιλαράκια του παιδιού εκει μας πιάσανε λίγο κουβέντα, τί δουλειά κάνουμε, πόσα βγάζουμε, πόσο θα θέλανε να κάνουνε κωλίδια με τη μπέμπα μόλις βγάλουν δίπλωμα κλπ... Τους έδινα το μπρελόκ να το παίξουνε μούρες για 10'' .... Φοβερές στιγμές... Πρώτη φορά είμουν σε κλαμπ μή καπνιζόντων! Μόλις βάζω την πρώτη βοτκίτσα και ανάβω τσιγάρο ξεχωρίζω. Τα πιτσιρίκια μασήσανε. Πςςςςςςς ποιός είμαι ρε παιδάκι μου.... Φτασμένος 30άρης λέει το βλέμμα ενός παιδάκου ο οποίος στο πίσω μέρος του μυαλού του ξέρει ότι την Τετάρτη γράφει Χημεία. Κουράδες. Τα φώτα σβήνουν, όλοι ουρλιάζουν, ο DJ αρχίζει να βαράει καλά και τότε πουφ...καπνός γίνομαι και η φιγούρα μου χάνεται στο άπειρο. Οι πιτσιρίκες μας δείχνουν το δρόμο. Δε μιλάμε για ξέκωλα...μιλάμε για έτοιμες γυναίκες. Ο μικρός μου ψιθυρίζει και δείχνει ποιες έχει φασώσει αυτή τη βδομάδα. Κάποιες τις γάμησε κιόλας. Από τα 14 πια φτάνουν τα μικρά στην πηγή και πίνουν και νερό. Είναι όλες ψώλες μου ξαναλέει. Όρμα σε καμία, είσαι και μεγαλύτερος, για σένα θα είναι παιχνιδάκι μου λέει. Αχχχ.....άσε με ρε Χριστιανέ του Θεού... Τις βλέπω και λιώνω...Τις λυπάμαι και λίγο που επιδίδονται σε ακατάσχετα φασώματα στους κανεπέδες... Μήπως το παρακάνουν λιγάκι? Μήπως αυτή η γενιά παραείναι αχαλίνωτη? Ή εμεις μέσα στην eighto-ninetίλα μας είμαστε λούληδες και φλωράτζες? Κωλώστρες του κερατά? Και οι γκόμενες είτε παρθενοπιπίτσες ή πηδιολάκια που όλοι τις θάβαμε στα πάρτυ. Τέρμα αυτά μάγκες. Αυτά τα πιτσιρίκια ξέρουν τί κάνουν. Παίζουν μπάλα σε ανοιχτό γήπεδο και πετάνε τα γκολάκια στο φτερό. Απολαμβάνουν και ζούνε δυνατά το τώρα. Τα ημίγυμνα γκομενάκια με βάζουν λίγο σε σκέψεις (αν πρέπει να με ανάβουν ή πρέπει να με ξενερώνουν) αλλά η εποχή και το ρεύμα τα τραβάει μαζί τους. Έχουν επιλογή και πάνε με ξασμένο μαλλί κολητό φόρεμα, και καλσονάκι για προκλητικό χωρό. Μαζί κι εμείς. Ζούμε ξανά τις εμπειρίες, και σε τρίτο πρόσωπο χορεύουμε, φιλάμε, χουφτώνουμε κλπ. Βλέπουμε αλλά δεν αγγίζουμε. Ή μηπως να αγγίξω? Όχι, την ευκαιρία μου την έχασα. Τώρα παιδιά, η ώρα σας.

Memories from a lady

Την πρατηρούσα ώρα. Στεκόμουν στο απέναντι πεζοδρόμιο, ακουμπισμένος στα κάγκελα της όχθης. Καθόταν σταυροπόδι στο τραπεζάκι, στο παράθυρο.

Προφίλ. Η μύτη της ίσια. Ούτε μικρή, ούτε μεγάλη. Αριστοκρατική. Το πορτοκαλί που παίρνει ο ήλιος πριν βουτήξει στη δύση έπεφτε στο πρόσωπό της. Διάβαζε ένα βιβλίο. Δεν μπόρεσα να δω τον τίτλο. Καλύτερα. Ακόμα και σήμερα μπορώ να φαντάζομαι ότι θέλω. Κάπνιζε. Πολύ. Κανονικά τσιγάρα. Όχι σλιμ, όχι με λευκό φίλτρο. Σαν και αυτά που κάναμε στα κλεφτά στις τουαλέτες του σχολείου, αναζητώντας απεγνωσμένα τρόπους να καταξιωθούμε σαν άντρες. Ποτέ δεν το καταφέραμε. Το δέρμα της έλαμπε. Απόλυτα στιλπνό. Κοριτσίστικο. Και ας ήταν γύρω στα τριάντα. Αυτό το δέρμα της..
Δεν άντεξα άλλο το φυσικό εμπόδιο του τζαμιού. Μπήκα μέσα και έκατσα στο διπλανό τραπεζάκι. Περνώντας δίπλα της με πλημμύρισε το άρωμά της. Είναι αυτό που ακόμα θυμάμαι πιο έντονα. Μπροστά της βρισκόταν ένα μισογεμάτο φλιτζάνι τσάι. Άχνιζε ακόμα. Δεν σήκωσε ούτε το βλέμμα. Έκανα ότι διάβαζα κάποια εφημερίδα. Δεν μπορούσα να την κοιτάω απροκάλυπτα. Έπρεπε να προφασιστώ έναν λόγο που έκατσα στο συγκεκριμένο τραπεζάκι, εκτός από τον προφανή. Βλέπεις κοινωνικοί κανόνες. Πάντα τους ακολουθούσα. Αντιδραστικός μέσα στα προβλεπόμενα όρια. Το κομμάτι του προσώπου της που ήταν στη σκιά, γινόταν ακόμαν πιο ασαφές ανάμεσα στον καπνό. Ανέκφραστη. Καμία παραμόρφωση.

Αναπόλησα τα χρόνια που της Γάνδης. Η Γάνδη του μεσοπολέμου ήταν ένα παραμύθι. Σαν πίνακας του Σαγκάλ. Η Γάνδη των περιφερόμενων ζωγράφων, των ποιητών, των αριστοκρατικών γυναικών. Η Γάνδη της Ιζαμπέλ. Η Γάνδη της νεότητάς μου.
Όσο ήμουν χαμένος στις μνήμες μου, την είδα να σηκώνεται. Και τότε με κοίταξε. Εκεί είδα τα μάτια. Πράσινα. Σκούρα. Μου χαμογέλασε ανεπαίσθητα. Πήρε τη τσάντα της, σηκώθηκε και κινήθηκε προς την πόρτα. Τι περπάτημα! Το μάτι μου την ακολούθησε, μέχρι που χάθηκε απ’ το οπτικό μου πεδίο. Δεν την ξαναείδα ποτέ.

Δάσκαλος vs Φύση

Ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες για τη μικρή αποχή μου από το blog αλλά ως σούπερ δημιουργικός – (παύλα) παραγωγικός νέος που είμαι, έλειπα σε ταξίδι για δουλειές, και ας μην είμαι μπαμπάς. Είχα πάει στη βορειοανατολική ζούγκλα της Βόρνεο για ένα πρότζεκτ που έχω αναλάβει πάνω στη διάσωση της σιέλ σαρανταποδαρούσας

Το μέρος είναι πραγματικά μαγικό. Τέλεια τοπία, γαλήνη, ο άνθρωπος γίνεται ένα με τη φύση. Εδώ είμαστε σκέφτηκα. Θα ηρεμήσω, θα σκεφτώ, θα κάνω μια (και δυο και τρεις μη σου πω) εσωτερικές αναζητήσεις (τέλειες αυτές οι κλισέ εκφράσεις), και γενικότερα θα ξεφύγω απ’ όλους και απ’ όλα. Τα πάντα ήταν γαλήνια. Περπατούσα στις όχθες του ποταμού, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή, τα πουλάκια τιτίβιζαν, τα νεράκια κελάρυζαν, τα φυλλαράκια θρόιζαν. Ξαφνικά, και ενώ τίποτα δεν φαινόταν ικανό να ταράξει αυτή την τόσο αρμονική ατμόσφαιρα, είδα κάτω από ένα πελώριο μπαμπού (τραπεζάκι), αραγμένο ένα έλκηθρο με δύο τάρανδους. Με έζωσαν οι σιέλ σαρανταποδαρούσες. Αφού βούτηξα στο ποτάμι για να τις διώξω (είναι υδρόφοβες, για περισσότερες πληροφορίες κοιτάξτε στην εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Α4 ή Α3 - Λαρούς), κινήθηκα προς το έλκηθρο. Κάτι μέσα μου με έκανε να πιστεύω πως δεν ήμουν μόνος μου. «Ακόμα και εδώ με κυνηγάνε τα κουρέλια;» αναρωτήθηκα, παρακαλώντας να διαψευσθώ και το εν λόγω έλκηθρο να είναι κάποιου άλλου. Αλλά πότε είχα τύχη για να έχω αυτή τη φορά; Στεκόμουν κανά δυο μέτρα μακριά από ένα θάμνο, όταν άκουσα να έρχεται από πίσω του θόρυβος. Με πολύ προσεκτικές κινήσεις, παραμέρισα τα φύλλα και αυτό που αντίκρισα ήταν χειρότερο και από τους χειρότερους εφιάλτες μου. Ο Ζούγας γυμνός, ξαπλωμένος πάνω στις λάσπες και από πάνω του μια γιγάντια χελώνα χωρίς το καβούκι της (το είχε αφήσει σπίτι της για πλύσιμο), να χαριεντίζονται. «Και εδώ με κυνηγάς ρε πούστη;» του απευθύνθηκα, σε αρκετά έντονο ύφος νομίζω. «Άσε ρε μαλάκα, είχα πήξει στη δουλειά όλη τη βδομάδα και είπα να κάνω ένα διάλειμμα» μου εξήγησε, δικαιολογούμενος ταυτόχρονα και στη χελώνα, η οποία φάνηκε ιδιαίτερα ενοχλημένη απ’ την αναπάντεχη διακοπή. «Οκ, ρε φίλε, σόρρυ, είμαι και εγώ πιεσμένος τον τελευταίο καιρό. Άντε τα λέμε». Έφυγα χωρίς να γυρίσω ούτε καν να κοιτάξω. Αυτό το έχω μάθει από την Πολίτικη Κουζίνα, που ο Χωραφάς μας έδωσε τη συμβουλή να μην κοιτάμε ποτέ πίσω, και εγώ να ξέρετε ότι πιστεύω στον ποιοτικό νέο ελληνικό κινηματογράφο. Παρόλο που ο Ζούγας, για όσους δεν γνωρίζουν το παρουσιαστικό του, είναι πολύ πιο ωραίος από εκείνη την κρυόκωλη Τουρκάλα (Καλιμά, Ναζίμ Χικμέτ, Αϊσέ, Αϊμάρ κάπως έτσι τέλος πάντων), άκουσα τη συμβουλή. Δεν ξέρω τι απέγινε ούτε ο Ζούγας, ούτε η χελώνα. Πετώντας πάνω από τις Κορδιλιέρες Άλπεις, κάπου πάνω από το ενεσοπέδιο του Θιβέτ, στριφογύριζε συνέχεια στο μυαλό μου η εικόνα του Ζούγα με τη χελώνα. Νόμιζα ότι τα κουρέλια είχαν οικολογική συνείδηση. Δεν δέχομαι ο φίλος μου να ασελγεί πάνω στο γυμνό κορμί ενός υπό εξαφάνιση ερπετού. Είχα προβληματιστεί τόσο πολύ που ήξερα πως μόνο η πολύ ψηλή κουλτούρα μπορούσε να με ηρεμήσει. Ο ταρίφας στο Ελευθέριος Βενιζέλος, που είναι ψιλοδυσαρεστημένο αυτό τον καιρό, μιας και δεν το έκαναν ομοίωμα στο Τισσώ, ήξερε. «Κουρελόσπιτο ε;». «Όπως είσαι» ανταπάντησα. Σε ένα τεταρτάκι έβαζα το κλειδί στην πόρτα. Τα κουρέλια ήταν ήδη εκεί. Και ο δάσκαλος επίσης. «Ψηλή κουλτούρα σου έρχομαι». Ήμουν σίγουρος ότι η έβδομη τέχνη θα με ηρεμούσε. Άραξα στον καναπέ. Το κουβερτάκι με χάιδεψε γλυκά. Οι «Τηλεκανίβαλοι» ξεκίνησαν. Δάσκαλος vs Βόρνεο: Στάνταρ άσσος.

Εγώ που αλλάζω μορφή...

Όλοι εμείς που μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε στα mid 80ς και early 90ς, είμαστε ανεξίτηλα σημαδεμένοι από την τετράδα Γιάννης-Βλάσσης-Σπύρος-Δήμητρα. Οι απαράδεκτοι δίνουν το στίγμα της ζωής στην Ελλάδα την δεκαετία του 90, μια Ελλάδα που αλλάζει και μεταμορφώνεται για να προλάβει τις Ευρωπαϊκές εξελίξεις.


Το βίντεο κλιπ που ανακάλυψα στο youtube αποτελεί λαμπρό παράδειγμα της αισθητικής των Βίντεο κλιπ την περίοδο mid 80ς - early 90ς και είναι ένα ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ δημιούργημα... ένα MUST SEE ....

Γλυκές καθημερινές στιγμές...

Η Δευτέρα είναι πραγματικά μια πολύ ιδιαίτερη ημέρα. Την έχουν υμνήσει ουκ ολίγες φορές μεγάλοι λογοτέχνες παγκοσμίου φήμης και είναι πραγματικά συγκινητικό όταν το blog μας φιλοξενεί ορισμένους από αυτούς. Τι γίνεται όμως όταν οι υπαρξιστικές αναζητήσεις δίνουν την σκυτάλη σε ένα ντελίριο παρακμής? Τί γίνεται όταν 4 σπουδαγμένα παλικαράκια 26 ετών μαζεύονται να δουν ένα ταινιάκι? Τι γίνεται εκεί κάτω στην άβυσσο? Γιατί ο Τζούμας είναι υπέρ των στριπτιτζάδηκων στην Έδεσσα? Πόσα δάκρυα χωράνε σε ένα κουταλάκι του γλυκού?

Ερωτήματα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα από το 5176 π.Χ., όταν ακόμη ο άνθρωπος ήταν πίθηκος, όταν ακόμη ο άνθρωπος έμοιαζε με τα κάτι τύπους που μαζεύτηκαν κάπου στα mid '80s για να φτιάξουν ένα ταινιάκι με θέμα την αλλοτρίωση της ελληνικής τηλεόρασης. Σύγχρονοι (?) κανίβαλοι που θέλουν να καυτηριάσουν μια σκληρή πραγματικότητα αλλά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να κάνουν ένα μεγάλο σκουπίδι.....''Ας πρόσεχες!'' αναφωνεί μια αιθέρια καραφλή ύπαρξη, θέλωντας να τονίσει την υπαιτιότητα της κάθε μονάδας στο κοινωνικοπολιτικό προτσές. Το ενδιαφέρον όμως - και ο λόγος ύπαρξης του εν λόγω άρθρου - έγκειται στους σύγχρονους ρακοσυλλέκτες της κοινωνίας μας. Αναφέρομαι λοιπόν στην νεολαία που δεν συμβιβάζεται, στην νεολαία που παίρνει την ζωή στα χέρια της, στην νεολαία που θέλει να αλλάξει τις δομές της κοινωνίας αλλά και σε όλους εκείνους που με πάθος και ορμή αποφασίζουν να αράξουν σε αναπαυτικούς καναπέδες και απλώνοντας γλυκά το κουβερλί αφήνονται στην γοητεία της τέχνης. Ένας σύμβουλος επιχειρήσεων, ένας πολιτικός μηχανικός με ειδίκευση στη διαχείριση υδάτινων πόρων, ένας επιχειρηματίας του φαρμακευτικού κλάδου και ένας ναύτης που θα αναπτύξει και αυτός επιχειρηματική δραστηριότητα συγκεντρώνονται σε ένα παλιό αρχοντικό της δεκαετίας του '30 που ανήκει σε έναν αστό αρχιτέκτονα. Συγκεντρώνονται λοιπόν μαζί με τις γυναίκες τους για να δειπνήσουν τρώγοντας κολοκυθόσουπα με τζίντζερ, πικραμύγδαλα και κανελόνια πράσου. Συζητούν για θέματα που αφορούν την επικαιρότητα και καυτηριάζουν τις εξελίξεις στο χώρο της παιδείας σχετικά με την αναθεώρηση του άρθρου 16. Από το στερεοφωνικό ακούγεται το ''Kind of blue'' του Miles Davis και η συζήτηση μεταφέρεται στο χώρο του επιχειρείν. ''Ας ανοίξουμε ένα Masseto, νομίζω ότι θα συνοδεύσει άψογα την πάπια που ετοιμάζεται'' αναφώνησε ο μελλοντικός επιχειρηματίας και σύσσωμη η παρέα συμφώνησε. Ύστερα από λίγο κατέφθασε και ο αρχιτέκτονας μαζί την μέλλουσα γυναίκα του. Είχαν βρει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα την έκθεση του διάσημου Marquez ο οποίος συνδύαζε την αρχιτεκτονική με τον εξπρεσιονιστικό ρασιοναλισμό. Η βραδιά έκλεισε με φωτογραφιές από το σαλέ που είχαν επισκεφθεί το πρηγούμενο Σαβατοκύριακο ο πολιτικός μηχανικός και ο επιχειρηματίας του φαρμακευτικού κλάδου. Κι όμως κάτι δεν πήγαινε καλά.... ενώ θα περίμενε κανείς ολά αυτά να είναι πραγματικότητα, τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβει. Όλοι γνώριζαν ότι τίποτα από όλα αυτά δεν τους άξιζε. Για το λόγο αυτό αποφάσισαν να τα βροντήξουν όλα στον αέρα. Η ψυχή τους ήθελε τροφή και από ότι φάνηκε, πεινούσαν πολύ. Χωρίς δεύτερη σκέψη ακολούθησαν τα πρωτόγονα ένστικτά τους και οδηγήθηκαν στον κανιβαλισμό. Χωρίς να είναι πιωμένοι, βρήκαν νόημα εκεί που υπήρχαν μόνο σκατά. Έπεφταν, έπεφταν, έπεφταν αλλά τέλος δεν υπήρχε. Η άβυσσος ήταν μπροστά τους και ήταν όλη δική τους.... εκεί τους περίμενε ο δάσκαλος. Δίχως δισταγμό ανανέωσαν το ραντεβού τους για το συντομότερο δυνατό.

Παρά κάτι 30...

8 Ιανουαρίου του '78
Ένα ζευγαράκι ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας του Αγίου Κωνσταντίνου στον Πειραιά και μέσα σε κρύο και χιονόνερο έδωσε όρκους αγάπης και αφοσίωσης για μια ολόκληρη ζωή... Μα τί μάταιο που ακούστηκε κάτι τέτοιο...αν και δεν είχα ορατότητα από εκεί που καθόμουνα, έπρεπε να είχα διακρίνει ότι όλα τα σόγια και οι παπάδες έπαιζαν μια δραματοποιημένη κωμωδία για να ξεγελάσουν εαυτούς και αλλήλους αλλά όχι κι εμένα. Μπορεί αν μου πήρε 12 ή 24 έτη να αντιληφθώ την πραγματικά μηδενική αξία μιας τέτοιας τελετής αλλά τώρα περισσότερο από ποτέ νιώθω στα μάτια τους την αγάπη και τη συνήθεια, τη θλίψη και τη ζωή, τον πόνο και την ολοκλήρωση, τη φυλακή και την απελευθέρωση...
Το διάβασα εγώ στο οροσκόπιο της VOGUE, γυναικείο φυσικά, ότι το 2007 θα είναι ένα έτος φιλοσοφικών αναζητήσεων και υπαρξιακών προβληματισμών για τους Αιγόκερους. Ε οχι και έτσι ρε παιδιά...σιγά μη μας πάρει από κάτω επειδή η Αθήνα λέει έχει χάσει την ταυτότητά της, που της την κλέψανε τα πρεζόνια που τους σνομπάρουν οι δήθεν και που αλλοτριώνονται στις μπουζουκερί. Ανοίξτε λοιπόν τα ερμητικά κλειστά ματάκια σας και βάλτε τον αμφιβληστροειδή σας χιτώνα να δει πέρα από τα προφανή και τα εφήμερα. Στόχος του ανθρώπου ως κοινωνικού ζώου δεν είναι το γαμησάκι του Σαββατοκύριακου και το ποτάκι της Τρίτης (καλή ώρα). Είναι γενικά η συντροφικότητα. Την οποία και φυσικά αντιλαμβανόμαστε σε καθεστώς μοναξιάς... Η αίσθηση του να έχεις φίλους που σε εκτιμούν, γονείς και οικογένεια που σε νοιάζεται και μια ψυχή του αντίθετου φίλου που και θα σου κάτσει μια απρογραμμάτιστη βραδιά και θα ανεχτεί την μπόχα από τα ουίσκια και τα τσιγάρα που έκανες με τα άλλα κουρέλια. Αυτή είναι η γυναίκα σύντροφος, όχι απαραίτητα ο δεσμός με σκοπό το γάμο, αλλά η γυναίκα λαχείο. Τί τζόκερ και μαλακίες, αφήστε τις κενές σας ασχολίες και επιδοθείτε σε συντροφικότητα γιατί όταν κοιτάζω τους γηραιότερους και βλέπω την αλλοιωμένη τους μορφή, λέώ ότι η ματαιότητα του ζελέ δεν θα αργήσει να αποδειχτεί.... Η εμφάνιση θα καταποντιστεί και η πραγματική σας προσωπικότητα θα φανεί, θα εξυμνηθεί και θα σας αποζημιώσει μια για πάντα. Γιατί αυτές αυτά κοιτάνε κατά βάθος. Μην απορείτε που στο τρένο από Βικτώρια μέχρι Νέα Ιωνία σας πιάνει η ψυχή σας...λογικό είναι..κάνει τόση ψύχρα εκεί που για να ζεσταθεί η καρδιά σας πρέπει να μπεί στο Αmana του Κεφαλαρίου. Δεν υπάρχουν ωραία μάτια, μόνο ωραία βλέμματα. Ούτε μουνάρες αλλά ψυχάρες. Πόσο θα ήθελα να κάνω έρωτα σε μια τέτοια ψυχή...

Λίκνο Πολιτισμού Ή Κωλοτρυπίδα Της Ευρώπης?

Κοντά 30 χρόνια Έλληνας...και τι κατάλαβα? Καλός ο ήλιος και η θάλασσα, δε λέω, αλλά έτσι δε γίνεται προκοπή. Ζω μέσα στη "χούντα" των Ελλήνων πολιτών και κάπου έχω αρχίσει να μην την παλεύω.

Με αφορμή τις πρόσφατες "προκλήσεις" της Μακεδονίας (Σκόπια για όσους δε γνωρίζουν) άρχισα να έχω πάλι τάσεις για εμετό. Στο κάτω κάτω της γραφής Μακεδόνας ήταν ο 'Αλεξ και αν θες και τη γνώμη μου (που δεν τη θες δηλαδή) χάρισμα τους. Πραγματικά δε βρίσκω λόγω να προσκυνώ χασάπηδες επειδή κατάφεραν να φτιάξουν μια "αυτοκρατορία"...

-Μα καλά τι είναι αυτά που λες? δε ντρέπεσαι καθόλου?
-Τι να σου πω ρε μάνα? Δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να ντρέπομαι.

Όπου και να γυρίσω το βλέμμα μου συναντάω παπάδες. Με νύχια και με δόντια παλεύεις να διατηρήσεις τα πλούσια σε χοληστερίνη ήθη και έθιμα του τόπου μη και χάσεις την εθνική σου ταυτότητα. Τράβα και στην εκκλησία καμία-δυο φόρες το χρόνο, κάνε και καμιά κουτσή νηστεία μπας και συγχωρεθεί καμιά αμαρτία. Στο κάτω κάτω δεν ξέρεις ποτέ...μια θέση στον παράδεισο πάντα είναι χρήσιμη. Ελλάς Ελλήνων χριστιανών λοιπόν. Κάνεις θρησκευτικά στο σχολείο από την τρίτη δημοτικού μέχρι την τρίτη λυκείου, μη και δε σου γίνει συνείδηση το πόσο σημαντικό είναι να είσαι "καλός" χριστιανός. Αλλά και να μη γίνεις δεν πειράζει μωρέ. Οι εποχές που η καλή μας δυτική εκκλησία έκαιγε παγανιστές αγρότες και αιρετικούς διανοούμενους έχει περάσει (?). Το πολύ πολύ να σε αφορίσουν - τι δυστυχία...

-Ναι ρε φίλε. Εγώ στην τελική δε γουστάρω να είμαι το ίδιο με τον κάθε κωλοαλβανό και τον κάθε βρωμότουρκο.
-Sorry...εκείνοι νομίζεις ότι θέλουν να έχουν καμία σχέση μαζί σου?

Όπου και να γυρίσω τα αυτιά μου ακούω μπουζούκια. Η "ποιοτική" μας κρατική τηλεόραση αφιερώνει το "φιλέτο" της ζώνης της σε εκπομπές για το ελληνικό τραγούδι ενώ παράλληλα κάθε βράδυ τα σκυλάδικα ξεχειλίζουν από γαρίφαλα. Ακούς και κανένα "ξένο" που και που μη σε πουν και βλάχο. Λες και δεν είσαι. Ζήτω το ελληνικό τραγούδι λοιπόν. Ρίξε μια ζεμπεκιά και για μένα μεγάλε, γιατί έχω τη μέση μου και δεν μπορώ να σκύβω. Αν βαριέσαι όμως δεν πειράζει...το πολύ πολύ να σε πουν ξενέρωτο. Μην αγχώνεσαι όμως υπάρχουν μπόλικα μέρη στην Αθήνα που συχνάζουν "ξενέρωτοι". Πού ξέρεις, μπορεί και να σου αρέσουν - δε θες ούτε να το σκέφτεσαι...

-Ρε μαλάκα σαν πολλά δεν μας τα΄πες? Άμα δε γουστάρεις τράβα πίσω στην κωλοσκωτία σου.
-Όχι ρε μεγάλε. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να καταστρέφεις την παγκόσμια Αθήνα που χτίζω. Μπες μέσα στο διαστημόπλοιό σου και άντε τράβα να βρεις τους άλλους αγροteenagers στην τραχανοπλαγιά.

Όσες ξενέρες και να φάω δεν πτοούμε. Μπορεί ο πολιτισμός μου να κολυμπάει μέσα στα σκατά, αλλά δεν το βάζω κάτω γιατί απλά...γουστάρω. Γουστάρω τη θέα του Παρθενώνα από το ρετιρέ της Βούρβαχη, γουστάρω να πίνω καφέ Ασκληπιού και Διδότου γωνία, γουστάρω το δρομέα, τη στάση πανεπιστήμιο, τους "μαύρους" με τα cd και το cabrio σινεμά στη Μαυρομιχάλη. Γουστάρω να ακούω Τζούμα το πρωί, να διαβάζω Lifo, να οδηγώ στη Βουλιαγμένης και να χαζεύω τις γκόμενες στα bar.

-Και εσένα ποιος σου λέει ότι γουστάρουμε να διαβάζουμε τις μαλακίες που γράφεις ρε αγράμματε?
-Κανένας ρε ψηλέ. Άντε...τα λέμε...

Όμορφη Δευτέρα...!!!

Πόσο ενδιαφέρον, μπορεί να έχει μια Δευτέρα ογδόης Ιανουαρίου του 2007? Πραγματικά δυσκολεύομαι να το εντοπίσω. Μια ολόκληρη εβδομάδα μπροστά μου, γεμάτη προκλήσεις και ενδιαφέρον.............Γιατί δεν μπορώ να το δω έτσι ρε πούστη? "Κωστάκη είσαι σχεδόν 26 ετών και μιλάς λες και βαίνεις στο τέλος της ζωής σου, συγκεντρώσου. Πρέπει να πείσω τον εαυτό μου οτι δεν χαλιέμαι. Έτσι λοιπόν αποφασίζω να υπακούσω την φωνή της συνείδησης και κατ' επέκταση τον γλυκό ήχο που κάνει το Sharp κινήτο μου κάθε μέρα στις 07:36 ακριβώς. Μα πόσο γλυκός είναι αυτός ο ήχος. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ......μου έρχεται να φωνάξω....αλλά είπαμαι δεν χαλιέμαι...

Αφού κάνω το παγωμένο μου μπανάκι λες και είμαι έγκλειστος στο Δαφνί και αφού πιώ το γαλατάκι μου, όλο χαρά πηγαίνω να φορέσω την γλυκιά μου στολή. Βγάζω κουστούμι, πουκάμισο, γραβάτα, κάλτσες και τα παπούτσια κουστουμιού....βλέπεις πρέπει να τα ταιριάξω με κάποιο τρόπο. Νιώθω την επιβολή της αισθητικής σε όλο μου το σώμα και με πιάνει το σαρτρικό αίσθημα της ναυτίας. Γιατί ρε γαμώτο θέλω να ξαφωνάξω ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ? Αφού σταθώ μπροστά στον καθρέφτη και επιβεβαιώσω ότι είμαι γοητευτικός και κυρίως ότι είμαι όπως πρέπει να είμαι, κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητό μου. Βλέπω το αντιαισθητικό στραπατσαρισμένο πορτ-παγκάζ και κατά περίεργο τρόπο το βρίσκω τόσο ενδιαφέρον....."η τυχαιότητα έχει αισθητική" μουρμουρίζω, νομίζοντας ότι είπα κάποια εξυπνάδα και μπαίνω στο τουμπανιασμένο μου Renault. Κατεχάκη 08:55. Κάπου μεταξύ της εξόδου της Αττικής Οδού και του 401 Νοσοκομείου βρίσκομαι σταματημένος για αρκετή ώρα. Κοιτάω δίπλα μου και βλέπω μια εντυπωσιακή παρουσία μέσα σε ένα C3 να φρεσκάρεται. Κοιτάζω σαν κλασικός μαλάκας άντρας, όπως ακριβώς μου επιβάλλει ο ανδρισμός μου. Γυρίζει με κοιτάει και νιώθω την ανάγκη να της χαμογελάσω. Προφανώς, δεν μου ανταποδίδει ποτέ το χαμόγελο και το κορνάρισμα μια ασημένιας μπέμπας από πίσω μου με κάνει να ξεκινήσω. Παντού κοστουμαρισμένοι, παντού γραβάτες και αρχίζω να τριπάρω....βλέπω γραβάτες, καρό, πολύχρωμες να συνδυάζονται με τα πιο κιτς πουκάμισα..."που και να είχες πιεί ρε κακομοίρη" λέω νομίζοντας πως κάποιος θα με ακούσει. 09:25 παρκάρω στην Ζαν Μωρέας. Πόσο τυχερός είμαι...καιρό έχω να παρκάρω τόσο κοντά. 09:31 ανοίγω την γυάλινη πόρτα της εταιρίας. "Καλημέρα" μου λέει ο θυρωρός."Καλημέρα" λέω και εγώ χωρίς να το εννόω ούτε στο ελάχιστο....μα γιατί νιώθω παλί ναυτία?

Καίγομαι , Καίγεσαι, Καιγόμαστε ....

Κυριακή βράδυ και βαριέμαι οικτρά. Να σκεφτείς ότι είναι του Αϊ Γιαννιού κι αντί να επισκεφτώ κάποιον από τους Γιάννηδες (γιατί σπίτι χωρίς Γιάννη ... ... ... προκοπή δεν κάνει ντεεε !!!) περνάω το βράδυ μου χαζεύοντας στο ιντερνέτ (διαδίκτυο στην παλαιοελληνική).

Mind the gap between your soul and the platform

Καθώς το ξημέρωμα απλώνεται πάνω από τη μητρόπολη, ξεκινάει και το φρενήρες party της καθημερινότητας. Διαγωνισμοί χορού με έπαθλο τη θέση του parking, πρασινοκόκκινα φωτορυθμικά και μουσική από μπάντες πνευστών συνθέτουν το σκηνικό. Υπόγεια και παράλληλα αυτής της ολοζώντανης παράνοιας, εξελίσσεται ένα από τα πιο σαγηνευτικά παιχνίδια αισθήσεων της πόλης.

Η πρώτη εντύπωση που σου δημιουργεί το metro είναι ενός χώρου αποστειρωμένου από κάθε ήχο, οσμή και συναίσθημα. Αν δεν ήσουν κι εσύ τόσο βιαστικός θα μπορούσες να αφεθείς λίγο στη μαγεία του. Αν το καλοσκεφτείς, ίσως είναι ο μόνος χώρος οπού συναντιούνται οι πάντες σε ένα ραντεβού χωρίς μέρα και ώρα. Καρχαρίες με κουστούμια, νευρικοί διανοούμενοι, ντροπαλά φρικιά, γκόμενες από τα βόρεια, στιλάτοι κουλτουριάρηδες, ο καθένας, ο κανένας, εσύ κι εγώ. Όλοι ανταλλάζουμε αμήχανες ματιές, ακουμπώντας την άκρη του γυμνού μας ποδιού στη λίμνη του προσωπικού σύμπαντος του καθενός.

Αν αποβάλεις για λίγο τον κόσμο πού σου επιβάλουν τα μάτια σου, σίγουρα θα σε συνεπάρει το άρωμα από τα μαλλιά της κοπέλας που στέκεται μπροστά σου. Το έντονο after shave του κουστουμιού που μόλις μπήκε στο βαγόνι μπλέκεται με τη μυρωδιά της φρεσκοτυπωμένης εφημερίδας που βαστάει στο χέρι. Τα δάχτυλα του συρμού αρπίζουν τις μεταλλικές γραμμές και συνθέτουν μία υπνωτική μελωδία που σε αφήνει σχεδόν αδιάφορο για τον προορισμό σου.
Βγαίνοντας μέσα από αυτή τη δαιδαλώδη urbanισιτική μυρμηγκοφωλιά, οι εργάτες οι αντικρίζουν το φως του ήλιου σαν για πρώτη φόρα. Κινούνται βιαστικά για να προσθέσουν και τη δική τους ενέργεια στη γιορτή, να παίξουν τους δικούς τους ρόλους στη θεατρική παράσταση της Πέμπτης. Ο γλυκός αγώνα για επιβίωση στην πόλη έχει ξεκινήσει: "επόμενη στάση...αύριο".

Αναπόληση Vol.1

Προχτές το βράδυ, μέρα Κυριακή και ώρα έντεκα παρά εικοσιδύο πρώτα λεπτά μετά μεσημβρίας, δηλαδή μετά το μεσημέρι που ορίζεται στις δώδεκα, που κάποτε, κάτι ωραία χρόνια, το θεωρούσαμε πρωί, έβαλα ένα παραγεμισμένο ουισκάκι και είπα να κάτσω να γράψω καμιά σελίδα σε αυτό το πράγμα που γράφω και θέλω να το ονομάζω μεταμοντέρνα απόπειρα συγγραφής οδοιπορικής νουβέλας. Επειδή όμως και η μαλακία έχει και τα όρια της, η κενότητα που με πλημμυρίζει τον τελευταίο καιρό βρήκε επιτέλους διέξοδο, καθόμουν για κανά μισάωρο σα μαλάκας και κοίταζα τον κέρσορα να αναβοσβήνει. Όταν λοιπόν και αυτός βαρέθηκε, και με έβρισε αρνούμενος πλέον να υποταχτεί σε αυτή την παραζάλη στην οποία τον είχα επιβάλει να λειτουργεί, αποφάσισα να κάνω μια επικίνδυνη βουτιά στα άδυτα του παρελθόντος, χαζεύοντας καμιά φωτογραφία των ανέμελων χρόνων της νιότης, που όλα ήταν τόσο ωραία και δεν υπήρχε η αλλοτροίωση που έχει καταλάβει τον σημερινό σύγχρονο άνθρωπο. Άλλωστε το πνεύμα των Χριστουγέννων, της αγάπης, της ευτυχίας και της Ελένης, ενδείκνυται για τέτοιες ρετροσπεκτίβες. Οι θρύλοι τελικά δεν χτίζονται τυχαία, αλλά θέλει δουλειά πολύ, όπως και οι ζωντανοί να πίνουν το αίμα τους.
Βρήκα λοιπόν μια φωτογραφία ανήμερα παραμονής Πρωτοχρονιάς του 1993. Στην φωτογραφία ήταν ο Κατσαρίδας με μπαταρισμένη μύτη λόγω του κατάγματος που είχε προηγηθεί. Γέλασα σκεφτόμενος τα παιχνίδια που παίζει η μοίρα (ναι, είμαι γνωστός μοιρολάτρης αλλά και εικονολάτρης και μονμάρτης).

Θυμάμαι έκανε κρύο... Είχα πάει μαζί με κάποια από τα κουρέλια στη Μπρατισλάβα, η οποία αποτελούσε τότε μια νεογέννητη νεοκαπιταλιστική πόλη που προσπαθούσε αγωνιωδώς να απενεχοποιηθεί από το κατάπτυστο κομμουνιστικό παρελθόν της. Στα πλαίσια αυτής της απενοχοποίησης, ο καινούριος δήμαρχος, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει (ρε μαλάκες αν το θυμάστε γράφτε το για να μην δημιουργούνται κενά στους αναγνώστες), είχε προσκαλέσει με αφορμή το νέο σωτήριο έτος 1993 διάσημους ποπ αστέρες straight from the fantastic United Kingdom. Ανάμεσα σε αυτούς τους ογκόλιθους της μουσικής περιλαμβάνονταν τα δύο τεράστια συγκροτήματα που λάτρευα και συνεχίζω να λατρεύω και που αποτελούσαν τον αιώνιο λόγο διένεξής μας, διένεξης που πολλές φορές κατέληγε στο ΚΑΤ γιατί είμαστε και λίγο οξύθυμοι. Μιλάω βέβαια για τους Take That και τους Ace of Base. Όταν μάθαμε αυτά τα φοβερά! νέα, σπεύσαμε να βγάλουμε εισητήριο (μόνο πήγαινε, ολόκληρη στάση ζωής το μόνο πήγαινε, άλλη συζήτηση) και έτσι στις 30 Δεκεμβρίου, μας καλώς όριζε η Σλοβακία, σκέτο (λίγους μήνες πριν είχε απομονώσει το Τσέχο). Τα γεγονότα που μεσολάβησαν μεταξύ της προσγείωσης του Boeing 737 μέχρι την πολυαναμενόμενη συναυλία την επόμενη το βράδυ είναι ασαφή λόγω μιας χαλαρής κατάστασης στην οποία βρισκόμασταν. Κάποια στιγμή τα κουρέλια έχουμε σκοπό να καταγράψουμε εγγράφως τις αποσπασματικές μνήμες του καθένα, έτσι ώστε να μην χαθεί ποτέ αυτό το σπάνιο αρχειακό υλικό, που σίγουρα κάποια στιγμή θα αποτελέσει παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Όταν βγήκαν στη σκηνή οι πέντε όμορφοι βρετανοί, ήμασταν κολλημένοι στα κάγκελα μπροστά από τη σκηνή μαζί με άπειρες γκόμενες που ούρλιαζαν μαζί μας. Τη στιγμή δε που οι Ace of Base έπαιξαν το All that she wants σε μια dub – indie – reggae διασκευή μου είναι αδύνατο να περιγράψω τι έγινε. Κι όμως η μύτη του κατσαρίδα δεν έσπασε τότε...
Μετά το τέλος της συναυλίας, είχαμε σταθεί έξω από το Ολυμπιακό στάδιο της Μπρατισλάβας όπου είχε λάβει χώρα (άκυρη έκφραση, καμιά λογική συνοχή), και διαπλικτιζόμασταν για το αν οι Base και οι That είναι ισάξιοι ή ανώτεροι του John Coltrane. Την ώρα που η Γριά παραληρούσε παρομοιάζοντας τα φωνητικά του, ακόμα άσημου τότε, Robbie Williams με τον ήχο του σαξοφώνου, παρατήρησα πως δίπλα μας βρισκόταν μία ξανθιά Σλοβάκα, την οποία χρόνια αργότερα ξανασυνάντησα σε ένα μαγαζί στη Συγγρού όπου και μου είπε κάποιες λεπτομέρειες που δεν ήξερα, και τσακωνόταν με έναν μυστήριο τύπο με ένα κρύο, σχεδόν δολοφονικό βλέμμα. Ήταν γύρω στο 1.85 ύψος και είχε σπαστά καστανά μαλλιά. Αν και αρκετά νέος (όχι πάνω από είκοσι – εικοσιένα), ήταν φανερές οι τάσεις του για φαλάκρα. Η συζήτηση διεξαγόταν στα γαλλικά και η προφορά του τύπου μου επέτρεψε να καταλάβω ότι δεν ήταν από το Παρίσι, αλλά μάλλον από τη νότια Γαλλία, Μασσαλία, Νίκαια, κάπου εκεί τέλος πάντων. Αλλά, ας πάω στο θέμα του τραυματισμού του Κατσαρίδα. Κάποια στιγμή, και ενώ η Γριά συνέχιζε να παραληρεί, ο Κατσαρίδας έσκυψε να δέσει τα κορδόνια του. Την ίδια ώρα ο τσακωμός δίπλα γινόταν όλο και πιο έντονος. Και εκεί συνέβει το μοιραίο. Ο συντονισμός υπήρξε μαγικός. Την στιγμή που ο Κατσαρίδας σηκωνόταν όρθιος, ακούστηκε ένα ουρλιαχτό από τη Σλοβάκα γκόμενα. Η σκηνή που θα περιγράψω έγινε μέσα σε νανοσεκόντ. Ο μυστήριος γάλλος παίρνει φόρα και πάει να κουτουλίσει τη Σλοβάκα μελλοντική στριπτιτζού της Συγγρού στο στήθος. Η Σλοβάκα μελλοντική στριπτιτζού της Συγγρού με μια ταχυδακτυλουργική κίνηση αλά Κόπερφιλντ, αποφεύγει τον Γάλλο εν υαλοπωλείο. Ο Γάλλος δεν μπορεί να ανακόψει ταχύτητα και συνεχίζει την κουτούλια. Ο Κατσάριδας γυρνάει το κεφάλι του να δει τι στο διάολο γίνεται πίσω του, τη στιγμή που το κεφάλι του ήταν στο ύψος του στήθους. Αυτό που αντικρίζει είναι το κεφάλι του Γάλλου σε απόσταση αναπνοής από τη μύτη του. Παίρνει την αναπνοή που επέτρεπε η απόσταση αλλά τίποτα περισσότερο. Το κεφάλι του μυστήριου Γάλλου από τη Μασσαλία ή τη Νίκαια ή κάπου εκεί τέλος πάντων συνθλίβει τη μύτη του Κατσαρίδα. Ο Κατσαρίδας πέφτει κάτω σφαδάζοντας. Ο Γάλλος συνειδητοποιεί τι έχει κάνει και πέφτει από πάνω του ουρλιάζοντας για βοήθεια. Σε πέντε λεπτά έρχεται το Εκαβ Σλοβακίας. Πάμε στα εξωτερικά ιατρεία του Γενικού Κρατικού Μπρατισλάβας. Οι γιατροί βάζουν νάρθηκα στη μύτη του κατσαρίδα. Εγώ, ο Κου και ο Γάλλος πάμε στη ρεσεψιόν. Η τύπισσα εκεί, που ήταν η κλασσική τύπισσα που βρίσκεται στις ρεσεψιόν των νοσοκομείων της Μπρατισλάβας, ρωτάει ονόματα. Απαντάμε: Antoine Paparologotexnis, Kou. Απαντάει. Zinedine Zidane.
Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Δεκατρία χρόνια μετά, κάθομαι και αναπολώ καταστάσεις. Ο Zinedine είναι πλέον θρύλος του ποδοσφαίρου, ο Κατσαρίδας είναι πλέον θρύλος των bloggers και η Γριά συνεχίζει το παραλήρημα με τους Ace of Base.
Άντε και καλή χρονιά!!!

Φτου και από την αρχή (ή 100 και 1 τρόποι για να κόψετε τη βασιλόπιτα χωρίς να κάνετε ρυτίδες)

Μιας και το 2007, όχι απλά μας χτυπάει την πόρτα, αλλά πλέον αράζει στο σαλόνι μας και πίνει το capuccino του, έφτασε η ώρα να θυμηθούμε, να κρίνουμε, να απογοητευτούμε, να ξεχάσουμε και (αν δε βαριόμαστε οικτρά) να αναθεωρήσουμε κάποιες αξίες μας. ΠΩΠΩ....ακόμα δεν ανοίξαμε το μάτι και μας πρήζει με τις μαλακίες του ο χοντρός. Όχι καλές μου φίλες, δεν είναι έτσι. Απλά σκεφτείτε το ενδεχόμενο να πάτε κομμωτήριο και να πετύχετε την κυρία από τον 2ο. Θα θέλατε να μάθει όλη η πολυκατοικία πόσο ντεμοντέ αξίες έχετε??? Συνεχίστε λοιπόν την ανάγνωση - ενδοσκόπηση and stop being SO 2006!

Προτού συνεχίσω αυτήν τη σύντομη παράθεση ιδεών και συναισθημάτων, θεωρώ πως έχω χρέος σε πρώτο επίπεδο να διασκεδάσω τις εντυπώσεις που ίσως να έχουν προκύψει μέχρι τώρα για το ύφος του κειμένου: μην ξενερώνετε και μην απελπίζεστε, δεν πρόκειται να διαβάσετε κάτι το σοβαρό(φανές) στις παρακάτω γραμμές. Σε δεύτερο επίπεδο, επειδή ειλικρινά δεν έχω ιδέα για το τι θα γράψω (γεγονός που δεν αναιρεί την προηγούμενη δήλωση...μην αγχώνεστε) πρέπει να σας προειδοποιήσω ότι υπάρχει ο κίνδυνος να μην καταλήξω κάπου. Whatever...δε μασάω και συνεχίζω ακάθεκτος!!!

30/12/2006 και αποφασίζω, αν και κάπως αργά, να μπω στο καταναλωτικό πνεύμα των εορτών. Ανάβω τσιγάρο προτού καν μπω στο αυτοκίνητο, βάζω μπρος, κολλάω το δάχτυλο στο ράδιο και ξεκινάω τη βόλτα μου στην παραλιακή λεωφόρο.

Φάση 1η: Τα μάτια μου τσούζουν. "Τι αρωσστιμένη που είναι αυτή η λιακάδα ρε πούστη μου μέσα στο καταχείμωνο, μήπως να το γαμήσω το παντελόνι και να πάω κατευθείαν moon για κανένα καφέ?...Όχι ρε μαλάκα, δεν είσαι σκλάβος της καφεΐνης και πρέπει επιτέλους να σταματήσεις να βρίζεις τόσο πολύ όταν σκέφτεσαι"

Φάση 2η: Η κυρία με το Saab στο Δ. "ΜΑ ΚΑΛΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ...ΠΙΟ ΑΡΓΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ" Όπως καταλαβαίνεις η μέρα έχει μυστηριωδώς μίζερα. "Τι ηλίθιος που είμαι και εγώ...λες και δε μπορώ να προσπεράσω. Μα γιατί βιάζομαι?" Καφές και εφημερίδα στο moon ίσως να μην ήταν και τόσο κακή επιλογή.

Φάση 3η: Παρκάρισμα. Ως γνήσιο τέκνο της Ελλάδας που έχει ρουφήξει άπειρα λίτρα γάλα από το βυζί της μαμάς πατρίδας, προσπαθώ να παρκάρω όσο πιο κοντά μπορώ στην είσοδο του καταστήματος, μη πτοούμενος από το αναμενόμενο χάος που επικρατεί. Εντοπίζω το ζευγαράκι που με τις τσάντες στα χέρια κατευθύνεται στο αυτοκίνητο..."αυτή η θέση είναι δική σου!!!" Βγάζω alarm και από το πρώτο δευτερόλεπτο έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι με την αναμονή. Οι τσάντες μπαίνουν στο πορτ-μπαγκάζ, το ζευγαράκι στο αυτοκίνητο και η έλλειψη καφεΐνης στο νευρικό μου σύστημα. Ξαφνικά...χαμούρεμα. ΜΑ ΚΑΛΑ ΤΩΡΑ ΒΡΗΚΑΝ?!?!?

Φάση 4η: Αηδία και στοχασμός: Η αηδία που ένιωσα με τον εαυτό μου, μου πρόσβαλε το "εγώ" σε τεράστιο βαθμό (314 ρε μαλάκες-ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ ΤΥΠΟΙ). Έφυγα ντροπιασμένος και μετά από μία σύντομη βόλτα στο parking, παράτησα κάπου το αμάξι και κατευθύνθηκα προς την είσοδο του καταστήματος. "Μα καλά δε ντρέπομαι ΚΑΘΟΛΟΥ!?!?!" Είκοσι λεπτά αργότερα βγαίνω από την ίδια πόρτα ακόμα προβληματισμένος με το πρόσφατο συμβάν.


Για όσους με γνωρίζουν βρίσκομαι πλέον σε μία κρίσιμη ηλικία που δυστυχώς είναι πλέον πιο κοντά στα 30 παρά στα 20. Μήπως το χαμούρεμα στο αυτοκίνητο με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι μεγαλώνω και πουριτανεύω? Μπα δεν είναι αυτό. Καλά κάνουν τα παιδία και χαίρονται τον έρωτά τους ανά πάσα στιγμή. Ρε μπας και γίνομαι γεροπαράξενος και εκνευρίζομαι με μαλακίες? Σώπα μωρέ, απλά ξύπνησες στραβά σήμερα. Το μόνο σίγουρο Kou είναι ότι μεγαλώνεις. Κατά ένα περίεργο τρόπο οι υπαρξιακοί-ηλικιακοί μου προβληματισμοί που πυροδοτήθηκαν από ένα φιλί, σε συνδυασμό με την επικείμενη αλλαγή του έτους με βάζει σε σκέψεις γύρω από τις διαφορές που έχει η γενιά μου από την πιο φρέσκια και σε ένα τριπάκι γενικότερης αυτοκριτικής και αναθεώρησης αξιών.

Αν το καλοσκεφτείς πάντως φίλε τα πράγματα εξελίσσονται με περίεργο τρόπο. Η αλάνα έγινε σκέτο LAN, η sexy ματιά έχει αντικατασταθεί με την αντίστοιχη κίτρινη φατσούλα στο msn και οι ευχές για καλές γιορτές έρχονται αποκλειστικά με sms. Πάλι καλά να λέμε που υπάρχουν και μερικά παιδιά που πηδιούνται ακόμα στις τουαλέτες και στις αίθουσες. Τι? διαφωνείς? Σε έχω πιάσει στα πράσα να χαζεύεις πρόστυχα τα επίμαχα videos. Είναι υπερβολή το τσιμπούκι μπροστά στην παρέα ε? Ε καλά τότε, ψάξε στο internet για το video με την εκτέλεση.


Χρόνια πολλά

Τα Κουρέλια υποδέχονται το νέο έτος...

Τα κουρέλια σας εύχονται καλή χρονιά, με πολλά ζαχαρωτά, γλυφιτζούρια και πολλά σωματικά υγρά !!!!!

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ψηλή μου δενδρολίβανια, κι αρχή κι αρχή καλώς μας χρόνος .... 1 Ιαν 07

Δευτέρα 1-1-2007. Να που φτάσαμε μέχρι εδώ λοιπόν. Το κεφάλι μου μοιάζει με την καμπάνα της Notre Dam, την οποία χτυπάνε μικροί Κουασιμόδοι. Αλήθεια τι σόι έθιμο είναι αυτό, να υποδεχόμαστε το νέο έτος με άφθονο αλκοόλ, τρελούς χορούς και ένα απίστευτο πονοκέφαλο ? Η ώρα είναι 12:41 κι οι ώρες που έχω κοιμηθεί δεν είναι ούτε όσα τα δάχτυλα του ενός χεριού… βέβαια είμαι λίγο μεγάλος για να μετράω με τα δάχτυλα, αλλά να μου επιτρέψετε να νιώθω ακόμα παιδί. Ένα παιδί που δεν μετράει τα άστρα … Αυτό το σταμάτησα κάπου μέσα στην δεκαετία του 90, όταν και η φωτορύπανση της Αθήνας σταμάτησε να μου επιτρέπει να τα βλέπω καθαρά στον Αττικό ουρανό.

Από την ώρα που ξύπνησα έχω ένα ηλίθιο χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό μου που δεν λέει να φύγει, δεν θέλω να φύγει. Το μυαλό μου πετάει λίγες ώρες πριν, ένα πάρτυ, αγαπημένα πρόσωπα και τόσο πολλή αγάπη και θετική ενέργεια. Παιδιά που τα ξέρω λίγο χρονικό διάστημα, συγκριτικά με τα χρόνια ζωής μου και τα αγαπώ τόσο πολύ. Στην εγωιστική μας εποχή λένε ότι οι αληθινές φιλίες έχουν θυσιαστεί στο βωμό των σχέσεων συμφέροντος. Δεν το πιστεύω.
Είμαστε η ζωντανή απόδειξη για το αντίθετο. Η ιστορία που ξεκίνησε για μένα ένα αυγουστιάτικο βράδυ του 1998 με ένα όνειρο, συνεχίζεται 9 χρόνια μετά και πλέον έχει εξελιχθεί σε ονειρική. Πρόσωπα και φάτσες χαρούμενες που σημαίνουν πάρα πολλά για μένα, αυτή ήταν η ανταμοιβή μου για τις πρώτες ώρες του νέου χρόνου. Ξέρετε ποιοι είστε, δεν χρειάζεται να αναφέρω ονόματα. Άλλους σας βλέπω συχνά, άλλους λιγότερο, με άλλους είμαστε πιο κοντά, με άλλους λόγω των διαφορετικών ρυθμών όχι τόσο κοντά όσο θα ήθελα. Όμως όλοι σημαίνεται πολλά για μένα. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο να γράψω. Ο πονοκέφαλος κι ο ήλιος που πέφτει πάνω μου από το παράθυρο με έχουν μπλοκάρει. Ίσως να φταίει και το ότι δεν έχει κάποιο σκοπό το κείμενο αυτό… είναι απλά έκθεση σκέψεων και συναισθημάτων. Σκέψεις και συναισθήματα ενός παιδιού που δεν μετράει πλέον τα άστρα, αστέρια είναι όσοι είναι γύρω του κι αυτό του φτάνει. Μακάρι για όλους μας τα καλύτερα να είναι αυτά που θα έρθουν. Καλή χρονιά να έχουμε, με υγεία, ευτυχία και πολλές ευχάριστες προσωπικές αλλά και παρεϊστικες στιγμές.

Κι όπως λέει κι ο Νιόνιος «Να μας έχει ο θεός γερούς, πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε βρε, με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς»

PS : Το ξέρω ότι ίσως το Post Μου να είναι λίγοοοο γελοίο, αλλά επειδή εγώ είμαι ΠΟΛΥ γελοίος γουστάρω